De New Yorkers van Amen Dunes brengen op hun derde plaat lo-fi freakfolk die amper ergens mee te vergelijken valt. Beeld je in dat Devendra Banhart bij Sebadoh gaat spelen en er ontstaat een vaag idee van wat de Amerikanen presenteren. Het is even wennen aan die sound maar na meerdere luisterbeurten raken we er behoorlijk verslingerd aan.
Lo-fi staat of valt natuurlijk met goede melodieën. Hoe rommelig die ook gespeeld worden, als de kwaliteit er is, blijven de songs overeind staan als het stenen huis van het derde biggetje. De elf nummers op deze plaat kunnen gelukkig bogen op dat kenmerk. Lonely Richard heeft geen ingewikkeld gitaargepingel nodig of geen zangharmonieën à la Fleet Foxes. Gecharmeerd zijn we toch. Enkel het feit dat het meer dan vijf minuten duurt eer de laatste noten wegsterven, komt in de kolom met minpuntjes terecht. Splits are parted weet zich beter in bedwang te houden.
Het is een vreemd universum waar Amen Dunes ons mee naartoe neemt. Het vraagt bereidheid zich onder te dompelen in spelonken en wouden waar ijle gezangen teweeg lijken gebracht door de rijkelijk aanwezige paddenstoelen. Het raakvlak met psychedelica en ook met postrock wordt zichtbaar in het al eerder genoemde Splits are parted. Punk loert dan weer om de hoek in I can't dig it. Sixteen klinkt alsof het ingespeeld werd door Daniel Johnston en Rocket flare is bezadigde rock op een bedje van bosnimfen en elfen. Everybody is crazy is niet de slow waar je lief op zit te wachten, tenzij ze straks als de geest van Eurydice moet terugkeren naar de onderwereld. Green eyes is het rommelige van Pavement to the extreme en de titelsong groeit uit tot een epos van achteneenhalve minuut. Dat lijkt in eerste instantie alweer veel te lang, tot je je keer op keer laat meezuigen in het moeras en de sfeer voelt tot in het diepste van je ziel.
Amen Dunes is een buitenbeentje en het is dan ook niet verwonderlijk dat ze hun uitvalsbasis kozen op het geschifte maar vaak ook briljante label Sacred Bones. Een groot publiek zien we voor de groep niet weggelegd, een schare erg trouwe fans daarentegen wel.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten