Het zou een mooie compilatie kunnen zijn, dit live-album waarop Bob Dylan samen met The Band veel van zijn (en soms anderen hun) mooiste songs speelt tot dan toe. Bovendien zit de "feel" die je verwacht van een concertregistratie er uitstekend in. Dit klinkt als een concert waar ik graag bij had willen zijn. Maar tijd en ruimte maakten dat onmogelijk: in de VS ben ik nog nooit geweest en in 1974 werd ik pas in december 3 jaar.
Het begint allemaal al erg mooi op de eerste CD van dit dubbelalbum met Most likely you go your way (and I'll go mine). Een hoog, strak tempo sleurt de toehoorder meteen mee op een trip die zijn weerga amper kent. Van de concertopnames die ik uit die periode (jaren 60 en vroege jaren 70) al beluisterd heb van diverse artiesten, is enkel het dubbel live-album van The Doors nog beter.
Wat ook tot eer van de artiesten op deze plaat strekt, is dat er geen onnodig lange en uitgesponnen versies gespeeld worden. Zo blijft de vaart erin en krijg je het gevoel dat je echt de essentie van de songs gepresenteerd krijgt. De muzikanten van The Band zijn bedreven genoeg om elke song genoeg body en franjes mee te geven zonder uitvoerige solo's of megalange intro's of outtro's. Op de eerste plaat is enkel Up on Cripple Creek een langere versie toebemeten, zonder dat de plaat aan tempo inboet overigens. Daarna volgt immers het rustpunt I shall be released.
Mijn voorkeur gaat echter uit naar de tweede plaat, waarop nog meer parels bijeengebracht werden en leiden tot de climax die de vierde vinylzijde beslaat: All along the watchtower, Highway 61 revisited, Like a rolling stone en Blowin' in the wind. Enkel Like a rolling stone krijgt een echt lange versie mee, die boven de 7 minuten uitkomt, maar naar het einde van een concert, wanneer je de climax verwacht, is dat voor mij zeker geen probleem. Nochtans begint dit tweede deel van het album met een wat mindere song, Don't think twice, it's all right. Deze versie kan me eigenlijk niet echt bekoren. In Just like a woman zingt Dylan een beetje zoals Elvis Presley. De sneren naar de Amerikaanse president in It's alright, ma (I'm only bleeding) worden op stevig gejuich onthaald. De verbeten kwaadheid is zo duidelijk hoorbaar dat beelden van rondvliegend speeksel en spuugdruppeltjes tijdens het zingen zo voor de geest komen. Het is gezellig stampen op The shape I'm in. The weight blijft sowieso een heerlijk lied en dan begint dus het kwartet dat het concert afsluit.
Goed nieuws voor de niet-voetballiefhebbers trouwens: het anderhalf uur Bob Dylan is mooi gespreid over twee helften van 45 minuten (eigenlijk met 1 minuut blessuretijd erbij op het einde) en vormt dus een mooi alternatief voor als uw lief/man/vrouw/vader/... voor tv zijn/haar favoriete ploeg zit aan te moedigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten