Fär

Fär, het had een zitmeubel kunnen zijn uit Ikea. An-Sofie De Meyer en Tim De Gieter doen op een heel andere manier aan binnenhuisinrichting: ze verzorgen de muziek voor de coolste en gezelligste woonkamers (en slaapkamers). De onderdelen waarmee ze aan de slag gaan op debuut Salute, zijn De Meyers stem en de electronica van De Gieter. Net zoals je de boutjes en verbindingsstukken bij Ikea voor meerdere meubelen kunt gebruiken, wordt bij het Gents-Brakelse duo alles vastgezet met schroefjes van Son Lux, Maya’s Moving Castle en Grimes.
Twee jaar na de eerste single van An-Sofie De Meyer (Lonesome boy) is Tim De Gieter, toen nog producer, geüpgradet tot lief en bandlid. Hij legt de hele plaat lang een knisperend bed van beats en verknipte ritmes waarop de zanglijnen gedijen als courgetten. Op die uitstekende ondergrond klinkt de zang zowel onheilspellend als betoverend. Als een ware sirene die de schippers naar de rotsen lokt, blijkt An-Sofie een onweerstaanbare uitwerking te hebben op al wie wil luisteren. Ze klinkt intrigerender dan de trailer van Blade runner 2049, dodelijker dan het geluid van een onze richting uitzoevend samuraizwaard en smachtender dan de beste Russische internetpornoster. We benijden Tim De Gieter als ze in (you belong) Here zingt “No one ever knew me the way you loved me / … / I will never be alone again“: zelden klonk een liefdesverklaring zo dwingend en zo onwrikbaar. In Last straw horen we een kwetsbaarheid én een verbetenheid die tegelijk een superheldenstatus rechtvaardigt én vraagt om een beschermende knuffel.
Eist de stem op indrukwekkende wijze de hoofdrol op, dan valt toch ook veel te zeggen over de muzikale basis die De Gieter als knoppentovenaar uit Brakel uitspreidt. Die vat meerdere decennia samen: de jaren tachtig in de intro van Alpha staat hand in hand met hedendaagse clicks en trippy beats en cut-ups (Umbra). We hadden het eerder al over de gelijkenissen met Son Lux, Maya’s Moving Castle en Grimes, om er maar enkele te noemen. Soms komt Fär in de buurt van I Will, I Swear (waar An-Sofie ooit als achtergrondzangeres begon) en Hydrogen Sea, al klinkt dit album ook een beetje harder, hoekiger, scherper. Portishead op zijn best en aan de amfetamines is misschien nog wel de meest treffende referentie. Er wordt voortdurend gelaveerd tussen sfeervolle, langgerekte klanken en precisiebombardementen van beats en toetsaanslagen die heel kort opduiken. Ze jagen het brave imago dat af en toe achter de hoek dreigt over te nemen, weg alsof Halloween dit jaar écht griezelig zal worden. Voorzichtige techno-toetsen (zoals in Lethargy) drijven ons richting dansvloer maar eerlijk gezegd, we weten niet zo goed wat we met onze voeten aanmoeten wanneer het ritme vrolijk gesaboteerd wordt.
De nummers die dit album voorafgingen, werden steevast goed onthaald en nu er eindelijk een volwaardige plaat is om te beoordelen, blijkt de groei die de voorbije twee jaar is doorgemaakt te leiden tot een niet te makkelijk ontmantelen geheel waarin beide groepsleden zo op elkaar ingespeeld zijn dat ze elkaar versterken. Hoe meer luisterbeurten je Salute gunt, hoe meer details je zal horen waardoor je omver geblazen wordt, hoe meer opvalt dat de puzzel precies in elkaar past en hoe meer je verbaasd wordt dat de schijnbaar eenvoudige montage een prachtig en onmisbaar deel vormt van je akoestische interieur.

Deze review kan je ook hier lezen op Indiestyle. Je kan het album hier bestellen via Consouling.Beluister het alvast hieronder: