Anderhalf jaar geleden wist Ryan Lott, de man achter Son Lux, ons danig te bekoren met zijn derde plaat Lanterns. Vorig jaar bracht hij een soundtrack uit en nu is er de release waar we reikhalzend naar uitkeken: het vierde reguliere album. Bones, de titel, klinkt zo afgemeten en no nonsense dat we geen seconde konden wachten om die play-toets in te drukken.
Hoewel de korte opener Breathe in gefrons opwekt, zijn we heel tevreden met wat Son Lux ons verder aanbiedt. Want daarna volgen knutselwerkjes zoals we van de man gewoon zijn, waarin verleden en heden als voorheen versmelten tot een uniek geluid. Daarbij benadert de Amerikaan de ene keer popsongs inclusief fijne melodie en aanstekelijke refreinen, zoals in Flight en This time. In een lied als You don’t know komt dubstep dan weer om de hoek kijken en White lies eindigt geheel in chaos. I’m the others klinkt alsof Damon Albarn meezingt. Your day will come is het eerste rustpunt, al gaat het tempo daarna sowieso wat lager. Onze persoonlijke favoriet is Now I want, een slim opgebouwd nummer waarin de arrangementen kraakhelder en verrassend sober overkomen. Afsluiter Breathe out is de tegenhanger van het opener, doch weet wel te bekoren.
De hele plaat lang krijgen we eigenlijk precies datgene wat we verwachten van Son Lux. De muziek zet de lijn van het bejubelde Lanterns verder, altijd is er wel een hoek af en dat strekt de eenmansband tot eer. Wij kijken dan ook uit naar de passages op de zomerfestivals en de zaalshows in het najaar.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten