Op de eerste avond van Boomtown maakte ik kennis met 2 bands waarvan ik de muziek eigenlijk nog niet kende, maar wiens naam ik de laatste tijd al vaker zag opduiken. Nieuwsgierig trok ik dan ook naar de Kouter, en op het Alles kan podium mochten de Kortrijkzanen van We Seem To Have Misplaced Our Igloo mij overtuigen met krachtige powerpop en rock met genoeg electronicatoetsen om associaties op te roepen met hun stadsgenoten Goose. Al tijdens de soundcheck straalden ze jeugdig enthousiasme, gekoppeld aan een vrij ontspannen houding, uit en ze leken vooral veel plezier te beleven samen.
Dat spelplezier straalde er ook tijdens het concert vanaf, en de nummers werden door het publiek telkens warm onthaald. Met een bassist die mij wel heel erg veel deed denken aan Jack Black als Barry in High fidelity, die in één nummer even de plaats mocht innemen van de frontman, werden de nummers krachtig voortgestuwd, terwijl de gitaren en synthesizers zich daaromheen kronkelden. Het zou mij niets verbazen als we deze band nog vaker terughoren...
Op het hoofdpodium speelde alweer een bassist een hoofdrol. De imposante verschijning van de bassist van 65daysofstatic, het ene moment heftig worstelend met zijn basgitaar en het volgende moment stokstijf staand als op het moment net voor je een benji-jump waagt, trok veel aandacht naar zich, maar ook de andere groepsleden gingen er tegenaan met een energie die al aardig in de buurt kwam van hoe ik enkele jaren geleden And You Will Know Us By The Trail Of Dead zag tekeergaan op Pukkelpop (nog steeds het meest energieke en agressieve concert dat ik ooit zag...) Méér dan uur wisten ze ons te boeien, het publiek (dat meermaals tekenen van herkenning gaf met uitbundig gejuich) mee te sleuren op een roetsjbaan van math rock (ja, zo heet hun variant van post-rock blijkbaar...), en dat alles zonder één woord te zingen.
En zo bracht 65daysofstatic muziek die Tortoise, Mogwai and Godspeed You! Black Emperor voorzag van de metal-energie en vleugjes Chemical Brothers. In het slotnummer klonken ze minutenlang zelfs helemaal als het beste van die laatstgenoemden, met in de slotminuten ook nog eens gemartelde gitaren waarvan de angstkreten opgenomen en nog eens door mangel gehaald werden. Jammer dat er geen bisnummers meer kwamen, want dit vroeg gewoon om méér...
1 opmerking:
Ze waren o-ver-za-lig! Idd hééél jammer dat ze geen bisnummer speelden! Ze mochten wel, na zo lang roepen om meer ;)
Een reactie posten