Op donderdagavond kuierden de zoon en ik wat door de stad, op zoek naar leuke straatartiesten. Op de Gentse Feesten tref je die in hoge concentratie aan in onder meer de Belfortstraat, dus daar wandelden we doorheen, in afwachting van het concert waarvoor we uiteindelijk de stad ingetrokken waren.
Helaas viel het een beetje tegen: twee meisjes, één op gitaar en één zingend, brachten Foo Fighters en Mia van Gorky, maar laten we het erop houden dat het niet meteen de beste versies waren die we al gehoord hebben. Om de haverklap kwam je muzikanten tegen, maar geen van hen kon bekoren, tot we helemaal aan het eind, voor het stadhuis, drie muzikanten van BAM zagen. Normaal zijn die met meer, maar de saxofonist en twee spelers op een gigantische xylofoon brachten fijne versies van onder meer Englishman in New York (Sting).
Trefpunt had de Nederlandse band Alamo Race Track naar het podium bij Sint-Jacobs gebracht. Nadat ik hen het voorprogramma had zien spelen van Jacco Gardner op Les Nuits Botanique (herlees hier het concertverslag), wou ik hen zeker opnieuw aan het werk zien. Overdag had ik hun recentste CD, Hawks, nog eens herbeluisterd. Opvallend is immers hoe de band erin slaagt erg catchy refreinen te schrijven. Het gekke is dat ze op podium eigenlijk erg bescheiden en "onderkoeld" hun ding doen. Met zijn petje doet de zanger me steeds aan Kurt Wagner, de frontman van Lambchop, denken. Hoogtepunten uit het optreden waren voor mij alvast Hawks, Everybody let's go, All I've got from this trip is another winter en The trail/All engines.
Voor mijn negenjarige zoon is een concert van een band die hij eigenlijk niet kent wat lang en dus houdt hij het niet veel langer dan een half uur uit, wat natuurlijk begrijpelijk is. We slenterden nog even door het Baudelopark en fietsten toen weer huiswaarts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten