Twintig parels per maand: november 2015

Hier is weer een verse lading parels, twintig om precies te zijn:

1. Who's gonna help brother get further - Elvis Costello en Allen Toussaint: ik luisterde de afgelopen weken weer naar The river in reverse, de plaat die deze heren samen maakten, naar aanleiding van het bekijken van het eerste seizoen van Treme. En toen overleed Allen Toussaint ook nog eens, een extra reden dus om deze toe te voegen
2. Tipitina - Professor Longhair: ook al leren kennen dankzij Treme
3.  It's hard to tell - J.J. Cale: een vergeten grootheid maar hij mag niet ontbreken in een lijstje met parels
4. Colors - Portugal, The Man: een intrigerende naam voor een band die best wel mooie liedjes maakt
5. My convictions - Jacob Bellens: ooit zag ik deze man, toen hij nog in Murder speelde, live in een huiskamer en had ik nadien een gesprekje met hem. Ik schreef mee aan de single-review van zijn nieuwe song voor Indiestyle
6. Burning fuel - Ansatz Der Maschine: binnenkort mag ik Mathijs opnieuw interviewen (hij was ooit de eerste muzikant die ik interviewde)
7. I can never go home anymore - The Shangri-La's: nog even een door Phil Spector geproduceerd nummer, want die horen eigenlijk altijd thuis in een lijst met parels
8. Pretty in pink - The Psychedelic Furs: we gaan naar de jaren 80 met dit prachtig popnummertje
9. Speed of life - David Bowie: dit is een artiest die ik eigenlijk niet zo vaak beluister hoewel hij steengoeie platen maakte, waaronder het album waarvan dit de opener is, namelijk Low
10. Tragedy for you - Front 242: ooit het eerste nummer waarmee ik kennismaakte van deze Brusselse band
11. Why be blue - Suicide: het is er nooit van gekomen om de muziek van Suicide verder te ontdekken, ondanks deze fijne single die ik zelfs in mijn collectie heb
12. Heads or tails - Neven: in de singleversie is nog duidelijker hoe dicht dit aanleunt bij dEUS' Theme from turnpike, maar die vind ik niet op Spotify
13. Modern drift - Efterklang: mooie klanken uit het noorden
14. Fu-Gee-La - The Fugees: prachtige, zachte hiphop van The Fugees, die omhoog schoten als een raket maar jammer genoeg al snel uitdoofden als een vallende ster
15. Fascination street - The Cure: Disintegration blijf ik nog steeds koesteren als het meest intrigerende, donkere album van The Cure en deze song is een mooi voorbeeld van hoe goed ze toen wel waren
16. Hang me up to dry - Cold War Kids: ik was het bijna vergeten, tot ik het deze maand toevallig nog eens hoorde...
17. Oblivion - Terrorvision: in 1994 hoorde ik één van de meest seventies klinkende nummers ooit voor het eerst
18. Let's make luv - The Wolf Banes: pure rock uit Vlaanderen
19. Mali twist - Boubacar Traoré: één van de mooiste delen van Mali blues van Lieve Joris, een boek dat ik deze maand uitlas, is ongetwijfeld wanneer ze optrekt met Boubacar Traoré. Zijn Mali twist blijkt een monument te zijn in dat land, een soort officieus volkslied
20. Holako (Hulagu) - Alif: dé ontdekking van deze maand (en wellicht van het jaar) was deze indieband die een mooie mix maakt van bluesrock en Arabische muziek. Ik weet nu al dat hun album hoog zal eindigen in mijn jaaroverzicht

Beluister hieronder de volledige afspeellijst:

Lubomyr Melnyk

Sinds enkele jaren brengt Erased Tapes de platen van Lubomyr Melnyk uit. Dat is het label van onder meer Nils Frahm, Douglas Dare, A Winged Victory For The Sullen en Ólafur Arnalds: kan tellen qua referenties. Bovendien weet je zo ineens wat je mag verwachten en dus is de muziek op Rivers and streams geen complete verrassing. Het album is echter wel een verbazingwekkend staaltje hemelse pianomuziek waarop het lijkt alsof de Oekraïner de menselijke grenzen verlegt.
Wat opzoekwerk leert ons dat Melnyk wereldrecords op zijn naam heeft als pianist. Zijn manier van spelen en muziek heet "continuous music" en ontstaat doordat hij een bijzonder techniek gebruikt waarbij hij snelle en complexe series van noten speelt, terwijl hij meestal het pedaal ingedrukt houdt waardoor "overtones" en resonantie ontstaan. Hij haalde in 1985 een topsnelheid van iets meer dan 19,5 noot per seconde en haalde bovendien een gemiddelde van tussen de 13 en 14 noten per seconde gedurende een uur lang. Het zijn prestaties die je doen afvragen of deze man slechts over tien vingers beschikt.
Met zes nummers vult de pianist op zijn nieuwste cd bijna een uur. Wie enkel naar snelle beats of ruig rockende gitaren luistert, zal dit wellicht van het goede teveel vinden. Wij daarentegen konden maar geen genoeg krijgen van het contrast tussen de snelle pianoberoeringen en de zich traag ontwikkelende melodielijnen die als een goudkleurige draad doorheen al dat klaviergeweld geweven wordt. Bij de eerste drie nummers heb je het idee dat ze onderling vrij inwisselbaar zijn en dat het vooral de sfeer is die van belang is, doch met Ripples in a water scene sluipt op de achtergrond moeilijker te identificeren elementen binnen. Het verleent deze song iets monumentaal zonder opdringerigheid, iets majestueus zonder capsones. The amazon valt uiteen in twee composities, The highlands en The lowlands. In de eerste overheerst een ijle klank terwijl de tweede een zuivere toon bevat die allengs herhaald wordt. Verder horen we in beide delen dezelfde toonreeksen en zo is dit tweeluik echt geconstrueerd als twee zijdes van één medaille.

Je kan deze review ook hier lezen op Indiestyle.

Huisconcert: Josh T. Pearson

In een Gentse huiskamer zag ik gisteren Josh T Pearson opnieuw. Vier jaar na zijn vorige passage (nog steeds zowat het beste huisconcert dat ik ooit zag) keek ik er enorm naar uit.
Als support had hij Calvin LeBaron meegebracht, een man in het zwart, met een riem met een stierenkop, een groot kruis om zijn hals, een leren jack en gelukkig ook een gitaar. Zo stoer als hij eruitzag, zo verrassend hoog zong hij soms. Zijn songs duurden lang, heel lang (zijn set bestond uit 3 nummers). Hij vertelde verhalen daarin over zijn leven. Het mooiste was dat in The 36-42-36 window, over hoe je liefde de nek omdraait door je vriendin te bekijken door de "bril van de ideale maten". Zijn gitaarspel was vaak zacht en intimistisch.
Josh T Pearson is niet bepaald productief: op zijn veertigste heeft hij nog maar 2 albums gemaakt. Hij bracht gisterenavond oudere songs maar ook enkele nieuwe om daarna duetten te zingen met Calvin LeBaron (maar daarover later meer). We kregen opnieuw een heel mooie versie van Woman when I've raised hell en een emotioneel zeer zwaar beladen nieuw lied, Stillborn to rock. Van het zingen van dat laatste was hij zelf nog onder de indruk.

Wat daarna volgde, was dat hij samen met Calvin LeBaron (onder de naam The Two Witnesses) allerlei oude hymnen in een nieuw jasje stak, daarbij soms erg ver gaand in zijn ironiseren ervan. Hij zei de teloorgang van oude kerken en oude religieuze tradities vooral te betreuren omdat in onze moderne wereld de romantiek van de dingen verdwijnt en omdat deze hymnes soms gewoon prachtsongs zijn. Hun set kondigde hij aan als een mengeling van Brokeback mountain en George Michaels album Faith. Vooral in I will follow him (u ongetwijfeld ook bekend uit Sister Act 2) dreef hij die aanpak ten top, waarin hij speelde met de dubbelheid van wie "him" is: Jezus of de man naast hem. Met die witte Stetson was dit het ultieme Brokeback mountain-moment. 
De humor tussen de songs was nog even grappig als de vorige keer en in de hymnes vooral legde het duo zoveel humor (o.a. in Then it came down) dat zijzelf en het publiek er maar geen genoeg van kregen en ze bisnummer na bisnummer speelden (waaronder ook nog een eigen song van Pearson, Singer to the crowd).

foto's: KB

Barst

Op Record Store Day kocht ik in de Consouling Store de cassette van Barst, Re-source. Het werd een aangename kennismaking met het project van Bart Desmet uit Halle.
Intussen mocht ik kennismaken met The downfall, een nieuwe cassette release die net als Re-source uitgebracht is op 50 exemplaren. Als voorloper van een nieuwe album in 2016 bevat deze tape twee versies van één song. Op de A-zijde trekt Abyss zich bijzonder langzaam op gang. Het duurt een tijd eer je zwakjes geluid hoort (afhankelijk natuurlijk van hoe luid je je stereo zet). Daarna galoppeert de song doorheen een half uur van je tijd. Die galop betekent niet zozeer dat een hels tempo aangehouden wordt, als wel dat het ritme dat herhaald wordt, me daaraan doet denken.
In Ascend, de B-zijde, lijkt de nadruk minder te liggen op de percussie maar meer op de melodie en iets wat ik als zanglijn wil omschrijven, maar buiten de oevers van dat begrip treedt. Persoonlijk verkies ik alvast deze versie.

Je kan de tape via de Bandcamp-pagina digitaal beluisteren:

Lied van de week: week 48 - 2015

Return to the moon - El Vy

Het heeft zijn tijd geduurd eer ik El Vy oppikte, maar nu is het zover. De onweerstaanbare single Return to the moon was me al enkele keren aangewaaid zonder dat ik het goed registreerde en zonder te weten wie hierachter zit, maar nu ben ik niet alleen op de hoogte, maar er ook helemaal weg van.

Je kan het gelijknamige album hier kopen.

Lyrics:

Scratched a ticket with a leg of a cricket
And I got triple Jesus.
Cashed it in for a siamese twin
At the family firing range.
Went to bed and woke up inside another man’s head
Nobody noticed.
I’m so excited the senator’s a fighter
Don’t tell me nothing’s changed.

Return to the moon
I’m dying.
Return to the moon
Please.

Bought a saltwater fish from a colourblind witch
‘Cause she said she loved it.
Couldn’t tell her the part that would break her heart
But it loved me.
She said I think you’re getting too far
From your family’s house to find it.
You should know if you’re running away and I touch you
You freeze.

Return to the moon
I’m dying.
Return to the moon
Please.
Return to the moon
I’m dying.
Return to the moon
Please.

Don’t make me wait for you at the corner of Eden Park.
Don’t make me wait for you at the serpentine wall.

Wish I could have been there
When you were driving away for California
If you’ve got to go somewhere
Then you better go somewhere far.
Did you really think I could ever go on without you
I’m not a genius.
I imagine myself being cool in the backseat of your car.

Return to the moon
I’m dying.
Return to the moon
Please.
Return to the moon
I’m dying.
Return to the moon
Please.

Don’t make me wait for you at the corner of Eden Park.
Don’t make me wait for you at the serpentine wall.

Gelezen (80)

Mali blues - Lieve Joris

In dit reisboek doorkruist Lieve Joris het Westafrikaanse Mali (en ook een deel van Senegal) en toont daarmee een Afrika zoals we dat zelden te zien krijgen: ja, er is armoede en ellende, maar er is ook zoveel moois. De inventiviteit van de Afrikanen, hun trots, hun levenshouding,... komen evenzeer aan bod. Daarbij is de auteur een observator, op zoek naar de verhalen, en de kritiek laat ze over aan de lezer. Vooral het laatste deel van het boek, over de muzikant Boubacar Traoré, wist me mateloos te boeien, niet zozeer door de verwijzingen naar muziek, maar nog het meest door de goede opbouw naar een climax in het verhaal.

Tegenvoeters, een reis door Australië - Bill Bryson

Bill Bryson heeft me heel erg gecharmeerd met Een kleine geschiedenis van bijna alles en met een vriend die momenteel met zijn lief voor bijna een jaar naar Australië is, werd mijn aandacht in de kringwinkel getrokken door dit boek. Voor amper 2 euro gekocht en met heel veel plezier gelezen, ben ik zeer tevreden over mijn aankoop. Bryson slaagt er immers ook hier in om humor en interessante weetjes in een mooie balans af te wisselen (of samen te voegen) en ik leerde veel bij over het immens weidse en ons zo onbekende land aan de andere kant van de wereld. Dit is een aanrader, ook voor wie nooit het land bezocht of zal bezoeken. Gewoon lekker wegdromen kan immers ook.

Solkyri

Op de hoes van het album Sad boys club van Solkyri kijkt een horde schapen ons verwachtingsvol aan. De vier Australiërs mogen van ons een gelijkaardige blik verwachten voor hun post-rock.
Zo onschuldig als de afgebeelde viervoeters is hun muziek niet echt, al worden we eerst even op het verkeerde been gezet in opener Team solar. Al even opmerkelijk zijn de korte tussendoortjes Kidnapped (stijlvolle ruis waaruit muziek tevoorschijn komt) en Beyond the use of men (een mooi en rustig samenspel van gitaar en piano) die Sad boys omringen. De band is op zijn best in de langere songs (het al genoemde Team solar en nog meer I felt unsafe, I felt at home) waarin ze naar hartenlust kunnen variëren tussen ingetogen en uitbundig. Af en toe eisen de strijkers een prominentere rol op, zoals in Farewell bluebird en Be good, I love you.
Solkyri levert daarmee een plaat af die voldoende afwisseling biedt en interessant is, al zullen ze binnen het genre wellicht nooit echt tot de top behoren. 

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 47 - 2015

Before I go - Hydrogen Sea
 

Hydrogen Sea heeft een nieuwe single uit en die vind ik zelfs nog beter dan wat ik voorheen van hen al hoorde. De song is een voorproefje van het debuutalbum dat voor 2016 gepland staat.

Föllakzoid

Slechts vier songs telt het album III van Föllakzoid, samen goed voor 45 minuten muziek. Net als op voorganger II worden we overspoeld door instrumentale nummers vol psychedelica, waarop het heerlijk wegdromen is.
Opvallend is in ieder geval dat Electric en Earth beide eindigen met een bizar stuk soundscape dat erg verschilt van de song zelf. Het verleent het album een bizarre twist en een bevreemdende sfeer. Voorts verschillen de vier nummers onderling niet zo erg veel, maar het is vooral het geheel en de intensiteit die opgeroepen wordt, die deze plaat zo interessant en beluisterenswaardig maakt.

Beluister het volledige album hieronder:

Loren Connors

Met de Indiestyle-medewerkers hebben we een Facebookgroep waar berichten gedeeld worden die voor de fotografen en reviewers van belang kunnen zijn. Sinds een tijd posten we op zaterdag een lijstje met de platen waarnaar we die week luisterden. Dat is niet alleen leuk, maar ook heel interessant en inspirerend. Zo durf ik na publicatie van die lijstjes wel eens een album uitproberen dat een andere medewerker die week beluisterd heeft.
Vandaag maakte ik dankzij Matthias kennis met Loren Connors. Deze intussen 66-jarige gitarist en componist die experimentele muziek maakt, werkte al samen met een hele hoop artiesten, waaronder Jim O'Rourke, Thurston Moore, John Fahey,... Op het album Blues: the 'dark paintings' of Mark Rothko laat hij zich inspireren door de beroemde schilder, wiens overzichtstentoonstelling in Den Haag ik eerder dit jaar zag. Het levert een album op met langgerekte, bijna klaaglijke, maar ook enigszins minimalistische gitaarcomposities. Die kregen als titel Blues no. X (van 1 tot 7) mee. Veel verschil hoor ik niet meteen tussen al die songs, maar het geheel staat als een huis en het is een album dat één consistente sfeer bewerkstelligt.

Je kan het album hieronder beluisteren:

Stadt

Simon en Frederik Segers, twee Gentenaars, hebben een hele muzikale weg afgelegd vooraleer ze met de Nederlander Fulco Ottervanger en Joris Cool Stadt vormden. In 2013 brachten ze Kind of diversion uit en nu is er de opvolger, Escalators. 
Wat opvalt in vergelijking met het debuut is dat Stadt wat experimenteler te werk gaat, zijn grenzen verlegt. Vreemd genoeg stel ik vast dat mijn voorkeur daarbij uitgaat naar de rustigere nummers zoals Horizon of The picture came. Al mag je ook Voice of a land tot mijn favorieten rekenen. Titelsong Escalators scheert hoge toppen met zijn sfeer van "ünheimlichkeit". 
Heel vaak heb je eventjes het idee dat je iets herkent van een andere band in heel wat nummers, maar telkens weet Stadt nog voor je je herinnert welke groep in herinnering gebracht wordt, alweer een andere richting in te slaan. Dat is creatief aan de slag gaan met je invloeden en je eigen geluid vinden, zeker?

Beluister hieronder het volledige album:

De Fanfaar

Al 10 jaar bestaat De Fanfaar. De groep werd het bekendst door haar medewerking aan het album Wan toe trie van Urbanus. Nochtans had de band al drie albums uit en dit jaar brachten ze hun vierde langspeler, De raven komen, uit.
Een referentie die spontaan in me opkomt, is De Mens. Hoewel tekstueel minder associatief, klinkt De Fanfaar toch sterk als de vroege versie van het bekende trio. Het gaat ook meteen hard in Ik wil dans en het mooie 2015. Ze kan geen Engels breekt muzikaal weinig potten maar blijft wel goed hangen tussen de oren. Het viertal toont zich een meester in rechttoe-rechtaan rock in de moedertaal. 
Ook wanneer het er rustiger aan toegaat (Elvis), blijft het aangenaam luisteren naar deze plaat én blijven de gelijkenissen met De Mens opvallen (ditmaal zelfs ook tekstueel). Ik word minder geraakt door In den boom maar daarna maakt Het komt wel goed (wat ze ook zegt) dat weer goed. De single Superheld trekt de registers weer helemaal open en is mijn favoriet. Verderop de plaat weten vooral Koffie en tattoos en de titelsong te bekoren. Intrigerend is ook de wat driegende sfeer die in Aberdeen (en in iets mindere mate in Moeder) opgeroepen wordt door de gitaren. 
Hemelbestormend is het allemaal niet en we zien De Fanfaar nog niet meteen een experimentele set spelen maar dat hoeft allemaal niet: in het spoor van De Mens rijdt een bijna even goeie groep en hun vierde plaat is het beluisteren meer dan waard.

Beluister hieronder het volledige album:

Wasmachine

Verbazingwekkend en verbluffend, zo zouden we de nieuwe single van Matmos durven omschrijven. Want werkelijke àlle geluiden die je hoort in deze song (Ultimate care II excerpt eight), zijn gemaakt met behulp van een wasmachine. En daar dan zo'n mooi lied uit weten te puren...
Het electronica-duo heeft trouwens met Ultimate care II een hele plaat gemaakt met geluiden van een Whirlpool wasmachine. Verder kregen ze onder meer hulp van Dan Deacon en Jason Willett (Half Japanese).

Lied van de week: week 46 - 2015

Pneumonia - Sloth Prince featuring FÄR
 

Een intrigerende en bevreemdende song heeft de Brakelse 26-jarige Sloth Prince op de wereld losgelaten. Hij kreeg daarbij hulp van FÄR, de Gentse An-Sophie De Meyer. Haar kon je al horen als achtergrondzangeres bij I Will, I Swear. Maar geniet gewoon zelf van deze single.

Sloth Prince zal elke maand een nieuw nummer uitbrengen, als opvolgers voor zijn debuut-EP Love. Je kan ze beluisteren op zijn Soundcloud-pagina.

Lyrics:

Love made the ceiling feel like the floor
Can’t wait for the comedown

And I’ll close my eyes to the rain
So when the pouring starts again
I’ll be stronger than before
It’s the sound of sand slipping through the glass
It’s the pain of a scratch and I know it won’t last
But it’s a million fucking drops
And I’m still out there praying it’ll stop

Slow songs softly slurred
Come and live inside these words
Closer and closer
Over and over
Come and live inside these words
It’s warm and it hurts
Pneumonia

26 times 12 times 4
And I know I’ve been here before

In comes the flood
Outside it’s still cold
And I’m left wondering if I should
Just let it slide
Here in the dark is where I’ll hide

Gelezen (79)

Autoriteit - Paul Verhaeghe

Ook in dit boek wijst Paul Verhaeghe op de ongezonde kanten van een maatschappij die geregeerd wordt door een neoliberale ideologie (zoals in zijn vorige boeken), maar hij doet ook veel meer. Hij wijst erop dat autoriteit een vaak misbegrepen concept is, dat te vaak verward wordt met macht. Duidelijk legt hij uit hoe autoriteit een externe grond nodig heeft en hoe die externe gronden van voorheen verdwenen. Naast een diagnose van het probleem reikt hij gelukkig ook suggesties aan met betrekking tot een mogelijke nieuwe autoriteit die wél kan werken en die niet hoeft te verzanden in macht. Het collectief wordt op diverse terreinen als een mogelijk antwoord geduid. Voor mijn eigen vakgebied ben ik nu in ieder geval nog meer geïnteresseerd geraakt in het boek van Haim Omer omtrent "nieuwe autoriteit".

God zegene u, Dr. Kevorkian - Kurt Vonnegut

Kurt Vonnegut hanteert zijn zogenaamde verslagen voor een radiostation van zijn bijna-doodervaringen om korte gesprekjes weer te geven met overledenen. Die fictieve gesprekjes, vaak slechts enkele bladzijden lang, zijn niet meer dan een kapstok om een grappige of opmerkelijke stelling aan op te hangen. Vonnegut bewijst daarin vaak een criticus te zijn van de huidige/toenmalige stand van zaken in de VS en de wereld. Dit dun boekjes is aangenaam leesvertier, waarbij je je verwachtingen ook niet al te hoog moet stellen.

Tien december - George Saunders

George Saunders verzamelt in deze bundel kortverhalen die zich afspelen in een surrealistisch tot hyperrealistische wereld, een wereld die net dat tikkeltje verschilt van degene die we kennen. Dat levert soms pareltjes op, maar soms valt het ook wat tegen.

Lied van de week: week 45 - 2015

The ins and outs - Marble Sounds
 

De geweldige band Marble Sounds brengt volgend jaar een nieuw album uit, Tatou. Om het wachten draaglijk te maken, sturen ze deze single al vooruit. En die laat het beste verhopen...

Je kan deze single hier bestellen.

Lyrics:

Changes on the horizon 
Moving me to find them 
So I… 
I'll make it 
The moment is defining 
The strategy's decided 

Over time this pace will slow me down 
Give me time to learn the ins and outs 

Changes on the horizon 
Moving me to find them 
So I… 

I'll make it 
The moment is defining 
The strategy's decided 

Over time I start to wonder 
Should I dive 
Would I be pulled under? 
Give me time to learn the ins and outs

Harlowe

Colin H. Van Eeckhout (van Amenra) mag dan al de mij bekendste naam zijn onder de groepsleden van Harlowe, het is Lucy Ann Kinsella die alle aandacht naar zich toe zuigt op de titelloze debuut-EP van de gelegenheidsgroep. De Londense heerst met haar prachtige stem over de meeste songs. 
De band bestaat verder uit Tim Bryon (drummer bij The Black Heart Rebellion) en Lennart Bossu (ex-Janez Detd. en huidig lid van Amenra). Al die referenties doen zware gitaren vermoeden en oorverdovende songs, maar de vijf liedjes op deze plaat zijn eigenlijk best radiovriendelijk. Maar vooral zijn ze bijzonder mooi. Here before drijft op de zwoele stem van de zangeres, die je als luisteraar meetrekt in deze song. Machteloos zink ik in een moeras waarin ook een bloedsong als The morning call blijkt te wonen. Zelden was jezelf verliezen zo zalig. De muziek lijkt eenvoudig, maar scoort toch een maximaal effect. Hypnotiserend is het meest passende woord.
De piano in Stare vormt een perfect duet met de stem van Lucy Ann. Daarna is het vooral de gitaar die ons bij de arm neemt en meetroont in de wereld van Providence, een instrumentaal nummer dat op eigen benen kan staan. Afsluiter She never left is als een diesel: slecht na 3 minuten komt het echt op gang en dan is al bijna gedaan. Maar de spanning die opgebouwd werd, wordt gelukkig ingelost.
Vijf songs slechts en dus grijp ik meermaals naar de repeat-knop. En ik wil dit graag live horen, want ik stel me een uniek concertervaring voor bij deze parels.

Je kan het album hier kopen via Consouling.

Wim Mertens

Zonder het te weten kennen velen de Belgische componist Wim Mertens, al was het maar omdat Proximus ooit zijn Struggle for pleasure gebruikte voor hun reclame.
Dit jaar bracht hij zijn (als we goed geteld hebben) 65e album uit, Charaktersketch. Daarop staan 8 composities, in lengte variërend van drieënhalve minuut tot meer dan acht minuten. Wegzüwunschen klinkt als Wim Mertens zoals ik hem al ken (van o.a. de soundtrack van The belly of an architect) met koperblazers er als extraatje bovenop. Ook de andere nummers klinken vertrouwd in de oren, met een basis van drukke repetitieve stukken en een eenvoudig, weerkerend melodietje daar doorheen geweven. 
Een eerste (relatief) rustpunt is er met Earmarked waarin de viool een hoofdrol opeist. Opmerkelijk zijn zeker ook de diepe klanken van de cello in de eerste minuut van Überhandnehmend, de langste song van de plaat. Het is meteen ook één van de mooiste en beklijvendste. Een buitenbeentje mag je zeker ook The place of a gap noemen, waarin de meeste aandacht gaat naar de xylofoon. According to the one vind ik een prachtige afsluiter met strijkers en een piano die nog eens alles uit de kast halen.

Beluister hieronder het volledige album:

Sardonis

Ik ben wellicht niet de enige van mijn generatie die bij Sardonis meteen moet denken aan de slechterik uit Merlina, toch? Deze tweekoppige band uit België heeft daar verder niets mee te maken, maar hou je toch maar vast aan de takken van de bomen als je III in de cd-speler start. En wees tegelijk aangenaam verrast: hoewel de band "instrumental mayhem" belooft, klinkt het bijwijlen erg melodisch.
Dat valt bijvoorbeeld op voorbij halfweg op opener The coming of Khan. Daarna gaat het tempo de hoogte in voor Battering-ram. Roaming the valley kondigt zich slepend aan om na tweeënhalve minuut los te barsten in de beloofde "instrumental mayhem". Ruined/decay brengt ons meer van hetzelfde en voor afsluiter Forward to the abyss steekt het duo nog een tandje bij. Bijna twaalf minuten lang worden we getrakteerd op drones, afgewisseld met schreeuwende gitaren.

Beluister hieronder het volledige album, dat je via Consouling kan bestellen:

Wiltman

Met Amor fati heeft Wiltman na zijn reeks (van 3) Lo-files een plaat gemaakt waarop hij de zang meer prominent op de voorgrond zet. Die stem doet me erg denken aan Daan en in openingsnummer Hasteland krijgen we daar muziek bij die niet zou misstaan in de back catalogue van de Antwerpenaar. Maar wie goed luistert, zeker naar de volgende nummers, ontdekt toch een eigen geluid. Alles klinkt heel warm en de gitaren zijn gedrenkt in americana. Notoken neemt me mee naar een afgelegen ranch in een onmetelijk landschap, met bergen op de achtergrond en flarden wolken die de gloed van de oranje zonsondergang benadrukken. 
De teksten zijn soms nogal minimalistisch en niet zo makkelijk te duiden, zoals in Lydia II (Les virages / Au Nord ou Sud de Rome / d'être sage / deux hommes / Les virages / Au Nord ou Sud de Rome / deux visages / un homme). Je vindt alle lyrics trouwens op deze pagina. 
Tot mijn favorieten behoort zeker Thurasia dat muzikaal alweer doet verlangen naar uitgestrektheid en tekstueel verhaalt van dilemma's en keuzes en de moeilijkheid om knopen door te hakken. Daarvoor gebruikt Wiltman geen grootse woorden of eloquente volzinnen, wel eenvoudige, bijna doordeweekse zinnen. 
In het verleden werd de vergelijking wel eens gemaakt met Mark Knopfler en die gaat voor mij het meest op in Homeless homeland. Soulétude is een buitenbeentje waar we niettemin een vette kluif aan hebben. Het klinkt speelser en hier wordt de gitaar ondergeschikt aan de percussie en het eenvoudig riedeltje dat steeds terugkeert. 
Het album eindigt met twee instrumentale nummers. Wakeup-call from a dreamgirl klinkt dromerig en leunt dicht aan bij het soundtrackwerk van Ry Cooder en de korte titelsong incorporeert de bezwerende bezetenheid van het gitaarspel van David Eugene Edwards (Woven Hand).

Beluister hieronder het volledige album:

Blanck Mass

Het is stilaan een kwaliteitslabel geworden, zo'n vermelding op je album dat het uitgebracht wordt door Sacred Bones Records. En dus schoof ik niet goed wetend wat te verwachten maar niettemin verwachtingsvol de nieuwe cd van Blanck Mass in mijn speler.
Al vanaf openingsnummer Loam weet dit solo-project van Benjamin John Power, één van de oprichters van Fuck Buttons, te intrigeren. Het verknipte, doelbewust verstoorde nummer (het lijkt wel Aphex Twin in een zware technobui) ontglipt je telkens. Dead format is erg schatplichtig aan jaren 80 industrial en het bijna tien minuten durende No lite is een fantastische trip. Atrophies en Cruel sport bewijzen dat dance ook opwindend kan klinken in de huiskamer. In Double cross hoor ik andermaal echo's van de eighties. De interessantste song vind ik toch Lung.Het klinkt donker én speels tegelijk, een ware prestatie. Enkel Detritus, dat me te druk in de oren klinkt, valt eigenlijk wat tegen. Maar de "repeat all"-knop brengt je zonder problemen terug naar al die andere geweldige songs.

Beluister hieronder het volledige album:

Isbells

 

Op Leffingeleuren zagen mijn lief en ik Isbells aan het werk. Ze stelden er hun toen gloednieuw album voor (je kan het allemaal hier nog eens nalezen). Intussen heb ik dat album al enkele malen beluisterd.
Titelnummer Billy klinkt tijdloos en heeft een zweem nostalgie over zich, niet alleen tekstueel, maar ook muzikaal. Wat me al opviel tijdens het concert, wordt hier trouwens bevestigd: ik vind de songs matuurder klinken dan voorheen. Dat hoor je bijvoorbeeld duidelijk in Nothing goes away, dat een bedachtzaamheid en innerlijke rust over zich heen gedrapeerd draagt dat als een fleece-dekentje warmte en troost biedt.
Calling drijft op een buitenaards aandoende synthesizer die we sinds Vangelis niet meer gehoord hebben en de stemmen werden vervormd. Het resultaat is intrigerend en valt best wel mee. Maar geef me toch maar liever I was told, waarin het heerlijk wegdromen is terwijl Gaetan vraagt "don"t you know?". 
Hoe mooi is trouwens de koperintro van I don't need any colour. Beheerst en toch warm klinkt die, terwijl je de oren moet spitsen om de andere instrumenten hun dienende rol te horen spelen. Ook hier weer klinkt maturiteit uit de beheersing die leidt tot dit mooi evenwicht. The sound of a broken man heeft zich tijdens hun concert al bewezen als rustpunt en When we were young ligt in dezelfde lijn, het tempo zakt zelfs nog een beetje. 
Met The art of knowing krijgen de warme klanken van de blazerssectie opnieuw een wat prominentere plaats. Na het rustige Hand on the chest is Falling for you een uitsmijter zoals we die graag horen: het tempo nog eenmaal de hoogte injagen en een soort synthese maken van de plaat.

Beluister hieronder het volledige album:

Gelezen (78)

The boys from Brazil - Ira Levin

Yakov Liebermann, een Joodse Nazi-jager die gebaseerd lijkt op Eli Wiesenthal, ontdekt toevallig halvelings een plan van niemand minder dan Dr. Mengele, die ondergedoken leeft in Zuid-Amerika, om het Vierde Rijk mogelijk te maken. Een heleboel moorden worden gepland in enkele Europese landen en in de VS en Canada. Het duurt een tijdje eer Liebermann de puzzelstukjes in elkaar weet te passen en het plan tracht te saboteren, waardoor het boek onvermijdelijk op een confrontatie afstevent. Ira Levin, van wie ik eerder al The Stepford wives las, weet de plot heel goed op te bouwen. Alleen het allerlaatste hoofdstuk leek me onnodig. Toch ben ik nu wel nieuwsgierig naar de verfilming van het boek.
 

Eline Vere - Louis Couperus

Het bleek, mede doordat in deze uitgave de oude spelling bewaard werd, een taai werkstuk om dit boek te lezen, maar het loonde de moeite. Louis Couperus slaagt erin om de sfeer van het einde van de 19e eeuw in Den Haag, in de betere kringen, mooi op te roepen. Het verhaal van Eline Vere past perfect in het fin-de-sièclegevoel dat toen ook in de kunst overheerste, maar is ook universeler dan dat. Het is een heel mooie illustratie van Freuds denken over de neurose, zoals gek genoeg ook Shakespeare al wonderwel uitbeeldde met zijn eigen twijfelende Hamlet.  

Dit is mijn hof - Chris De Stoop

Van Chris De Stoop las ik ooit zijn aanklacht tegen de teloorgang van Doel, De bres, en nu hij zich opnieuw waagde aan een boek over het Waasland en de teloorgang van de landbouw ten voordele van natuurcompensaties voor de havenuitbreiding op Linkeroever, was mijn interesse meteen gewekt. Ik ben nog steeds benieuwd naar wat mijn lief, die meer thuis is in de materie, over het boek denkt (maar ze moet het nog lezen). Zelf ben ik geschokt van de mechanismen waarmee natuurverenigingen (zoals Natuurpunt) en de landbouwers, ooit bondgenoten in de strijd tegen de ongebreidelde havenuitbreiding, tegen elkaar uitgespeeld werden, de achteloosheid waarmee landbouwgrond in Vlaanderen opgeofferd wordt en de schijnbare evidentie waarmee we privé-belangen van ondernemers hoger plaatsen dan de verbondenheid en levensgeschiedenissen van mensen die óók geïnvesteerd hebben en blijven investeren, allemaal in naam van het mantra "jobs, jobs, jobs" (die er helaas veel minder komen dan beloofd).

Less than zero - Bret Easton Ellis

Bret Easton Ellis' boek American psycho zal ik nooit meer vergeten, sommige gruwelijke scènes zijn voor altijd in mijn hersenen gebeiteld. Zo'n vaart zal het niet lopen met dit boek, maar opnieuw schetst de auteur een wereld van nihilisme, ditmaal voornamelijk van drugs en heel veel geld. De personages beleven hun persoonlijke (luxe-)problemen in een hyperkapitalistische wereld, net als in American psycho overigens. Medelijden kan je met hen amper voelen, ze zijn emotioneel dood en de auteur weet ook heel goed een grote afstand tussen lezer en personages te scheppen.

Corners moet je kort nemen: de statistieken bewijzen het - Chris Anderson en David Sally

Velen lachen ermee wanneer trainers in de Jupiler League statistieken gebruiken om hun eigen ploeg en de tegenstander te analyseren en er hun aanwijzingen, tactiek, trainingsmethodes,... op baseren. Nochtans bewijzen Chris Anderson en David Sally in dit boek over statistiek en voetbal dat, mits een goeie selectie van welke data je gebruikt en inzicht in hoe ze te gebruiken, de vele data die tegenwoordig vrij makkelijk te verzamelen zijn over voetbal je inzicht in de sport kunnen vergroten. Met voorbeelden uit de grote competities (Engeland, Spanje, Italië, Duitsland) illustreren ze dat er toch wel een aantal "wetmatigheden" te ontdekken vallen, al blijkt gelukkig ook dat 50 % nog steeds bepaald wordt door toeval.

Chantal Acda

Het eerste wat me opviel bij beluistering van The sparkle in our flaws van Chantal Acda, is dat de zangeres zelfzekerder klinkt dan op haar solo-debuut Let your hands be my guide. Het is moeilijk uit te leggen waarin precies ik dat hoor, maar de zang lijkt meer trefzekerheid verworven te hebben, beslister te klinken en daarmee te getuigen van de weg die iemand heeft afgelegd die na lang aarzelen het aangedurfd heeft solo muziek te maken, daar heel veel positieve reacties voor kreeg en dit keer de twijfel van zich afgeschud heeft nog voor het opnemen van de eerste noot.
Net als bij haar eerste plaat kreeg de Belgisch-Nederlandse hulp van Shahzad Ismaily en Peter Broderick. Tussen de andere gastmuzikanten treffen we ook haar man Eric Thielemans aan en het design is van de hand van Rutger Zuydervelt, die ik ken van zijn samenwerking met Dirk Serries. De prachtige hoes is een schilderij van Ingrid Godon, dat ook dient als cover van het boek Ik wou dat ze samen met Toon Tellegen schreef.
Eén van mijn persoonlijke favorieten is Up and down, gedragen door de inmiddels uit de duizenden herkenbare stem van Chantal Acda, mooi ondersteund door spaarzame percussie en niet-opdringerige strijkers, die allen echter de song naar een hoger niveau tillen. Still we guess leunt misschien nog het sterkst aan bij het werk van Peter Broderick en een nummer als Homes neemt rustig de tijd om zich als een lelie blaadje voor blaadje te ontvouwen. 
Wie er de lyrics bijneemt, ontdekt dat verworven zelfvertrouwen als een thema doorheen het album loopt. Van het gevoel trots te mogen zijn en sterkte vinden in wat je in je hoofd opbouwt (Homes), van het durven breken van oude regels (Everything and everyone), van het overwinnen van de angst alles te verliezen (Games) tot liefde die je sterk genoeg maakt om te durven blijven waar je vroeger van wegliep (The other way) en opnieuw het breken van oude regels en het durven ergens bij te horen (Still we guess), we horen een vrouw die weliswaar nog durft te twijfelen, nog durft niet te weten maar wel vanuit een in zichzelf gevonden kracht. 
De weg die Chantal Acda aflegde vanaf haar debuut, via de live-registratie in Dresden, is indrukwekkend en belooft nog veel moois voor de toekomst.

Beluister hieronder het volledige album:

Gespot voor u: Alif

Online muziekmagazines zijn mijn voornaamste bron, samen met FB-statussen van vrienden, van nieuwe muziek. Indiestyle, waar ik zelf aan meewerk, doet op dat vlak het meeste werk natuurlijk, maar ook daMusic wijst regelmatig de weg richting interessante releases. Aan hen dank ik mijn kennismaking met deze Arabische indieband.
De vijfkoppige band Alif mengt Arabische muziek met allerlei westerse invloeden. In de intro van Holako (Hulagu) overheerst de herkenbare westerse sound terwijl in Dars min Kama Sutra (Lessons from the Kama Sutra) de oosterse melodieën een hoofdrol opeisen. Het hele album lang is het balanceren, een evenwichtsoefening die nu eens deze en dan weer de andere richting op lijkt te gaan. Het resultaat is een verbluffend staaltje muziek dat je niet zomaar mag wegzetten als wereldmuziek. En het is veruit één van de meest interessante releases die ik dit jaar al hoorde.

Beluister hieronder het volledige album, dat je via hun Bandcamp-pagina kan kopen:

Lied van de week: week 44 - 2015

Gloria - The Black Box Revelation

Bij The Black Box Revelation heb ik gemengde gevoelens. Enkele van hun singles zijn top, andere zijn dan weer maar middelmatig. Maar dit keer hebben ze opnieuw een topnummer weten te maken en dat maakt me blij en ik ben (bijna) bereid hen hun mindere nummers te vergeven...

Het nummer staat op het album Highway cruiser dat je hier kan kopen.

Lyrics:

Talking to myself
Mam what's going on
When Mississipe life guards gives me a calling
I say Gloria
Oh Gloria
Found this bottled letter
Sender unknown
Address is to you boy
What should we do
I said Gloria
Oh Gloria
We need that letter but first come down
I didn't know what was coming my way
Just way too beautiful don't know what to say
So washing my mouth while they read that thing
Blown by emotions hearing their tears
I was like Gloria
Oh gloria
They kept on crying while reading on
I had a feeling what was coming my way
Tears blowing out of my phone like heavy rain
Mighty Mississipi started crying along
That crazy water flooded my whole town
That letter may never ??
Like a child that never tasted chocolate that sweet
Over there the river beds are drying
While here the whole town dissapeared
Now that I got stuck in this flooded place
I better figure out how to get the water back
Gloria
Get the water back
Gloria
To the bottled letter where it all began
To the bottled letter where it all began