“You're the only man who can satisfy me, let me speak to your body when you sleep”: Brisa Roché valt meteen met de deur in huis op haar derde album, All right now. Met een stem die aan heel veel leadzangeressen doet denken maar aan niemand in het bijzonder, weet ze in de eerste nummers de aandacht vast te houden. De popliedjes met genoeg haakjes en twists passen perfect bij de overgang van zomer naar de eerste herfstdagen.
Toch is Brisa Roché het best in de liedjes die de nazomer oproepen. Wanneer ze na een paar nummers overschakelt naar een herfstiger spectrum, naar wat je met enige rekbaarheid rock ballads zou kunnen noemen, treden er kleine irritaties op. Haar stem wordt iets te vlug te melodramatisch, en het afwisselen tussen een bombastische balladintro en een aan Vampire Weekend of Talking Heads refererend uptempo stuk (telkens onderbroken door een gedempt “un, deux, trois, quatre”) mag dan al op papier een leuk idee geleken hebben, in de praktijk is het teveel mossel noch vis.
Het is een gevoel waar we aan leren wennen. Na meerdere luisterbeurten kan ik er niet omheen: vanaf song 6 verslapt de aandacht, omdat alles al te bekend klinkt en we eigenlijk nergens een eigen smoel ontwaren. Echte stinkers staan er niet op dit album, maar na de beloftevolle eerste 5 nummers overstijgt geen enkel probeersel meer de middelmaat.
Het begon nochtans zo goed, en met Sweat king, dat effectief als single uitgebracht wordt, heeft Brisa nochtans een bijzonder goeie popsong afgeleverd, waarin een klein drumloopje dat tikkeltje extra verschaft en waarin het refrein de vrolijkheid van Bis en Chumbawamba perfect vorm geeft. Dit is het soort single waar one hit wonders al vaker mee gescoord hebben.
Een EP met de eerste 5 nummers had hoge ogen gegooid. De 9 songs die er teveel aan zijn, halen ons enthousiasme natuurlijk sterk naar beneden.
Je vindt deze recensie ook hier terug op Indiestyle.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten