Ik ken mensen die Neil Young maar niks vinden, meer zelfs, die hem een "oude zaag" noemen. Als corona ons iets leert, is het wel dat er dus toch ergere dingen bestaan. En voor wie de stem van de Canadees niet kan verdragen, is er nog altijd Israel Nash, the next best thing.
Nash liet zich vroeger voorstaan op zijn volledige naam (Israel Nash Gripka). Ergens onderweg naar deze zesde plaat, Topaz, is het laatste deel eraf gegaan en vervangen door steeds meer kwaliteit. Het maakt deze plaat, die zoveel meer is dan americana, de boeiendste uit zijn oeuvre totnogtoe. De injectie met soul en psychedelica die vooral naar voren komt door de toevoeging van blazers en gospelkoortjes, laat het genre hier buiten zijn oevers treden. Southern coasts bijvoorbeeld drijft daardoor op een echoënde drumbeat, Canyonheart wordt een haast religieuze ode en Howling wind schurkt dan weer tegen Fleet Foxes aan, weliswaar zonder harmonieuze mannenstemmen. Het prachtige Closer gaat echter lopen met de award voor beste song op dit album. En hier is wel een hoofdrol weggelegd voor langgerekte gitaarakkoorden die door de lucht zweven als traag vooruit geblazen majestueuze wolken.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten