Eén van de muzikanten die me bij het eerste contact verraste met haar openheid en haar dankbaarheid, was Chantal Acda, die ik ooit interviewde voor Indiestyle. Meerdere platen later volg ik haar nog steeds met nieuwsgierigheid en ik zag hoe ze uitgroeide van een typisch bandlid, beschroomd om een hoofdrol op te eisen, via een aarzelende start onder eigen naam tot een volwassen klinkende zangeres en muzikant die bij elke plaat de juiste snaar wist te raken. Daarvoor koos ze vaak als partners in crime net die collega's die haar songs nog meer diepgang gaven.
Ook op Saturday moon, haar vijfde studioplaat, breidde ze de lijst samenwerkingen uit met namen die klinken als een klok én garant staan voor een nog hogere kwaliteit. Alan Sparhawk en Mimi Parker van Low springen daarbij het meest in het oog. Zoals gehoopt en verwacht, klinken de acht nummers nét dat tikkeltje anders dan alle voorgangers.
Disappear, dat ook als single uitgebracht werd, drijft op een lichtjes aan Low verwijzende drumlaag en de samenzang omarmt de luisteraar. Het kwetsbare The letter illustreert mooi hoe de vocalen de boventoon blijven voeren en als puntje bij paaltje komt de doorslaggevende factor zijn voor het pal staan van de songs. Time frames dipt zijn teen in de vijver van nineties bands als This Mortal Coil en The Sundays. Mijn persoonlijke favoriet echter is het titelnummer dat het album ook opent. Daarin wordt een perfecte balans gevonden tussen een rijke melodie, harmonieuze samenhang en die immer opvallende stem van de zangeres.
Bij elke nieuwe plaat krijg je een vers puzzelstukje aangeboden dat ooit door muziekarcheologen zal ingepast worden in het verhaal van hoe Chantal Acda uitgroeide van een gewaardeerd lid van bands als Isbells, Sleepingdog, Nu Nog Even Niet, True Bypass,... tot een ook muzikaal helemaal gerijpte vrouw.
Beluister hieronder het volledige album, dat je hier via haar Bandcamp-pagina kan kopen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten