Twintig parels per maand: april 2018

Nadat we eindelijk ook al eens geproefd hebben van de zomer, is het op het einde van de maand ook tijd om deze twintig parels te savoureren:

1. Innuendo - Queen: al in 1991, toen Queen dit nummer (en de gelijknamige plaat) uitbracht, was ik onder de indruk van de epische opbouw van deze song. Voeg daar ook nog eens de ste van Freddy Mercury aan toe en je krijgt een song die de bombast net genoeg in toom houdt
2. Learning to fly - Pink Floyd: MTV had de kwalijke gewoonte (nu ja, hun tegenwoordige programma's zijn een stuk kwalijker natuurlijk en hebben amper nog iets met muziek te maken) om sommige clips echt ontzettend vaak uit te zenden en dan bedoel ik niet de meest actuele songs want dat was al bij al normaal en te verwachten, maar sommige liedjes leken tot hun all-time favorieten te behoren. Deze van Pink Floyd hoorde daar ook duidelijk bij...
3. Hope of deliverance - Paul McCartney: de ex-Beatle had met deze song in 1993 een kleine hit te pakken
4. Bad moon rising - Creedence Clearwater Revival: het was pas toen ik Blue moon swamp van John Fogerty leerde kennen, dat ik terug begon te grijpen naar het werk dat hij met Creedence Clearwater Revival gemaakt had. Dit is natuurlijk één van hun grootste hits
5. Honest with me - Bob Dylan: rond de eeuwwisseling slaagde Bob Dylan er opnieuw in grootse platen af te leveren, waaronder Love and theft waarop je dit nummer kan terugvinden
6. God's monkey - David Sylvian en Robert Fripp: het was dankzij de broer van mijn toenmalig lief dat ik zowel David Sylvian (Japan) als Robert Fripp (King Crimson) leerde kennen en wel met hun samenwerking, waaronder deze prachtsong
7. Thirteen silver dollars - Colter Wall: door over deze Canadese country-ster te lezen in The New Yorker, ging ik zijn discografie wat uitpluizen en stoot onder meer op dit mooi nummer
8. Front row - Melanie Dekker: deze Amerikaanse met Nederlandse roots heeft net een nieuwe plaat uit (Secret spot) en dit is mijn persoonlijke favoriet
9. Ring of love - Gruppo Sportivo: deze band komt daadwerkelijk uit Nederland en maakt pretentieloze pop waarmee ze zelden potten gebroken hebben maar elk van hun platen is toch wel de moeite waard
10. Ice cream - New Young Pony Club: een heel toepasselijke song voor het zomerse weer dat al hadden
11. Marina gasolina - Bonde Do Role: een beetje gelijkaardig klinkt deze Braziliaanse band die ik ooit live op Pukkelpop zag
12. Let's make love and listen to Death From Above - CSS: CSS staat voor Cansei De Ser Sexy en dat klinkt ongelooflijk intrigerend. Het is een band uit dezelfde scene die ook Bonde Do Role voortbracht (ze waren zelfs bij elkaar platen betrokken) en Death From Above 1979 slaagt erin om net als Daft Punk (in een song van LCD Soundsystem) deel van een songtitel te worden
13. Flying high - Far Out Monster Disco Orchestra: we blijven in Brazilië als is de muziek hier wel een beetje anders. Het staat op hun dit jaar verschenen album Black sun
14. You can do it - Al Hudson and The Partners: een echte discohit mag dan ook niet ontbreken
15. Dreamphone - Peach Kelli Pop: deze maand in mijn zoektocht naar albums waarover ik las, toevallig ook op dit gestoten, dreampop die een beetje doet denken aan de bands op het 4AD-label
16. Stop moving to Florida - Melvins: ook de Melvins hebben een nieuwe plaat uit, Pinkus abortion technician, en daarop deze song die twijfelt tussen hedendaagse rock en eighties hairmetal
17. Ono soul - Thurston Moore: ik verwees er al eens naar eerder deze maand in mijn retro review van Dirty van Sonic Youth, en hier is ie dan
18. Outside your love - Glass Gang: deze band mengt shoegaze met eighties synths, althans volgens The New Yorker, dat me op weg zette om hen te ontdekken
19. Die Dinge des Lebens - To Rococo Rot: we maken het eerst even wat rustig met To Rococo Rot om zo meteen nog eens wat harder te gaan, vooral met de bassen dan...
20. Human future - Ram Trilogy: want hier is dus nog een streepje drum 'n bass zoals ik die graag heb

Beluister hieronder de volledige afspeellijst:

John Prine

John Prine heb ik ooit leren kennen via zijn album Souvenirs, waarover ik in een interview in Humo las dat het een uitstekende plaat was. Daar was alvast geen woord van gelogen. En die inleiding, zo blijkt, gebruikte ik ook al min of meer toen ik in 2016 zijn album For better, or worse reviewde hier. De reden dat ik het nog eens herhaal, is (behalve dat dat altijd het eerste is waar ik aan denk bij Prine) dat hij opnieuw een plaat uitbracht deze maand.
The tree of forgiveness is net als bovenvermelde plaat van anderhalf jaar geleden vooral opmerkelijk door de doorleefde, van levenservaring doordrongen stem. En er zijn natuurlijk de magistrale songs: Knockin' on your screen door is een stamper van een opener, een binnenkomer die meteen de toon zet, afsluiter When I get to heaven is een vrolijke mijmering over zijn eigen dood en Lonesome friends of science is mijn persoonlijke favoriet. In die song vertelt hij over mensen verspreid over de VS en zijn eigen stek in Tennessee en je krijgt zin om naast hem te gaan wonen. 
John Prine is als goede wijn en lijkt dus met de jaren steeds beter te worden. Laten we hopen dat zijn overlijden waarover hij zingt dus nog lang op zich laat wachten en dat hij intussen om de tijd te doden gewoon nog vele van dit soort albums maakt.

Beluister hieronder het volledige album:

Pieter Vermeyen

Niet alleen wees Music that needs attention me op het bestaan van Hygge (About the art of listening) van Pieter Vermeyen, maar ik dank er ook veel informatie over de plaat aan (lees Theo Volks review hier). Zo leerde ik over het compositieproces, over de veldopnames die hij (en Michel De Vry) maken en de geluiden die je dus hoort (treinen in Fjaele, een koelkast en een watersproeiertje in een huis op Sardinië in Lykke, het klotsende water van een Maltese baai in Taenke).
Het resultaat is alvast een plaat die zowel bij zonsopgang als -ondergang past, een album dat je laat wegdromen terwijl wolken over je hoofd overwaaien en licht en duisternis elkaars plaats innemen. Het is vooral een plaat die je moet durven laten inwerken op je.

Beluister het volledige album, dat je hier kan bestellen op zijn Bandcamp-pagina, hieronder:

Flav Martin en Jerry Marotta

Via de blog Music that needs attention leerde ik dit album kennen: Soul redemption van Flav Martin en Jerry Marotta. Beide heren hebben al heel wat muzikale watertjes doorzwommen: terwijl Flav al samenwerkte met o.a. Suzanne Vega, Al Stewart en David Crosby, is het lijstje van muzikanten waarmee Marotta werkte nog indrukwekkender. Daarop prijken immers namen als Robert Fripp, Joan Armatrading, Peter Gabriel, Elvis Costello, Paul McCartney en talloze anderen (en niet van de minsten).
Het album dat ze samen afleveren, klinkt zo heerlijk relaxed dat je het gevoel hebt eerder naar een jamsessie onder vrienden te luisteren, gehouden in de tuin na een weldoende barbecue, dan een plaat waar effectief studiotijd voor uitgetrokken werd. Drinking you wordt opgefleurd door een mondharmonica waar Toots Thielemans trots op zou geweest zijn, I knew it was you slaat loom de beentjes uit op een latino feestje en Tell me to my face mag dan wel starten als Cinco de mayo van Ween, het is minder venijnig want veel te veel gedrenkt in de zonsondergang. De accordeon geeft de song een weemoedige toets. 
"Perhaps we can be persuaded by some margueritas" klinkt het in Rio de Janeiro: dat zijn precies de drankjes die erg goed bij deze plaat zouden gaan. Het hoeft niet altijd gin-tonic zijn... 

Beluister hieronder het volledige album, dat je ook hier kan kopen via hun gezamenlijke Bandcamp-pagina:

Wiegedood

Ten derde male hebben de doden het goed volgens Wiegedood. Voor De doden hebben het goed III verliet het drietal de vertrouwde stal van Consouling maar ze brengen nog steeds atmosferische black metal die je van je sokken zal blazen. Andermaal is de titelsong het centrale nummer op de plaat al weet Parool, de afsluiter die naar een climax toewerkt, die song behoorlijk naar de kroon te steken. De reviews van de voorgangers vind je hier: De doden hebben het goed en De doden hebben het goed II.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 17 - 2018

Esskeetit - Lil Pump

Cool bevonden worden door je eigen kinderen is een onmogelijke opgave, zelfs niet als je gedeeltelijk hun muzieksmaak deelt. Zo houdt mijn zoon wel van hiphop en hij leerde me het lied van deze week kennen. Esskeetit van Lil Pump is een opzwepend nummer zoals ik het wel eens graag hoor.

Je kan het nummer hier vinden.

Lyrics:

Ooh, Lil Pump
Yeah, yeah, brr
Yeah, ooh
Yeah, yeah, ooh, ooh

Only wear designer, esskeetit (ooh!)
Hoppin' out the Wraith, esskeetit (esskeetit!)
Smashin' on your bitch, esskeetit (ooh!)
Runnin' up a check with no limit (yuh!)
Poppin' on X, poppin' on X
Poppin' on X, pills (yuh!)
Got a new car, got a new bitch (ooh)
And I got a new deal (ooh!)
Only wear designer, esskeetit (esskeetit!)
Hoppin' out the Wraith, esskeetit (ooh!)
Smashin' on your bitch, esskeetit (esskeetit!)
Runnin' up a check with no limit (ooh!)
Poppin' on X, poppin' on X
Poppin' on X, pills (poppin' on X)
Got a new car, got a new bitch

And I got a new deal (yuh!)

Pull into the crib like "what up, bitch!"
Got a penthouse, and it on my wrist
And my grandma sippin' on Activis
Got a lot of ice, and I'm cold as shit
And these bitches love to talk a lot
Pull out the Porsche out the car garage
And I never had a job
I'm high as fuck, took a trip to Mars
Ice on ice on ice on ice, took a private jet to Dubai
Gucci better buy y'all flights
Bust down smackin', no light
And she show titties on Skype
Smoke quarter pounds to the face, esskeetit

Everything that you done did, I done did it

Pockets on swole, like it's 24 Fitness
800 bands just layin' in the kitchen

Only wear designer, esskeetit (ooh!)
Hoppin' out the Wraith, esskeetit (esskeetit!)
Smashin' on your bitch, esskeetit (ooh!)
Runnin' up a check with no limit (yuh!)
Poppin' on X, poppin' on X
Poppin' on X, pills (yuh!)
Got a new car, got a new bitch (ooh)
And I got a new deal (ooh!)
Only wear designer, esskeetit (esskeetit!)
Hoppin' out the Wraith, esskeetit (ooh!)
Smashin' on your bitch, esskeetit (esskeetit!)
Runnin' up a check with no limit (ooh!)
Poppin' on X, poppin' on X
Poppin' on X, pills (poppin' on X)
Got a new car, got a new bitch
And I got a new deal (yuh!)

Juliana Hatfield

Wat een verrassing is het om te merken dat Juliana Hatfield, die je vooral kan kennen van haar album Become what you are (met The Juliana Hatfield Three) en haar bijdrage aan It's a shame about Ray van The Lemonheads, nog steeds platen uitbrengt. En nog groter is die verrassing als blijkt dat één van de gitaarheldinnen uit de nineties een volledige coverplaat uitbrengt met songs van eighties-icoon Olivia Newton-John.
Het zou erg makkelijk zijn om dat te doen met een air van ironie, van "zie mij eens uitkomen voor mijn guilty pleasure", maar de Amerikaanse gaat net erg respectvol om met het songmateriaal en lijkt echt geïnteresseerd om muziek die duidelijk kwaliteiten herbergt, tot haar recht te laten komen. Have you never been mellow bijvoorbeeld bedient ze van net genoeg emotie en ze is verstandig genoeg zich te beheersen. Deze song is immers makkelijk in de productie tot een mierzoet nummer te bewerken, maar met gevoel voor gematigdheid doet de zangeres uit Boston het hier precies goed. 
Ook de hits worden met zorg benaderd. Physical drijft op een gitaar die heel eighties klinkt en hier ligt de stem van Juliana Hatfield heel erg in de buurt van Olivia's. In Hopelessly devoted to you horen we het smachten als van een achttienjarige maar dan zonder alle drama. En Xanadu klinkt behoorlijk fris in het nieuwe jasje dat hier aangemeten wordt.
Juliana opent én sluit het album met I honestly love you en we zijn heel erg geneigd haar te geloven. Het respect en de liefde voor het meisje uit Grease klinkt door in elke noot.

Beluister hieronder het volledige album:

Gespot voor u: Duet For Theremin And Lap Steel

Duet For Theremin And Lap Steel is precies wat de naam zegt: een duo waarbij één man de lap steel bespeelt terwijl de ander het vreemdste der instrumenten, de theremin, beroert. Beroeren is misschien wel de beste omschrijving voor een instrument dat je nét niet aanraakt, maar door je hand te bewegen rondom het instrument, breng je de klanken voort.
Dit duo gaat er prat op dat elk optreden een improvisatie is en ze brengen dan ook vooral live muziek uit. Ik leerde ze kennen via de onvolprezen blog Said the gramophone en ben vooral weg van het album 10 dat je hieronder kan beluisteren. Je kan het, net als alle andere muziek van het duo, op hun Bandcamp-pagina terugvinden en kopen. Hun muziek klinkt als een mengeling van soundscapes, ambient en zelfs een beetje post-rock.

Caroline Rose

Wat een heerlijk poppy geluid overheerst op Loner van Caroline Rose. Of het nu de Japanse bubblegumpop à la Pizzicato Five is op Money of Soul no. 5, de aan Stereo Total herinnerende wacked out pop van Bikini of de tragere pop van Animal of Getting to me, Caroline Rose houdt het midden tussen Charli XCX en een Tori Amos-spinoff die resoluut kiest voor hitparademateriaal. Het maakt van deze plaat een poppareltje zoals je er maar zelden hoort en het is behoorlijk verslavend. 

Beluister hieronder de volledige plaat, die je hier kan kopen op haar Bandcamp-pagina:

Indianizer

Fiat en Juventus zijn de bekendste exportproducten uit Turijn en er zal veel meer nodig zijn dan het album Zenith om daar Indianizer aan toe te voegen. Toegegeven, eer je in de muziekwereld zo'n status bereikt, moet je niet alleen heel goed zijn maar ook heel veel geluk hebben: op het juiste moment met de juiste muziek via de juiste kanalen de juiste mensen bereiken. Dus de vergelijking is wat oneerlijk natuurlijk.
Bovendien grossiert het viertal in genres als psychedelica, cumbia en tropical beats (naast de obligate scheuten rock en electronica) en dat zijn genres waarnaar het in hitparades vaak zoeken is als naar een speld in een hooiberg. De psychedelica vliegt ons om de oren in Dawn, de opener, Hypnosis, Mazel tov II en Bidonville. Meer zuiderse muziekjes horen we in Get up! en Hermanos nascondidos. Daarmee varieert de band in de 40 minuten die de acht nummers in beslag nemen voldoende om onze aandacht vast te houden. Dit is geen grootse plaat, geen wereldbestormd album maar wel een zeer aangename en behoorlijk zomerse verzameling songs.

Beluister hieronder het volledige album:

Gelezen (114)

Muidhond – Inge Schilperoord

Inge Schilperoord, die natuurlijk zelf ervaring heeft vanuit haar werk in het vermaarde Pieter Baan Centrum (binnen justitiële hulpverlening dus), schetst in dit boek een heel mooi en treffend beeld van de moeizame weg die een wat simpele man (met een verstandelijke beperking?) die geïsoleerd bij zijn moeder woont, aflegt nadat hij vrijkomt nadat hij van zedenfeiten met een minderjarige werd verdacht. We volgen mooi het moeizame parcours dat hij aflegt en al gauw krijg je als lezer het gevoel dat je ziet waar het allemaal mis kan gaan. "An accident waiting to happen" dus, maar toch slaagt de schrijfster erin om niet altijd voor de voor de hand liggende wending te gaan, waardoor je als lezer blijft geloven in het verhaal en je nieuwsgierigheid geprikkeld blijft.

Kort Amerikaans – Jan Wolkers

In dit boek voert Jan Wolkers een jongeman ten tonele in het Leiden van de laatste jaren van de tweede wereldoorlog, die eigenlijk vooral gedreven wordt door zijn eigen behoeften en verlangens en hedonisme hoog in het vaandel draagt, bijna een halve eeuw voor dat de normaalste zaak ter wereld zou worden. De meedogenloosheid waarmee het hoofdpersonage zich door de wereld begeeft en andere mensen gebruikt in functie van zijn eigen genot, voelt jammer genoeg voor de hedendaagse lezer minder stuitend aan dan hij misschien bij het verschijnen van het boek (in 1962) deed.

Een Amerikaanse oorlog – Omar El Akkad

Wat een kolossaal, ontzagwekkend boek heeft Omar El Akkad geschreven: een magistrale geschiedenis (die zich afspeelt in onze toekomst), een verhaal als een mythologie en een nooit aflatende, zinderende, aan de lezer trekkende roman over goed en kwaad zoals goed en kwaad zelden door elkaar lopen. Het verhaal van een familie (en vooral van één personage uit die familie) vormt de rode draad doorheen een roman die de geschiedenis van een burgeroorlog ontzettend dichtbij brengt. Dat doet hij niet alleen doordat het allemaal zo plausibel lijkt en slechts enkele stappen verwijderd ligt van onze huidige wereld, zodat de waarschijnlijkheid van een dergelijke toekomst erg groot lijkt, maar ook doordat je via de personages meegesleurd wordt in een zo persoonlijke beleving van geschiedenis dat je als lezer niet anders kan dan beseffen dat geschiedenis meer is dan de som van individuele verhalen, maar dat die geschiedenis ook enkel bestaat bij gratie van die afzonderlijke individuele verhalen. Als er één boek is dat je gelezen moet hebben dit jaar, laat het dan dit zijn...

Ben Harper en Charlie Musselwhite

Hoewel Ben Harper al vele albums uitbracht met ongetwijfeld degelijke, goeie muziek, kon hij me totnogtoe maar matig bekoren, laat staan enthousiasmeren. Dat is helemaal anders op de nieuwe plaat, No mercy in this land, waarop hij samenwerkt met blues- en harmonicalegende Charlie Musselwhite.
Tien songs lang (en op de deluxe versie staan nog drie live-songs als bonus) musiceren beide mannen samen alsof ze de tijd van hun leven beleven en misschien doen ze dat ook wel, want ze zetten hun tanden alvast in heel goed songmateriaal. Bad habit is uit het beste blueshout gesneden. The bottle wins again is herkenbaar voor alcoholverslaafden (en voor mensen die daar iets vanaf kennen, voor het geval u schrijver dezes ineens binnen die categorie situeert). Ook in de ballads (When love is not enough en Nothing at all) tonen ze zich grootmeesters.
Er wordt niet echt van het geijkte bluespad afgeweken maar met eraf spattend spelplezier hoeft dat niet om een wervelende plaat op de wereld los te laten.

Beluister hieronder het volledige album:

Orquesta Akokán

Met het mooie weer dat we nu krijgen, richt ik de blik al eens richting meer exotische muziek en zo stootte ik op Orquesta Akokán, een Cubaanse band die net haar titelloos debuut uit heeft op Daptone Records. Dat label bracht ons eerder al heel goeie soul (denk aan Sharon Jones and the Dap-Kings en Charles Bradley) en nu is er dus dit mambo-album.
De 14-koppige band brengt een muziekgenre dat nogal onderhevig is aan clichés en een belabberde reputatie, maar hier bewijzen ze dat dat niet altijd terecht is. Otro nivel bijvoorbeeld is gewoon een heel goeie song met variatie, uiteraard een aanstekelijk ritme maar hier durven ze de platgetreden paden ook al eens verlaten. Je hoort ook dat deze Cubaanse big band niet alleen de stijlen uit de jaren vijftig goed beheerst, ze hebben ook veel naar (Amerikaanse) jazz geluisterd en ook die invloed sijpelt hier en daar door (Un tabaco para elegua, A gozar la vida of No te hagas).
Dit album past uitstekend bij de mojito's die weer massaal ingeschonken worden en bij de barbecues die aangestoken worden. Maar ook binnenshuis blijkt dit een onweerstaanbare drang tot het losgooien van de dansbenen tot gevolg te hebben.

Beluister hieronder het volledige album en laat je meevoeren op de zuiderse ritmes:

Lied van de week: week 16 - 2018

Fuckup - dirk.

Tegendraads zijn, het kan ook in de manier waarop je ambitieus bent. De slechte video van het jaar maken, dat was immers het doel dat dirk. voor ogen had voor nieuwe single Fuckup en dus werd een clip gemaakt waarin geluid en beeld niet altijd synchroon lopen, waarin de scherpte soms weg is, er strepen over het beeld lopen,... kortom: een héél slechte videoclip dus. En laat dat ook net passen bij de boodschap dat je soms beter niet al te veel je best doet, want te hard proberen leidt ook vaak tot mislukken.

Deze song staat op Album, dat je hier kan kopen.

Rival consoles

Uit Leicester komt niet alleen de onverwachte kampioen van enkele jaren geleden in de Premier League, maar ook Ryan Lee West, die onder de naam Rival Consoles al enkele platen uitbracht en net zijn vierde full album toevoegde aan die discografie. Persona heet dit plaat en het is een mooi werkstuk geworden.
Openen doet hij met Unfolding, dat net als Massive Attack's Teardrop heel goed de opbouw laat horen door mondjesmaat instrumenten toe te voegen. Het is het begin van een trip vol electronische muziek die de geest opent. Niet elke song is even memorabel (Untravel vind ik wat magertjes uitvallen) maar in zijn geheel is dit een best pruimbaar album.

Beluister hieronder het volledige album, dat je ook hier kan kopen op zijn Bandcamp-pagina:

Charlatan concert: Ho Bear (voorprogramma: Uncle Wellington)

Zaterdagavond stelde het Kortrijks-Gentse Ho Bear zijn EP Patterns live voor in de Gentse Charlatan. Wat ik van die EP vind, kan je hier nog eens nalezen. Ook Uncle Wellington (een band die hier al vaker aan bod kwam, reeds toen ze nog Uncle Wellington's Wives heetten) trad er op, als voorprogramma.

Uncle Wellington begon aan de set meteen met de meest recente single, The castle, een dijk van een song die bij elke beluistering nog verder lijkt te groeien. Ook in de andere songs trekt zangeres Frie de aandacht naar zich toe met een stem die nu eens aan Adele (The code) en dan weer aan Amy Winehouse (Crystal frontier) doet denken. De muzikanten rond haar leggen de toetsen nu eens meer bij de gitaar, dan weer bij de viool of de synths of de ritmesectie (bas en drums). Melancholie is lang niet het enige gevoel dat ze oproepen. 

Setlist Uncle Wellington:

1. The castle
2. Time + river
3. The code
4. The famished road
5. Butcher
6. Crystal frontier
7. Orange walk
8. Waves

Wie dacht dat Ho Bear enkel de vijf songs uit de EP en misschien wat covers te bieden had, werd blij verrast met een hoop andere songs die wonderwel bij de selectie van vijf die het schijfje haalden, passen. Misschien ook wel omwille van de vertrouwdheid die ik intussen al had met het geselecteerde vijftal, vormden die toch wel het hoogtepunt. Lower your gun klonk live nog smekender ten aanzien van de geliefde. Distance werd langer uitgesponnen (tot dichtbij de grens met "net iets te lang", maar gelukkig leek de band dat net op tijd te beseffen) en werkte daardoor nog sterker door bij de luisteraar. Ook Fog zocht het maximale effect en met succes.
Wat vooral opviel, was dat de kracht die op de EP vaak nog beheerst wordt, live nog sterker voelbaar was en vooral in de andere songs (Hannover, Other man's voice en afsluitend bisnummer Montenegro) nog duidelijker hoorbaar was. Hoewel de band nog een beetje meer balans dient te zoeken tussen het uitbuiten van die kracht en het uitpuren van de emoties in de song en bij beide aspecten de dosering ook erg belangrijk zal zijn, waren wij toch wel onder de indruk.

Setlist Ho Bear:

1. Patterns
2. Old lovers
3. Hannover
4. Lower your gun
5. Remarks
6. Distance
7. Fog
8. Maribor
9. Turn of events
10. Other man's voice
    
    Bisnummers:
11. The lake
12. Montenegro

Lied van de week: week 15 - 2018

Talking straight - Rolling Blackouts Coastal Fever

Rolling Blackouts Coastal Fever, het is een hele mond vol voor deze Australische band. En bereid u maar goed voor, want als ze songs als Talking straight blijven uitbrengen, zouden ze wel eens steeds bekender kunnen worden en dus ook vaker over uw tong kunnen rollen.

Je vindt deze song op debuutalbum Hope downs, dat op 15 juni verschijnt en je hier alvast kan bestellen.

Lyrics:

[Verse 1]
All day, I listen out for Jenny's old coupé
Midnight blue, it's faded, but she's always been true
Holiday, I haven't seen you since, yeah, I had to get away
Window pane, electricity illuminates the rain

[Pre-Chorus]
Lean your face, hopeless, no embrace
I wanna know
I wanna know where the silence comes from
Where space originates

[Chorus]
Lay back, sink in
You're not talking straight
I'm right, this is sin
You're not talking straight
Come around, give in
You're not talking straight
Lay back, sink in
You're not talking straight

[Verse 2]
On closer inspection, it's just a reflection
And I still move with feeling inside
And it's the tyranny of questioning
Ring the diving bell
I'm further down, I'm nearly out
I'm deeper down the well

[Pre-Chorus]

I'm hopeless, no embrace
I wanna know
I wanna know where the silence comes from
Where space originates

[Chorus]
Lay back, sink in
You're not talking straight
I'm right, this is sin
You're not talking straight
Come around, give in
You're not talking straight
Lay back, sink in
You're not talking straight

[Instrumental Break]

[Chorus]
Lay back, sink in
You're not talking straight
I'm right, this is sin
You're not talking straight
Come around, give in
You're not talking straight
Lay back, sink in
You're not talking straight

Mien

Dat ik van Mien nog niet gehoord had, hoeft niet te verwonderen. Dit experimentele viertal brengt muzikanten samen die al elders hun sporen verdiend hebben, al weigeren ze zichzelf een supergroep te noemen. Alex Maas (The Black Angels), Tom Furse (The Horrors), Rishi Dhir (Elephant Stone) en John-Mark Lapham (The Earlies) beginnen hun debuutplaat alvast met een erg oosters aandoend psychedelisch nummer. Earth moon is het soort song waarop je gastbijdragen van enkele Beatles en Ravi Shankar verwacht. 
De verwijzingen naar Indië blijf je ook horen in nummers als Black habit en Echolalia. Bevreemdender dan die song hoor je ze nergens, al zijn Other en Hocus pocus ook duidelijk niet van deze wereld en geschreven in hogere sferen. Eerstgenoemde song is amper meer dan een heel lange intro op de tweede.
De plaat eindigt met een herneming van Earth moon en tegen dan heb je geluisterd naar bijna drie kwartier gedurfde, onaardse muziek. Kortom, dit is een heel fijn plaatje.

Beluister hieronder het volledige album, dat je hier via hun Bandcamp-pagina kan kopen:

Retro review: Sonic Youth

Toen ik in 1992 kennismaakte met Sonic Youth, dankzij hun singles die uit het album Dirty geplukt werden, was dat een ware openbaring. Ik kende geen band die zo ontregeld musiceerde en toch zo melodieus kon klinken, die experiment en zowaar hitgevoeligheid in één nummer wist te combineren. Wat de groep deed met gitaren, deed me versteld staan. 100% is een goed voorbeeld: terwijl de gitaar gemarteld lijkt te worden, hoor je het soort song dat ik volle grungetijd eindelijk de airplay kreeg om harten te veroveren. Ook het politiek geladen Youth against fascism grossiert in een stevige melodieuze basis waaroverheen de gitaren mogen schuren alsof ze werkinstrumenten op een bouwwerf zijn. Sugar kane heeft behalve een geweldige intro nog veel meer moois en doet me altijd heel erg denken (tegenwoordig) aan Ono soul dat Thurston Moore op zijn soloplaat Psychic hearts.
Oorspronkelijk klonken vele songs op het album Dirty, dat ik na die drie singles kocht, een brug te ver voor mijn toen nog ongeoefende oren. Intussen weet ik liedjes als JC, Swimsuit issue en Nic fit te waarderen, al vergen ze wel wat van de luisteraar. Purr is een rocksong pur sang en Drunken butterfly is getoonzette woede en frustratie. Die emoties worden afgewisseld met meer beheersing op Orange rolls, angel's spit.
Het hele album is ook vandaag nog voor velen een beproeving om te beluisteren omdat de New Yorkers niet aarzelen om alle hoeken van de muzikale ruimte te verkennen en er zelfs nog wat rek op te steken. Bovenal echter blijft de verrassende combinatie van experiment en melodie ook nu nog uitstekend werken.

Beluister hieronder het volledige album:

Ho Bear

Wanneer je thuiskomt na een drukke dag op het werk en je niet wil verlagen tot het hersenloos consumeren van inhoudloze tv-programma's als Temptation Island, is er gelukkig nog steeds muziek. Dan hoeven het niet altijd doorwrochte teksten te zijn, complexe songstructuren en instrumenten die over elkaar heen tuimelen. Het is maar goed dus dat Ho Bear daar allemaal niet voor kiest, zonder dat ze vervallen in bubblegum-pop met teksten die door een tienjarige of door de tekstschrijver van K3 zouden kunnen neergepend zijn.
Patterns heet de debuut-EP waar het vijftal uit Kortrijk en Gent mee op de proppen komt. De band ontstond uit de as van J. Keens, ooit nog in een ver verleden J. Keens Balloon Flight (toen eigenlijk Vincent Coomans solo, die overigens ooit nog een huiskamerconcert in mijn huis speelde). Het is duidelijk dat Vincent en co sindsdien een hele mooie muzikale evolutie doorgemaakt hebben, want ik herinner me dat ik hem toen toch nog net iets te braaf klinken vond. 
Op deze EP gaat het quintet niet uit hun dak, dat niet, maar je hoort dat er heel wat kracht schuilt in de band. Het is ingehouden kracht, waardoor het gitaarspel mij heel sterk doet denken aan Crazy Horse, de begeleidingsband van Neil Young, maar dan met de handrem op. Ook in het afsluiten van opener Lower your gun hoor je dat Vincent zich beheerst, dat hij (een beetje zoals Radiohead dat zo magistraal deed in Creep) de song strak aan de teugel houdt en stiltes tot extra noten verheft. 
De zang is erg mooi, in een register dat raakvlakken vertoont met diverse andere artiesten op wiens naam ik net niet kan komen. Telkens dat me overkomt, weet ik dat er iets unieks in zang of muziek ligt waardoor de vergelijkingspunten me ontvlieden. In afsluiter Distance wordt gekozen voor een lager register, niet zonder aan effect in te boeten. Turn of events en vooral titelsong Patterns brengen Horses in herinnering, de ter ziele gegane band van Bert Vliegen (die tegenwoordig met Teen Creeps gelukkig weer het mooie weer maakt).
Omdat ik weet dat zanger Vincent beroepshalve met taal bezig is (hij werkt voor de bibliotheek) en hij al jaren samen is met een meisje dat dit jaar haar tweede dichtbundel uitbracht, was ik ook erg benieuwd of de teksten iets van die achtergrond zouden verraden. Waar zijn vriendin vooral de thema's rouw en ook wel meer en meer aarzelend omgaan met sensualiteit aansnijdt, kiest Vincent hier vooral voor "afstand" als centraal thema, afstand tussen mensen, in relaties (hier is even een snijpunt met de gedichten van zijn vriendin), afstand tot jezelf,... 
Deze EP is een debuut waar wij toch wel even voor recht willen staan. Goeie songs, een uitstekende dosering en variatie maken de vijf proevertjes van dit Kortrijks-Gents vijftal tot een culinair-muzikaal genot. 

Je kan deze EP bestellen via John I'm Only Dancing. Je kan de band live aan het werk zien op volgende plaatsen:

• JOC Ieper (13/4)
• Charlatan in Gent (14/4)
• Den Trap in Kortrijk (21/4)
• Bolwerk / AAP in Kortrijk (22/6)
• Monk in Brussel (27/6)

Beluister hieronder alvast de EP:

Project 2018: een compilatiecassette voor Elke (4)

We zijn al toe aan de vierde aflevering in deze reeks waarin ik een compilatiecassette maak voor mijn lief. Er sluimeren drie grote thema's door vandaag (en hier en daar een los nummer): Nederlandstalige liedjes, de overgang van de jaren tachtig naar de nineties en haar opleiding (architectuur). Geniet dus maar van de keuze van deze maand:

1. Iedereen is van de wereld - The Scene: in 1990 wisten deze Nederlanders ons te bekoren met rock in onze eigen taal die zowel muzikaal als tekstueel meer om het lijf had dan het meeste dat we de jaren ervoor gehoord hadden
2. Met hart en ziel - Tröckener Kecks: in mijn geheugen zijn de Tröckener Kecks ook altijd met The Scene verbonden, wellicht omdat Rick De Leeuw en Thé Lau elkaars platen produceten
3. Hè hè - Jan De Wilde: niet alleen in het verkeer ergert Elke zich soms, ook daarbuiten heeft ze vaak reden om te gaan vloeken. Hou je niet langer in, schat, dankzij Jan De Wilde
4. Belastingscontroleur - Flip Kowlier: een cover van een Urbanus-liedje in het Westvlaams, dat moést er gewoon bij!
5. Dance me to the end of love - Pieter Embrechts En The New Radio Kings: kijk eens aan, Pieter Embrechts verschijnt op deze manier ook nog op je compilatiecassette, met een cover van Leonard Cohen
6. Red eyes - The War On Drugs: tegenwoordig houdt mijn lief niet zo van de schijnbaar eindeloze songs van The War On Drugs en dan te bedenken dat ze ten tijde van hun eerste singles zo enthousiast was...
7. Seasons (Waiting on you) - Future Islands: en ook over deze single was ze heel erg te spreken trouwens...
8. I am dust - Gary Numan: Gary Numan kent ze natuurlijk vooral van zijn platen uit de jaren tachtig, maar in 2013 maakte hij nog een interessant album waarvan dit de opener was. Het klinkt een klein beetje als Nine Inch Nails, als je het mij vraagt
9. Outta me, onto you - Ani DiFranco: een leuk radiohitje uit 1996
10. Sex and candy - Marcy Playground: dit is een jaartje jonger, ik zou beide songs al een jaar of vijf ouder geschat hebben
11. Super bon bon - Soul Coughing: dit is een ietwat speciaal nummer en dus een beetje een gok of Elke dit wel graag zal horen, maar ik vond dat ik Soul Coughing er toch wel mocht tussen smokkelen
12. Cure for pain - Morphine: met enkel drums, een tweesnarige bas en een saxofoon maakte Morphine toch heel mooie muziek. Ik zag hen jammer genoeg nooit live aan het werk, maar als ik het me goed herinner, zou het wel eens kunnen dat mijn lief hen wel aan de slag zag op Rock Torhout?
13. Grand theft auto - The Walkabouts: naar aanleiding van een vermelding van het live-album Berlin beloofde ik mijn lief eens wat beter kennis te laten maken met het werk van The Walkabouts. Dit is vroeg werk (en eigenlijk niet meteen wat ik toen in gedachten had), maar het past hier wel heel goed
14. Handcuffed to a fence in Mississippi - Jim White: Jim White zag ik al enkele malen optreden (vorig jaar nog in Leffinge samen met mijn beste vriend), maar nooit samen met Elke. Toch denk ik dat ze én de muziek zou smaken én zeker en vast zijn humor in de bindteksten en -verhalen
15. The needle and the damage done - Duran Duran: vorige keer smokkelde ik er een Smiths-song tussen (niet echt met succes overigens), deze keer probeer ik het met iets van Neil Young. Uiteraard kies ik niet voor het origineel want de stem van Neil staat haar nogal heel erg tegen, dus dan maar gekozen voor een cover door een band die ze zeker wel leuk vindt ;-)
16. Tower of song - Nick Cave And The Bad Seeds: er zat al een cover in van Leonard Cohen en hier is er nog één. Het is zelfs de meeste bijzondere cover die ik ooit hoorde, want Nick Cave speelt eigenlijk meerdere coverversies in één nummer, hij wisselt tussen verschillende stijlen, tempo's,...
17. The architect - dEUS: en zo komen we bij het laatste thema in deze aflevering. Mijn lief is opgeleid tot architect, al oefent ze dat beroep al lang niet meer uit
18. So long, Frank Lloyd Wright - Simon And Garfunkel: ik ben zeker dat ze Frank Lloyd Wright als architect bewondert (ik weet dat ze van Falling Water, een huis dat hij ontwierp, houdt). Ik ben benieuwd of ze deze song over hem door Simon en Garfunkel kende al, en of ze hem graag hoort
19. La sagrada familia - The Alan Parsons Project: The Alan Parsons Project maakte in 1987 een volledig album over Gaudí, dat dan ook naar hem vernoemd is, en dit is het openingsnummer
20. Architektur ist geiselnahme - Einstürzende Neubauten: een band die ook interesse heeft voor architectuur, is het Duitse Einstürzende Neubauten (rond Bad Seed Blixa Bargeld). Dat bewijzen hun verzamelaars, getiteld Strategies against architecture, intussen al 4 delen, en ook deze song

Beluister hieronder de volledige afspeellijst:

Unknown Mortal Orchestra

Unknown Mortal Orchestra is niet voor één gat te vangen. Voor een greep bewijzen verwijs ik graag naar deze eerdere blogposts over de band. Dat blijkt ook weer op hun nieuwe plaat Sex and food. Zo start de plaat met funk op A god called hubris en Major league chemicals, schuren ze dicht tegen Connan Mockasin aan op Ministry of alienation en The internet of love (That way) en waan je de gitaar in handen van Jack White op American guilt. Voortdurend verspringt de muziek van het ene genre naar het andere, al waken ze er wel over om de overgangen niet te bruskeren en daardoor bij de luisteraar toch een gevoel van eenheid te bewerkstelligen. Dat vind ik best wel een knappe prestatie.

Beluister hieronder het volledige album:

The Vaccines

Ik herinner me nog de opwinding die ik voelde bij What did you expect from the Vaccines? van The Vaccines. Post break-up sex en Wetsuit waren singles als huizen, als de rots Petrus zelfs waar een nieuwe Messias met gemak zijn kerk kon op bouwen. Die ebde helaas daarna met de opvolgers wat weg maar vooraf las ik dat de band er met Combat sports opnieuw een ferme lap wou op geven en hoop gloorde in mijn ogen en oren.
Put it on a t-shirt is alvast een veelbelovende songtitel en het is echt wel een nummer dat je aandacht verdient. Je hoort dat de Londenaren nog steeds weten hoe ze een aanstekelijke song in elkaar moeten steken. I can't quit is zelfs nog een tikje beter en kan uitgroeien tot een geheide hit. Hier schurkt de band ook wat aan tegen Franz Ferdinand en het vroege Bloc Party. Your love is my favourite band mag zich ook kronen tot uitstekend werk van dit vijftal. Het is pas bij het zesde nummer op de plaat, Young American, dat mijn enthousiasme wat minder wordt. Op Nightclub echter komt het volle potentieel van de groep weer naar boven. En daarna blijft het niveau hoog.
Zo kunnen we besluiten dat The Vaccines inderdaad een heel goeie plaat afleveren, dat ze het nog steeds kunnen en als van de elf songs er slechts één wat tegenvalt, mag je spreken van eindejaarslijstjesmateriaal.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 14 - 2018

Spectral grey walls - Dirk Serries

Deze week gaan we, wellicht tot jullie verrassing, voor ambient. Over Dirk Serries publiceerde ik al eerder hier. Eind deze week brengt hij Epitaph uit, het album waarvan dit de opener is.

Je kan het album Epitaph hier kopen bij Consouling.

Yo La Tengo

Yo La Tengo draait al heel lang mee in de muziekwereld en ze leverden al heel mooie platen af. Meer zelfs, ze stelden eigenlijk amper al teleur. Met platen als Electr-O-Pura, And then nothing turned itself inside-out en Popular songs veroverden ze mijn hart en geen van hun andere platen slaagde erin mijn liefde voor de band te temperen. Dat maakt de verwachtingen voor hun nieuwste, vijftiende (!) album There's a riot going on natuurlijk niet minnetjes.
Misschien was de al wat lelijke hoes een hint, maar deze plaat had moeite om te bekoren. Het duurde echt meerdere luisterbeurten vooraleer ik me ermee kon verzoenen. Opener You are here is postrock zonder de kracht van Mogwai en zonder de interessante vondsten van Tortoise. Gelukkig keert het drietal daarna meer terug naar hun lo-fi sound waarmee ze voorheen zo succesvol mij tot fan wisten te bekeren. Shades of blue is rustig, kabbelt net niet te veel om mijn aandacht te verliezen en bezit net genoeg melodieuze kracht om overeind te blijven. En het wordt nog beter met het heerlijk rommelige en zelfs muzikaal uitstekende For you too en het verrassend lichtvoetige, loungy Esportes casual. 
Helaas zoekt het merendeel van deze plaat de hoeken van de postrock en de ambient op en hoewel ik beide genres wel kan smaken, is dit niet het soort muziek dat ik van Yo La Tengo verwacht. En laten we eerlijk zijn: meer dan verdienstelijk in die genres zijn de Amerikanen niet. Ik kan spontaan voor elk genre met gemak vijf bands opnoemen die ik dan veel liever op de draaitafel laat belanden.
Yo La Tengo heeft zeker de verdienste dat ze vijftien albums lang niet gewoon op hun lauweren rusten en dat ze vernieuwing zoeken. Jammer genoeg weten ze mij in de richting waarop ze uitgaan met There's a riot going on niet mee te krijgen. Dan koester ik liever bovenvermelde, oudere albums.

Beluister hieronder het volledige album:

Intergalactic Tea Company

Follow the shaman's cat is het vierde album al van het uit Florida afkomstige Intergalactic Tea Company. Klinkt die bandnaam (en wellicht ook de albumtitel) u nogal zweverig in de oren, dan heeft dat een heel goede reden: hun muziek laat zich omschrijven als psychedelische postrock.
Over de band zelf is bijzonder weinig terug te vinden op het internet, vreemd genoeg, dus laten we de muziek voor zich spreken. De sitar uit opener A tree made of hearts, de trip die we in de muziek maken op Age of sentient plants, de langzame opbouw in Female human in hyperspace: het lijkt er niet op dat we nog tijdens het beluisteren met onze voeten terug op aarde gaan komen. Soms dreigt de plaat wat te verzinken in new age, en misschien moet je ze vooral doseren (en de juiste nummers skippen) om er ten volle van te kunnen genieten. Of je kan natuurlijk alle remmen losgooien en je volledig laten meevoeren naar paddestoelenland...

Je kan dit album hier kopen (aan een zelfgekozen prijs) op hun Bandcamp-pagina. Beluister het alvast volledig hieronder: