Killer Mike en El-P doorzwommen al behoorlijk wat hiphopwatertjes vooraleer ze samen als Run The Jewels muziek uitbrachten. En ik geef toe, ik ben zware fan. Luister maar eens naar wat er al allemaal op het Definitive Jux-label verscheen waar minstens één van beiden de hand in had: Company Flow, Outkast,... Om dan nog te zwijgen van de andere acts op het door El-P opgerichte label: Aesop Rock, Cannibal Ox,... Ook de twee voorgaande platen van dit duo waren een schot in de roos. En er was hun bijdrage aan Nobody speak van DJ Shadow, vorig jaar nog een lied van de week.
De digitale release van het album werd vervroegd naar de laatste week van 2016, de fysieke exemplaren verschijnen in de VS op 13 januari en bij ons de 20e. Gelukkig mag je de digitale versie gratis downloaden (hier) op hun website (of het album beluisteren op Spotify) zodat het al de hele week genieten is. Het gevaar bestond natuurlijk dat mijn verwachtingen te hoog gespannen waren. Gelukkig weet het tweetal me zelfs dan nog aangenaam te verrassen.
Klonk de band voorheen vooral militant ("Anger is an energy", zoals PIL al duidelijk maakte), dan lijkt er een vorm van humor en luchtigheid in geslopen. Het kan ook nuance zijn. Hoedanook worden de rhymes niet de hele tijd onze strot ingeramd. Nu ja, de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat dat voorheen ook niet de hele tijd gebeurde, zelfs niet in aanwezigheid van Zack de la Rocha van Rage Against The Machine. Maar opener Down, samen met Joi, glijdt naar binnen als een suppo: het medicijn gaat er zachtjes in om eenmaal binnen zijn krachtige werking tentoon te spreiden. Ook Thieves! (screamed the ghost) laat zich van zijn verleidelijkste kant zien. Tunde Adebimpe van TV On The Radio mag er als gast rondstruinen.
Des te harder komen songs als Hey kids (Bumaye) (waarop Danny Brown zijn herkenbaar stemgeluid leent), Panther like a panther (Miracle mix) (wat een geweldige aanwinst voor deze song is Trina toch) en Oh mama aan. Gelukkig worden ze afgewisseld met meer speelse elementen in 2100! and Talk to me.
De derde langspeler van Run The Jewels is daarmee gevarieerder geworden dan zijn voorgangers en weet tegelijk de woede van de zwarte gemeenschap te kanaliseren via muziek die een breder publiek zou kunnen bereiken (en dus des te doeltreffender kan worden). Vergis u echter niet, deze motherf*ckers zijn nog steeds kwaad, ze brengen het nu alleen nog beter onder woorden (en muzieknoten).
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten