Al enkele jaren is mijn zoon grote fan van de Amerikaanse rapper NF. Na vijf studio-albums bracht hij zonet, 2 jaar na voorganger The search, een mixtape uit. Clouds (The mixtape) mag dan een ander format heten te zijn, veel verschil met een gewoon album hoor ik niet meteen.
NF is een intussen 30-jarige rapper uit Michigan. Zijn christelijke opvoeding en zijn onderdompeling op jonge leeftijd in het oeuvre van Eminem levert hiphop op die altijd wel heel erg aanschurkt tegen "christian hiphop", een genre waarvan ik niet eens wist dat het bestond (maar waarvan het bestaan me anderzijds niet verbaast). Toch verzet hij zich vaak tegen het toegewezen worden aan dat vakje omdat hij vooral rapt over wat hij meemaakt(e) en hij een ruimere blik dan enkel een christelijke heeft.
Zijn persoonlijke geschiedenis vertoont een al even grillig en van ellende doordrenkt patroon als zijn idool. Zijn ouders scheidden en hij werd opgevoed door zijn moeder, tot zijn vader hem daar weghaalde omdat haar nieuwe partner hem misbruikte. In het jaar dat hij afstudeerde aan de high school, overleed zijn moeder aan een overdosis.
Net als bij zijn vorige platen valt meteen de grote gelijkenis op met Eminem. Bij momenten klinkt hij echt hetzelfde. Het versterkt algauw het gevoel dat je dit al eens eerder hoorde. De onderwerpen zijn recht uit een (rauw) leven gegrepen en ook dat is niet onbekend voor Eminem-fans. Die laatste heeft dan weer meer gevoel voor humor, je hoort doorheen de songs toch vooral ook een woede tegenover het leven die overal in sijpelt. Het palet wordt iets rijker geschakeerd wanneer collega's mogen komen bijdragen, zoals Hopsin in Lost, dat ook een interessantere muzikale keuze maakt om overheen te rappen, of Tech N9ne in Trust. Hier wordt helaas het sjabloon van meerdere NF-songs gevolgd.
NF is zich heel erg bewust van zijn sterkte en speelt die graag uit. Jammer genoeg zit daarin net ook de achillespees van deze mixtape. Te weinig wordt afgeweken van deze elementen en na vijf platen, twee EP's en nu een mixtape klinkt het vooral alsof je op "endless repeat" hebt gedrukt. Het verklaart misschien ook waarom NF bij een bijna 50-jarige luisteraar nog weinig emotie weet op te wekken en ik te weinig diepgang ervaar in de lyrics. Ik kan anderzijds de aantrekkingskracht en zelfs herkenning begrijpen die hij teweegbrengt bij pubers voor wie het wat weinig gedifferentieerd emotioneel palet een houvast biedt in het ontdekken van zichzelf.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten