"De monnik speelde traag en ging weer": dat staat te lezen op het ronde cd-schijfje zelf, alvorens je dit twee songs tellende kleinood van Monnik de speler inschuift. Op de hoes van Vondeling roept de foto van een strooien hut desolaatheid, eenzaamheid, onrust en series als Vikings op.
Net geen tweeëntwintig minuten lang houdt Monnik je in een soort trance met het in zijn eigen huis opgenomen titelnummer. De trage opbouw bezweert demonen of zuigt je diep in een ondoordringbaar bos, afhankelijk van hoe je je voelt. Halverwege verandert de toon en zinken we af in een vergeetput in het Gravensteen. De Middeleeuwen zijn immers dreigend en doemend aanwezig tot een klein belletje verlossing lijkt te brengen. De zwaarte van de klanken maakt plaats, niet meteen voor lichtheid (en al zeker geen ondraaglijke lichtheid van het bestaan), maar voor ademruimte. De laatste minuten vormen dan ook een gelegenheid om weer op te duiken in een soort auditief ochtendgloren.
Het vlakke land duurt iets meer dan een kwartier en een stijlbreuk met het vorige nummer is het zeker niet. Toch sluit het vooral aan bij het einde van de titelsong. Etherische oliën van stemmen, zo zouden we het weinig opdringerig gezang op de achtergrond durven noemen: hoewel het niet de boventoon voert, is het een onmisbaar ingrediënt. Ook nu zet verandering zich door van ongeveer halfweg. We horen een soort ruis doorheen de muziek, een drukte die eerder op het achtergrondgeluid van autosnelwegen en spoorwegen in de buurt lijkt dan op het ADHD-neefje dat door de tuin raast op het familiefeest. De chaos gaat overheersen vooraleer langzaam weg te zakken in de slotminuten tot enkel nog de stilte overblijft en de replay-toets om gebruik vraagt.
Je kan het album hier kopen via Consouling of via de Bandcamppagina. Beluister hieronder alvast beide songs:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten