Huisconcert: Opening night

De organisator van Gentse huisconcerten had de line-up voor zijn opening night in zijn nieuwe huisgeheim gehouden, maar door het geven van enkele kleine hints waren sommigen er toch achter gekomen welke acts op de affiche stonden.
Geopend werd er door het vijfkoppige Yuko, dat een fijn tweede album uitheeft en daar songs uitplukte die een volle sound genereerden in de huiskamer. Ik kende hen enkel van naam, en werd aangenaam verrast door de puike songs. Opvallend was ook Karen Willems, drummer bij de band, die op zichzelf al een boeiend spektakel opleverde... Ze geselde, streelde, bestuurde, omarmde haar drumstel en breidde haar percussie-arsenaal aanzienlijk uit met allerlei andere instrumentjes. De band speelde een onuitgebracht nummer (She keeps me thin) als bisnummer, een nummer dat ze binnenkort gaan opnemen samen met een supportersgroep (die als achtergrondkoor mogen figureren). We werden erg nieuwsgierig gemaakt wat dat zal opleveren...
Damien Jurado brengt in februari een nieuw album uit, Maraqopa, waaruit hij in het begin van zijn set puurde. Daarna schakelde hij over op ouder materiaal, onder andere uit het in 2010 verschenen, prachtige Saint Bartlett. De man is volop bezig aan een press tour en vreesde door de vele interviews tijdens het optreden zijn stem te zullen verliezen (wat echter niet gebeurde). Hij negeerde de verscheidene telefoontjes van zijn platenmaatschappij op zijn GSM om ons te vermaken met enkel zang en een gitaar, mét natuurlijk een hele hoop mooie songs in zijn hoed. Die toverde hij er als konijnen uit, en uiteindelijk liet hij zich door het applaus overtuigen om alsnog één bisnummer te spelen. Hij sloot daarmee een mooie avond af...

Unknown Mortal Orchestra

Muziek en Nieuw-Zeeland, het hoeft niet altijd Flight Of The Conchords te zijn, dat bewijst Unknown Mortal Orchestra. De uit Nieuw-Zeeland afkomstige, maar in Portland wonende Ruban Nielson (net als Flight Of The Conchords naar New York gaan, ging hij ernaartoe met zijn band Mint Chicks...) wil in deze band zijn liefde voor Captain Beefheart, Sly Stone en RZA verenigen. Het levert bevreemdende muziek op, zo mag blijken uit de nummers in de embedded player hieronder (een selectie uit het titelloze debuutalbum), en uit Thought ballune, waarvoor ze een clip maakten die sommigen wellicht een beetje "kiezig" zullen vinden...

Thought ballune - Unknown Mortal Orchestra

Je kan het album hier bestellen.

Eins, Zwei Orchestra

...want het moet niet altijd "Zaupfen" zijn :-)

Dit Utrechts duo heeft net een EP-tje (Peace and love) uit, dat je aan een zelfgekozen prijs kan downloaden op hun Bandcamp-site, waarop ze 4 nummers van hun album 100 colors akoestisch spelen, alsook één nieuw nummer. Zelf geven ze aan dat ze met die akoestische nummers een tegengewicht willen geven voor het hevig rocken als Eins, Zwei Orchestra 's avonds een podium onveilig maakt.
Oordeelt u zelf maar :



Het album 100 colors kan u overigens hier kopen, ook al aan een zelf te kiezen prijs.

Vooruit concert: Bonnie 'Prince' Billy

We hebben een soort perfectie gezien: geen foutloze perfectie, maar perfectie die erin bestaat dat ze fouten toelaat omdat ze integraal deel uitmaken van het wezenlijk menselijke van muziek. We zagen Bonnie 'Prince' Billy dinsdag een optreden geven dat de essentie van live muziek perfect wist te vatten: mooie muziek, gezongen verhalen waar je in gesleurd wordt, willens nillens, en het menselijke, feilbare zoeken om wat niet uit te drukken valt toch te vatten in noten en woorden.
De avond begon met de Noorse Susanna die Jolene coverde zoals Tori Amos het misschien ook wel had gedaan: slepende zang, heersende pianoklanken en spaarzame gitaartoetsen. Het was de voorbode voor de rest van haar set, wat jammer genoeg wel betekende dat we de hele tijd hetzelfde stramien te horen kregen, en dat ging na een viertal nummers al behoorlijk vervelen.


Het contrast met wat volgen zou, was daardoor natuurlijk des te groter, want Bonnie 'Prince' Billy zette in met Time to be clear, en Will Oldham ondersteunde zijn muziek en verhaal met vreemde grimassen, vreemde bijbewegingen met armen en vooral benen, beeldde zijn verhaal uit en kronkelde zijn stem op de manier die zo onmiskenbaar herkenbaar is doorheen alles wat hij maakte. Want moge het Palace, Palace Songs, Palace Brothers, Bonnie 'Prince' Billy of onder zijn eigen naam zijn, die ene stempel krijg je gegarandeerd: een unieke stem die hortend en botsend de weg aflegt naar je oor.
Uiteindelijk zouden we meer dan 2,5 uur verwonderd en in verwondering luisteren en kijken naar de vier muzikanten op het podium, die verhalen brachten die in hun eenvoud universeel bleken, muziek die tijdloos is en waarin het oude werk en het nieuwe werk in elkaar overvloeien en tegelijk klinken alsof ze al bijna een eeuw oud zijn en alsof ze pas gisteren werden geschreven. New whaling, The lion lair, Quail and dumplings, There is no god en zovele andere songs passeerden als een parelsnoer de revue, en betoverden het soms ademloos publiek. Bonnie 'Prince' Billy koos er voor om de twee songs die het recentste album Wolfroy goes to town uiteindelijk toch niet haalden, alsnog te brengen, en ze misstonden absoluut niet in de prachtige set.
Tussen de nummers door bleek Will Oldham een bijzonder grappige man, die zichzelf weet te relativeren, die perfect het publiek bespeelt en betrekt en die zo'n nonchalance weet uit te stralen dat hij een (weliswaar zeer getalenteerde) nonkel op een feestje lijkt, die de gitaar ter hand neemt als de zon zich met zijn laatste stralen vasthoudt aan de horizon en alvast het nog aan te steken kampvuur inzet met de meest pure folksongs. En zelfs wanneer hij een nummer inzet met de verkeerde tekst of zich even niet meer de tweede strofe herinnert van het achtste bisnummer, gaat hij daar met zoveel flair, humor en zelfrelativering mee om dat je haast zou gaan twijfelen of het niet met opzet was... Want Will Oldham is een rasechte, pure, onversneden entertainer in een genre dat zichzelf soms te serieus neemt. En bovenal voel je dat dit is hoe muziek gemaakt wordt: je brengt instrumenten, zang, melodie en verhaal samen en bouwt ermee, en je morst al eens, waarna je verder bouwt tot het prachtig eindresultaat staat als een huis.
Vier bisnummers kregen we, met veel zichtbaar plezier gespeeld, en van een ongelooflijke kwaliteit, en toen het publiek om meer vroeg, kreeg het nog een tweede bisronde, waarin het derde bisnummer (een vrolijke meezingen, zo waar) in zijn finale overging naar een akoestische versie. Daarna namen Will, de zangeres en de gitarist plaats helemaal vooraan op het podium om nog een laatste toegift te doen, helemaal onversterkt, zowel de zang, de gitaar als de autoharp (die zelfs een solo toebedeeld kreeg). Ze hadden er duidelijk schik in en ze leken uiteindelijk met tegenzin, maar dankbaar, het podium te verlaten.
Zo lyrisch als we werden, u heeft het ongetwijfeld al begrepen: wie erbij was, koestert deze herinnering eeuwig en wie er niet bij was, zal zichzelf eeuwig vervloeken...


Je vindt deze review ook hier op Indiestyle.

Setlist (bron: Focus-Knack) :

1. Time to be Clear
2. Merciless and Great
3. There is No God
4. Beware Your Only Friend
5. Someone Coming Through
6. Champion
7. You Can’t Hurt me Now
8. Another Day Full of Dread
9. New Whaling
10. Out of Mind
11. Whipped
12. Quail and Dumplings
13. The Lion Lair
14. Teach Me To Bear You
15. Three Questions
16.Troublesome Houses

Bisronde 1:

1. Because of Your Eyes
2. A Beast For Thee
3. Island Brothers
4. New Partner

Bisronde 2:

1. The Sounds Are Always Begging
2. Wolf Among Wolves
3. Pack Up Your Sorrows
4. I Called You Back.

Aankondiging : Ongeletterd Concert

Vincent Coomans was al eens te gast op de blog in de reeks "10 platen die zijn leven beïnvloedden" en nu is hij ook te gast in onze huiskamer voor een intimistisch huisconcert.

J. Keens Balloon Flight is het pseudoniem van Vincent Coomans. Of omgekeerd. J. Keens houdt ervan te reizen. Zijn gitaar in de hand kijkend over een brede horizon verrijkt hem met ervaringen die hij niet anders kwijt kan dan in zijn nummers. Het is 's mans droom enkel gepakt en gezakt met een gitaar de wereld rond te varen. Nog meer wil de ballonvaarder over de provinciale grenzen. Verwacht van J. Keens Balloon Flight fluistermuziek met af en toe een luide brul. Het ene moment luguber en grauw, het ander warm en zacht maar met één constante, een niet aflatende honger naar gedreven luisteraars.

"J. Keens Balloon Flight, het is Tracy Chapman met Sufjan Stevens in een groot bruin houten bed die krakt en piept en uit elkaar rammelt."
(Jonas Messelier, Bruges In & Out - Tip v/d maand November)

J. Keens Balloon Flight vind je ook hier op Facebook.


Praktisch :

Het huisconcert is op zaterdag 4 februari 2012.
Het concert start om 20u, gelieve zeker tijdig aanwezig te zijn! We starten immers stipt.

Vooraf reserveren is noodzakelijk en kan via svenvolckerijck@hotmail.com. Het aantal plaatsen is immers beperkt.

Toegang : 5 euro
Drank : 1 euro / drankje

Wie reserveert, krijgt een mail met de exacte locatie.
Je mag deze uitnodiging ook verder verspreiden...

Lied van de week : week 4 - 2012

Oblivion - Grimes

Grimes wordt nu al genoemd als één van de te ontdekken artiesten in 2012. De Canadese Claire Boucher wil muziek verbinden met allerlei visuele kunsten (dans, video,...) en brengt op 31 januari al haar vierde album, Visions, uit in amper 2 jaar tijd. Haar muziek is een mix van allerlei stijlen, en daardoor erg verfrissend.

Je kan het album hier alvast bestellen.

Lyrics :

Another walk about, after dark
Is right here with you, cause I'm gonna beg your name
Tell me that behind you always tell me that you never have a clue
And now I'm left behind, all the time
I will wait forever, always looking straight
Thinking how … all the other way
See you on a dark night
I see you on a dark night, uhh, aaa
I see you on a dark night, uhh, aaa
I see you on a dark night, uhh, aaa

And now another … I would have
You could help me out
It's hard to understand
Cause when you ready …

And I would give to be, …to me
But I will wait forever, I need someone now
Too look into my eyes and tell me girl you know you gotta watch your health
Too look into my eyes and tell me
La la la la la la, la la la la la la
Too look into my eyes and tell me
La la la la la la, la la la la la la
La la la la la la, la la la la la la

I see you on a dark night, uhh, aaa
I see you on a dark night, uhh, aaa
I see you on a dark night, uhh, aaa.

Xiu Xiu

De Amerikaanse band Xiu Xiu leerde ik enkele jaren geleden kennen toen ik hun album Women as lovers ontleende in onze bib, puur op basis van de hoes. Dat bleek een serieuze meevaller, want de muziek laat zich niet voor één gat vangen. Al in de openingstrack sluipen er allerlei genres (waaronder zelfs jazz) in, maar toch behoudt alles een schoonheid die niet rechtlijnig is.
Op 28 februari (in de EU en Groot-Brittannië, elders pas op 6 maart) brengt de band een nieuwe plaat uit, Always, waar ik nu al heel erg naar uitkijk.
Dat komt onder meer door het vooruitgestuurde Hi, dat je hieronder kan downloaden :

Hi by Xiu Xiu

Er hoort ook een typische, buiten de lijntjes kleurende (let eens op het brandend hand) clip bij :

En tot slot geven we je ook nog de lyrics mee :

if you are wasting your life say hi

if you are alone tonite say hi
if you wish he should die say hi
hi, hi
if you have a hole in head say hi
if you have a stitch in your wrist say hi
if when you look at the sky it is black and shredded

a sliver of bone could get caught in your throat, well silence is golden
a shard of bone sticking out of your arm, well blood is beautiful

if your curtain is closed and you are still standing be-ind it
if there is a rag in your mouth
broken glass will shine for with the moon
if your body is quit and you forgo residing in it
rat’s feces lay your tongue
broken hearts will shine for with the moon

if you have eaten it all say hi
if your bra is on fire say hi
if your bed is a living hell say
hi, hi
if you don’t know what to say say hi
if you have poked out your eyes say hi
if when you open your arms Ferdinand gores you in the chest

have you seen your face as of late, the hippopotamus is beloved
half a crocodile hanging out of its mouth, with the village rejoicing

if your curtain has closed and you are still standing behind it
if there is a bomb in your mouth
broken glass will shine for with the moon
if your body is wrong and you regret residing in it
Jack razor blade at your throat
broken hearts will shine for with the moon

Het album bestellen kan al hier.

Lamb live

Voor wie Lamb enkel kent van de singles Gorecki, Gabriel en What sound, is de live-plaat Live at Koko het overtuigende bewijs dat Lamb echt wel een topband is. Dat onderstreept onder meer de prachtige versie van Little things dat met zijn drum 'n bass-ritme uitgroeit tot een waar hoogtepunt op deze plaat en het bekendere werk zelfs bijna in de schaduw stelt.
Opmerkelijk bij deze registratie van hun concert in Londen in september 2009, is het puntgaaf geluid, waarin elk detail van elke song te horen is. Sommige concerten durven immers al eens rommelig klinken, of te verzanden in een geluidsbrij, maar daar is hier absoluut geen sprake van. En al zijn we er ons van bewust dat zoiets ergens ook logisch is, het valt bij deze plaat extra op. Een voor de hand liggende verklaring daarvoor is natuurlijk dat Lamb sowieso een band is die haar muziek vol geluiden steekt, een band waarbij de details erg belangrijk zijn.
Aangezien het concert gegeven werd lang voor hun vijfde studioplaat, 5, uitgebracht werd, is er geselecteerd uit het materiaal van de vier vorige albums. De verdeling is vrij evenwichtig gespreid over die vier platen, met wel enigszins verrassend nog de meeste songs uit hun tweede plaat, Fear of fours.
Transfatty acid en het instrumentale, voor hun doen rustige Angelica, de ingehouden vocals bij de start van What sound en natuurlijk het op algemeen herkenningsgejuich onthaald Gorecki, het zijn één voor één parels die je zin doen krijgen om hun studioplaten nog eens uit de kast te halen, jezelf eraan te herinneren dat Lamb tussen bands als Portishead en Massive Attack absoluut niet misstaat en dat het duo Andy Barlow/Lou Rhodes garant staat voor een heerlijke mix tussen muziek voor de voeten, muziek voor het hart en muziek voor het brein.


De DVD Live at the Paradiso werd nog vroeger, op 13 en 14 september 2004, opgenomen in Amsterdam. Je kan het concert in stereo of in surround bekijken/beluisteren, en bij de extra's vind je een interview met Lou Rhodes en Andy Barlow, foto's, 2 nummers die opgenomen werden in Werchter en een montage van beelden op het podium, backstage, in de studio,...
Hoewel de registratie van het concert dateert van de tournee die volgde op het vierde album, Between darkness and wonder, zijn er verrassend weinig tracks uit die plaat, en ligt de nadruk alwéér op het tweede album. De beeldkwaliteit lijkt bewust niet al te hoog gehouden, om de sfeer van een zweterig, in sterke kleurtinten gedrenkt optreden ten volle te grijpen. De playlist is helemaal anders – maar ook minder sterk- dan op de CD (die dan ook vijf jaar later opgenomen werd), waardoor onze voorkeur uitgaat naar het evenwichtiger concert uit 2009.
Samen geven ze natuurlijk een vollediger, gedifferentieerd beeld van de band Lamb.

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.

Handelsbeurs concert : The Walkabouts (+ Terry Lee Hale)

In de Handelsbeurs in Gent mocht Terry Lee Hale, blijkbaar net als zes jaar geleden, openen voor The Walkabouts. Deze Amerikaanse singer-songwriter woont tegenwoordig na vele omzwervingen in Parijs, al kan je de invloeden uit Texas (zijn geboortestaat) nog horen in zijn muziek. Na een instrumentaal gitaarnummer begon hij veelbelovend aan zijn set. Het aan The Walkabouts opgedragen Big Mountain bleek echter een te kleffe ode aan de thuisstad (waar hij vroeger woonde) die muzikaal te weinig om het lijf had, en tot overmaat van ramp werd dit nummer gevolgd door een valse start voor het volgend lied, wegens technische problemen. Dat haalde ook nog eens de vaart uit de set. We moeten wel toegeven dat zijn afsluiter dan weer wél puik was.


Ook The Walkabouts hadden af te rekenen met technische problemen (een “crackle” in de basgitaar) bij de start van Thin of the air. Zij gingen daar evenwel met heel veel flair en humor mee om. En we kunnen meteen al verklappen dat ze ook duizend keer beter waren dan hun voorprogramma, méér nog, het was een uitmuntend, subliem concert.
Uiteraard werd rijkelijk geput uit het nieuwe materiaal van het vorig jaar verschenen Travels in the dustland, afgewisseld met heel veel oudere nummers. Hoogtepunten kiezen was in deze set bijzonder moeilijk (het was eigenlijk één groot hoogtepunt). Toch sprongen The light will stay on (wellicht hun grootste “succes”) en The diviner er nog uit. The diviner toonde zich ook live een uitstekende staalkaart van het vocaal kunnen van zangeres Carla Torgerson en het gitaarwerk van Chris Eckman. Ook de overige bandleden (waaronder één nieuwe gitarist) kweten zich voortreffelijk van hun taak.
In de bisronde vertelde Chris Eckman een anekdote bij het ooit op een Sub Pop-sampler verschenen Grand theft auto, die zich afspeelde in België. Ze speelden in 1992 op een klein festivalletje in het oosten van het land, en één toeschouwer bleef de hele tijd van dichtbij hetzelfde verzoek schreeuwen. Aan hem werd de song dan ook meteen opgedragen.
Het terechte applaus riep de groep nog een tweede keer terug voor opnieuw twee nummers, waarvan het laatste door Eckman benoemd werd als “officialy not even a Walkabouts song, but it's as close as it can get”.
Ook na bijna 30 jaar en na een pauze van 6 jaar, werd de klasse nog maar eens geëtaleerd, eerder al op het album en nu ook op het podium.

Setlist :

1. Every river will burn
2. The dustlands
3. Rebecca wild
4. They are not like us
5. Follow me an angel
6. Thin of the air
7. Lazarus heart
8. Long drive in a slow machine
9. The light will stay on
10. Soul thief
11. Acetylene
12. My diviner
13. Prayer for you
14. Jack Candy
15. The stopping-off place

Bis 1 :

1. Horizon fade
2. Grand theft auto

Bis 2 :

1. Wild sky revelry
2. Death at low water (van Chris & Carla)

Je vindt dit verslag ook hier op Indiestyle.

En dankzij Roen kwam ik er niet alleen achter wat het laatste bisnummer was, maar hij vertelde me ook nog eens dat Bruce Springsteens State trooper verscholen zat achteraan Grand theft auto, en dat ze als "intro" voor het openingsnummer de instrumentale extra track Ghosted (enkel verkrijgbaar op de vinyl versie van hun album) gebruikten...

Interview: Ansatz Der Maschine

Het is donderdagavond en vrij druk in het café van de Gentse Vooruit, waar we Mathijs Bertel, de songschrijver van Ansatz Der Maschine, treffen. Aanleiding is het nieuwe album, ‘Heat’, dat op 21 januari live voorgesteld wordt in de Kortrijkse club De Kreun. Een bespreking van dat album lees je hier.

Een enkele uitzondering daargelaten, waren de nummers op jullie EP en vorige twee albums instrumentaal. Wat meteen opvalt nu, is de resolute keuze voor zang. Vanwaar die keuze?

Dat zang een prominente plaats zou krijgen, was een uitgangspunt bij het maken van deze plaat. Mijn muzikale invloeden zijn erg breed en al die invloeden kon ik onvoldoende aan bod laten komen in enkel instrumentale muziek. Bovendien willen we bij elke plaat een nieuwe gedaante aannemen. We hadden ook het gevoel al snel een label opgeklapt te krijgen, zelfs al is dat label “niet in een hokje te stoppen” (waarmee ze je net wel weer in een hokje stoppen), en ook van dat label wilden we af. We zijn immers méér dan de labels die we voorheen kregen.

Er werkten ook verschillende gastvocalisten mee aan deze plaat. Hoe kwam je net bij hen terecht?

Bij de keuze hebben we ons laten leiden door hoe regisseurs hun acteurs kiezen: in functie van het verhaal dat je wil vertellen, kies je voor andere vertolkers. Deze drie gasten waren voor ons meest geschikt om de juiste sfeer van dat nummer over te brengen.
Vinz heb ik leren kennen via Vi.be on air. Zijn stem lijkt erg sterk op die van Mark Lanegan, en omdat ik hem zo straf vond, mailde ik hem. Hij klinkt erg rauw en dat past perfect bij A never ending blues.
David Bovée vind ik fantastisch met Think Of One en zijn andere projecten. Ik wou hem er absoluut bij. Zijn timbre sprak me enorm aan, en bovendien had hij al ervaring met het zingen in het Frans, zodat hij de beste vertolker voor Le vent polaire bleek.
Anton Walgrave is een fel onderschatte muzikant en zanger. Door mijn werk als geluidstechnicus heb ik hem leren kennen. Niemand weet op eenzelfde wijze droefheid en melancholie in zijn stem te leggen, tenzij misschien de zanger van TV On The Radio…

Stel dat je ongelimiteerd iemand had kunnen kiezen om mee samen te werken, wie zou je dan voor welk nummer graag op de plaat gehad hebben?

(meteen:) David Eugene Edwards, de zanger van Woven Hand en Sixteen Horsepower. Het doet er niet toe voor welk nummer… Met hem samenwerken moet fantastisch zijn. Al is hij waarschijnlijk niet gemakkelijk om mee samen te werken.

Waarin zit voor jullie, behalve de inbreng van zang, de grootste evolutie ten aanzien van de vorige albums?

Dat zit vooral in de balans tussen electronica en akoestische instrumenten. Nu ligt de nadruk meer op de akoestische instrumenten. Al is dat eigenlijk toevallig gegroeid.
Ook de manier waarop de plaat tot stand kwam, is anders. We hebben eerst alles in preproductie opgenomen, als een soort demo, en zijn toen met zijn allen gaan repeteren. Pas daarna, toen de nummers al wat gerijpt waren, hebben we ze opgenomen, waardoor er een warmere akoestische sound is ontstaan.
Ik vind vooral het experiment, om dingen eens anders te doen, leuk. Dat betekent ook dat we het niet noodzakelijkerwijs de volgende keer op dezelfde manier zullen doen.

Waarin zit in de drie albums toch het typische, eigene van Ansatz Der Maschine, als jullie telkens een andere gedaante proberen aan te nemen?

Hopelijk zit er toch een centrale sound in, en afgaande op de reacties die we al kregen, is het steeds weerkerende in onze muziek het epische karakter, en het melancholisch gevoel. Dat was ook expliciet op dit album de bedoeling, om ondanks de verschillende stijlen wel eenzelfde basisgevoel vorm te geven.

Het meest opmerkelijk uit de band springende nummer vinden we A never ending blues. Hoe zie jij dat?

Vroeger speelde ik in een rootsachtige bandje, maar die invloed kwam er totnogtoe niet uit, tenzij misschien een beetje in Kohn Denny op Painting bad weather on her body, onze vorige plaat. Maar dit keer hebben we meer werk gestoken in het opnemen van de gitaar, zodat het er sterker uitkomt.

Op 21/1 stellen jullie het album voor in De Kreun. Welke verwachtingen hebben jullie bij deze release?

We willen vooral veel kunnen spelen, op de juiste plaatsen. Daarmee bedoel ik vooral podia waar er een publiek is voor het soort muziek dat wij maken. Dat zal vooral veel in clubs zijn. We willen met deze plaat die nieuwe luisteraars ook warm maken voor ons minder toegankelijk werk, want we zien deze plaat toch wel als onze meest toegankelijke.

De meeste nummers op dit album zijn opgedragen aan iemand. Kan je ons het verhaal daarbij vertellen?

Ik heb vooral gekozen voor figuren die me inspireerden, of het nu echte mensen zijn of roman- of filmpersonages.
Miss Verona, aan wie het openingsnummer is opgedragen, is het hoofdpersonage uit Mevrouw Verona daalt de heuvel af van Dimitri Verhulst. Verhulst is een schrijver die geen twee keer eenzelfde boek kan schrijven. En al vindt hij dat een vloek, dat is net wat wij met Ansatz Der Maschine ook willen doen.
Le vent polaire, ons meest politieke nummer, is opgedragen aan Stéphane Hessel, zowat de peetvader van de indignados. Hij is voor mij het bewijs dat politiek iedereen zou moeten interesseren, zelfs een 93-jarige!
Het titelloze instrumentale nummer hebben we opgedragen aan Mark Linkous, van Sparklehorse, een fantastische artiest en een belangrijke inspiratiebron.
February 11th, waarin de datum verwijst naar de eerste dag van de Iraanse revolutie, is opgedragen aan Aga Djan, het hoofdpersonage uit Het huis van de moskee van de Iraans-Nederlandse schrijver Kader Abdolah.
Op een plaat die Heat heet, mocht ook Madman Mundt niet onbreken. Dit personage uit de film Barton Fink heeft immers alles te maken met hitte. Hij heeft het steeds te warm en op het einde begint zelfs alles rondom hem te branden.
Jean-Baptiste Grenouille is het hoofdpersonage uit Het parfum van Patrick Süskind, en past perfect bij het nummer Ka waarin (verborgen) verleiding centraal staat. Ka is trouwens de slang uit The Jungle Book, en Grenouille eet slangenvlees om te overleven wanneer hij zich terugtrekt. Ik hou er wel van dat soort associaties te verwerken.
Tot slot is A never ending blues opgedragen aan José Arcadio Buendia, de ‘stamvader’ uit Honderd jaar eenzaamheid. Hij sterft, maar komt terug omdat hij te eenzaam is in de dood. Over een nooit-eindigende cyclus gaat ook dat nummer.

Een verrassende muzikale associatie bij dit album, is misschien wel Indochine, een Franse popgroep die graag oosterse invloeden in hun muziek smokkelde. Herken je dit?

Indochine ken ik niet, maar het is wel grappig dat de weinige mensen die de plaat al hoorden en feed-back gaven, telkens zeiden dat ze wat oosters klonk. Dat was nochtans op zich niet de bedoeling. Al kan ik me wel voorstellen dat het mystieke kantje er op die manier wat doorschemert. Bovendien vormt ook wereldmuziek voor ons een invloed. Ik hou daar wel van, omdat de structuren voor ons onbegrijplijk zijn.
De diepe klanken van de potten en pannen die soms als percussie werden gebruikt, lijken wat op een gong, een geluid waar ik wel van hou. Misschien zorgen die geluiden er ook voor dat de plaat soms oosters klinkt?

Welke zijn verder jullie belangrijkste muzikale invloeden?

Ik vind het niet zo makkelijk om daarop te antwoorden. Ik zoek net zelf weinig nieuwe muziek, om me niet te veel te laten beïnvloeden. Daar wil ik me wat van afschermen. Maar er wordt me vaak wel veel aangereikt natuurlijk…
Ik denk dat onze belangrijkste invloeden liggen bij TV On The Radio, klassieke muziek (vooral Bach vind ik erg mooi), Sixteen Horsepower, Sparklehorse, bands als Aphex Twin en Lamb, en ook wereldmuziek. Eigenlijk denk ik dat alle muziek waar ziel in zit, ons beïnvloedt.

Tot slot vragen we ons af hoe je dit album, waar zoveel muzikanten aan meewerkten, en zoveel instrumenten op gebruikt worden, live gaat vertalen.

Sowieso zijn live versies bij ons altijd herinterpretaties. We spelen ook altijd nummers die niet op de plaat staan, en sommige nummers (die wel op plaat werken, maar daarom niet live) komen dan weer niet op onze setlist.
Tijdens optredens durven we wat “extremer” klinken, al is dat natuurlijk relatief. Maar toch, de songs hebben zich in de repetities “gezet”, ze zijn rijper geworden. Live klinken ze luider en harder, vooral omdat we dan accenten leggen in het meer naar voren schuiven van de levendigheid van de nummers, en we de muzikanten meer laten soleren.

Bedankt voor het verhelderend gesprek.


Je vindt dit interview ook hier op Indiestyle.

Lied van de week : week 3 - 2012

Hood - Perfume Genius

Op 21 februari is er de release van het tweede album van Perfume Genius. Zijn debuut, Learning, sloeg velen met verstomming, en de verwachtingen zijn dan ook hooggespannen voor opvolger Put Your Back N 2 It. Als dit voorsmaakje, de eerste single, representatief is voor de rest van het album, lijkt het erop dat die verwachtingen wel eens ingelost zouden kunnen geraken...

Je kan ook het nummer All waters streamen en downloaden als je zijn Facebook-pagina liket.

Het nieuwe album kan je hier alvast bestellen.

Lyrics :

You would never call me baby
If you knew me truly
Oh but I waited so long for your love
I am scared baby that I can't keep it up for long

Boy I wish I grow up the second
I first held you in my arms
Underneath this hurt you kiss
I'll take like balm

You would never call me baby
If you knew me truly
Oh but I waited so long
For your love
I will fight baby not to do ...

Re:play (12)

Omdat ik eigenlijk niet eens weet wat ik het mooist vind, het lied van Peter Gabriel of deze clip (waarvan niet meteen terug te vinden is wie de animatie maakte, het is immers niet de officiële clip)...

Met dank aan Sterreklimt

Ansatz Der Maschine

Na een EP en twee albums kiest Ansatz Der Maschine, intussen uitgegroeid tot een achtkoppige band, resoluut voor zang op het nieuwe album Heat. In zeven van de negen nummers worden aan het palet van diverse instrumenten vocalen toegevoegd, en dat is een heel nieuw pad voor deze groep. De engelachtige stem van zangeres Renée Sys wordt bovendien aangevuld met drie gastvocalisten.

In Le vent polaire, een in het Frans gezongen politiek statement dat opgedragen wordt aan Stéphane Hessel, de peetvader van de indignados, voegt David Bovée (bekend van Think Of One) kracht toe. In February 11th is het de beurt aan Anton Walgrave om met zijn typische stemgeluid meer diepgang te geven aan dit dreiging opbouwende nummer. Maar het knapste huzarenstukje levert Vinz in A never ending blues. Zijn rauwe stem geeft de eerste drie minuten een alt.country- en bluesklank, waardoor dit lied behoorlijk atypisch wordt voor Ansatz Der Maschine. Helemaal op het einde van deze song keert hij nog even terug om de cirkel rond te maken.

Er is meer aan de hand op deze plaat dan je eerst zou denken. Zo verandert afsluiter A never ending blues in een jazzy orgasme van instrumenten, lang nadat de stem van Vinz is uitgedoofd, en zo sluimeren er doorheen heel wat nummers oosterse klanken, die de mystiek onderstrepen. Bovendien komen de instrumenten wat meer op de voorgrond en wordt de elektronica, toch steeds een belangrijk onderdeel van hun muziek, wat meer ten dienste daarvan gesteld.

Vrijwel elk nummer wordt expliciet opgedragen. In de meeste gevallen is de gelukkige een karakter uit een roman (Mevrouw Verona uit het boek van Dimitri Verhulst, Jean-Baptiste Grenouille uit Het Parfum,…), dan eens een filmpersonage (Madman Mundt uit Barton Fink) en diverse inspiratiebronnen (waaronder de 93-jarige Hessel en de overleden Sparklehorse-spil Mark Linkous). Het geeft aan dat de groep veel te vertellen heeft, zowel muzikaal als tekstueel.

Met de nieuwe wegen die Ansatz Der Maschine inslaat, bewijzen ze niet voor één gat te vangen te zijn. Echo’s van wereldmuziek (luister maar eens goed naar de outro van Ka) en Indochine (de poppy manier waarop oosterse elementen in de muziek verweven worden), referenties naar Sparklehorse en zowat de halve Duysterplaylist en de verhoogde toegankelijkheid (waar de vocalen voor veel tussenzitten) zou deze derde plaat wel eens het kiertje waarop ze hier en daar de deur al hadden weten te zetten, kunnen openduwen. En al is dit geen muziek die makkelijk airplay zal weten te versieren, de grote stap voorwaarts is gezet.

Ansatz Der Maschine stelt dit album live voor in De Kreun op 21/1. We zagen de try-out (daarover later meer) en kunnen u nu al verklappen dat het een wondermooi concert wordt...

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.

Atlas Genius

Het lijkt een beetje op Gabriel Rios met een vleugje Vampire Weekend en een ferme scheut Strokes: het Australische Atlas Genius nam in een zelfgebouwde studio dit eerste nummer op.

Trojans by Atlas Genius

Je kan het nummer hier kopen.

Slumberland Records

Het sympathieke label Slumberland Records brengt op Soundcloud een prachtige sampler, waar je 15 songs uit hun catalogus kan streamen (en 6 ervan kan je zelfs downloaden) :

Slumberland Records Winter 2012 Sampler by Slumberland Records

Lied van de week : week 2 - 2012

AKA... What a life! - Noel Gallagher's High Flying Birds

Hoewel ik niet alles van Oasis geweldig vond, is het erg jammer dat ze gesplit zijn. De meeste van hun singles waren wél heel goed, en ik beleef aan enkele vroege albums nog heel vaak plezier. Gelukkig bracht Noel Gallagher met zijn High Flying Birds vorig jaar een mooi debuutalbum, en deze single daaruit verdient het om extra onder de aandacht gebracht te worden.

Je vindt dit nummer op Noel Gallagher's High Flying Birds, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

Someday you might find your hero
Some say you might lose your mind
I keeping my head down now for the summer
I'm outta my mind let me pull the other
I'm gonna take that tiger outside for a ride

What a life!
What a life!

Keep on chasing down that rainbow
You'll never know what you might find
Over the sunset on the horizon
Maybe you dream but it tastes like poison
I'm gonna take that tiger outside for a ride

What a life!
What a life!
What a life!
What a life!

What a life!
What a life!
What a life!
What a life!

Someday you might find your hero
Some say you might lose your mind
Woo Hoo
Woo Hoo
Woo Hoo
Woo Hoo
Woo Hoo
Woo Hoo
Woo Hoo
Woo Hoo

Originele bandnamen

Nu de Rock Rally opnieuw in het verschiet ligt, lijkt het me een goed moment om eens stil te staan bij wat (behalve songs schrijven) misschien wel de moeilijkste klus is waar elke artiest of band mee te kampen heeft: de keuze van een bandnaam (of artiestennaam, voor wie solo gaat).
Daar hangt veel van af, meer dan je soms zou denken. En, je wil toch niet nét beroemd worden als je een stomme naam hebt, in afwachting van een beter idee. Dat is precies wat ik persoonlijk denk dat School Is Cool overkwam (maar daar had ik het al eens over).
Een korte krachtige naam is natuurlijk altijd goed meegenomen, maar ik wil het toch vooral eens hebben over die creatievelingen die een originele, vaak lange naam bedenken. Want, ik geef het toe, die bands vind ik vaak al intrigerend alleen al maar op basis van hun bandnaam.
Jawel, zo ontdekte ik ooit We Seem To Have Misplaced Our Igloo, alsook Cymbals Eat Guitars en al veel vroeger And You Will Know Us By The Trail Of Dead en Clap Your Hands Say Yeah. En wat te denken van Kiss The Anus Of A Black Cat (niet te verwarren met My Cat Is An Alien), of You Say France & I Whistle (we bedoelen hier duidelijk niet You Say Party!, We Say Die!). Sommige bands evolueren van A Silver Mt Zion tot Thee Silver Mt Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band (ooit maakten ze zelfs een plaat waarbij ze hun naam moesten uitbreiden met "with Choir").
Bands die ik nog niet ken, maar die ik beslist wel eens wil leren kennen, alleen al omwille van hun naam:

- A Clean Kitchen Is A Happy Kitchen
- The Pains Of Being Pure At Heart
- A Pale Horse Named Death
- We Were Promised Jetpacks
- We Came As Romans
- Pulled Apart By Horses
- A Winged Victory For The Sullen
- No Use For A Name

En u? Welke bands intrigeren u alleen al door hun bandnaam?

Bookers

Via een lange omweg op Goodreads, waar ik de ene Annelies verwarde met een mij toen eigenlijk nog onbekende Annelies, stuitte ik op Bookers, een radioprogramma van Radio Scorpio (uit Leuven). Want Annelies (die ik intussen een tikje beter heb leren kennen...) werkt daaraan mee. Bookers is een programma dat muziek en literatuur met elkaar verbindt, op een wel heel toffe wijze.
In elke uitzending staat één boek centraal, dat samen met een studiogast(e) (die bovendien een illustratie maakt, als ik het goed begrepen heb...) uitvoerig toegelicht wordt. Er wordt gestart met een fragment uit het boek, en daarna wordt dieper ingegaan op thema's uit het boek, de schrijver,... Bij elk stukje van die bespreking hoort ook wat muziek, en de makers van het programma grabbelen daarbij uit een ton met wel erg goeie muziek. Elk lied is gekozen als illustratie bij het thema, en zo krijgen we een mooie mix van een boekenprogramma met uitstekende muziek.
Het programma is elke woensdag van 19u tot 20u te beluisteren op Radio Scorpio (106.0 FM in de regio Leuven) of via internet : http://www.radioscorpio.be/luister
Oudere afleveringen zijn ook te beluisteren hier, en we raden uw alvast de afleveringen over High fidelity (Nick Hornby), Into the wild (Jon Krakauer) en On the road (Jack Kerouac) van harte aan...
Vanaf komende woensdag start een nieuwe reeks !

Expressway

Alex Zhang Hungtai (van Dirty Beaches) en William Cody Watson (voornamelijk "bekend" als Pink Priest) hebben de handen in elkaar geslagen en als soort nieuwjaarsgeschenk een compilatie gemaakt van muziek van henzelf en kennissen, allemaal uit 2011. Het gaat meestal om releases op Bathetic Records. Die compilatie noemen ze Expressway en je kan elk nummer met wat uitleg erbij hier beluisteren.

Tracklist:
1. Highway 1 - Dirty Beaches (mp3)
2. Here comes the night - Grand Trine
3. Teal impala - Cough Cool
4. Distant lights - Hot & Cold
5. Retreat, abandon - Lee Noble
6. Hotel suite - Femminielli (mp3)
7. When the dark has fed - Xander Harris
8. Where are we now? - Lantern (mp3)
9. Night wars - Ela Orleans
10. On edge - Wet Hair
11. Dad beating up dudes downtown (Orlando, 1992) - Tonstartssbandht
12. Meditation after murder (Midnite drive to the ocean) - Hobo Cubes
13. Hand on my knee - William Cody Watson
14. Picking flowers - Speculator

Je kan de compilatie via deze link downloaden (rechtsklikken / opslaan als...).

Overigens biedt Dirty Beaches op de website ook een Xmas blues mixtape aan (hier), met deze tracks:

1. Santa - Lightnin' Hopkins
2. Heavy snow - Lightnin' Hopkins
3. It's that time of the year - Manhattans
4. Please come home for christmas - Charles Brown
5. White christmas - Charles Parker Quintet
6. Lonesome christmas blues - Blind Blake
7. Merry xmas baby - Charles Brown
8. The secret of christmas - Ella Fitzgerald
9. I'm goin' home - Charley Patton