Vorig jaar bracht Blixa Bargeld, onbetwist opperhoofd bij Einstürzende Neubauten, Still smiling uit samen met de Italiaanse componist Teho Teardo, bij ons een nobele onbekende. Veel lof was de oogst die het duo daarmee binnenhaalde. Toen aangekondigd werd dat beide mannen deze wonderschone liederen live ten berde zouden brengen in de Stadsschouwburg te Brugge, was onze nieuwsgierigheid geprikkeld. Immers, details waarmee songs volgepropt worden, zijn in een studio tegenwoordig een peulenschil. Op een optreden is dat toch wel andere koek.
Teho Teardo speelt gitaar en bedient voor de rest vooral effectpedalen en knoppen en een laptop waarmee niet alleen de klanken van zijn instrument vervormd worden maar die ook allerlei geluiden bevatten die de studioversies zo geschakeerd maken. Rechts op het podium bespeelt Martina Bertoni de cello die de grondtonen legt voor de composities waaroverheen Blixa Bargeld zingt, schreeuwt (af en toe), fluistert en croont. Vooral die laatste gedaante van de Duitser past hem stilaan wonderwel, in strak pak en niet langer een magere punkjunkie uit de Berlijnse underground, wel een zelfbewuste, soms zelfs licht arrogante entertainer die weet hoe een publiek te vermaken en voor zich te winnen. Naar het einde van de set wordt dit trio nog aangevuld met het Shambhala String Quartet.
Vanaf Nur Zur Erinnerung grijpen de artiesten de aandacht van de toehoorders in deze prachtige zaal. Tussendoor vertelt Blixa Bargeld verhalen, maakt hij grapjes en roemt hij de locatie en Brugge in het algemeen. Algauw wordt de lof begiftigd met een angel van sarcasme (“What’s wrong with Brugge?”) die desalniettemin gesmaakt wordt. De muziek dreigt en zalft, treedt op de voorgrond dan weer naar achteren terwijl de teksten, geschreven in Rome en Berlijn, onderwerpen als de axolotl en chocomousse met calvados bestrijken. In Still smiling moduleert de zanger zijn stem tot die zelfs eventjes als Golem uit Lord of the rings klinkt en in Alone with the moon is het de crooner in Bargeld die helemaal op het voorplan treedt. Die blijkt overigens veel gelijkenissen te vertonen met Leonard Cohen. The empty boat blijkt een cover van de Braziliaan Caetano Veloso waar de Zuid-Amerikaanse toetsen uitgehaald zijn en die derhalve erg Europees klinkt. Niettemin is het een hoogtepunt. De reguliere set wordt afgesloten met Negroni dat bezwerend de zaal ingejaagd wordt.
Na luid en langdurig applaus krijgen we nog drie songs van de teruggekeerde artiesten. Waarschuwend dat degene die de titel raadt en luidop roept, de zaal zal uitgestuurd worden, zet Blixa Bargeld een Italiaanse versie in van Crimson and clover (Tommy James and The Shondells) uit 1968. Soli si muori, zoals de nieuwe titel dan luidt, is een erg krachtige cover en vinden wij haast het meest overtuigende bewijs van de grootsheid waartoe dit duo in staat is. Nirgendheim en Defenestrazioni sluiten de avond af met alweer staaltjes van de constante kwaliteit die we aldoor mochten beleven.
Setlist:
- Nur Zur Erinnerung
- Mi scusi
- Axolotl
- Buntmetalldiebe
- Still smiling
- Nocturnalie
- What if...?
- Konjunktiv II
- The empty boat
- Come up and see me
- Alone with the moon
- A quiet life
- Negroni
- Soli si muore
- Nirgendheim
- Defenstrazioni
Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten