Het is altijd een grappig toeval als een band de naam draagt van iemand die je goed kent. In dit geval betreft het mijn oudste stiefdochter. En nog leuker zou zijn mocht ze intussen bands als Luna ook muzikaal weten te waarderen. Ik betwijfel het een beetje, echter, want ze richt zich tegenwoordig op "hardere" muziek zoals van Queens Of The Stone Age.
Soit, het New Yorkse viertal heeft een nieuwe plaat uit en via een andere blog ontdekte ik dat. Nu zei de bandnaam me maar vaag iets, maar enig zoekwerk leidde me naar de ontdekking dat het de band betrof van het album Pup tent, waarvan de hoes me al altijd heeft aangesproken. Jammer genoeg kan ik niet zeggen dat ik al veel geluisterd had naar de band.
Dan herhaal ik hier maar eerst even het geschiedenislesje dat ik zelf over hen ontdekte. In 1991 richtte Dean Wareham deze indiepopband op. Zelf kwam hij uit Galaxie 900, dat er net de brui aan gegeven had. Onder meer de drummer van The Feelies maakte er deel van uit. Na 7 studio-albums speelde het viertal een afscheidsconcert in New York in 2005. Dean trouwde met bandlid Britta Phillips, maakte met haar verder muziek en kondigde twee jaar geleden de reünie van de band aan.
Laat ik alvast eerlijk zijn: deze plaat wist me zeker niet meteen te overtuigen. De tien songs klinken in zijn geheel me net iets te braaf in de oren. Natuurlijk hoor ik nergens een echt zwak nummer, anderzijds ontbreken songs die eruit springen en beklijven. Als ik dan toch een lied moet noemen dat wat langer blijft hangen en dat het beluisteren zeker waard is, dan ga ik voor (Walking thru' the) Sleepy city. Het is een heerlijk ouderwets popnummertje, zonder weerhaken en drijvend op de nazomer-feel die in deze maanden nog zo fijn kan aanvoelen. En er is het ook verrassend Brits klinkende Let me dream if I want to, een ode -zo lijkt het wel- aan The Kinks.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten