David Thomas, de mythische frontman van Pere Ubu, bedankte tijdens de bisronde gisterenavond in de Gentse Vooruit het publiek. Samen met de band hadden de mensen in de zaal er volgens hem immers mee voor gezorgd dat we allen samen “a decent one night stand” hadden, waarna we allemaal met genoegdoening naar huis konden. Wij verschillen van mening met de man: dit was véél meer.
Laten we voor het gemak nog eens overlopen wat onze criteria zijn voor een goed concert:
1. De muziek is minstens goed en meestal geweldig.
2. De groep gaat in interactie met de toehoorders om te komen tot de vorming van een “wij”.
3. De frontman neemt zichzelf niet al te serieus, maar is zich tegelijk bewust van de uitzonderlijke status die hij in het geheel bekleedt.
4. Je verlaat de zaal met het gevoel dat thuis een cd opzetten met dezelfde liedjes allerminst hetzelfde zou zijn.
5. Je hebt van begin tot einde het gevoel dat je iets unieks beleeft, dat zelfs als het concert deel uitmaakt van een tournee, wie er nét die avond niet was, iets gemist heeft dat nooit voorheen bestond en nooit meer opnieuw zal bestaan.
Natuurlijk zijn er nog meer toetsstenen te vinden waaraan je een optreden kan afmeten, maar deze vijf lijken ons al behoorlijk volledig. En kijk, Pere Ubu, dat al sinds eind jaren 70 platen uitbrengt, slaagde er in het eerste concert waarvoor Democrazy hen kon strikken, in om aan al deze criteria te voldoen.
De muziek, geplukt uit het recente Lady from Shanghai én uit eerder werk, was nooit minder dan goed. Integendeel, Musicians are scum en The road trip of Bipasha Ahmed, allebei uit de laatste plaat, klonken live erg overtuigend. Alle songs zaten vol kleine, maar belangrijke details, zoals klak- en kleppergeluiden van de drummer, een speelgoedlaserpistool, vervormde zang door een telefoonhoorn en vakkundig gebruik van de theremin.
David Thomas betrok de zaal bij de avond: hij leidde een experiment waarbij het publiek de neiging te applaudisseren moest weerstaan om te voelen hoe de spanning dan verder opgebouwd werd, een oproep die overigens maar matig ingevolgd werd, en hij vertelde verhaaltjes en grapjes ter inleiding van de meeste liederen. Sowieso maakte het al een bevreemdende indruk, hoe de oude man het podium amper op- en afgeraakte, de hele tijd moest zitten en zijn teksten bij zich hield, als spiekbrieven. Hem excentriek noemen is een beetje zoals de Smurfen “nogal aan de blauwige kant” omschrijven, en de man zuigt de aandacht vanaf de eerste seconde naar zich toe.
Zelfspot en zelfrelativering maken een wezenlijk onderdeel uit van de vertelde grapjes. Thomas refereert aan zijn mythische status (“you probably think it’s easy”) en aan het gebruik dat hij maakt van bladen met de lyrics (“Je denkt vast: Nick Cave en anderen hebben dat niet nodig. Wél, ik heb dubbel zoveel songs geschreven als Nick”). Hij lacht afwisselend met zijn muzikanten (“Ik zal hen een preek moeten geven en ze zullen de gevolgen moeten dragen: morgen geen doos koekjes in de tourbus”) en met zichzelf én met het publiek.
Vonden we het nieuwe album goed zonder meer, dan hoor je meteen dat Pere Ubu live elk nummer meer zeggingskracht, meer spanning, meer body meegeeft. Dit zestal moet je horen in een concertzaal, en de cd’s blijken dan een armtierig substituut in vergelijking. Maar het belangrijkste argument waarom we deze avond een pak hoger inschatten dan de verdienstelijke one night stand die David Thomas hem noemde, is dat we de balzaal van de Vooruit verlieten met het gevoel dat we nooit eerder iets dergelijks meemaakten en ook niet zo gauw deze beleving herhaald zullen zien.
Topconcert!
Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten