Ook op de tweede dag van Les Nuits Botanique was er keuze genoeg. Terwijl George Ezra jonge meisjesharten deed smelten, White Denim de Orangerie inpalmde en Cat Power in het Koninklijk Circus zieltjes won, keken wij verwachtingsvol uit naar het feestje dat ongetwijfeld door Jagwar Ma zou gebouwd worden in de Chapiteau. Drie bands mochten de tent en het aanwezige publiek opwarmen op deze al behoorlijk warme lenteavond.
Aftrappen wanneer het gros der muziekliefhebbers nog onderweg is en de tent op zijn best een halfvolle indruk achterlaat, is geen godsgeschenk. Yellowstraps, een viertal uit de Brusselse zuidrand, heeft best wel goeie songs in huis doch het potentieel kwam er nog niet helemaal uit. Je kan de band onder meer kennen van hun bijdrage aan de Unday Records labelcompilatie Music for Undays. Dat nummer, ‘Valium’, blijkt erg representatief voor hun oeuvre dat zich ergens tussen de Bristol scene (Tricky voorop) en Soldier’s Heart situeert. De goede luisteraar heeft vooral de beloftes gehoord dat we dit kwartet nog wel eens terug zullen zien en horen.
Dat ze hun naam zouden ontleend hebben aan het album van Balthazar, lijkt ons onwaarschijnlijk. De ook al uit Brussel afkomstige mannen van Applause stralen nog voor de eerste noot een pak meer ervaring uit en blijkens hun set hebben ze platenkasten om jaloers op te zijn. Vrijwel elk nummer blijkt een sterke popbasis te hebben en het geheel bevat invloeden uit blues(rock), funk, disco,… De jaren 80 lijken in hun verzameling inspiratoren overdadig aanwezig. Gelukkig brouwt het vijftal er iets nieuws en spannends mee. We vinden het erg jammer dat dit soort Brusselse en bij uitbreiding Waalse groepen in Vlaanderen zo moeilijk voet aan de grond krijgt.
Jamaica komt in tegenstelling tot wat de groepsnaam laat vermoeden gewoon uit Parijs en wie reggae verwachtte, komt wel zeer bedrogen uit. Hun rock vormt een samenvatting van intussen meer dan een halve eeuw muziekgeschiedenis en blijkt erg populair. Live zetten ze ook een enthousiaste, energieke set neer. In feite hebben hun songs niet zo heel veel om het lijf. Alles klinkt herkenbaar en er wordt aan dat samensprokkelen van wat hun muzikale voorbeelden in het verleden brachten bijster weinig meerwaarde toegevoegd. Wij herkennen met gemak flarden Rolling Stones, The Kinks, Joan Jett, Dick Dale,… Het hapt allemaal goed weg en het brengt veel sfeer en ambiance in de tent. Hier en daar worden we toch verrast door een echt wel goed lied zoals By the numbers of het aan Blondie schatplichtige Ricky. De instrumentale afsluiter blijkt een krachtige apotheose.
Twintig minuten later echter begint het échte feest. Jagwar Ma heeft slechts één album onder de arm maar wie hen vorig jaar op Pukkelpop zag, wist al dat ze moeiteloos weten te overtuigen. De basis van hun muziek ligt in de hele Madchester-scene. Moeiteloos drijven de invloeden van The Happy Mondays, The Charlatans, The Stone Roses en Jesus Jones naar boven. Daar voegt het drietal flinke scheuten techno, Underworld en Chemical Brothers aan toe en zo krijgen we de ideale cocktail voor een party waarop het onmogelijk is stil te blijven staan. Opener What love vloeit na een soort Aphex Twin-achtige geluidscollage over in Uncertainty en de meeste songs worden gewoon aan elkaar gespeeld om de flow niet te verliezen. Vanaf Let her go ontploft de tent zowat. Come save me zet de triomftocht verder in een lang uitgesponnen versie die door iedereen meegezongen wordt. Het is amper te geloven dat Manchester tegenwoordig in Australië blijkt te liggen.
Wanneer Jagwar Ma na drie kwartier slotsong The throw inzet, blijkt de tijd voorbijgevlogen. In één lied ballen ze alles wat wij in de jaren 90 uit de Britse industriestad onthouden hebben samen in een opzwepende en erg moderne synthese. Het drietal lijkt zelf overrompeld door het succes. Later op de avond zien we het ongeloof in de ogen van de bandleden wanneer het publiek in de tuin rondom de concertzalen hen aanspreekt, met de jongens op de foto wil en hen spontaan applaus toewerpt terwijl ze daar passeren. Het kan de groep niet ontgaan zijn dat ze jong en oud in het publiek wisten te bekoren. Zoals de zanger zelf al stelde, zal Jagwar Ma gauw een nieuw album moeten maken zodat ze nog meer songs kunnen spelen. Joelend schreeuwen de fans de hoofdact terug het podium op voor een bisnummer. That loneliness is al evenzeer als al het vorige dat ze brachten een schot in de roos. Iedereen springt mee en na afloop zien we een uitgeputte, maar erg tevreden jonge vrouw op de grond bekomen van de inspanning een uur lang te dansen, te hossen en mee te zingen. “I love you, I mean it” roept ze de artiesten na terwijl de crew de set afbreekt en we de tent uit geleid worden.
Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album van Jagwar Ma en een selectie songs van de andere bands:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten