De 20 beste optredens van 2015

Dit jaar zag ik minder concerten dan de vorige jaren en heel wat hoogtepunten komen dan ook nog eens van op Pukkelpop, maar niettemin presenteer ik hieronder de twintig beste optredens die ik dit jaar zag.
Een link naar het concertverslag vind je onder de datum.
 
20. The Sha-La-Lees - Pukkelpop - 20/8
19. Gazelle Twin - Pukkelpop - 21/8
18. Jurassic 5 - Pukkelpop - 20/8
17. Future Islands - Pukkelpop - 20/8
16. Isbells - Leffingeleuren - 20/9
15. The Posies - Nijdrop - 7/5
14. Josh T Pearson - huisconcert - 26/11
13. Birds That Change Colour - 4AD - 9/1
12. Go March - Pukkelpop - 21/8
11. Jacco Gardner  - Botanique - 10/5
10. Alamo Race Track - Botanique - 10/5
9. The Germans - Pukkelpop - 21/8
8. Douglas Firs - Pukkelpop - 22/8
7. Girls In Hawaii - Feest in het Park - 14/8
6. De Mens - Nijdrop - 22/4
5. Amenra - Pukkelpop - 21/8
4. Strand Of Oaks - Pukkelpop - 20/8
3. Father John Misty - Pukkelpop - 21/8
2. Son Lux - Pukkelpop - 22/8
1. Pond - Nijdrop - 4/3

Gelezen (81)

In the country of men - Hisham Matar

Hisham Matar schreef dit semi-autobiografisch boek dat zich afspeelt in Libië ten tijde van kolonel Khadafi. De buurman en de vader van het hoofdpersonage, een jongetje nog, worden ervan verdacht betrokken te zijn bij de illegale oppositie. Het verhaal is een relaas van de spannende tijd tussen de arrestatie van de ene en de uiteindelijke vlucht naar Egypte voor het jongetje, door zijn ouders georganiseerd. Maar meer nog schetst het de moeilijke relatie tussen de jongen en zijn moeder enerzijds en tussen de jongen en zijn vader anderzijds. 

De draad tussen cliënt en begeleider: de emotionele ontwikkeling als inspiratiebron in de begeleiding van personen met een verstandelijke handicap - Gerrit Vignero

Het SEO-model is een belangrijk instrument in mijn werk en via Filip, met wie ik wat theorie hoop te ontwikkelen rond SEO en ASS, kwam ik bij Gerrit Vignero uit, die zich in dit boek focust op wat je als begeleider als antwoord kan bieden. Via de metafoor van de draad beschrijft hij hoe je doorheen de verschillende ontwikkelingsfasen een ander begeleidingsaanbod kan doen. Het boek is dan ook voor mij essentieel in het begrijpen van wat wij op ons werk doen voor de kinderen en jongeren die we begeleiden.
Twee minpuntjes moet ik toch aanhalen. Het gebruik van diverse metaforen voor deze begeleidingsstijlen (niet alleen de draad, maar ook een spoor/locomotief-metafoor en nog enkele andere) zou verhelderend moeten werken, maar wordt op den duur wat verwarrend voor mij. En tot slot had de eindredactie ook beter gemogen: enkele storende syntaxis- en spellingsfouten verminderen toch wat het leesplezier.

De rotskruiper - Nell Zink

Nell Zink is een Amerikaanse die in Duitsland leeft en haar debuut situeert ze ook voornamelijk bij onze oosterburen. Al bij al is het beschreven huwelijk tussen Tiffany, een Amerikaanse, en de wetenschapper Stephen. Oorspronkelijk gedreven door liefde voor het vogelspotten (de rotskruiper is een vogeltje dat een hoofdrol speelt in het begin van het boek), nemen ze uiteindelijk deel aan radicale acties van de milieubeweging. 
Het boek leest aangenaam weg maar soms doet Nell Zink iets teveel moeite om belezen over te komen en is het allemaal te geforceerde moeilijkdoenerij.

Het testament van Maria - Colm Tóibín

Colm Tóibín beschrijft het laatste jaar van Jezus vanuit het standpunt van Maria, zijn moeder. Zij ziet niet zozeer de Messias in hem, maar wel haar wat vreemde zoon, die zelf gaat geloven wat hij verkondigt door de invloed van zijn steeds groeiende entourage. Vooral het lijden van een moeder die haar zoon gruwelijk ziet sterven en daar niets kan aan doen, is goed uitgewerkt.

Aan de voet van de gletsjer - Halldór Laxness

In dit beroemdste boek van de IJslandse schrijver en Nobelprijswinnaar Halldór Laxness wordt een vertegenwoordiger van de bisschop naar de voet van de Snaefellsgletsjer. Hij moet er onderzoeken of de plaatselijke priester zijn plichten nog wel vervult en wat er aan is van de geruchten dat hij geen begrafenissen meer doet, maar dat een doodskist de gletsjer opgesleept werd. Hij dient daarvoor de plaatselijke bevolking en de priester zelf te interviewen. Het verhaal doet door de vreemde verhalen die verteld worden, wat magisch-realistisch aan en tot ver is het moeilijk om te snappen wat er nu eigenlijk gebeurt, tot alle puzzelstukjes op het eind toch mooi op hun plaats vallen.

Lied van de week: week 53 - 2015

Davoren - Uncle Wellington's Wives

Helemaal op het einde van het jaar verrast Uncle Wellington's Wives ons met een nieuwe clip bij een nummer dat niet op de EP When it takes a lot of time te vinden is. De band wordt bijgestaan door Daphne Vandemeulebroucke op harp, Dirk Moelants of viola da gamba en Anthony Pil op klavecimbel. Het levert een doorleefd en muzikaal erg verrijkt nummer op.

Je kan de EP nog steeds hier kopen.

Beste albums van 2015: van 20 naar 11

20. Dwaaltuin - Waar Is Ken?

Deze plaat ontdekte ik eigenlijk pas goed op het einde van het jaar, toen ze al maandenlang uit was. Het bleek een verrassing van formaat: dromerige pop die frisser klinkt dan een met Lenor gewassen zomertrui.

19. Alarm! - Nordmann

Wie had verwacht dat je met een mengeling van jazz en post-rock hoge toppen kon scheren op Humo's Rock Rally? Dit viertal slaagde daarin en hun dit jaar uitgebrachte debuut bewijst waarom: ritmes rollen over elkaar als rugbyspelers over de bal en de gitaar stuitert, omarmt en meandert. De tenorsax die vaak de hoofdrol opeist, bepaalt heel sterk de songs.

18. Colony - IIVII

De soundscapes op Colony luisteren lekker weg. Met zijn nieuwste project toont Josh Graham, mede-oprichter van Red Sparowes, dat sci-fi en ambient best aangenaam kunnen zijn.

17. Sundogs - Great Mountain Fire

Meerdere luisterbeurten waren nodig om de volle rijkdom van de psychedelica van de Brusselaars naar waarde te schatten en Million years of jetlag groeit dan uit tot de beste song op de plaat.

16. Hypnophobia - Jacco Gardner

Psychedelica kregen we ook uit Nederland voorgeschoteld met deze opvolger voor het geweldige debuut van Jacco Gardner. Dit keer werd ik minder van mijn sokken geblazen, maar Find yourself, Another you en Brightly zijn topsongs.

15. from Sleep - Max Richter

Acht uur lang duurt Sleep, het slaaplied van Max Richter dat een gezonde nachtrust moet opwekken, en op dit album staat daaruit een selectie die toont dat modern klassiek best te pruimen valt voor wie zich vooral laaft aan allerlei indie-genres. 

14. The sparkle in our flaws - Chantal Acda

De opvolger van debuut Let your hands be my guide ligt in dezelfde muzikale lijn, maar het grootste verschil is toch dat Chantal Acda zelfzekerder klinkt.

13. Alabursy - Daniel Norgren

Dankzij reeds gepubliceerde eindejaarslijstje luisterde ik alsnog naar deze prachtplaat van de Zweed die alles gewoon zelf opnam thuis met zijn 4-sporenrecorder. Eenvoud zonder tierlantijntjes en zonder pretentie: het maakt het des te makkelijk om de kwaliteiten van de liedjes te horen.

12. I love you, honeybear - Father John Misty

Met echo’s van zijn voormalige band Fleet Foxes maar vooral dankzij gelijkenissen met Neil Diamond leverde Josh Tillman, beter bekend als Father John Misty, een huzarenstukje af. De liedjes klinken haast zeemzoet maar tekstueel blijft het hele album een dubbelzinnige houding hanteren waardoor het onduidelijk is of de geliefde nu wel doodgeknuffeld dan wel doodgeknuppeld zal worden. De grens tussen kunst en kitsch wordt veelvuldig opgezocht en slechts heel nipt kan de charismatische zanger vermijden dat ze overschreden wordt. We steken onze bewondering niet onder stoelen of banken: orchestrale barok bovenop beatlesmelodieën, je moet het maar durven.

11. Bones - Son Lux

Son Lux knutselt net als op Lanterns fantastische songs in elkaar en in augustus zou de band op Pukkelpop bewijzen dat dat ook een memorabel concert oplevert.

Beste albums van 2015: van 30 naar 21

2015 was een vreemd jaar voor mij. Mijn hartoperatie in september was ongetwijfeld de ingrijpendste gebeurtenis voor mij persoonlijk en had ook een invloed op mijn muziekbeleving. Niet alleen zag ik in het najaar amper nog concerten (en had ik voordien omwille van hartklachten al enkele concerten moeten laten schieten), maar tot mijn eigen verbazing bleek ik de eerste weken van mijn herstel thuis te moe om muziek op te zetten en te beluisteren.
Ik probeerde ook om dit jaar tenminste alle albums die een kans maakten om in mijn eindejaarslijstje te belanden omdat ik ze graag hoorde, ook effectief te reviewen op mijn blog (als ik dat al niet voor Indiestyle had gedaan). Daar ben ik gelukkig in geslaagd. Helaas kan ik niet hetzelfde zeggen over mijn voornemen van vorig jaar om toen alle albums van Bob Dylan te bespreken. Ik hoopte in januari nog slechts één extra jaar nodig te hebben, maar het ziet er naar uit dat "mijn Bob Dylanjaar" eerder een vijfjarenproject wordt...
En dan nu de top 30 van de beste albums van het jaar volgens mij, in het volle bewustzijn dat ik heel wat goeie platen niet of amper heb beluisterd en dat wellicht de enige reden is dat ze hier niet voorkomen. Je vindt onder de titel van de plaat telkens de link naar mijn review.

30. The magic whip - Blur

De verwachtingen waren hooggespannen maar werden niet helemaal ingelost. Natuurlijk was The magic whip een goeie plaat met nummers als Go out, Lonesome street, New world towers, Pyongyang en Ong ong, maar het bevat ook te matige songs of onvoldoende uitgewerkt ideeën (zoals Thought I was a spaceman en I broadcast).

29. ...play the Peter Houben songbook - Hamster Axis Of The One-Click Panther and Mauro Pawlowski

Kruisbestuivingen alom en een heerlijke jazzsaus gegoten over de meest uiteenlopende songs waar Peter Houben ooit een hand in hand, dat is wat je van dit album mag verwachten.

28. The waterfall - My Morning Jacket

Meesterwerk Z is nog steeds stukken beter en het lijkt soms wat alsof de band haar plafond heeft bereikt, maar niettemin is het genieten van folk (Like a river en Get the point), psychedelica (Tropics (Erase traces) ) en zeemzoete americana (Only memories remain).

27. Billy - Isbells

Maturiteit en beheersing waren de sleutelwoorden in mijn recensie. Opvallend daarnaast waren ook de warme blazersklanken. Wie een synthese wil horen van waar dit album voor staat, luistert best eerst naar Falling for you.

26. Paon - Paon

Kwaliteitsvolle pop van bezuiden de taalgrens, daar stel ik mijn gehoor met graagte aan bloot. Dit debuut wist me te bekoren door de speelsheid én de intelligente songs. Verrassend genoeg was de enige tegenvaller de nieuwe versie die erop terug te vinden is van Shine over me: de toevoeging van het orgeltje is geen onverdeeld succes.
Met dank aan Jeroen Bosch kozen ze overigens voor de mooiste albumcover van het jaar.

25. To live vicariously - Kiss The Anus Of A Black Cat

De eighties synthesizers zijn terug en nog wel waar we ze het minst hadden verwacht: bij Kiss The Anus Of A Black Cat. Stef Irritant vond zichzelf opnieuw uit en laat de dronefolk achter zich. Enkel zijn stem maakt dit nog herkenbaar.

24. Pittsburgh - William Fitzsimmons

Amper vijfentwintig minuten duurt deze plaat van Fitzsimmons maar het is alweer een pareltje en een ideale introductie voor wie de man nog niet kent. Luister vooral naar Matter, dat met een less is more-zang, spaarzame instrumentatie en het drumritme dat op de achtergrond wel de nodige houvast biedt, onder de huid kruipt.

23. Rasa - CHVE

Colin H. Van Eeckhout van Amenra bracht eind dit jaar een heel mooi solo-debuut uit dat bestaat uit één song die zoveel kwetsbaarheid uitstraalt dat je de tatoeages op zijn tijdens optredens ontblote bovenlijf zou vergeten.

22. Dumb flesh - Blanck Mass

Dance en electronica voeren de boventoon, zij het op een verknipte wijze, op deze plaat dat met hoogtepunt Lung een tegelijk speelse én donkere song oplevert.

21.The long answer is no - Douglas Firs

Ik zag Douglas Firs dit jaar enkele malen live en de band is gegroeid. Dat viel ook al op te maken uit het tweede album. Wereldschokkend is het niet meteen en vernieuwers zijn het ook niet, maar je weet dat deze band uit hun bandbreedte wel het beste halen én dat ze nog groeimarge hebben.

Sunn O)))

Na hun samenwerking met Scott Walker vorig jaar (die een intrigerend album opleverde), was het wachten tot het eind van dit jaar voor Sunn O))) een regulier album uitbracht. Kannon telt slechts drie songs en duurt iets meer dan een half uur. Maar over de kwaliteit valt niet te klagen.
De drones zijn doordringend maar vooral in Kannon, pt. 3 zorgt de toevoeging van soms haast onhoorbare stemmen voor een bijkomende dimensie. Zoals zo vaak, is een plaat van Sunn O))) vooral een belevenis waarin je helemaal ondergedompeld wordt. Maak dus je hoofd leeg en laat het vullen met de bezweringen op dit album.

Je kan het volledig album hieronder beluisteren:

Daniel Norgren

Het voordeel van reeds vroeg gepubliceerde eindejaarslijstjes is dat je de kans krijgt albums die aan je voorbijgegaan zijn, alsnog op te merken en te beluisteren. Eén van de albums die ik zo besloot een luisterbeurt te gunnen, is Alabursy van Daniel Norgren.
Dat is het zevende album van deze Zweed, die later die jaar ook nog The green stone uitbracht (dat ik nog niet beluisterde). Hij nam alles zelf thuis op, op een 4-sporenrecorder. Dat verklaart waarom de songs zo eenvoudig klinken, zonder veel tierlantijntjes. De bijzondere stem van Norgren klinkt net als die van The Tallest Man On Earth verrassend voor de muziek die hij maakt. Die houdt immers het midden tussen folk en alt.country. Ook echo's van Bon Iver zijn niet veraf. Wat deze plaat zo bijzonder maakt, is het totaal pretentieloze van de songs. Er wordt gezongen alsof de zanger gewoon in de douche voor zichzelf wat deuntjes zingt. Toch is dat geen vrolijke gebeurtenis. Het aan Ierse folkliedjes schatplichtige The light of dawn resoneert het droevigste van Shane MacGowan en Like there was a door is het smartelijke kerstliedje dat amper vertroosting biedt in de koude, langste nachten. 
Daarvoor kregen we al het werkelijk prachtige Everything you know melts away like snow. De accordeon houdt de tranen krampachtig achter de oogleden en Daniel Norgren blijkt een man van weinig woorden wiens stiltes veelzeggender zijn. Ook het weidse Why may I not go out and climb the trees? reken ik tot de hoogtepunten van deze plaat.

Je kan het volledige album hieronder beluisteren:

Kiss The Anus Of A Black Cat

In 2011 was Hewers of wood and drawers of water van Kiss The Anus Of A Black Cat nog één van de beste albums van het jaar volgens mij, maar met To live vicariously heeft frontman Stef Irritant allang de dronefolk van weleer achter zich gelaten. Het lijkt wel een teletijdmachine die ons terugbrengt naar Belgische rock in de jaren 80. Zo zou Drone for Conan niet misstaan in een afspeellijst met Lavvi Ebbel, vroege Arbeid Adelt en Red Zebra.
De synthesizers en retro electronica vliegen ons om de oren. De herkenbare stem van Stef is het enige wat ons herinnert aan zijn vroeger werk en nu valt ook op hoezeer die stem is thuisgekomen in deze muziek. Walls and ways to hide klinkt alsof oor- en scheenbeenverwarmers weer in zijn en wordt bij voorkeur afgespeeld op een walkman. Al is een platenspeler een goed alternatief, natuurlijk...
Het repetitieve van Reminiscence heeft niets meer van doen met drones en blijft een eind weg van ambient en toch snappen we hoe Kiss The Anus Of A Black Cat bij 9000 Records (waaraan de mensen achter Consouling meewerken) terechtgekomen is. Uit deze song en bij uitbreiding de hele plaat ademt de hang naar het experiment, naar het opzoeken van grenzen, naar het exploreren van de ruimte die je binnen een zelfgekozen kader hebt. In dit geval wordt onderzocht hoe je eighties electronica relevant kan maken voor de 21e eeuw.
Op de vinylversie komt dan het moment waarop je de plaat omdraait. Lying, de opener van de B-zijde, solliciteert naar een plaats in de rijke catalogus van het prestigieuze label 4AD. New wave daalt neer over de titelsong en nog veel meer over Be the death of me. Evening of light is zelfs op deze plaat een buitenbeentje. De zang wordt overstemd door een opdringerig herhaald muzikaal motief dat weet te intrigeren en te irriteren tegelijk. Toepasselijk wordt met Epiphany geëindigd: de nieuwe plaat van KTAOABC is een échte openbaring!

Je kan dit album hier kopen bij Consouling. Hieronder kan je het volledige album beluisteren:

Arscene concert: Marble Sounds

In Hansbeke mocht Arscene Marble Sounds ontvangen voor een try-outconcert ter voorbereiding van de nieuwe tournee die hoort bij het in januari te verschijnen album Tautou. Met mijn neus bijna op de instrumenten voor me mocht ik genieten van een goeie mix tussen nieuwe en oudere nummers.
Eén van de eerste lessen die deze try-out frontman Pieter Van Dessel leerden, was dat het belangrijk is de titels op de setlist goed te lezen. Nu werd per abuis gestart met Present continuous, dat eigenlijk bedoeld was als opener na de pauze. Want de band koos ervoor om een set in twee delen te spelen, op vraag van de organisator overigens. Hoogtepunten voor de pauze waren Set the rules, Sky high (Renée Sys zong heel wat nummers mee trouwens), nieuwe single The ins and outs (enkele weken geleden nog lied van de week) en My friend. 

Na de pauze klonk de set een stuk potenter en werden de parels aan elkaar geregen: Photographs, The first try, If you stay, Leave a light on en Dance Clarence dance stalen de show. Daartussen werd ook nog een heerlijke cover van Ship in the sand van Sophia gespeeld. Na een luid en langdurig applaus kwam de band nog even terug om een akoestische versie te spelen van A new breeze.

De nieuwe songs live in premiére horen, heeft altijd het voordeel dat je kan afwegen hoe ze zich inpassen in het oeuvre. Opvallend is hoe Marble Sounds zijn eigen geluid gevonden heeft en dit verder uitpuurt, waardoor de mengeling van oud en nieuw een organisch geheel vormt. Het komt goed met die nieuwe plaat...

Innerwoud

Exact zoals ik me het had voorgesteld bij een artiest die zichzelf Innerwoud noemt, klinkt de muziek op Mirre. Dat roept natuurlijk de vraag op naar wat mijn voorstelling dan wel is? Wel, ik verbeeld me een ondoordringbaar woud met hoge bomen, een dicht bladerdak en het hoeft niet eens avond te zijn om er donker te zijn en beklemmend. Hertaal dat naar een manier van in de wereld staan en verzin daar een soundtrack bij: de kans is groot dat u in de buurt van Mirre strandt.
De muzikant achter Innerwoud bedient zich van electronica en een contrabas en net die diepe bassen bepalen in zulke mate de sfeer van dit vier songs tellend album, dat je je als door modder vastgezogen voelt. Opener Dar start als een mengeling tussen klassieke muziek en een Arabische hint (denk aan de instrumentale stukken op Passion: Music for The Last Temptation of Christ van Peter Gabriel) en zou niet misstaan om auditief de donkerste passages in Game of thrones in te kleuren. Halverwege het nummer komt dreiging opzetten, die niet meer helemaal verdwijnt. Zeggen dat Nachtkus daarna geruststelling biedt, is overdreven doch deze song slaagt er wel zich als neerdalend stof een plek te bemachtigen in mijn hart waar hij lang kan en mag blijven liggen.
Even is er in de titelsong een lichtere toets aanwezig met hogere noten in zang die veraf (en onverstaanbaar) klinkt. Er lijken voetstappen door te klinken tussen de contrabasklanken en wie hoopte dat verlossing alsnog zich zou aandienen, voelt die hoop aanzwellen. Maar bijna een kwartier lang mag Sterveling die opnieuw wegnemen. De donkerste song sleept zich lange tijd voort als een gewonde, stervende strijder die tegen beter weten in probeert hulp te bereiken. De invallende duisternis die alle hoop ontneemt, komt hier vanaf iets meer dan 10 minuten in de vorm van electronicaruis die de contrabas verslindt.

Een kortere versie van Sterveling kan je op de Bandcamppagina van Innerwoud gratis downloaden. Je kan hieronder het volledige album, dat hier te kopen is bij Consouling, beluisteren:

Lied van de week: week 51 - 2015

Sister of pearl - Baio

Het had een single van The Beautiful South kunnen zijn, maar dit komt uit The names, het solodebuut van (Chris) Baio, de zanger van Vampire Weekend. Het is me een raadsel hoe een Amerikaan erin slaagt zo Brits te klinken, maar een goed popnummer is het zeker.

Je kan het album hier kopen.

Lyrics:

Think I might forget it, gonna write it down-down-down
If you'll just regret it, don't bring your ass around-round-round
It is what it is until it was what it was
So just keep on swinging if only because-cause-cause
 
I can tell by the look, you don't mean what you say
Like a sentimental crook, it's tough to get away
If it even would matter, I would play every part
But I'm too overeager and I just false start
 
Oh, sister of pearl, I wouldn't change you for the world
Oh, sister of pearl, I wouldn't change you for the world
Ooh-ooh-ooh
Ooh-ooh-ooh
Ooh-ooh-ooh
Ooh-ooh-ooh
 
Think I might forget it, gonna write it down-down-down
If it's copacetic, bring it back around-round-round
I'm tired of fighting another man's pointless war
So please keep up with it just like you have done before.
 
I can tell by the look, you mean what you say
Like a sentimental crook, it's tough to get away
If it even would matter, I would play every part
But I'm too overeager and I just false start
 
Oh sister of pearl, I wouldn't change you for the world
Oh sister of pearl, I wouldn't change you for the world
Ooh-ooh-ooh
Ooh-ooh-ooh
Ooh-ooh-ooh
Ooh-ooh-ooh
 
Ooh-ooh-ooh
Ooh-ooh-ooh
Ooh-ooh-ooh
Ooh-ooh-ooh

CHVE

Eén nummer, bijna een half uur lang, telt het solo-album van Colin H. Van Eeckhout (CHVE), slechts. De zanger van Amenra weet daarop echter zulk een indruk te maken dat er amper meer nodig is en dat je blij bent dat je op "repeat" kan duwen.
Dat komt natuurlijk omdat bovenop de bezwerende muziek je een man hoort die zijn demonen lijkt uit te drijven, op een haast Gregoriaanse manier. Wie een stem had verwacht die lager in de bassen verzinkt dan de gemiddelde dubstepplaat, krijgt lik op stuk en nét daardoor klinkt CHVE nog kwetsbaarder. De man, vol tattoo's en vaak in bloot bovenlijf optredend, die hier zo hemels staat te zingen, lijkt in zijn naaktheid midden de open plek in het bos te staan, met armen naast zich die berusting uitstralen. Natuurlijk, het is maar een voorstelling die ik me maak bij het beluisteren van het album, maar het beeld wordt zo sterk opgeroepen dat het haast onvoorstelbaar is dat iemand hier iets anders bij zou zien.

Je kan dit album hier bestellen bij Consouling.

Waar Is Ken?

Heel soms kan je in onze bibliotheek ook vinylplaten uitlenen. Vreemd genoeg zijn dat meestal jazzplaten, maar enkele weken geleden zat het debuutalbum van Waar Is Ken? te wachten op een ontlener. In de zomer had ik hierover wel wat goeds gelezen op Facebook, maar ja, je kan niet alles beluisteren en ze verdwenen weer uit mijn zicht. Tot nu dus...
Onmiddellijk moest ik denken aan Stijn, de Antwerpenaar die ooit samen met Raymond een hitje had met GDaddy (en verder ook nog met Sexjunkie). Dezelfde vibe als hij toen in zijn plaat legde, voelen we terug bij dit vijftal. Meestal zorgt de hoge stem van Marlies Dorme voor een zweverig gevoel en daarmee contrasteert het nogal down-to-earth stemgeluid van Geerwin Vandekerckhove. De dromerige pop zit vol eightiesverwijzingen (in Hiep hiep herken ik een vertraagd Alles wat ademt van Rob De Nijs). Zo pretenlieloos als dit pareltje klinkt, zo goed zit het ineen. Het zomergevoel houdt moeiteloos stand in de winter (die, toegegeven, niet zo heel winters aanvoelt tegenwoordig).
Maanziek is een prachtige ballad die met zoveel gevoel gezongen wordt en de pathos vermijdt, dat ik overweeg mijn lief bij de hand te nemen 's avonds in het donker om in het maanlicht in de tuin te dansen. Badpak, de opener, klinkt al even fris als de duik in het water waarover gezongen wordt en Stout is verleidelijker dan een stoeipoes in het bed van een single.
Wasverzachters beloven de frisheid die ze zelden waarmaken, maar Waar Is Ken? lost de belofte in.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 50 - 2105

Soft spoken words - Trixie Whitley
 

De eerste keer dat ik deze nieuwe single van Trixie Whitley hoorde, was op Pukkelpop. Tussen augustus en nu liggen een heel pak maanden maar zolang duurde het eer de song écht onder mijn huid ging kruipen. Maar nu is hij er dan ook niet meer weg te krijgen natuurlijk...

Je kan het album Porta bohemica, waar dit nummer op staat, hier kopen. 

Lyrics:

Shadow on the steps of my, my darkest times
As I suffer escape from my crumbling spine
Tried to find shelter, found in the wildest nights
As I ran for miles to...
When your soft spoken words sound like machines in my ears
Repeat

I dance like a loner at the masquerade
still you embrace this blue mind's eye
But all the times that I grow numb
Blind to the masterpiece of our love
When your soft spoken words sound like machines in my ears
Repeat (3)
Ya, Ohh, ooow....
Repeat (3)
When your soft spoken words sound like machines in my ears
Repeat (3)
When your ooh....
Repeat (3)
When your soft spoken words sound like machines in my ears
Repeat

Dawn Of Midi

Het minste wat je van Dysnomia van Dawn Of Midi kan zeggen, is dat de songs drijven op herhaling. Er zijn echter grenzen aan de mate waarin repetitieve elementen te verdragen zijn (en je niet in de new age belandt) en daarmee wordt door het trio duchtig geflirt. In Sinope drijven de New Yorkers me bijna tot waanzin met het immer herhaalde patroontje, in Algol lukt het beter om het te verdragen dankzij de Arabisch aandoende elementen. Deze drie heren komen dan wel uit Brooklyn, doch afgaand op hun namen hebben ze duidelijk oosterse roots. 
De instrumentale muziek op deze plaat klinkt dan ook behoorlijk vreemd en er is meer dan één luisterbeurt nodig om ze te weten waarderen. Wie zei daar dat je voor schoonheid geen moeite zou moeten doen?

Beluister hieronder het volledige album:

Barst / RM74 / Treha Sektori

Van de drie songs die samen het samenwerkingsalbum Tri'muerti uitmaken, weet Tu nel me het meest te bekoren. Barst, RM74 en Treha Sektori laten zich daarop vocaal bijstaan door Fabienne Dragonetti en ze tilt het nummer met haar gesproken bijdrage in het Frans. Vooral wanneer naar het einde van dit laatste lied de muziek naar de achtergrond verdwijnt en haar stem volledig op het voorplan staat, verleent de echo haar nog meer zeggings- en spankracht. Ondanks de ruim 24 minuten wordt Tu nel er een spannende, beklijvende, intrigerende song door. 
Ook A sweet masquerade en With sermon zijn mooi opgebouwd en houden de aandacht vast, maar aan de opener kunnen ze niet meer tippen.

Je kan het album bestellen via Consouling. Beluister het hieronder volledig:

Lied van de week: week 49 - 2015

All black - Dandy Davy

Een vuig rocknummer dat klinkt als een kruising tussen The Jesus And Mary Chain en The Ramones, dat brengt Dandy Davy ons deze week als sinterklaasgeschenk. Bij de band spelen onder meer Erik van Biesen (ex-Gorki, nu Biezen) en mijn FB-vriendje Bram Moony.

Je vindt het nummer ook terug op het album Destination bigger tree dat je hier kan kopen.

BLÆGGER

BLÆGGER is een duo uit Zonhoven dat een mixtape uitbrengt zoals je er nog nooit één gehoord hebt. Fokswild is pure gekte, houdt het midden tussen een psychotisch delirium en een studentenfeestje, tussen de noise van Sonic Youth en de weirdness van Ween.
Vier songs plakt het tweetal aan elkaar. DS klinkt als Pantera door slecht werkende microfoons en eindigt met wat onbegrijpelijke flarden tekst. Rozzo bestaat uit een min of meer herkenbaar refrein met tussendoor chaos. De overgang naar Freddie Fish lijkt te bestaan uit opnames uit een café met hier en daar een verstaanbare zin. Ook een dronkemansliedje passeert de revue. Er wordt gerapt, er worden riffs in het rond gestrooid, geroepen en ondanks dat alles herkennen we toch iets dat lijkt op songstructuur. Tot slot mag HIT me helemaal loos gaan gedurende vierenhalve minuut. Dat hiervoor gekozen werd als single met een bijhorende bevreemdende videoclip, is niet verbazend. Dit klinkt nog het meest als een min of meer normale song, al is normaal uiteraard relatief.
Headbangen op deze mixtape is niet alleen toegelaten, het is waarschijnlijk een onontkoombaar neveneffect van elke luisterbeurt. Wie geen schrik heeft in avontuur, gitaren wil die gieren en een paar pintjes opheeft, kan niet om deze mixtape heen.

Je kan deze review ook hier lezen op Indiestyle. 
Beluister hieronder de mixtape via hun Soundcloud:
 

The LVE

The LVE (voorheen Lightning Vishna Experience) heeft zich al een behoorlijke live-reputatie bij elkaar gespeeld en met dit eerste album willen ze een trapje hoger klimmen. Met invloeden van psychedelica, eighties synthesizerpop en zelfs een vleugje americana proberen ze een eigen geluid te creëren om luisteraars te overtuigen.
Voorafgaand aan deze plaat werd al de goed gekozen single Closer vrijgegeven. Van alle singles die hier verzameld zijn, is dit het nummer dat er het meeste uitspringt. Wij vinden het ideaal voor op de radio: geen scherpe randjes, mooie zang, rustige opbouw en een oorwurmrefrein. Met uitzondering van zenders als Klara of Radio Maria – en dan nog – kunnen we ons geen radiostation voorstellen waar dit niet in het format past. Keuze te over trouwens: met Monami, Love when you don’t want it en Little sunny zijn er nog genoeg playlistkandidaten, en met Hi on love hebben ze zelfs een kerstsingle-kanshebber.
Het speelse karakter van de band uit zich onder meer in de korte maar chaotische opener Hello en het dromerige tussendoortje ‘Free peoples’. In rustigere nummers, zoals Milky sea, zorgen de zweverige backing vocals voor een lichte toets in wat verder wat zwaarmoedig overkomt. Een drumcomputer lijkt de hartslag te vormen van Closer en de sfeer van de jaren 80 besluipt en verslindt de song tegen het einde. Water blue heeft dan weer te weinig om het lijf om te beklijven. In Bags vormt de samenzang tussen man en vrouw voor een aangename luisterervaring. Er worden hier en daar wat frivole details toegevoegd zonder de toegankelijkheid te belemmeren. In tegenstelling tot wat de titel laat vermoeden, is Dance dance dance geen springerige afsluiter. Integendeel, de rust die de eerste helft van het nummer beheerst, is een waardig afscheid van de plaat en de lichte tempostijging daarna raakt daar niet aan.
Wat dat eigen geluid betreft, twijfelen we nog: we horen zelden iets wat ons niet bekend voorkomt en dit zestal vist in dezelfde vijver van pakweg The Happy. Luisteraars overtuigen met de mooie en smakelijke vissen die ze daarin vangen mag echter geen probleem zijn.

Je kan deze review ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album: