Twintig parels per maand: april 2017

April was een muzikaal interessante maand en net als alle vorige sluiten we die graag af met een selectie van twintig parels:

1. Love when you don't want it - The LVE: in 2015 bracht The LVE een titelloos debuut uit dat nog steeds heel erg de moeite is om te ontdekken. Daaruit haalde ik het mooiste popnummer dat ze maakten
2. He doesn't know why - Fleet Foxes: op het kruispunt van folk en Beach Boys-samenzang vind je, in tegenstelling tot de "crossroads" waar Robert Johnson zijn ziel aan de duivel verkocht, niet de Heer van het Kwaad, maar de angelieke Fleet Foxes
3. King of Spain - The Tallest Man On Earth: hij klinkt nog nasaler dan Bob Dylan, maar maakt prachtsongs waarvan dit een mooi voorbeeld is
4. 1 night - Mura Masa featuring Charli XCX: eigenlijk heel verwonderlijk dat ik de afgelopen maand dit nooit als lied van de week koos, want het is een perfect popnummer met zoveel mooie details dat het tot mijn favoriete singles totnogtoe van het jaar hoort
5. Desafío - Arca: de titelloze plaat die Arca onlangs uitbracht, heb ik nog niet uitvoeriger besproken. Deze song wil ik alvast al delen vanwege de ingenieuze opbouw en bevreemdende sfeer. Hoewel ik de tekst (in het Spaans) in de verste verte niet begrijp, voel ik gewoon de tristesse uit elke noot druipen
6. Love that burns - Fleetwood Mac: tristesse zoals Fleetwood Mac in dit nummer op de plaat Mr. Wonderful bracht, heet gewoon blues. In 1968 was die amper mooier te verkrijgen dan bij deze band
7. It's a hard rain's a-gonna fall - Leon Russell: wellicht ken je het nummer van Bob Dylan of van Edie Brickell. Dit is de versie van Leon Russell, die net een lichtjes andere twist gaf aan de song
8. Disco apocalypse - Jackson Browne: in 1980 opende dit lied het album Hold out van Jackson Browne, een plaat om te (her)ontdekken
9. Only the strong survive - DJ Krush: misschien wel de meest opvallende, mooiste en meest baanbrekende plaat die ik in 1996 leerde kennen, was Meiso van de Japanner DJ Krush, die de weg voor me opende naar het fantastische Mo'Wax-label
10. Fight the power - Public Enemy: uit de soundtrack voor Do the right thing, een film van Spike Lee
11. Another body murdered - Faith No More and Boo-Yaa T.R.I.B.E.: op de soundtrack voor de film Judgement night werden metalbands en hiphopartiesten samengebracht voor kruisbestuivingen die vaak erg interessant klinken, zoals dit nummer
12. Suck my energy - Channel Zero: de Belgische band Channel Zero bracht in 1994 Unsafe uit, waarmee ze zouden doorbreken. Deze song herbeluister ik nog steeds met veel plezier
13. Territory - Sepultura: de Brazilianen van Sepultura bewijzen dat metal die drijft op sterke ritmes (zoals we die onder andere kennen uit de meer populaire Braziliaanse muziekgenres) vaak heel boeiend kan zijn. Hun plaat Chaos A.D. was een ware openbaring voor mij
14. Rooster - Alice In Chains: typische grunge van de betere soort
15. Plush - Stone Temple Pilots: en dat geldt ook voor deze band, die ik vaak verwar met de vorige
16. Die laughing - Therapy?: hoewel hun album Nurse, dat hieraan voorafging, niet minder interessant is, blijft Troublegum niet alleen hun grootste succes, maar ook plaat die mij volop terugwerpt naar mijn jonge jaren (ik laat even in het midden hoe wild die waren)
17. Lacrimosa - Ufomammut: een band met zo'n mooie naam verdient alleen al om die reden aandacht, en dit is nog goed ook
18. Saturn - Rape Blossoms: intussen heet de band Public Psyche en later dit jaar brengen ze een nieuwe plaat uit, voorlopig moeten we het doen met het in 2014 uitgebrachte Ruinenlust. En één van de bandleden komt mij en mijn lief wel heel bekend voor...
19. She's got claws - Gary Numan: het moet niet altijd Cars of Are friends electric? zijn, want Gary Numan heeft nog een hoop andere leuke liedjes op de wereld losgelaten
20. Unavailable memory - Meat Beat Manifesto: afsluiten doen we met dit verrassend licht nummer van Meat Beat Manifesto, uit de soundtrack voor de film Moog

Beluister hieronder de volledige afspeellijst:

Lied van de week: week 17 - 2017

Shine 'em up Sadie - Douglas Firs

Met een clip die sterk geïnspireerd is door het kleuterprogramma Tik Tak en de video voor The writing's on the wall van OK Go, weet Douglas Firs de aandacht te trekken voor zijn nieuwe single, Shine 'em up Sadie. De song zelf is ook niet mis:een radiovriendelijke song gedragen door de wat hoge stem van Gertjan Van Hellemont, zomers genoeg om ons al te laten verlangen naar de vakantiemaanden.

The Mary Hart Attack

Begin vorig jaar schreef ik hier al over de EP van The Mary Hart Attack. Sinds gisteren is hun debuutplaat uit, The falling sun. Ik was alvast heel benieuwd of we meer van die geweldige mix van postpunk, new wave en shoegaze.
De plaat start alvast beloftevol met het stevige, wel heel erg aan Joy Division schatplichtige In dreams. Zanger Kristof Souvagie zingt alsof hij de reïncarnatie is van Ian Curtis en zijn wereld gehuld is in schaduwen, mist en noise. Echo's van Front 242 en The Neon Judgement horen we dan weer in single Death comes with your eyes. Een brandende ZZ Top-bluesrockgitaar scheurt door Spiders, dat nog meer eighties klinkt dan de klankbanden van E.T., Chips en Alf samen.
Drummer Kris Vlaeminck mag zich helemaal laten gaan op All wrong no bliss, The Sisters Of Mercy indien die geen karikatuur van zichzelf geworden waren. Het wordt gevolgd door het bevreemdende This room waarin een kinderspeeltje muzikaal de boventoon voert in de eerste helft van de song. Deze song lijkt een rustpunt tot halverwege de noise toeslaat en de luisteraar van alle kanten bestookt wordt door bas, gitaar, drums en nauwelijks verstaanbare vocals. 
Na het openingsakkoord van Feathers verwachtte ik de "kick uit" waarmee Fight for your right (to party) van Beastie Boys afgetrapt wordt, doch het drietal kiest voor een in gitaren verdronken smart die tot in het diepste van onze ziel afdaalt. Het gloriemoment voor bassist Wil Mathijs is aangebroken in Starlight dat hij schijnbaar in zijn eentje draagt als Atlas de wereldbol. 
Dat de band fourageert tussen de erfenis van Joy Division en een referenties tot aan industrial blijkt uit het afsluitend tweetal, die elk een uiteinde van dat spectrum vertegenwoordigen. Ian Curtis' band wordt nergens zo uit de doden opgewekt als in Who used to be me, terwijl Face throwing a kiss nog eens haarscherp illustreert hoe ze ook alweer de wereld der machines muzikaal verklankten.

Je kan de band in het jaar aan het werk zien op het Autumn Moon Festival in Hameln (bekend van de rattenvanger) in Duitsland, maar hou vooral hun Facebook-evenementenpagina in de gaten voor meer concerten dichterbij...
Beluister hieronder hun volledige album, die je o.m. via hun Bandcamp-pagina kan bestellen:

A-Sun Amissa

Vier jaar na You stood up for victory, we stood up for less brengt A-Sun Amissa, de band rond de Gizeh Records-platenbaas Richard Knox, een nieuwe plaat uit. 
Op die plaat staat de saxofoon centraal. Het instrument stuurt de soundscapes aan, meandert rond de anderen heen en stuwt in ware free jazz-stijl de luisteraar vooruit naar een luisterervaring die afwisselt tussen rust bieden en tot de grens leiden. Colossus survives, het openingsnummer, bereikt pas laat die rust, net op het moment dat je ernaar snakt. In Anodyne nights for somnolent strangers start een broeierig onrust die nooit helemaal haar beslag krijgt en overgaat in achtergrondgeluiden en -stemmen, alsof ze aan het ruziën zijn. Ik voel me een voyeur van de nachtelijke conflicten tussen buurman en -vrouw. Jason Molina krijg een hele song (Jason Molina's blues) aan zich gewijd en The recapitulation lijkt ook weer zwanger van sfeer. Tot ver in de song valt de vinger er niet op te leggen wat we mogen verwachten en het is pas dankzij de percussie dat de contouren duidelijker worden.

Je kan het album hier kopen via Consouling. Beluister hieronder vanaf vrijdag het volledige album:

Retro review: Luka Bloom

Tot 1992 was Luka Bloom vooral de broer van de bekende folkartiest Christy Moore. The acoustic motorbike bracht daar verandering in en de tournee die bij de plaat hoorde, bracht hem ook naar zomerfestivals zoals Torhout/Werchter (waar ik hem live zag). Tot op heden heb ik nooit een mooiere omschrijving voor fiets gehoord dan "acoustic motorbike" trouwens...
De plaat zelf begint met Mary watches everything waarin Luka Bloom het folkkleed nog niet helemaal afschudt, maar hij verstelt het wel tot het past in een nieuw idioom dat hij voor het genre in zijn hoofd heeft. Zoals in wel meer songs, gebruikt hij de gitaar ook als ritmesectie. Het duidelijkst komt dat overigens naar voor in de titelsong en in Listen to the hoofbeat. De Ier kiest op deze plaat ook voor 2 covers, waaronder een toch wel verrassende (en wijd gewaardeerde) versie van I need love van LL Cool J. De hiphophit krijgt in deze  bewerking een liefdevolle toets mee en toen ik voor meisjes compilatiecassettes maakte, koos ik heel vaak om dit nummer toe te voegen. Maar ook van Can't help falling in love, dat Elvis Presley al onsterfelijk maakte, geeft de zanger hier een heel eigen(zinnige) vertolking. Opnieuw valt de tederheid in de cover op.
Het is dezelfde tederheid die afsluiter Be well siert, dat voelt als een zacht aanraken van een zieke in het ziekenhuis, voldoende om te laten weten dat je er bent en niet te hard om de patiënt niet wakker te maken. Het is niet het enige mooie liedje over de liefde, ook I believe in you weet te charmeren omdat het nooit klef wordt. Op een geheel andere manier bezingt ook Exploring the blue de liefde...
In 1992 was dit wellicht de meest beluisterde cd in mijn collectie. Die was nog helemaal niet zo uitgebreid als de huidige, zelfs niet proportioneel... Toch zat er heel wat moois tussen en dat deze plaat het vaakst gedraaid werd, zegt toch iets. Als ik er vandaag terug naar luister, weet ik meteen weer waarom...

Beluister hieronder het volledige album:

Chantal Acda

Ik herinner me nog hoe Chantal Acda toen ik haar interviewde ter gelegenheid van haar eerste plaat onder eigen naam, aangaf hoeveel moed het haar gevergd had om zich zo kwetsbaar op te stellen met een eigen plaat. In voorafgaande projecten, zoals Sleepingdog, kon ze zich altijd nog verschuilen achter de partner in crime. Je kon die schroom nog heel erg voelen in die plaat, Let your hands be my guide. Na de plaat opgedragen aan haar overleden vader zette ze haar ziel verder open op The sparkle in our flaws, dat al meer zelfvertrouwen uitstraalde. En nu is er Bounce back, met een hoes waarop een/haar(?) paard wegkijkt, tegen een mistige achtergrond. 
Het went misschien, dat zich blootgeven, en zoals kleine meisjes groot worden, lijkt de zangeres niet langer een moeilijke jumpinghindernis te moeten overwinnen (dit soort vergelijkingen komt ervan als je met paarden aandraaft) om haar innerlijke wereld in muziek aan de buitenwereld te schenken. De verlegenheid is weg, de breekbaarheid blijft. 
De muziek waarin de teksten recht uit haar hart baden, bevat opvallend meer dan op vorige albums de stempel van de drums, bespeeld door haar partner Eric Thielemans. Daardoor verandert de klankkleur van het geheel wat en krijg je het gevoel dat Chantal Acda hier een ander soort plaat heeft gemaakt, al ligt ze in het verlengde van haar vorige. Het bezorgt deze plaat alvast meer diepgang muzikaal (tekstueel was die altijd al indrukwekkend) en Bounce back is dan ook haar beste van de drie reguliere albums die ze ons als zichzelf schonk.

Beluister hieronder het volledige album:

Kendrick Lamar

Zo goed als To pump a butterfly is Damn. niet, maar Kendrick Lamar kiest er wel voor hardere songs (muzikaal dan) en laat dat net het soort hiphop zijn dat ik altijd al het liefst heb gehoord. Mij hoor je dus niet klagen over dit album, dat na Untitled unmastered al het tweede album is van de hogepriester van de hiphop sinds diens hierboven genoemde knaller (lees hier nog maar eens wat ik daar toen van vond).
Er was al Humble. dat onlangs lied van de week was en dat me nog steeds meteen de radio luider laat zetten telkens het langskomt, maar ook DNA. klinkt harder dan de meeste songs op To pimp a butterfly. Opmerkelijkste gasten op deze plaat zijn Rihanna (op Loyalty.) en U2. Het viel me overigens meteen op XXX. (waarop U2 meedoet) een beetje lijkt op Lemon uit Zooropa, door de manier waarop de parlando over de muziek gelegd wordt.
Met deze plaat laat Kendrick Lamar ook enkele andere aspecten van zijn muziek op de voorgrond treden en hij bewijst nog steeds dat hij veel te vertellen heeft. Het kost altijd wat moeite om de lyrics te volgen bij dit genre, maar hier loont het zeker de moeite.

Beluister hieronder het volledige album:

Zwangere Guy

De Brusselaar Zwangere Guy zag ik onlangs in de aflevering van LeFtO in transit over onze eigen hoofdstad. Zwangere Guy is ook bekend als Omar G. van het Brussels hiphopcollectief Stikstof. Deze gast uit Molenbeek bewijst mee dat de gemeente die zo verguisd is en wereldwijd bekendstaat als een hellegat, zoveel te bieden heeft dat het dom is haar te herleiden tot één aspect.
Zwangere Guy rapt in het Nederlands, Frans en Brussels, zoals het een echte ket betaamt, en wisselt in één song voortdurend tussen die drie talen. En daarbij schuwt hij niet zichzelf bloot te geven. Outfit van me daddy gaat in op zijn zwaar verleden en Tourette, waarin de rhymes samenvallen met de beats, komt hard binnen. Jij niet zien mag dan drijven op een laidback jazzy beat, de inhoud is ook hier weer niet van de poes. 
Tegelijk schuilt er in Gorik (zijn echte naam) ook een gast die zich gewoon amuseert en zich weinig aantrekt van wat anderen daarvan vinden. ZG is zo haai is een grappige herwerking van Alane van Wes, een hit uit 1997 die ik nooit meer uit mijn hoofd krijg. Het mag dan slechts een grappig intermezzo zijn, het wérkt wel. En dan hebben we het nog niet gehad over de samenwerkingen: het Limburgse Onze Zaak geeft Tijdelijk een "exotische" toets, Jan Paternoster van Black Box Revelation mag mee een ode aan de vrienden van Stikstof vorm geven (BXL finest) en Roméo Elvis is de perfecte aanvulling voor Low en lowgisch. 
Soms stuitert het album een beetje alle richtingen uit, het heet dan ook eerder een mixtape te zijn (al is dat een hippe term die in die middens als synoniem mag gelden voor album, heb ik de indruk). Hoedanook is het één van de fijnste momenten uit de hedendaagse Belgische hiphop en bewijst Zwangere Guy dat Brussel weer hot is.

Beluister hieronder het volledige album:

Afsnis concert: Low Land Home

Sinds vandaag is de EP Underspoken van Low Land Home ook officieel uit (lees hier mijn mening erover), maar woensdagavond was er al het releaseconcert in het Gentse café Afsnis. 
De band speelde er voor een volgepakt café een set waarin niet alleen de songs uit de EP de revue passeerden maar ook enkele nieuwere nummers. Meer nog dan op plaat overtuigden de rustiger nummers me terwijl songs als Underspoken en mijn persoonlijke favoriet I know de topmomenten bleven. Ook Out of my mind oogstte (terecht) bijzonder veel bijval.

Setlist:

1. There
2. It might
3. I know
4. Chemistry
5. Out of my mind
6. This life
7. Underspoken
8. All this time

Lied van de week: week 16 - 2017

Whippoorwill - Clock Opera

Vijf jaar geleden was ik helemaal weg van Clock Opera. Maar zoals wel vaker gebeurt, verdween de band vrij anoniem in de vergetelheid. Het is natuurlijk pas dit jaar dat er een opvolger verscheen voor Ways to forget. Ik heb Venn nog niet beluisterd maar deze single maakt me nieuwsgierig, dus de komende dagen leen ik die plaat graag mijn oor.

Je kan het album hier kopen.

Lyrics:

There's a hole in the house no fairground ride will fill. 

No time can kill 

Since you went away

And if I don't climb it, maybe no one will 

I could hide until 

There's nothing left to say 

 But I won't let it go 

Why won't I let it go? 

I won't let it go 

Why won't I let it go? 

I won't let it go 

Why won't I let it go? 

But the whippoorwill, whippoorwill, whippoorwill, whippoorwill knows 

There's a hole in the house no holiday can change 

No wood can frame 

Since you went away 

Like a conversation scrubbed out on a page 

On an unlit stage 

Nothing left to say 

But I won't let it go 

Why won't I let it go? 

I won't let it go 

Why won't I let it go? 

I won't let it go 

Why won't I let it go? 

But the whippoorwill, whippoorwill, whippoorwill, whippoorwill knows 

I can feel its hands around my neck 

I can feel its fingers on my eye 

I can feel it hang across my leg 

I can feel it anywhere I hide 

There's a hole in the house no fairground ride will fill. 

There's a hole in the house no fairground ride will fill. 

But the whippoorwill, whippoorwill, whippoorwill, whippoorwill 

There's a hole in the house no fairground ride will fill. 

There's a hole in the house no fairground ride will fill. 

There's a hole in the house no fairground ride will fill. 

There's a hole in the house no fairground ride will fill. 

There's a hole in the house feels like a lone car still. 

Like an unpaid bill. 

Since you went away. 

And your face is frozen, but I hear you still. 

Hidden in a whippoorwill calling it out again. 

But I won't let it go 

Why won't I let it go?

I won't let it go 

Why won't I let it go? 

I won't let it go 

Why won't I let it go? 

But the whippoorwill, whippoorwill, whippoorwill, whippoorwill knows 

I can feel its hands around my neck 

I can feel its fingers on my eye 

I can feel it hang across my leg 

I can feel it anywhere I hide 

There's a hole in the house no fairground ride will fill. 

There's a hole in the house no fairground ride will fill. 

But the whippoorwill, whippoorwill, whippoorwill, whippoorwill 

I can feel its hands around my neck 

I can feel its fingers on my eye 

I can feel it hang across my leg 

I can feel it anywhere I hide 

There's a hole in the house no fairground ride will fill. 

There's a hole in the house no fairground ride will fill. 

But the whippoorwill, whippoorwill, whippoorwill, whippoorwill 

But the whippoorwill, whippoorwill, whippoorwill, whippoorwill 

But the whippoorwill, whippoorwill, whippoorwill, whippoorwill

Low Land Home

Over Low Land Home, de nieuwe band rond Jo Geboers, schreef ik al eerder. De band heeft deze week zijn eerste EP uit, Underspoken. Tijdens hun concert op Zebrawoods was het me al opgevallen dat de uitbreiding tot een heuse band de sound van Low Land Home goed gedaan heeft en dat wordt op deze eerste release bevestigd.
Het viertal lijkt mee de schijnbare eeuwigdurende eighties revival te vieren op opener I know, dat drijft op de percussie met daarin een vleugje Joy Division. Het is uitgegroeid tot mijn favoriete song van de band. Ook titelnummer Underspoken laat een groep horen die goed geluisterd heeft naar de post-new wave en die invloeden op een zeer toegankelijke en aanstekelijke wijze in song met poppotentieel weet te gieten. Het leverde hen hier een tijdje geleden al een nominatie tot "lied van de week" op. De drie andere liedjes zijn ingetogener. All this time ontvouwt zich als een bloem die bij de eerste sprankeltjes zonnelicht 's morgens voorzichtig haar diepste en meest kwetsbare deel laat zien. De piano in It might suggereert dat het allemaal goed komt, net als de titel van deze song. Afsluiter Chemistry is hoopgevend in zijn tekst, waarin het gevoel niet langer alles alleen te moeten oplossen, zulk een opluchting vormt dat die hoorbaar is in elke pianotoets.

Je kan de band vanavond live aan het werk zien in Afsnis in Gent, waar ze de EP voorstellen. Verder zijn er ook concerten in de Bar-A-Bas in Lommel (28/4, solo), 30CC in Leuven (3/5, voorprogramma voor Chantal Acda), Trix in Antwerpen (1/6) en Snuffel in Brugge (23/6). Hou de evenementpagina van de band op FB in de gaten voor de shows die binnenkort nog aangekondigd zullen worden.
Beluister de EP, die je onder meer hier kan bestellen, hieronder:

Sorority Noise

Slechts een half uur duurt You're not as ____ as you think van Sorority Noise, doch meer heeft dit derde studio-album niet nodig om het Amerikaanse viertal uit de vergetelheid te catapulteren. De plaat klinkt aanstekelijker dan een lucifer gedoopt in kerosine, opzwepender dan het attribuut van een dominatrix en prettiger dan een dagje in een avonturenpark waar je als eerste alle attracties mag uitproberen.
De mengeling van emo en punk tilt songs als No halo, A portrait of en Disappeared naar een niveau dat ik zelfs van Blink 182 of Sum 41 zelden hoorde. Toch is de band ook in een rustiger song overtuigend: First letter from St. Sean raakt me meer dan ik zou verwachten. A better sun doet me denken aan Ben Folds Five. Enkel in afsluiter New moon ben ik wat teleurgesteld. De rommelige, zelfs povere geluidskwaliteit evoceert lo-fi bands uit de jaren negentig; het is dan wel jammer dat deze song te weinig om het lijf heeft om zijn plaats tussen de rest te verdienen.

Beluister hieronder het volledige album:

Rianto Delrue

Eind vorig jaar al bracht Rainto Delrue zijn debuutalbum uit maar Riding for a fall bereikte me pas dit jaar. Deze Gentse folkie maakt een kruising tussen americana, diep in de seventies gewortelde singer-songwritermuziek en folk.
Op het eerste gehoor is dit een vrij brave plaat geworden, waarin de Gentenaar amper buiten de lijntjes durft te kleuren. Maar zijn bravoure zit misschien wel in de details. Vaak klinken de liedjes alsof ze diep geworteld zijn in de traditie van de singer-songwriters uit de jaren zeventig, met echo's van Simon and Garfunkel, "Sugar man" Rodriguez en zelfs kleine knipoogjes naar Bob Dylan. In Taking my responsibility evoceert het achtergrondkoor de meer traditionele samenzang zoals we die kennen uit meer klassieke Ierse folk. Dat nostalgie niet van de lucht is, kon ik reeds afleiden uit de hoesfoto van een panoramapunt in de bergen, bevolkt door het soort auto's dat in mijn kindertijd rondtufte.
Zo overheerst het gevoel van een voortdenderende trein op Looking forward (to find something to look forward to) waarop de mondharmonica een fantastische bijrol krijgt. Opener All about loving you is zo tijdloos dat mijn kindertijd langzaam verglijdt in volwassenheid zonder dat ik erg in heb. De banjo is nu eenmaal een instrument dat ik pas de laatste jaren heb leren te waarderen. Lady walking in the snow is de hedendaagse variant van het gevoel dat Lady Jane van de Rolling Stones bij me opriep. En met Whitehall rowboat voel ik me terug de zestienjarige die bij zijn beste vriend naar cassettes luisterde met kleinkunst en het onvermijdelijke duo Paul Simon en Art Garfunkel.

Beluister hieronder het volledige album:

Supergenius

Met leden uit Kortrijk, Gent, Ransberg en Huy is Supergenius een Bélgische band die Vlamingen en een Waal verbindt via de muziek, één van de mooiste bindmiddelen tussen mensen. Het viertal maakt het soort rock dat ik hier graag al eens door de boxen laat knallen. Vorige week brachten ze hun debuutalbum uit, na eerder al een titelloze EP. Supertired is overigens helemaal opgenomen in de Kortrijkse concertzaal De Kreun.
Opener All that's gold weet heel erg te bekoren en datzelfde niveau wordt de hele plaat volgehouden. De in nineties punk gedrenkte songs worden overigens mooi afgewisseld met rustiger songs zoals Their designs en Drifting tonight. Afsluiter A serious case of imposter syndrome laat nog eens alle duivels los en zo kan het viertal bogen op een mooi debuut.

Je kan het album hier bestellen bij Consouling. Het is helemaal te beluisteren via de Bandcamp-pagina van de band.

AB concert: Ogentroost

Empusae

Afgelopen zondag mocht Consouling, het Gentse platenlabel waarvan je de releases af en toe hier kan ontdekken, een avond cureren in de AB in Brussel op het festival BRDCST. De programmatie stond onder de noemer Ogentroost, naar een gedicht van Constantijn Huygens. Aan de hand van 6 teksten (van Sophocles, Joost van den Vondel, Constantijn Huygens, Francesco Petrarca, Antoine de Saint-Exupéry en Oscar Wilde) werden de zes acts van de avond ingeluid. Die situeerden zich allemaal in het ruime gebied der drones, ambient en aanverwante genres.
De avond startte vroeg met A-Sun Amissa, dat een saxofoon de boventoon liet voeren in de dromerige muziek. Barst en percussioniste Karen Willems (van o.m. Inwolves) trokken dan weer volop de kaart van de percussie en het ritme als basis. Zoals we haar kennen, wist Karen haar instrumenten te geselen alsof het een ritueel betrof dat ze willens nillens moest uitvoeren. Treha Sektori's ritueel speelde zich nog het meest af op het doek achter hem waar de visuals een man toonden met een runder- (of andere dierlijke) schedel die zijn ontblote bast insmeerde. Het verdriet dat uit de beelden sprak, werd versterkt door de muziek.
Bijzonder is het minste wat je kan zeggen van de fragmenten uit Medeamaterial, in feite een opera van Lab.oratorium waarin Innerwoud de krachten bundelde met sopraan Astrid Stockman en een danseres. Hoewel ik niet bepaald hou van moderne dans, boeide de voorstelling en was het bovendien opmerkelijk te constateren hoezeer de sopraan (en Innerwoud) in de dans betrokken werden. Wat daarop volgde, was de show van CHVE die ik vorig jaar al eens zag op een andere labelnight in Vooruit in Gent. Dit keer had hij geen kampvuur meegebracht op het podium, gelukkig wel nog steeds zijn bezwerende muziek.
Het absolute hoogtepunt was toch Empusae, dat het nieuwe album Lueur kwam voorstellen. Hoe goed dat album is, kan u hier lezen. En de show met maar liefst zeven muzikanten was niet minder dan een hemelbestorming. Vooral de hardere passages in de songs overweldigden. Een mooiere apotheose viel nauwelijks te wensen.

A-Sun Amissa

 

Barst + Karen Willems

 

Treha Sektori

 

Medeamaterial met Innerwoud en Astrid Stockman

 

CHVE

 

Empusae

Timber Timbre

Talrijke bio’s blijven Timber Timbre catalogeren als folk, terwijl daar op nieuwe album Sincerely future pollution amper nog iets van te merken is. Het funky baslijntje van Grifting, de lounge-toets in Skin tone en de eighties synths uit Moment zijn slechts een handvol bewijzen dat de Canadezen een veel ruimer muzikaal palet beheersen.
De plaat is een afspiegeling geworden van het politiek bewogen jaar waarin ze werd opgenomen. Tijdens het ontstaansproces was er al de hallucinante verkiezingscampagne en -strijd tussen Trump en Hillary Clinton en het ongeloof bij de uiteindelijke overwinning voor de huidige Amerikaanse president sijpelt door in songs als Sewer blues. Dat is niet enkel de verdienste van frontman Taylor Kirk, want ook bandleden Mathieu Carbonneau en Simon Trottier kregen hun inbreng. Voor het eerst nam Taylor geen uitgeschreven songs mee naar de studio, en het resultaat is een onheilspellend album dat klinkt als een soundtrack voor grote steden – denk City same city van Flying Horseman. Op Western questions lijkt de zang zelfs uit handen gegeven aan Bert Dockx.
De apocalyptische sfeer is heel nadrukkelijk aanwezig in de titelsong, waarin zowel futuristische als retro-electronica aan bod komt. Blue nuit is dan weer de soundtrack bij die tekenfilms uit de jaren zeventig en tachtig waarin men een lichtelijk verontrustende toekomstvisie had van alles wat na 2000 zou komen. Daarin overheerste een grimmig pessimisme dat ervan uitging dat alle technologische veranderingen zouden leiden tot een soort robotmens die alles zou uitroeien, ofwel slaaf zou zijn van die technologie. Steevast zaten er in die soundtracks wat lounge-elementen verweven die het geheel onwerkelijk en onpersoonlijk maakten. Nadat je zeven minuten lang wordt meegesleurd in een van alle hoop ontdaan wereldbeeld is die die koerswijziging bijgevolg erg welkom. Floating cathedral voelt vervolgens aan als een synthese waarbij je eindelijk weer tot rust komt.
Het zesde album van de band is tegelijk het meest ambitieuze tot nog toe. Behalve de al eerder gemaakte vergelijking met Flying Horseman is er nog een andere aan de orde. Net als hun landgenoot Daniel Lanois op For the beauty of Wynona slagen ze erin het hele album te doordringen met een gruizige duisternis die lange tijd het handelsmerk van Lanois was. Ambitie is een noodzakelijk en te koesteren goed en al helemaal wanneer het ook leidt tot grootse prestaties. Met Sincerely future pollution heeft Timber Timbre een meesterwerk afgeleverd dat je bij deze band nooit echt helemaal voor mogelijk hield en waarvan te vrezen valt dat voor hen onnavolgbaar en niet te evenaren is.

Deze recensie verscheen ook hier op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 15 - 2017

I'm not who you think you are - Millionaire

Millionaire heeft eindelijk nieuw werk uit, de voorbode van een in mei te verschijnen nieuw album Sciencing. Dit schreef ik er al over vorige week in de singlereview op de website van Indiestyle:

Wie focust op de melodie, hoort in I'm not who you think you are een goede rocksong zoals wel meer bands die hadden kunnen schrijven. Millionaire slaagt erin om die te overladen met de sound die van hun vorige plaat ‘Paradisiac’ zo’n meesterwerk maakte. Meer dan tien jaar later klinkt de band nog steeds alsof de samenwerking met Eagles Of Death Metal en Josh Homme van Queens Of The Stone Age de enige logische weg zijn voor de band. In een interview verklaarde Tim Vanhamel dat hij, toen hij de muziek in Costa Rica, schreef, meteen wist dat ze uitgebracht moest worden onder de noemer Millionaire en overweldigd door het geluid van de eerste single begrijpen we dat. Kenmerkend voor de Limburgers, die in een halfnieuwe bezetting spelen, is dat de bijhorende clip ook meteen een juweeltje is. Verwijzingen naar psychedelica, Indische mythologie en horrorfilms (The Shining, Poltergeist en The Exorcist) fascineren je ogen terwijl je oren murw geslagen worden door datgene wat Nirvana ook zo goed kon: een prachtmelodie verbergen in een frontale geluidsaanval.

Je kan deze single in een limited version 7" hier kopen.

The Whereabouts Of J Albert

Dark rock, zo noemen ze zelf hun muziek. The Whereabouts Of J Albert is de nieuwe band van Joeri Dobbeleir (Monster Youth, ex-Giants Of The Air) die je misschien al hoorde in de soundtrack van de één-serie De fiscus. Het titelloze debuut van het vijftal ziet nu eindelijk het licht en heel soms lijkt het alsof Leonard Cohen uit de doden is opgestaan.
Dat gevoel besluipt ons het sterkst in To kick the habbit. Dat is niet toevallig een van de rustigere songs op de plaat. Andere referenties die zich opdringen tijdens het beluisteren van dit debuut, zijn 16 Horsepower (Even love won’t help the haunted), Nick Cave (Quicksand) en Mark Lanegan (Hangman's rope). Dat zijn allemaal namen waar je je als Vlaming met enige trots tussen mag lezen. En de fiscus (de reeks, niet de door velen gehate ambtenaar) heeft de loper uitgerold met gebruikname van Keep on falling out en Hangman’s song. Eerstgenoemde song is geschikt voor Radio 1 én Studio Brussel en dat is het bereik waar je binnen de landsgrenzen op mikt met een debuutsingle. Hij bevat geen weerhaken of scherpe randen waaraan toevallige luisteraars zich kunnen verwonden doch glijdt ook niet als mierzoet suikerwater naar binnen.
Hangman's rope is wat ruiger, haalt de mosterd bij de bluesrock zoals je die vindt in afgelegen bars langsheen eindeloze wegen in Amerikaanse tv-series. Het is rock voor macho’s in midlifecrisis die zich toch maar niet die blinkende moto hebben aangeschaft en van een tatoeage afzagen om geen mal figuur te slaan op kantoor. Dat klinkt alsof het allemaal nog braafjes blijft, al is de kwaliteit van de liedjes niet om je neus voor op te halen.
De band doet ons onwillekeurig denken aan wielrenners en hun dopingreputatie. Dit kwintet hoeft niet te vrezen daar veel mee geassocieerd te worden. Hun debuut smaakt, al mag er iets meer peper en zout in. Luister naar deze plaat in de late uurtjes, in een rokerig kot of bij gebrek daaraan in een zwakverlichte living. In de juiste sfeer gesavoureerd is dit immers best een genietbaar schijfje.

Deze recensie kan je ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:

Empusae

Empusae heeft voor het nieuwe album, Lueur, samengewerkt met CHVE (Colin H. Van Eeckhout van Amenra) en dat levert twee lange songs op die onder huid kruipen. Op Guiding light lijken de vocalen uit een donker krocht achteraan de lange gang die de muziek vormt, te komen. Benauwend strompelt deze song onze richting uit als de zombies uit The walking dead. Na acht minuten komt er wat tegengewicht in de vorm van iets lichtere klanken. We zijn er echter aan voor de moeite als we zouden beginnen geloven dat alles goed komt. De muziek die langzaam wegzinkt wordt gevolgd door gebrom dat dreigend vanuit diezelfde achterkamer op komt zetten. Op het kwartier bevrijdden de demonen zich om als kwelgeesten ons om de oren te vliegen. Als luisteraar waan je in een spookachtig, griezelig, misschien wel betoverd bos. Toch eindigt het nummer niet in de chaos die we verwachtten, maar is er misschien toch dat sprankje hoop waar de titel van de plaat naar verwijst ("lueur" zou je kunnen vertalen als sprankel, zoals bij licht of hoop).
De tour de force op deze plaat heet Retinae tenebrae, dat eenzelfde duistere opbouw bezigt die zich echter heel anders vertaalt dan in het eerst nummer. De intensiteit van het zwart benadert hier die van het zwart vierkant van Malevitsj. Dat is ook niet geheel zwart, toch (of nét daarom) kennen we in de schilderkunst amper méér zwart. Het is het niet muzikaal dichtplamuren van de song, maar het geven van ruimte aan de duisternis die ons zo intens meeneemt. Na iets meer dan zeven minuten zet ook hier dreiging op. Een op het eerste zich onschuldig klinkende piano neemt daarna over om met de andere instrumenten te vervloeien in een aanloop die niet geheel abrupt maar toch een tikje onverwacht overgaat in wat ik enkel kan omschrijven als "middeleeuwse kerkermuziek": gebonden aan ketenen en met slechts genoeg lichtinval om silhouetten te kunnen onderscheiden. Het is hier dat de stem van Colin H. Van Eeckhout terug mag opdraven, al neemt ze daarvoor de tijd. Wat volgt is een dermate minutieus opgebouwde climax dat de laatste noten van de laatste halve minuut in hun bijna-onhoorbaarheid de stilte na de plaat indringender maken dan de verwarring die zich van mij en de rest van het publiek meester maakte na afloop van de voorstelling van Idioterne van Lars von Trier.


Je kan het album hier kopen bij Consouling.

Mount Eerie

Mount Eerie klinkt als de iets gepolijstere versie van Bonnie 'Prince' Billy, minder rafelig en onzuiver. Laat je daar echter niet door om de tuin leiden: de muziek die Phil Elverum op A crow looked at me snijdt erg diep en daar zitten de onverbloemde teksten voor een groot stuk tussen. Deze plaat is immers de rouwplaat waarmee hij naar eigen zeggen niet zozeer wil schrijven óver de dood van zijn vrouw, maar een kunstwerk wil maken. Die dood is het onderwerp ervan en dat horen we in lyrics als "Our daughter is one and a half / you have been dead eleven days" (Seaweed) of "when I look into the room / where you were / and look into the emptiness instead" (Real death). Dit zijn de gesprekken die vrienden en familie vaak uit de weg gaan wanneer ze de nabestaande willen troosten. Dit zijn de gesprekken die ons, die de dood het liefst willen wegduwen, ongemakkelijk maken.
In de openingssong Real death verwoordt hij hoe zinloos troostende zinnen kunnen zijn: "I don't wanna learn anything from this / I love you". Die rauwheid en eerlijkheid maken de beluistering een reis die me niet enkel in zijn ziel voert, maar mezelf confronteert met eigen angsten, met eigen verdriet. Al heb ik als volwassene gelukkig nog geen mensen die zo dicht bij me staan verloren (tenzij mijn doodgeboren dochter, en dat is toch anders, vermoed ik, omdat we nog geen herinneringen samen hadden), de pijn is erg (in)voelbaar. 
Als ik ooit sterf (en dat gebeurt dus heus een dag), zou ik vereerd zijn indien iemand zo mooi mijn dood en het gemis zou bezingen. En Mount Eerie bewijst eens temeer mijn stelling dat de grootste schoonheid soms voortkomt uit de pijnlijkste ervaringen...

Je kan het volledige album hieronder beluisteren:

Jay Som

Jay Som is de Californische Melina Duterte die na een compilatie-album Turn into (met nummers die al her en der verschenen waren) haar échte debuut maakt met Everybody works. Alles doet ze zelf: componeren, inspelen, productie,...
Het resultaat is een indierockplaat die een beetje alle kanten uitstuitert met uitstapjes naar shoegaze (1 billion dogs), dromerige funk (One more time, please) en zweverige 4AD-pop (Remain). In contrast met die laatste song staat het zwaarmoedige (Bedhead) waarna de Amerikaanse de balans herstelt met een licht springerig Take it.
Het is die diversiteit die van deze plaat een heel aangename luisterervaring maakt: we hoeven ons niet te vervelen noch te vrezen dat Jay Som in herhaling valt. Iets meer dan een half uur krijgen we een staalkaart voorgeschoteld van muziekgenres die we allemaal even gretig in ons opzuigen.

Je kan het volledige album hieronder beluisteren:

Dead Neanderthals

Het Nijmegense duo Dead Neanderthals is voor Craters uitgebreid met Maxime Petit, de bas toevoegt aan de atmosferische improvisaties waarvoor de band bekendstaat. Daardoor krijgen de percussie van Rene Aquarius en de sax van Otto Kokke meer diepgang.
Craters is een één langgerekte song lang streven naar gelijkmatigheid en continuïteit, botsend op allerlei obstakels. Er is zand gekropen tussen de radertjes van de machinerie, de grasmaaier heeft last van kiezelsteentjes in het gazon. Af en toe tast een hoge aangehouden noot de grenzen af van ons ongemak en zelfs irritatie. Luisteren naar dit lied is geen zacht wegwiegen, is geen verdovend meegezogen worden. Het is een droom waaruit je losgerukt wordt, het is een drijvend vlot dat geen kalme zee bevaart maar een riviertje met onverwachte watervalletjes.

Je kan dit album hier kopen bij Consouling. Je kan het hieronder alvast ook beluisteren:

Lied van de week: week 14 - 2017

Humble - Kendrick Lamar

Eerder was er al The heart part 4 als voorloper van een nieuw album, nu bracht Kendrick Lamar ook Humble uit. Het is een nummer waarop hij de jazz en funk van To pimp a butterfly, zijn bejubelde album, inruilt voor gitaren en hardere rhymes, zoals we die ook kennen van Good kid M.A.A.D. city. Maar af en toe nuttig ik mijn hiphop wel nog eens graag op deze manier.

Hou zijn website en sociale media goed in het oog om meer nieuws te krijgen over dat aangekondigde album.

Lyrics:

Wicked or weakness
You gotta see this
Waaaaay (yeah, yeah!)

Ayy, I remember syrup sandwiches and crime allowances
Finesse a nigga with some counterfeits
But now I'm countin' this
Parmesan where my accountant lives
In fact, I'm downin' this
D'USSÉ with my boo bae, tastes like Kool-Aid for the analysts
Girl, I can buy yo' ass the world with my paystub
Ooh, that pussy good, won't you sit it on my taste bloods?
I get way too petty once you let me do the extras
Pull up on your block, then break it down: we playin' Tetris
A.M. to the P.M., P.M. to the A.M., funk
Piss out your per diem, you just gotta hate 'em, funk
If I quit your BM, I still ride Mercedes, funk
If I quit this season, I still be the greatest, funk
My left stroke just went viral
Right stroke put lil' baby in a spiral
Soprano C, we like to keep it on a high note
It's levels to it, you and I know, bitch, be humble

(Hol' up, bitch) sit down
(Hol' up lil' bitch, hol' up lil' bitch) be humble
(Hol' up, bitch) sit down
(Sit down, hol' up, lil' bitch)
Be humble (bitch)
(Hol' up, hol' up, hol' up, hol' up) bitch, sit down
Lil' bitch (hol' up, lil' bitch) be humble
(Hol' up, bitch) sit down
(Hol' up, hol' up, hol' up, hol' up) be humble
(Hol' up, hol' up, hol' up, hol' up, lil' bitch) sit down
(Hol' up lil' bitch) be humble
(Hol' up, bitch) sit down
(Hol' up, sit down, lil' bitch)
(Sit down, lil' bitch, be humble)
(Hol' up, hol' up, hol' up, hol' up, lil' bitch) bitch, sit down
(Hol' up, bitch) be humble
(Hol' up, bitch) sit down
(Hol' up, hol' up, hol' up, hol' up)

Who dat nigga thinkin' that he frontin' on man, man? (Man, man)
Get the fuck off my stage, I'm the Sandman (Sandman)
Get the fuck off my dick, that ain't right
I make a play fuckin' up your whole life
I'm so fuckin' sick and tired of the Photoshop
Show me somethin' natural like afro on Richard Pryor
Show me somethin' natural like ass with some stretchmarks
Still will take you down right on your mama's couch in Polo socks, ayy
This shit way too crazy, ayy, you do not amaze me, ayy
I blew cool from AC, ayy, Obama just paged me, ayy
I don't fabricate it, ayy, most of y'all be fakin', ayy
I stay modest 'bout it, ayy, she elaborate it, ayy
This that Grey Poupon, that Evian, that TED Talk, ayy
Watch my soul speak, you let the meds talk, ayy
If I kill a nigga, it won't be the alcohol, ayy
I'm the realest nigga after all, bitch, be humble

(Hol' up, bitch) sit down
(Hol' up lil' bitch, hol' up lil' bitch) be humble
(Hol' up, bitch) sit down
(Sit down, hol' up, lil' bitch)
Be humble (bitch)
(Hol' up, hol' up, hol' up, hol' up) bitch, sit down
Lil' bitch (hol' up, lil' bitch) be humble
(Hol' up, bitch) sit down
(Hol' up, hol' up, hol' up, hol' up) be humble
(Hol' up, hol' up, hol' up, hol' up, lil' bitch) sit down
(Hol' up lil' bitch) be humble
(Hol' up, bitch) sit down
(Hol' up, sit down, lil' bitch)
(Sit down, lil' bitch, be humble)
(Hol' up, hol' up, hol' up, hol' up, lil' bitch) bitch, sit down
(Hol' up, bitch) be humble
(Hol' up, bitch) sit down
(Hol' up, hol' up, hol' up, hol' up)

Hamster Axis Of The One-Click Panther

Herinner je je Insatiable (...play the Peter Houben songbook) van Hamster Axis Of The One-Click Panther nog? Deze review van die plaat waarin ze songs coverden en naar hun hand zetten, kan je misschien op weg helpen? Wel, er is goed nieuws: de band heeft een nieuwe plaat uit en ook nu weer is het vingers en duimen aflikken.
Je kan Mest natuurlijk ergens streamen, maar in fysieke vorm is de plaat enkel op vinyl beschikbaar (met downloadcodes uiteraard). Op de plaat staan acht nummers en dan zit er nog een extra schijf bij met nog eens acht bonussongs. En dan hebben we je nog niks verteld over de gasten die mee deze plaat bevolken: o.m. Gregory Frateur (Dez Mona), Roland Van Campenhout, Johannes Genard (School Is Cool), Mauro Pawlowski, Tijs Delbeke (Sir Yes Sir) en acteur Josse De Pauw sieren de credits. Bovendien speelt de band niet alleen eigen songs, maar ook nummers van Kate Bush, Bob Dylan, Mark Lanegan en Michael Jackson.
Er wordt gewisseld tussen wilde, avontuurlijke jazz (The back door) en lome, late-uren-jazz die thuishoort op rokerige en bijna verlaten dansvloeren in donkere kroegen (Love minus zero/No limit). The way you make me feel van Michael Jackson klinkt met de hulp van Pascal Deweze (Sukilove) niet langer zeemzoeterig maar eerder dreigend. Running up that hill klinkt herkenbaar en toch minder hysterisch al blijft er een randje gekte. Thunderstruck (overigens geen AC/DC-cover) lijkt wel door Joe Jackson ingezongen en gespeeld. De manier waarop Josse De Pauw vertelt tegen de achtergrond van de muziek (Youssef) brengt me in gedachten in een theaterzaal.
De lomere songs overheersen en de sax dringt overal sterk op de voorgrond. Dit is geen plaat om je op je vrijdagavond klaar te maken voor een hele nacht fuiven, eerder om achteraf je gebroken hart bij te bewenen omdat dat knap meisje niet met jou wou dansen en haar GSM-nummer niet gaf.

Het album, dat je hieronder ook volledig kan besluiteren, is uitgebracht door Starman Records.