Tav Falco & The Unapproachable Panther Burns

Al sinds 1979 maakt Tav Falco muziek met zijn band Panther Burns. De in Amerika geboren zanger en acteur verhuisde in de jaren '90 naar Europa waar hij muzikanten vond voor steeds wisselende bezettingen van zijn band. Hij had met zijn bizarre mix van vroege rock 'n roll, rockabilly, samba, mambo en obscure pop al vroeg een cultstatus verworven en hij werkte samen met o.m. Alex Chilton, Lux Interior van The Cramps en R.L. Burnside. Hij maakt een tijdlang deel uit van de No Wave-beweging, waarbij muzikale experimenteerdrang en vrijheid hoog in het vaandel stonden. Ook vandaag nog beperkt zijn bekendheid tot de cultstatus van weleer.

Op het nieuwe album “Conjurations : séance for deranged lovers” krijgen we alweer een erg bohémien aandoende mengeling van rock, pop, blues, tango,... De vrij klassieke bezetting van het viertal (gitaren, bass en percussie) wordt dan ook door gastmuzikanten met o.m. een klavecimbel, bandoneon en cello. De stem van Tav Falco voegt aan dat muzikaal stoofpotje een vaak donkere toets toe, al is die stem nét ook de zwakte van dit album.
Een potent nummer als “Administrator blues” of het door een zalig sixties-riedeltje gedragen “Garden of the Medicis”, een aan B-52's herinnerd “Lady from Shanghai” of “Gentleman in black” : het zijn allemaal nummers waar je het liefst een krachtige stem zou bij horen. De kracht van The Cramps of van Nick Cave ten tijde van “The good son” missen we te vaak, en liever hadden we bijvoorbeeld PJ Harvey iets zien aanvangen met deze nummers.
Binnen elk nummer afzonderlijk valt het op zich nog mee, maar over de drie kwartier muziek die de twaalf nummers samen vormen, valt op dat de stem te zwak of te vermoeid klinkt om te blijven boeien. In deze tijden waarin albums vaak luid geproduced worden, klinkt het alsof men dat nét hier verzuimd heeft.
Dat is bijzonder jammer, omdat Tav Falco en zijn Unapproachable Panther Burns muzikaal écht wel heel wat te bieden hebben voor wie met een open oor luistert naar het beste van Noord- en Zuidamerikaans en Europese muziek. Tav Falco etaleert een voorliefde voor muziek die al vroeg het geluid van de populaire muziek bepaalde (surf, rock 'n roll, blues,... vormen meestal de basis van het nummer), waaromheen dan een intrigerend web van weinig voor de hand liggende invloeden geweven wordt (een klassieke toets met een klavecimbel in “Chamber of desire” of een slepende tango in “Tango fatale”).
En zo moeten we vaststellen dat een album met heel wat muzikale potentie vooral de stem van de eigen zanger als ernstigste beperking tegenkomt, en ons onvoldaan achterlaat. Misschien komt nog iemand op het idee dit te laten coveren door een keur artiesten als PJ Harvey, Nick Cave, The Blues Explosion,... en krijgen we alsnog te horen wat er écht in schuilt...

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be