Wat een geweldige plaat was Gentlemen toch! In 1993 wonnen The Afghan Whigs me voor altijd voor zich met nummers als What jail is like, Debonair en Gentlemen. Ook de rest van dat album was trouwens meer dan de moeite waard. Greg Dulli, die bovendien heel wat vrouwenharten (waaronder dat van mijn favoriete Stubru-presentatrices) sneller deed slaan, leek een jonge god die ik bovendien live mocht aanschouwen op (naar ik vermoed) Pukkelpop.
Eénentwintig jaar later (en 16 jaar na hun laatste wapenfeit) staat de band er terug met nieuw materiaal. Do do the beast heet hun zevende plaat. En al heb ik nog niets gehoord dat de status van de drie eerder vermelde songs kan evenaren, toch is dit een erg potent en relevant album geworden. De Amerikanen verkeren duidelijk in bloedvorm. Het begint alvast super met Parked outside, rock waar de vonken af spatten. Ook Matamoros gaat verder op de ingeslagen weg, maar voegt er modernere toetsen aan toe. Hoewel dit nog geen single is, zou deze song niet misstaan in de playlist van elke zichzelf respecterende radiozender met oog voor kwaliteit.
It kills lijkt me iets te veel op Snow Patrol om wild van te worden, doch Algiers, de single die vooruitgestuurd werd, kan me dan weer wel bekoren. De onstuimige gitaren worden verruild voor beheersing en zo komt de melodie beter tot zijn recht. Dulli, die natuurlijk met The Gutter Twins en The Twilight Singers de voorbije jaren bewees wat hij nog in zijn mars heeft, levert nog maar eens een staalkaartje af van zijn vocaal kunnen. Zoiets heet op indrukwekkende wijze volwassen worden.
Tussen de rechttoe-rechtaan rock van The lottery en de ingehouden implosie van Can rova ligt een spectrum dat deze band met succes bestrijkt. Waar ze in de vergetelheid dreigden te raken en enkel nog voer waren voor nostalgici, ontwaakt The Afghan Whigs uit een langgerekte winterslaap met bakken energie en meer dan genoeg muzikaal vernuft. Ook in 2014 doen ze ertoe!
Beluister hieronder het album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten