Al een tijdje is het genieten op de radio telkens Black mountain (Beautiful love) van Arsenal langskomt. Als vanouds weet de band een zomerse toets te geven die hier tot een onbedaarlijk verlangen naar zon, zee en ijsjes leidt. Intussen is het album Furu er ook, en nadat de zon ons de voorbije weken al meer dan verwende, spreiden wij een strandlaken voor onze mening erover.
De vijfde reguliere langspeler stelt alvast niet teleur. Moeilijk doen ze overigens niet bij Arsenal. De songs glijden naar binnen als zoete siroop in het keelgat van lekkerbekjes. Zowel de eerder genoemde single als The rider bevatten alle elementen om de FM-golven te beheersen tot aan de laatste nazomerdagen. Ook de downtempo afsluiter This is your home waarin wij een vleugje van het rustigste van Mad About Mountains ontwaren, gaat er mierzoet in. Daarbij vermijden de muzikanten gelukkig de clichés. Tegelijk worden we getrakteerd op nummers als opener Temul (Lie low), een niet evident werkstukje waarin de opbouw de perfecte opstap vormt voor de rest van de plaat. Na meerdere luisterbeurten ontvouwt zich het rijke palet dat het duo Willemyns/Roan hierin aanreikt met mooie vocale steun van Lydmor, een Deense waarover ons verder niets bekend is. Andere gastmuzikanten zijn onder meer Shawn Smith (Brad, Satchel) en Gavin Friday.
Dat Arsenal de inspiratie dit keer vooral zocht in Japan horen we nog het duidelijkst in Woe-is-me, waarin Doseone de raps voor zijn rekening neemt. Het klinkt wat springerig en die drukte is even wennen. Laten we het erop houden dat het niet onze favoriet is. Ons eindoordeel voor het geheel is in elk geval positief. Het wordt vast een mooie zomer, desnoods binnenshuis met Arsenal op de achtergrond.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten