Vier mannen staan gedistingeerd en met een lichte casual toets in maatpak: zo kijken de leden van The Crookes ons aan op de foto die hun website siert. Ruige rockers hoef je niet te verwachten. Wat we krijgen, is muzikaal stijlvol. Soapbox is het derde album van het viertal uit Sheffield en weet ons wel te bekoren.
Er is iets heel Brits aan de songs die ons komen aanwaaien. Natuurlijk ligt dat deels aan het onmiskenbare accent in de zang, al liegen de muzikale referenties er evenmin om. Afwisselend denken we aan The Smiths en Pulp bij Before the nights falls. Outsiders past zo op elke Britpopcompilatie. Howl vindt in zijn rust verpozing bij The Divine Comedy, duidelijke zielsgenoten als beide bands zijn. Dat deze plaat opgenomen werd in een afgelegen kerkje in Italië is niet echt hoorbaar. Toch gingen de Engelsen daarheen om de liedjes die allemaal rond het thema “buitenstaanders” draaien aan ons toe te vertrouwen.
De sleutelsong is dan ook het al eerder genoemde Outsiders. Vrolijk word je niet van de tekst “You know I love to be an outsider even though they try to drag me in”. Later in het nummer blijkt die keuze immers erg relatief, want de ik-persoon weet allerminst hoe hij wél aansluiting zou moeten vinden bij de anderen. Ook in Howl blijft hij aan de kant staan en kijkt hij toe naar het draaien van de wereld. “Those on the outside are born to be lonely” klinkt het dan weer in Echolalia. Het lijkt wel alsof we het moeras der misantrope gedachten ingezogen worden, zoals in het verleden zo vaak het geval was bij Morrissey.
Vernieuwend zijn The Crookes niet. Daar malen we niet om wanneer we vergast worden op oerdegelijke songs. Echte uitschieters kunnen we niet noemen en zwaktepunten vallen evenmin aan te halen. Zo krijgen we op het eind gewoon een fijn plaatje dat zalvend kan zijn op regenachtige dagen, als de melancholicus in ons ook een beetje aandacht wil.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten