In 1995 werd ik heel blij van Alright, de onweerstaanbare Britpop-hit waarmee Supergrass in de slipstream van bands als Blur, Oasis en Pulp zijn portie NME-aandacht en globale bewondering oogstte. Wat er van die band geworden is, heb ik moeten opzoeken op Wikipedia (ze splitten in 2010 toen hun zevende album bijna af was). Zanger en frontman Gaz Coombes maakt sinds 2012 dan maar soloplaten en zijn derde album ligt zopas in de winkelrekken van de betere platenzaak.
World's strongest man staat een heel eind af van bovengenoemde single en dat is verrassend voor iemand als ik, die eigenlijk tussen die single en deze plaat niet echt meer naar werk van de man (en zijn ter ziele gegane groep) heeft geluisterd. Dus misschien zijn er onderweg wel al heel wat liedjes gepasseerd die de afgelegde weg verklaren, maar eerlijk: ik zou het niet weten.
Eén song die alvast heel erg blijft beklijven bij mij, is het trage, uitwaaierende Slow motion life. Gaz zingt erin alsof hij alle tijd van de wereld heeft nu hij niet langer wereldberoemd is én tegelijk een heel dringende, heel persoonlijke boodschap heeft voor je. Het is overigens niet het enige liedje dat vele luisterbeurten waard is. Wounded egos zit al goed in elkaar en dan heb je halfweg nog plots die details nog die je bijna van je sokken blazen. In waves klinkt lekker luchtig en vrolijk, The oaks houdt dat gevoel een beetje vast terwijl de zang toch ook een beetje een andere kant opgaat (en vreemd genoeg moet ik bij deze song altijd aan Uncle Wellington denken). Vanishing act tenslotte voegt een snuifje punk toe aan het geheel.
Misschien verdient Gaz Coombes wel dat ik zijn vorige platen (en die van Supergrass) alsnog wat aandacht schenk, want de derde langspeler van deze man uit Oxford heeft me aangenaam verrast.
Beluister hier het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten