De basriedel waarmee de tweede plaat van Nordmann opent, suggereert het al. De Gentse band die in 2014 onverwacht tweede werd op Humo’s Rock Rally, kiest op The boiling ground voor meer rock en minder jazz. Beide genres blijven nog steeds getrouwd, als is het nu wel duidelijk wie de broek draagt.
Opener Save the twos doet de eerste seconden nog denken aan het beste uit het debuut van Soulsister, maar naarmate de song zich ontvouwt steken de vier heren vooral Morphine naar de kroon. De combinatie van prominent aanwezige bas en sax maakt die vergelijking natuurlijk onvermijdelijk. Ook de sfeer van de song roept de geest van Mark Sandman op. Daartegenover staat broeierige postrock in Silver and black. Wat echter vooral overheerst, zijn nummers waarin de experimenteerdrang van de band alle ruimte krijgt om de wereld te verkennen. Dankzij het lage tempo in Üntercool of Joe leidt dat tot songs die de barkrukken opruimen in de kroeg nadat de laatste klant dronken wandelen is gestuurd.
Waar het kwartet op debuut Alarm! nog wild rondstuiterde, is de jongensachtige impulsiviteit ingeruild voor een bedachtzamere houding. Speels de grenzen opzoeken gebeurt weliswaar nog, al krijg je de indruk dat de groep zijn kwaliteiten en beperkingen meer beheerst en dus niet blindelings doodlopende steegjes in dreigt te lopen. Hercules is daar een mooi voorbeeld van. Terwijl de sax de notenbalk mag verkennen als een puppy die losgelaten wordt in de tuin, houden de andere muzikanten de lijn stevig vast zodat de songstructuur overeind blijft en niet door onbedaarlijk opspringen van de saxofoon omver gestoten wordt. Meermaals laat Nordmann de teugels pas echt vieren in de laatste minuten van een nummer. No holy feet en The king monden dan wel uiteindelijk uit in geordende chaos, het viertal waakt er wel over dat ze niet ontsporen door hen lang genoeg in het gareel te houden.
Als we één minpuntje moeten noemen, is het wel dat dit album slechts acht liedjes telt en nog geen veertig minuten duurt. Het smaakt vooral naar meer. Bij het debuut konden we ons nog voorstellen dat luisteraars na de laatste noot eventjes respijt nodig hadden. Dit keer zit de balans tussen rustmomenten en drukte beter waardoor best nog wel een song of twee extra te pruimen zouden zijn. Gelukkig kan je de plaat nog eens opnieuw herbeluisteren, zoveel als je wil.
Je kan deze review ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten