In 1994 werd ik van mijn sokken geblazen door dit album van Robbie Robertson, samen met The Red Road Ensemble, en dus bedenk ik het graag met een retro review:
Wie al zo'n muzikale nalatenschap heeft als lid van The Band maar nog jaren te gaan heeft, zoekt misschien een andere muzikale richting om te tonen wat hij in zijn mars heeft. De indianenroots van Robbie Robertson vallen niet te loochenen in dit prachtalbum. De Mohicaanse afstamming liet hij voor het eerst (maar niet voor het laatst, want hij zou op Contact from the underworld of redboy deze weg nog verder bewandelen) bepalend zijn voor zijn muziek, in dit geval gemaakt voor de documentaire The native Americans. Ook zijn zoon en dochter mogen gastrollen vervullen op deze plaat.
Een grote verdienste van dit album is dat ze de clichés die we hebben van de muziek van de "indianen" ver overstijgt. Heel mooie samenzang (luister maar eens naar de vrouwen in Mahk Jchi (Heartbeat drum song) of het achtergrondkoor in Akua tuta) overheerst. Ik kende Robbie Robertson toen eigenlijk (solo) enkel van zijn hit Somewhere down the crazy river, een song die me altijd geïntrigeerd en ook wel een beetje geïrriteerd had met die heel kenmerkende stem. Die vocalen van Robbie komen mooier tot hun recht in een lied als It is a good day to die.
Toch zijn het vooral de mooie composities waarvoor deze plaat beter verdient dan tussen de plooien van de muziekgeschiedenis gewoon te verdwijnen. Luister maar eens goed naar een klassebak als Words of fire, deeds of blood of het erg modern aandoende Skinwalker.
Music for the native Americans is zo'n plaat waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde, maar eenmaal gehoord liet de plaat me nooit meer echt los. Af en toe grijp ik er nog eens naar terug en ze heeft zeker mijn waardering voor Robbie Robertson in belangrijke mate beïnvloed.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten