Er is geen Belgische band met een eigener universum dan Amenra. De Kortrijkzanen plaatsen daarin weliswaar de muziek centraal, al zijn er zoveel meer aspecten van bijna even groot belang. Strak regisseren ze de look en de feel die erbij horen, vanuit een diepgeworteld besef dat hun visie op leven en moraal de ware grondslag vormt. Als een rode draad doorheen hun muzikale output loopt de Mass-reeks, waarvan nu deel zes verschenen is.
De belangrijkste thema’s die de band aansnijdt, hebben altijd te maken met dualiteiten: geboorte en dood, licht en duisternis… Op Mass VI zijn die wederom prominent aanwezig, aangevuld met droefenis en troost. Die dualiteit zit overigens niet enkel in de teksten: ook muzikaal kristalliseren de ideeën doordat “echte” songs afgewisseld worden met declamaties van poëzie door frontman Colin H. Van Eeckhout. In Edelkroone wordt het lijden verheerlijkt, Spijt gaat vooral over vergiffenis en de eenzaamheid van de zondige. Beide intermezzo’s verlenen de plaat een extra spankracht. Laat het opspannen van de boog tot die net niet knapt de grote sterkte zijn van Amenra.
Slaan en zalven doet het vijftal eveneens muzikaal. Er wordt gezongen, gefluisterd, geschreeuwd, aanbeden en gesmeekt. Als een hogepriester die zijn gewaad openscheurt om de godheid alsnog gunstig te stemmen, scheurt Colin H. Van Eeckhout zijn stembanden haast aan flarden als zijn persoonlijk offer. Als ware flagellanten geselen de overige vier muzikanten hun drums en gitaren tot bloedens toe. Een voortstuwende, tot extase leidende muziekgolf is het resultaat. Logisch dus dat fans concerten als een totaalbelevenis van catharsis en reiniging beleven. Headbangen als gebed, het is eens wat anders dan stil geprevel van een steeds ouder wordende kudde gelovigen onder leiding van een al lang pensioengerechtigde pastoor. Wie dacht dat spiritualiteit een voortijdige dood gestorven was, heeft nog geen Amenra-concert ondergaan.
Dat nagenoeg alle songs de tien minuten benaderen of overschrijden, onderstreept hun dwingende kracht. Net als op voorgaande platen aarzelt de band uit Kortrijk niet om de regie schijnbaar uit handen te geven en tempo en ontwikkeling van de muzikale verhaallijn organisch te laten ontstaan. Nergens krijg je het gevoel dat Amenra de touwtjes in handen houdt. Het lijkt een extase waarin de band zich laat meevoeren en die gedicteerd wordt door wetten die buiten de ons bekende natuurkunde staan. Op die manier lijkt de band een heel moderne reïncarnatie van Hadewijch of Beatrijs, 13de-eeuwse vrouwelijke mystici die in hun teksten lieten ervaren hoe je God nog in dit leven kon ervaren en je dus niet hoefde te wachten tot het hiernamaals. De Kortrijkzanen dompelen zichzelf onder in een eenzelfde mystieke extase die hen de geheimen moet prijsgeven van leven en dood, van moraal, van spiritualiteit, van licht en duisternis, van de dualiteiten die zo sterk overheersen. En net als die middeleeuwse vrouwen beschouwen ze zichzelf als een instrument om die kennis door te geven.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten