Onlangs nog werd Owen Pallett met Arcade Fire genomineerd voor een Oscar voor beste soundtrack. Samen verzorgden ze de muziek voor Her van regisseur Spike Jonze. Wanneer we nu zijn nieuwe plaat, In conflict beluisteren, kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat de Canadees beelden voor ogen had tijdens het componeren.
Al sinds hij albums maakte als Final Fantasy en zeker vanaf het moment dat we de fantastische single Lewis takes action hoorden uit Heartland, de voorganger die al werd uitgebracht onder zijn eigen naam, zijn we fan. Wat Pallett uitricht met instrumenten zoals de viool die je in een symfonie-orkest verwacht, is soms onvoorstelbaar mooi en vrijwel altijd bijzonder. In zijn cv vallen dan ook heel wat elementen terug te vinden die verwijzen naar een klassieke opleiding. Hij componeerde reeds opera’s. Filmmuziek prijkt ook prominent op zijn erelijst. Geen wonder dus dat we al die referenties ook terughoren in opener I am not afraid. En meteen erna bewijst hij niet vies te zijn van wat electronica, die in dit geval erg eighties klinkt (In conflict). De man heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij zijn muziek ziet als beïnvloed door zijn homoseksuele geaardheid en dat de liefde een rode draad vormt doorheen zijn werk. Ook voor dit werkstuk wordt deze als thema centraal gesteld, al verkent de muzikant veeleer bizarre vormen van liefde, als expressievormen binnen krankzinnigheid waarin het gevoel voorbij de normale grenzen gevoerd wordt. Dat resulteert in songs over zowel depressie als verslaving, die blijkbaar beschouwd worden als alternatieve manieren om “graag te zien”. Zelf kiezen we ervoor die hele uitleg te laten voor wat hij waard is en vooral de muziek te laten spreken.
Brian Eno en het Tsjechisch filharmonisch orkest dragen aan deze plaat bij en het palet dat ons geschilderd wordt, vertoeft dan ook voortdurend in de buurt van traditionele soundtracks en van klassieke muziek, al wordt het avontuur niet geschuwd. Zo roepen The sky behind the flag en Song for five & six vooral visuele associaties op. Deze cd vormt een buitenbeentje in onze collectie. Infernal fantasy benadert pop via een omweg en Chorale groeit uit tot een symbiose tussen ambient en symfonieën, met de blazerssectie van het orkest in een hoofdrol.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten