Dakota Suite heeft ons al eerder enkele prachtige platen, steevast verpakt in stijlvolle zwart-wit hoezen, geschonken, maar wie Quentin Sirjacq is, hebben we toch even moeten zoeken. De Franse pianist en componist blijkt zwaar beïnvloed door Satie, Ravel en jazz, en werkte onder meer met Fred Frith samen.
De samenwerking tussen de Fransman en de Brit Chris Hooson (de man achter Dakota Suite) is niet hun eerste, en levert ditmaal een dubbelaar op die meandert tussen Michael Nyman (de meesten wellicht bekend van de soundtrack van The piano) en David Sylvian. Haast verstilde en verstillende piano-excursies (een toepasselijker woord vonden we niet), aangevuld met een kwartet strijkers, en af en toe de stem van Hooson: méér bevat deze dubbelaar in essentie niet. Maar dat is ruim voldoende. In Where the tears go, het tweede nummer op CD 1 (en het eerste waarin gezongen wordt), komt Hooson akelig dicht in de buurt van Sylvian, iets wat hij jammer genoeg op de verdere gezongen nummers niet meer weet te evenaren.
The side of her inexhaustible heart is bijna 80 minuten lang een ontdekking voor de melancholische luisteraar, die avond na avond naar podcasts van Duyster luistert (al kent die Dakota Suite vermoedelijk al lang), en levert hits noch hapklare radiobrokken op. Dat hoeft natuurlijk ook niet, maar de kracht van Dakota Suite is meteen ook de beperking: een groot publiek zal dit wellicht nooit opleveren, een trouwe schare fans wél.
Want wij zijn heel erg te spreken over de kwaliteit van de muziek, én over de consistentie van de plaat. De kale composities, de herfstachtige zang en de mistsluiers die door de strijkinstrumenten over het geheel gedrapeerd worden, vormen een rode draad doorheen dit werkstuk, dat jammer genoeg over twee discs gespreid moest worden.
We vinden nochtans niet dat dit album te langdradig is, of dat er noten teveel op staan. Het is enkel zo dat ons luisterplezier helemaal àf had geweest indien we niet (ongeveer) halfweg de cd in de cd-lader moesten wisselen, waardoor een pauze ontstaat die eventjes de sfeer breekt. En als we u dus een tip mogen geven: pleur de cd op Ipod of mp3-speler zodat u alle 16 nummers integraal en ononderbroken kan beluisteren. Dat kan u doen onder uw favoriete treurwilg in het herfst- of winterpark, ver van de bewoonde wereld, waar een mistroostige eend liever met de ganzen mee naar het zuiden was vertrokken, of op uw zolderkamertje waar uw onbetaalde electriciteitsrekeningen de duisternis al vroeg inluiden omdat u uw oude stereo verkiest boven het schijnsel van een eenzaam peertje.
Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.
2 opmerkingen:
Ik heb bijna alle platen van Dakota Suite, behalve die van de laatste 5 jaar. Je zou kunnen zeggen dat ik ze op een gegeven moment uit het oog verloren heb. Misschien moet ik deze wel eens checken. Verstillende piano kan er altijd in bij mij.
Ik heb de dubbel CD ondertussen ontvangen, en er staan weer enkele zeer mooie nummers op. De ideale soundtrack om tot rust te komen vlak voor het slapen gaan. Merci voor de tip!
Een reactie posten