Strijkers die niet zouden misstaan op een soundtrack bij een gitzwarte film van Tim Burton openen het tweede album van de Canadese band The Rest, Everyone all at once. En dan zingt Adam Bentley eerst nog bedachtzaam, maar hoe hoger de noten, hoe meer drama in het nummer geïnjecteerd wordt. Echo's van Arcade Fire, Shearwater en Mercury Rev zijn nooit veraf, maar dat is natuurlijk geen reden tot klagen.
De songtitels verraden dat deze band een eigen universum ontwerpt. Opener Coughing blood/Fresh mountain air bevat lyrics die je niet eens moet proberen snappen (gelukkig worden ze meegeleverd voor uitgebreide exegese), en naarmate het album vordert, ontdek je dat de kracht van de nummers ligt in de combinatie van de openbloeiende melodieën en de van bezieling doordrongen stem van Bentley. Eerlijk gezegd, zelfs nonsens woorden of een surrealistisch gedicht zouden door die combinatie uitgroeien tot een prachtige song. Zelfs als een nummer (zoals Blossom babies part two) start als een vrolijk popdeuntje dat het midden houdt tussen The Kinks en Mumford & Sons, dwingt die stem het nummer na tweeënhalve minuut naar het spectrum dat ook in de vorige nummers ten volle bespeeld werd.
Van bij de eerste beluistering springt Modern time travel (Necessities) er uit als het absolute hoogtepunt. Als een vriend zoals iedereen er één kan gebruiken, geeft de zanger zijn wijze raad mee (Don't / Hesitate / To climb away) om even later na enkele hoo-ooh-hoo's helemaal uit te halen. De drums vallen in en voeren even het tempo op, en het patroon is ingezet en wordt met steeds meer passie, dwingend en af en toe bruusk stoppend, om te eindigen zoals het begonnen was, met het advies dat nu nog minder vrijblijvend klinkt.
En zo heeft The Rest nét geen drie kwartier nodig om de Duyster-samensteller van dienst of de Pukkelpop-organisator (nog een opener nodig in een donkere tent?) te overtuigen... Nu ja, laten we dat vooral hopen. En anders troosten we onszelf wel met dit schijfje, dat Shearwatergewijs zal blijven opduiken in onze stereo.
De songtitels verraden dat deze band een eigen universum ontwerpt. Opener Coughing blood/Fresh mountain air bevat lyrics die je niet eens moet proberen snappen (gelukkig worden ze meegeleverd voor uitgebreide exegese), en naarmate het album vordert, ontdek je dat de kracht van de nummers ligt in de combinatie van de openbloeiende melodieën en de van bezieling doordrongen stem van Bentley. Eerlijk gezegd, zelfs nonsens woorden of een surrealistisch gedicht zouden door die combinatie uitgroeien tot een prachtige song. Zelfs als een nummer (zoals Blossom babies part two) start als een vrolijk popdeuntje dat het midden houdt tussen The Kinks en Mumford & Sons, dwingt die stem het nummer na tweeënhalve minuut naar het spectrum dat ook in de vorige nummers ten volle bespeeld werd.
Van bij de eerste beluistering springt Modern time travel (Necessities) er uit als het absolute hoogtepunt. Als een vriend zoals iedereen er één kan gebruiken, geeft de zanger zijn wijze raad mee (Don't / Hesitate / To climb away) om even later na enkele hoo-ooh-hoo's helemaal uit te halen. De drums vallen in en voeren even het tempo op, en het patroon is ingezet en wordt met steeds meer passie, dwingend en af en toe bruusk stoppend, om te eindigen zoals het begonnen was, met het advies dat nu nog minder vrijblijvend klinkt.
En zo heeft The Rest nét geen drie kwartier nodig om de Duyster-samensteller van dienst of de Pukkelpop-organisator (nog een opener nodig in een donkere tent?) te overtuigen... Nu ja, laten we dat vooral hopen. En anders troosten we onszelf wel met dit schijfje, dat Shearwatergewijs zal blijven opduiken in onze stereo.
Canadian band The Rest have released their second album, "Everyone all at once". Violins open this album but when Adam Bentley starts singing, you are almost initially reminded of the likes of Arcade Fire, Shearwater and Mercury Rev. Blossoming melodies and the passionate voice of Bentley are what makes every song on this album fit in, even if some songs (like "Blossom babies part two") start off like sweet sixties pop, somewhere between The Kinks and Mumford & Sons. The best song on this record however is definitely "Modern time travel (Necessities)", which starts off with a warning ("Don't / Hesitate / To climb away") to have the singer (after a few hoo-ooh-hoo's) really get the most out of his voice, with drums that speed up a little and then go quiet again, a pattern that is repeated till the warning is repeated and you know you should take the advice seriously. This is definitely an album that will keep returning to our cd-player.
Je vindt deze recensie ook hier terug op de site van Indiestyle.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten