Me talk pretty one day - David Sedaris
David Sedaris wordt geroemd om zijn humor, die typisch New Yorks heet te zijn. Hij schrijft voornamelijk (enkel?) autobiografische verhalen, en nadat de man in enkele TV-programma's werd aangeraden, waagde ik me aan een boek van hem. De tip indachtig dat je hem het best leest in het Engels om ten volle de grappen en woordspelingen te begrijpen, ging ik dus meteen voor het origineel.
De kortverhalen in dit boek zijn zondermeer autobiografisch, al zal de auteur niet om overdrijvingen en verdichtingen verlegen hebben gezeten. De humor deed mij de hele tijd nogal sterk denken aan Seinfeld, zo'n reeks waar je voor of tegen bent, net omwille van de heel specifieke humor.
Ha-ha-geestig is het zelden, maar grappig vaak wel. Ik zou niet meteen durven beweren dat ik nu verslingerd ben geraakt aan Sedaris en onmiddellijk al zijn andere boeken wil gaan lezen, maar ik sluit toch ook niet uit dat er nog zullen volgen. Een aanraderTJE, zou ik durven stellen...
Guitar man - Will Hodgkinson
Een vriend raadde me dit boek aan (en leende het me bovendien), en daar had hij volkomen gelijk in. Will Hodgkinson, een muziekjournalist, besluit (in ware midlife-crisisstijl) een gitaar te kopen, erop te leren spelen en na 6 maanden een concert te geven (kwestie van een concreet doel voor ogen te stellen). Hij wil niet alleen maar gitaar leren spelen (dat had wellicht maar een saai boek opgeleverd), maar hij wil ook doordringen tot de essentie van de gitaar en haar plaats in de populaire muziek (folk, blues, rock,...).
Het boek komt een beetje traag op gang, maar eens Hodgkinson beschrijft hoe hij door de VS trekt op zoek naar de roots van de muziek die hij wil leren spelen, krijgt het verhaal vaart, wordt het bovendien interessant en leren we meer en meer de humor van de auteur kennen. Op zijn beste momenten komt hij aardig in de buurt van Nick Hornby, al is dat geen niveau dat constant gehaald wordt...
Boeken waarin muziek een (hoofd)rol spelen, interesseren me. Hornby's High fidelity blijft voor mij de absolute klassieker op dit vlak, maar dit boek mag zeker niet ontbreken in het rijtje prachtige "rockboeken". Hodgkinson beschrijft zijn ervaringen, zowel de leuke (Byrds-oprichter en -gitarist Roger McGuinn, T-Model Ford, The Black Keys) als de tegenvallende (Nashville, Les Paul) en zelfs het einde zeilt mooi om meligheid heen.
Will Hodgkinson schreef hierna nog een boek waarin hij leert songs schrijven en opnieuw mensen opzoekt om hem daarbij te helpen, en dat ga ik vast en zeker ook lezen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten