De bijna 23-jarige Vincent Coomans, verantwoordelijke promotie en publiekswerking bij de Kortrijkse bib, is een bezige bij. Hij reviewt en interviewt voor Indiestyle.be, is medewerker bij de concertwerking Hypnoiz van het Ieperse JOC en sinds kort coördinator van Track Sessions, de Kortrijkse soon-to-be tegenhanger van La Blogothèque. Bovendien is hij zelf singer-songwriter, onder de naam J. Keens Balloon Flight.
We waren dan ook ontzettend benieuwd naar de 10 meest invloedrijke platen die hij koos... En dat het er uiteindelijk 12 werden, bedekken we met de mantel der liefde.
1. Hybrid theory – Linkin Park
Deze plaat markeert voor Vincent het begin van zijn passie voor muziek. Als prille puber luisterde hij aanvankelijk naar rap (2Pac o.a.) tot hij hoorde hoe Linkin Park de eerste band was die de brug sloeg tussen hiphop en rock. Daarna ging hij meer luisteren naar rock, onder meer de Metallica-platen van zijn broer.
Als jonge gast kon hij zelf de CD niet kopen dus moest hij creatief zijn en ze afwisselend lenen uit de bib en uit de collectie van het toenmalige lief van zijn broer. Later, toen hij daar wel toe in staat was, had hij al zoveel andere muziek leren kennen, dat het er niet meer van kwam. Hoewel het latere werk van Linkin Park hem niet meer zo interesseert Vincent, blijft hij deze plaat wel goed vinden.
2. Show your bones – Yeah Yeah Yeahs
Vincent had intussen de weg gevonden naar allerlei groepen die op podia als dat van Pukkelpop zouden staan, maar hij kende weinig mensen met eenzelfde muzieksmaak. Via allerlei fora kwam hij toch in contact met gelijkgezinden. Op Noxa.net leerde hij iemand kennen die naar Pukkelpop zou gaan dat jaar en zijn reactie (“je gaat toch zeker naar Yeah Yeah Yeahs kijken hé”) zou het begin blijken van de relatie met zijn huidige vriendin. Alleen al opener “Gold lion” vond Vincent zo straf dat het zijn uitspraak rechtvaardigde.
Als dat geen invloedrijke plaat is, weten wij het ook niet meer...
3. Admiral Freebee – Admiral Freebee
Eén van de eerste zelf gekochte CD's van Vincent was het debuut van Admiral Freebee. Aanleiding voor de aanschaf was de live-prestatie die hij had gezien van “Mediterrenean sea”. Wat Vincent vooral raakt, is hoe Tom Van Laere erin slaagt om in op zich weinig opmerkelijke verhalen toch veelzeggende observaties van de gevoelswereld rondom zich te laten groeien. Zo schrijft hij over mensen die bij elkaar blijven hoewel ze elkaar niet graag meer zien zonder in clichés te vervallen. In die zin doet hij tekstueel denken aan Bob Dylan, maar Admiral Freebee steekt er ook vaak een dikke knipoog in, zoals ook Alex Turner dat zo goed kan.
In die zin is Admiral Freebee een belangrijke inspiratie voor Vincent als singer-songwriter : niet alleen leerde hij erdoor nadenken over wat hij precies wil vertellen in een song, tegelijk zoekt hij ook manieren waarop hij er een luchtige twist aan kan geven.
4. New day – Absynthe Minded
Deze plaat werd werkelijk gekocht met zuurverdiende spaarcenten. Meer dan de naam herkennen van op allerlei fora was er niet nodig, en zonder een noot van de groep gehoord te hebben, kocht Vincent de plaat waar hij letterlijk honderden keren naar geluisterd heeft. Het was de eerste groep die hem echt aansprak, en hij zou hen later live zien op Dranouter.
5. The suburbs – Arcade Fire
De meest recente plaat uit het lijstje komt van Arcade Fire, een groep die hij als muzikant heel hoog in het vaandel draagt. Behalve geweldige muzikanten die heel wat instrumenten gebruiken in hun nummers, zijn ze ook een prachtig voorbeeld van een groep die het totaalaspect verzorgt : de looks, het artwork, de video's, de decors voor de optredens,... Alles klopt en ademt hetzelfde uit.
Met “The suburbs” hebben ze bovendien het verguisde genre “conceptplaat” weer krediet gegeven. De plaat omvat een thema (de terugkeer naar je kindertijd) die Vincent ondanks zijn jeugdige leeftijd ook heel erg bezighoudt. Ook hij vraagt zich vaak af hoe het nu gaat met de kinderen van 10 jaar geleden : oude klasgenoten en speelkameraadjes. Hoe zouden zij nu in het leven staan ? En vooral, hoe kijken zij terug naar diezelfde periode ?
Vincent voelt zich nog te jong om dit al in zijn muziek te verwerken, en bovendien heeft hij het gevoel dat hij daar op dit moment niets over zou kunnen vertellen dat niet al vele malen beter op dit album is verteld, maar wie weet, komt het er later -als hij thirty-something is- wel nog van...
6. Applause – Balthazar
De Kortrijkse band Balthazar heeft Vincent al meermaals live gezien. Toch herinnert hij zich nog heel goed de eerste keer : de band had net een eerste EP uit, won de Publieksprijs op Humo's Rock Rally en leek wat op Absynthe Minded. Geen wonder dat iedereen hen een gelijkaardig parcours als de Gentenaars voorspelde, maar Balthazar zou een zeer eigenzinnige band blijken, die net altijd kiest om tegen de stroom in te varen. Zo brachten ze hun debuutplaat niet uit toen iedereen dat verwachtte, maar schaafden ze er vier jaar lang aan en veranderden ze voortdurend hun nummers, om dan ineens onverwacht hun debuut uit te brengen. Voor Vincent, die al tussentijdse resultaten had gehoord, leek de plaat bij eerste beluisteringen wat tegen te vallen, maar na het album meer luisterbeurten te gunnen, was hij helemaal verkocht.
In een interview met de band hoorde hij hoe frontmannen Jinte Deprez en Maarten Devoldere ervan houden het gaspedaal net niet helemaal ingedrukt te houden. Zo verklaart hij wat hem in de band zo aantrekt. Bovendien stralen ze de eigenzinnigheid ook helemaal uit op het podium en hebben ze op die manier een heel nieuwe sound gecreëerd.
De band huldigt het do-it-yourself principe en bovendien is de hiërarchie heel duidelijk : 2 groepsleden houden de volledige controle over alles wat met de band te maken heeft en de andere muzikanten spelen als het ware in dienst, en stellen zich tevreden met die status.
Vincent vertelt dat dit een prachtig voorbeeld is van hoe hij zelf hoopt als muzikant te werk te gaan.
7. O – Damien Rice
Damien Rice is de ideale schoonzoon, die zich op het podium ontpopt tot een deugniet die zijn stout kantje naar boven laat komen. Hij schrijft bovendien erg mooie liedjes, en legt het er in de nummers soms vingerdik op. Hij gaat, ook in zijn podiumprésence, van ingetogen en sereen naar heel ruw, hard en stout en keert met evenveel gemak terug, en dat soms heel plots.
Vincent leerde hem kennen via een clipje waarin hij met een akoestische gitaar een echt rocknummer brengt (“I remember”). Bovendien was “Cannonball” één van de eerste liedjes die Vincent zelf leerde spelen op zijn gitaar. Zijn cover nam hij op en onder impuls van zijn vriendin zette hij dit op Facebook. De positieve reacties die hij daarop kreeg, trokken hem over de streep en gaven hem het zetje dat nodig was om verder te gaan met muziek en die ook naar buiten te brengen.
En als klap op de vuurpijl vertrouwt Vincent ons toe dat “The blower's daughter” een zekere emotionele waarde heeft.
8. The eraser – Thom Yorke
Thom Yorke is (zie verder) al altijd een idool geweest voor Vincent, maar deze soloplaat was toch zeer verrassend. En bovendien is het voor iemand die al volledig de lijn bepaalt bij Radiohead, moedig om helemaal onder eigen naam een plaat te maken en zichzelf zo kwetsbaar op te stellen. Thom Yorke zelf vond dat bepaalde nummers nu eenmaal niet pasten in de lijn van de ontwikkeling van Radiohead, al vindt Vincent dat daarover te redetwisten valt.
In ieder geval bewijst Yorke op deze manier aan zijn criticasters dat hij wel degelijk kan zingen en wel degelijk een begenadigd muzikant is. De durf om die confrontatie aan te gaan, is wat Vincent hieraan heel erg bewondert. En hij is ook maar al te blij dat dit niet het begin van het einde van Radiohead bleek...
9. Parachutes – Coldplay
Coldplay had Vincent, net als vele anderen, leren kennen via “The scientist”. Maar de kennismaking met de debuutplaat van Coldplay toonde hem waar deze band op zijn best toe in staat is : subtiele, geraffineerde, lo-fi muziek, nog niet bombastisch hoewel de nummers alle elementen bevatten voor een meer bombastische uitvoering.
Van deze plaat wordt hij echt rustig. Tijdens de examens zat hij vaak door zijn kamerraam te kijken naar de zonsondergang, en de plaat vormde (zelfs in tijdsduur) de ideale soundtrack daarbij.
Tot rust komen versus drukte : het is voor Vincent zelf ook een belangrijk thema in zijn leven en als muzikant tracht hij in zijn set voldoende rustmomenten in te lassen. Dat Vincent Coomans in zijn set ook ruimte maakt voor een - op hun debuutplaat gebaseerde - cover van "Life In Technicolor II" (uit "Viva La Vida…" ) is duidelijk een schreeuw naar de vroege Coldplay.
10. For Emma, forever ago – Bon Iver
Het was 2008. Vincent had net een Afrekenings-CD gewonnen op Studio Brussel. Tot zijn verrassing stuurde men niet de CD, maar een platenbon zodat hij die zelf zou kopen. Hij kocht er echter een plaat mee die hij op internet had gestreamd en waarvan de hele down-to-earth sfeer hem helemaal in de ban had. Bon Iver bracht immers een heel eigen stijl, die tekstueel vaak surrealistisch is. De songs lijken gebouwd rond zinnen die op zich zo fantastisch mooi zijn, en zo toepasbaar op allerlei situaties in het leven, dat ze gewoon een hele song er rond verdienen. De nummers worden zo een soort los-vast verband van zinnen rondom één kernzin van een ongelooflijke schoonheid. Dit album toont Vincent hoe één zin aanleiding kan zijn om een heel verhaal rond te bouwen, iets wat hij als singer-songwriter ook wil kunnen.
Bovendien raakte hij geïntrigeerd door het verhaal achter de plaat. Drie maand lang probeerde Justin Vernon zijn net afgebroken relatie te verwerken door in Wisconsin en Canada met een trailer rond te trekken en muziek op te nemen. Wonderbaarlijk is vooral hoe hij zijn gevoel ook daadwerkelijk ten volle weet over te brengen in zijn muziek.
Deze plaat noemt Vincent een ware steun als hij het moeilijk heeft, een plaat die hem troost biedt.
11. Whatever people say I am, that's what I'm not – Arctic Monkeys
Vincent was 16, 17 jaar en keek als puber op naar rebelse figuren. Hij vond die toen vooral in Oasis (“(What's the story?) Morning glory” haalde net dit lijstje niet) tot Alex Turner kwam. De plaat voelde als de perfecte muzikale uitdrukking van wie Vincent toen was, van de hele sfeer van zijn leven, van het “fuck it” tegen de wereld. Nog meer dan Admiral Freebee brengt Alex Turner met Arctic Monkeys dit alles met een dikke knipoog en verliest hij niet uit het oog om een verhaal te vertellen in alledaagse observaties.
De ultieme “tegendraadse” plaat bepaalde voor Vincent de muzikale jaren 2000, zoals voorheen “Nevermind” van Nirvana en de platen van Radiohead de jaren '90 hadden belichaamd.
Vincent steekt ook zijn bewondering niet onder stoelen of banken voor de productiviteit, gepaard gaande aan immense kwaliteit, van Alex Turner, één van zijn grootste muzikale helden. Met Arctic Monkeys, The Last Shadow Puppets, solo en in diverse samenwerkingen toont hij telkens opnieuw ongelooflijk talentrijk te zijn.
12. The bends – Radiohead
Vincents broer, 8 jaar ouder, was al langer helemaal weg van Radiohead. Diens favoriet nummer (“Street spirit”) vindt ook Vincent steengoed.
Intussen is deze plaat van Radiohead uitgegroeid tot de absolute voorkeursplaat van Vincent. Het is ook de plaat die hij het allermeest oplegt, vooral wanneer hij zich triestig voelt of te maken krijgt met een tegenslag. Voor Vincent is vooral het nummer “Bulletproof... I wish I was” de ideale muzikale vertaling voor hoe hij zich voelde bij de problemen thuis. Niemand -ook hijzelf niet- kon ooit beter uitdrukken wat diep in hem leefde. Hij leerde dan ook gitaar spelen om dit nummer te kunnen spelen.
Niet alleen slaagt Radiohead er in om telkens opnieuw verhalen uit het echte leven en voor het echte leven te vertellen, bovendien vinden ze zichzelf telkens opnieuw uit. Geen twee platen zijn hetzelfde bij Radiohead. Inhoudelijk is het verhaal dat ook al verteld wordt in “The bends” telkens de basis, maar de muzikale uitwerking is telkens helemaal anders. Radiohead probeert keer op keer eigentijds te zijn en heersende en opkomende trends te hanteren op een manier dat ze zich eigen maken en dat het toch opnieuw, hoewel iedere keer anders, onmiskenbaar Radiohead is.
Radiohead is daarom eigentijds en tijdloos tegelijk. Dat maakt hen de beste band ter wereld ! Het is één van zijn grootste, zoniet zijn grootste droom de artiest en persoon Thom Yorke ooit te ontmoeten of zelfs te interviewen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten