Family Of The Year

Er zijn dagen waarop een zorgeloze toestand het hoogste goed is waarnaar we verlangen. De soundtrack bij die gemoedsgesteldheid zoeken wij dan steevast bij pretentieloze bands die straffe platen afleveren en in een parallelle wereld de ether vullen en de verdiende waardering mogen ontvangen. Moeilijkdoenerij vermijden we dan liefst en experimenteerdrang is ons op zo’n momenten te vermoeiend. Sinds we Loma vista beluisterden, raakte Family Of The Year toegevoegd aan het lijstje kandidaten om de muzikale vertaling van dat gevoel te verzorgen.
Het album van de Californiërs is als groene zeep op een zeil in een zomertuin: we glijden van begin tot einde in één vlotte beweging door de plaat. Songs als St. Croix, het erg vrolijke en aan Edward Sharpe and the Magnetic Zeros schatplichtige Buried en het springerige Living on love, dat smeekt om een hit te worden, bekoren ons zonder moeite. Never enough is als The Scabs in Malibu en opener The stairs behoort tot de liedjes die je na twee keer ongemerkt gaat meeneuriën. Zonder uitzondering is alles overgoten met een sausje van wolkeloze zomernamiddagen en wapperend haar in een open auto. De feelgoodfactor ligt zo hoog dat we na afloop bijna uitbarsten in “I feel so good I’m gonna break somebody’s heart today”. Of nee, het wordt wat griezelig zo natuurlijk.
Minpuntjes bijeensprokkelen was niet makkelijk maar als we toch iets moeten noemen, vallen we terug op het gevoel dat Hey ma bijna verwordt tot de indievariant van Heintjes ode aan zijn moeder. Nog net op tijd ontwijkt het Amerikaans zestal het bad vol kleffe clichés en tranentrekkers. Het was wel érg close. En zo formuleren we als algemeen besluit dat Family Of The Year erin geslaagd is om de Broken Glass Heroes van 2014 te worden (luister maar eens goed naar In the end), helemaal uit de zonnige staat. Hun tweede album zullen wij met plezier door de lucht laten schallen als ons haar in juni, juli, augustus en september in de cabrio wappert.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.