Gelezen (14)

Zowel fictie als non-fictie gaan hier tegenwoordig vlot door de handen, en dat in twee talen !

Klauwen af van mijn land van documentairemaker Michael Moore is natuurlijk al enkele jaren uit, en bevat heel wat bronmateriaal voor de film Fahrenheit 9/11. Michael Moore focust op Bush' war on terror en de inval in Irak als reactie op de aanslagen van 11 september, en plaatst daar de binnenlandse (Amerikaanse) politieke agenda tegenover. Aan de hand van overzichtelijke lijstjes (vragen aan George W. Bush, wat jij kan doen,...) en zich baserend op ruim bronnenmateriaal, vaak uit verrassende (conservatieve) hoek, maakt hij ongenadig brandhout van de Republikeinse, neo-conservatieve politiek. Weinig nieuws onder de zon misschien, maar het loont de moeite om de gegevens nog eens overzichtelijk door te nemen... En omdat de man ook vlot kan schrijven, blijft het ook vermakelijke, niet al te zware lectuur...

Bhupinder ('Puppy') Singh Johal, een Punjabi Londenaar, is het vermakelijke hoofdpersonage uit Nirpal Singh Dhaliwals debuut Tourism. De auteur slaagt er lange tijd in je als lezer op het verkeerde been te zetten. Hoewel hij in de beginscènes van het boek al iets had weggegeven, laat de juiste toedracht zich lang niet raden (ik was alvast geneigd het op de verkeerde plaats te zoeken). Gelukkig gebeurt er voldoende in het leven van de wat doelloos en besluiteloos rondhangende Puppy, die zich staande tracht te houden in een leven met vrouwen die hij niet wil maar wel heeft (Sophie) en wel wil maar niet heeft (Sarupa), vrienden die niet altijd even betrouwbaar blijken en niet altijd zijn vertrouwen verdienen en jobs die hem net genoeg opleveren, maar geen arbeidsvreugde. Deze heerlijk eigentijdse roman knipoogt voldoende om te refereren naar Hanif Kureishi en Nick Hornby, al moet deze schrijver nog wat groeien om hetzelfde niveau te halen.

Gezien : Paranoid Park + Elephant

Sfeerschepping en een inventieve manier van omgaan met de chronologie van het verhaal : het zijn 2 (ijzersterke) elementen die beide films van Gus Van Sant met elkaar verbinden.

In Paranoid Park ontrafelen we het verhaal van een 15-jarige puber, Alex, die een stommiteit heeft begaan met verregaande gevolgen. Hij lijkt een wat saaie, zwijgzame skater, die niet noemenswaardig lijdt onder de aan de gang zijnde scheiding van zijn ouders. Hoewel andere personages in de film zijn daden soms proberen duiden, houdt de regisseur zich daar eigenlijk een eind van weg : Van Sant registreert en toont, maar oordeelt niet. Wat hij vooral laat zien, is de troost en de schoonheid van een oprechtheid waarmee mensen niet alleen mooie dingen doen en maken, maar ook brokken maken.

Benieuwd door deze film, keek ik ook naar Elephant, de "Columbine"-film van Van Sant. Opnieuw valt op hoe de regisseur registreert, toont maar niet uitdrukkelijk gaat oordelen. Wanneer hij toont hoe makkelijk één van de daders aan wapens geraakt (ze worden thuis geleverd na een internetbestelling, en even tekenen volstaat om een volautomatisch geweer met munitie te bezitten), toont hij dit in het kader van een verhaal van meerdere pubers, die hun gewone leventjes leiden en elk van hen kan dader, dan wel slachtoffer worden. De pracht van de scènes in de lange gangen van de school (en van de herhaling van dit soort scènes) vormt een surrealistisch én hyperrealistisch decor voor wat ontaardt in een schietpartij, die haast zo afstandelijk en koel wordt als de shoot-out videogames die ook een oorzaak voor dit geweld schijnen te zijn. Als kijker ervaar je hoezeer de moordpartij een spel is voor jongeren die het contact met de realiteit en met zichzelf verliezen op de enige manier waarop dat ook werkelijk gebeurt ; langzaamaan en van dag tot dag...

Registreren, van een aardse soundtrack voorzien, demarginaliseren en ont-moraliseren : meer hoeft Van Sant (bijna) niet te doen om van beide films beklijvende parels te maken !

Dans...

Iets minder serieus dan in mijn post over Maurice Béjart, maar toch een mooie staalkaart van "moderne dans" :

Win !

In het kader van Etoiles Polaires 07 maken 2 mensen kans om een Finse avond voor henzelf en een twintigtal vrienden in de eigen knusse huiskamer te winnen.
Kunstencentrum Vooruit biedt beide winnaars een zogenaamd "hertenpakket" aan : decoratie van living of kot in Finse stijl (met kitsch herten en wandtapijten), opwarming met Finse wodka en Finse muziek, en een Finse film van de Leningrad Cowboys (deze film kan je trouwens gratis bekijken in de Vooruit op de Leningrad Cowboys-filmavond op zondag 9 december), en nadien nog méér wodka...

Wat moet je doen ? Je stuurt een mail naar stevent@vooruit.be met als onderwerp "Finse avond bij mij thuis graag !!" en met een kort vervolg op volgende mop “Een Fin en een hert staan in een Café met een wodka in de hand. Zegt de één tegen de ander .... ” Vermeld je naam, adres en telefoonnummer en je dag naar keuze. Je kan meedoen tot en met donderdag 29/11 en daags nadien weet je al of je gewonnen hebt...
Meer info vind je hier.
Vanaf maandag 26/11 kan je ook een "hertenpakket" winnen bij Mekka op Studio Brussel.

Dans

Donderdagochtend is de 80-jarige Maurice Béjart overleden, een icoon in het ballet.

Ik heb zelf twee linkervoeten (en dan nog onhandige linkervoeten), en naar dans kijken vind ik haast even interessant als kijken naar een broedende kip. Al hebben mijn ouders mij vroeger wel eens meegenomen naar het Ballet van Vlaanderen (van de voorstelling herinner ik me alleen dat het donker was...), het zegt mij allemaal absoluut niets. Twee namen ken ik : Noerejev en Béjart (oké, als je hedendaagse dans meerekent, ken ik ook nog Anne-Teresa De Keersmaeker en Wim Vandekeybus, maar ook naar hen ga ik nooit kijken...).

Om één of andere reden is Béjart ook in mijn hersenen nauw verbonden met de Boléro van Ravel (al kan ik mij langs geen kanten herinneren waarom dat wel zo zou zijn). Blijkbaar oogstte hij wel met zijn Ballet van de XXe eeuw succes met een choreografie voor die Boléro, maar dat was meer dan 10 jaar voor ik geboren werd.

Mijn gebrek aan affiniteit met dans illustreert voor mij perfect de stelling dat je iemand nodig hebt die je inleidt in de kunst(en) en je inzicht verschaft, om er ten volle te kunnen van genieten. Misschien moet ik toch maar eens uitkijken of er naar aanleiding van Béjarts overlijden geen thema-avond komt ergens waarin je ook nog eens deskundige uitleg krijgt...

Gelezen (13)

Een seksverslaafde die blijft steken in de vierde stap in zijn ontwenning (het minutieus neerschrijven van zijn "zonden") en die mensen geld aftroggelt door zich te laten redden van de verstikkingsdood, is geen alledaags hoofdpersonage.

Chuck Palahniuk introduceert Victor Mancini, en de al eerder gemelde problemen zijn zeker niet de enige die hij heeft. Hij werkt in een soort historisch themapark, bezoekt zijn stervende moeder in een verzorgingstehuis waar hij diverse rollen moet spelen en krijgt een wel heel bijzonder verzoek van de behandelende arts van zijn moeder. Eén van zijn vrienden vervangt de ene obsessie/verslaving door de andere, en Victors pogingen om goed te doen voor anderen blijken nog een grotere mislukking dan wat hij voordien al gedaan had...

Stikken schildert dan ook een universum dat zo bizar en tegelijk zo geloofwaardig neergezet wordt, dat je in het boek gezogen wordt. Als blijkt dat de schrijver je meer dan tweehonderd bladzijden lang op het verkeerde been gezet heeft, voel je je niet zozeer bedot, maar eerder aangenaam verrast.

Palahniuk voeg ik alvast toe aan het lijstje schrijvers van wie ik alles wil gelezen hebben...

Gewonnen ! (2)

Blijkbaar werd mijn recensie van 4 months, 3 weeks and 2 days opgepikt door Nieuwe Revu en heb ik een telefoon gewonnen !
Tof !

Eerlijke handel

Eerlijke handel, of fair trade, is hot ! Wij shoppen af en toe eens in de Wereldwinkel, en we hebben ook nog als vrijwilliger gewerkt in de plaatselijke winkel.

Het concept is eenvoudig : in plaats van de markt te laten spelen, die de grote spelers in het voordeel speelt, laat Oxfam (om de bekendste fair trade organisatie te noemen...) de prijs bepalen door de reële kosten van de boer, zodat die een eerlijke prijs krijgt voor zijn product. Bovendien zijn er aan de keuze voor een product en een leverancier een heleboel criteria verbonde inzake duurzaamheid, lokale ontwikkeling, lokale participatie, vrouwenrechten,...

In Nederland spant Douwe Egberts nu een proces aan tegen de provincie Groningen, zo meldt de krant. Het provinciebestuur besliste immers om nog enkel koffie met het Max Havelaarkeurmerk te kopen. Dat is het fair trade keurmerk voor koffie. Onder meer de koffieproducent Max Havelaar heeft dit keurmerk, maar in principe kan iedere koffieproducent door tegemoetkoming aan de criteria voor het keurmerk dit keurmerk verkrijgen. Volgens Douwe Egberts kiest de provincie echter voor een bepaald merk en sluit het daardoor de ontwikkeling van andere duurzame initiatieven uit...

Dat lijkt me echter bijzonder vreemd. Uiteindelijk kan immers Douwe Egberts ook het keurmerk verkrijgen en dus meedingen voor een contract voor leveringen van koffie aan de provincie Groningen (maar dan moet het natuurlijk wél een éérlijke koffieprijs betalen !) Bovendien lijkt het me al te gek dat een grote multinational als Douwe Egberts zich gehinderd zou voelen in de ontwikkeling van om het even welk duurzaam initiatief door ocharme het provinciebestuur van Groningen...

Trouwens, Douwe Egberts voelde zich blijkbaar ook gehinderd door de fair trade koffiepads (voor Senseo-machines) : ik wacht echter nog steeds op de eerste fair trade koffie van DE... Duizenden koffieboeren en meerdere landen voelen zich gehinderd in de ontwikkeling van duurzame initiatieven door de DE-aankooppolitiek en -prijzen.

Het ruikt hier... naar Douwe Egberts gulzigheid !

Gezien : 4 months, 3 weeks and 2 days

Roemenië, 1987. Een studente polytechnische wetenschappen helpt haar vriendin bij het bekomen van een risicovolle, want totaal verboden abortus. Net zoals bij zovele dagelijkse beslommeringen (het kopen van sigaretten, zeep, deodorant,...) moet er stevig geritseld worden en dient de vindingrijkheid aangescherpt te worden. Bovendien loop je voortdurend risico's, niet in het minst om in de gevangenis te belanden. Een abortus is op zich al geen makkelijke situatie voor de jonge vrouwen, en de omstandigheden maken het des te moeilijker.

4 months, 3 weeks and 2 days van de Roemeense cineast Cristian Mungiu is een eerlijke, rauwe film, waarin het beeld soms schokt als we de lopende protagoniste volgen en waarin de kou en de grauwheid van het Ceausescu-Roemenië haast voelbaar zijn. We maken kennis met echte mensen, die overleven, die hun liefdes, vreugde, verdriet, zorgen,... koesteren en dragen zoals ik hier al heel wat gezinnen hun liefdes, vreugde, verdriet, zorgen,... zag dragen : je moet nu eenmaal verder, dit is leven. Er wordt soms gelogen, er wordt soms bedrogen, er wordt ruzie gemaakt, er worden mensen pijn gedaan... En als kijker vergeet je dat je naar een film zit te kijken, want iedereen in deze film slaagt er wonderwel in om je mee te zuigen in het verhaal en je te laten geloven dat DIT het echte leven is voor studentes in Roemenië in '87 die ongewenst zwanger zijn.

Het hoofdpersonage vraagt niet voor niets op het eind om één ding af te spreken : "Laten we hier nooit meer over praten, ok ?" Gelukkig zijn er mensen die er wel films willen over maken...

Een blog als geschenk...

Een vriendin van mij is net dertig geworden, en speciaal voor haar heb ik een blog gemaakt : Ik ben dertig... maar dat geeft niet

Neem gerust een kijkje !

Gelezen (12)

Kleine kinderen zien hun vader eigenlijk vooral in mythische proporties : hij kan alles, weet alles, is de sterkste van de hele wereld,... William Bloom heeft zijn vader nooit anders gekend dan als de held uit de door zijn vader zelf vertelde, fantastische verhalen en dan als de leverancier van mop na mop... En dat is bijzonder jammer, vindt hij, want eigenlijk kent hij zijn vader niet.

Edward Bloom, de mythische man die geen probleem uit de weg gaat, is ongeleeslijk ziek. Ik denk niet dat het K-woord ooit neergeschreven staat in Grote vis van Daniel Wallace, en dat hoeft niet om de lezer te laten voelen hoe de kanker het hoofdpersonage lijkt weg te vreten, van binnenuit. Edward slaagt er maar niet in om tot een ander soort gesprek met zijn zoon te komen. Per slot van rekening wil hij hem niet opzadelen met zijn eigen twijfels, want "wat heb je daar nu aan ?"...

Wallace weet je met dit fantasievol verhaal mee te slepen, en tovert voldoende verrassingen uit zijn hoge hoed (niet in het minst in de finale) om de aandacht vast te houden. De korte tot soms zeer korte hoofdstukjes en de eenvoudige taal verhogen de leesbaarheid.

Een meesterwerk zou ik dit debuut zeker niet noemen, maar wie een goed verteerbaar boek mét inhoud zoekt, blijft hier niet op zijn honger.

Voorstelling nieuwe CD Think Of One

Think Of One, een Antwerpse band die al meerdere internationale samenwerkingen opzette (Marrakech Emballage Ensemble, Etoiles Polaires '04, Trafico,...) stelt komende dinsdag zijn nieuwe CD voor.

Het is alweer een samenwerking met Marokkaanse muzikanten, onder wie Gnawagrootmeester Abdel Kebir Ben Salloum. Deze vierde CD in de Marrakech Emballage Ensemble-reeks kreeg als titel Camping Shaâbi mee (shaâbi is een Noord-afrikaans muziekgenre, als ik het goed begrepen heb...)

De CD-voorstelling gaat door in de Balzaal van de Vooruit in Gent, dinsdag 30/10 om 20u.

Cartoon : Hans Van Themsche

Er valt heel veel te zeggen over Hans Van Themsche, zijn daden, zijn "inspiratie", zijn verdediging, zijn veroordeling en wat nog meer...

Soms zegt een cartoon echter zoveel meer of iets op zulk een treffende, niet te overtreffen manier... En op de blog van Bart Vandamme vond ik een schitterende cartoon.

Enige informatie vooraf is misschien wel nog even nodig om dit te kunnen plaatsen : Bart werkt voor een Westvlaamse krant (die wekelijks verschijnt, als ik het goed begrepen heb...), die sinds kort ook een interviewrubriek ("De stoel") heeft. De cartoon werd uiteindelijk niet gepubliceerd in de krant, maar wel op de blog en ik kreeg toestemming hem over te nemen (mits bronvermelding...)

Hier is ie dan :

Gelezen (11)

Het is geleden van Nick Hornby's High fidelity dat ik nog zo geraakt werd in wie ik ben door een boek.

In Alles komt goed en alles komt goed en alle dingen komen goed vertelt Tod Wodicka het verhaal van een man die zijn gezin uiteen zag vallen na de dood van zijn vrouw, en daar een belangrijk aandeel in had. Eigenlijk was hij te afwezig in het gezin omdat hij zich in het heden onvoldoende thuis voelde en een genootschap had opgericht waarin de middeleeuwen nagespeeld werden (op historisch correcte wijze !). Hij probeert de brokken te lijmen, maar dat loopt allerminst van een leien dak.

Het onvermogen om te doen wat je moet doen (en wat je weet dat je moet doen) is voor mij het centrale thema in dit boek. Net zoals ik met High fidelity het gevoel had dat het boek over mij ging (niet in de details, maar in de grote lijnen en in de waarheden over de jambersiaanse vragen : wie is dit ? wat drijft hem ? waar komt hij vandaan ?), kreeg ik naarmate het verhaal vorderde, eenzelfde gevoel : moeite hebben met het leven in het hier en nu, zich daarin te weinig thuis voelen, in een parallelle, daarom niet betere wereld zich meer op zijn gemak voelen, zien hoe je nét niet doet wat je zou moeten doen en wat je wil doen,... het is allemaal heel herkenbaar.

Het is moeilijk een boek op zijn "literaire" kwaliteiten te beoordelen wanneer het zo persoonlijk wordt, en ik ga hier niet eens een poging ondernemen (daarvoor ben ik ook te weinig literatuurcriticus, maar nét gewoon een geoefend lezer...) Aan wie mij kent of wil leren kennen, zou ik het boek zeker aanraden (net als het reeds genoemde van Hornby trouwens, dat laatste zelfs nog meer !). Oké, je kunt je heel erg vergissen want wat ik eruit haal, haalt iemand anders er misschien niet uit (en die haalt er misschien de "verkeerde" dingen uit waarvan hij/zij dan denkt dat het over mij gaat...). Maar dan nog blijft het een lezenswaardig boek...

Hier mogen ze mij binnenkort verwachten...

In het Museum voor Schone Kunsten in Gent, dat dit jaar heropende, loopt sinds zaterdag een fel bejubelde tentoonstelling met Britse kunst, British vision.

Voor Gentenaars is de toegang sowieso gratis, en iedereen kan gratis binnen elke zondag van 10u tot 13u... Dus, wat houdt je nog tegen ?

Gelezen (10)

De voorbije weken heb ik weer heel wat gelezen :

Eeuwige roem - Saskia De Coster

Saskia De Coster kan heel mooi schrijven. Echt waar, ze kan heel mooi schrijven, in de meest zuivere betekenis van het woord "mooi". Haar zinnen zijn al lieflijke achtjarige meisjes in feeënkleedjes met een toverstafje, rennend over groene gazonnen. Gelukkig vertelt ze daarmee ook een verhaal, dat niet alleen het mooie in de mens zichtbaar maakt ! In Eeuwige roem lopen de verhalen van gekwetste meisjes/vrouwen langs en door elkaar, volledig ingebed in een hedendaagse context.

Een tipje van de sluier : Islam voor beginners - Joris Luyendijk

Joris Luyendijk heeft de voorbije 2 jaar Zomergasten gepresenteerd (zie ook een eerdere post), en woonde jaren in het Midden-Oosten. Eerder al schreef hij dit korte boek dat een bondige, genuanceerde blik op de islam (al geeft hij heel duidelijk aan dat dé islam niet bestaat, net zomin als hét christendom...) biedt en enkele belangrijke aspecten binnen de "theorie" en geloofdsbeleving van moslims. Daarnaast schenkt hij ruime aandacht aan de punten van onenigheid binnen de islam zelf en reflecteert hij ook over de islam in Nederland. Al bij al slaagt hij er inderdaad in te doen wat hij al in de ondertitel aangeeft : islam uitleggen aan beginners. Dit is dan ook een goeie, genuanceerde eerste stap voor wie kennis wil maken met deze religie.

Het intergalactisch liftershandboek - Douglas Adams

Bij vlagen is dit boek grappig, maar het grootste mankement is toch wel het hoge "deus-ex-machina" gehalte van heel wat verzonnen planeten, buitenaardse wezens en uitvindingen, waardoor het wel erg makkelijk is om onwaarschijnlijke plotwendingen te veroorzaken. Het herinnert mij aan onze eerste "poëzie"-lessen in het lager onderwijs, waarbij één opdracht was : een heksenrecept maken op rijm. Omdat je werkelijk alles kon gebruiken (zolang het maar rijmde), was het al bij al nogal makkelijk. Toch werden vele van deze "gedichten" bejubeld als waren het de eerste producten van de nieuwe Claus, Rilke, Yeats,... (vul zelf naar believen in). Pas later leerde ik dat poëzie wel iets meer was dan wat lukraak rijmen... Misschien moet iemand Douglas Adams iets gelijkaardigs uitleggen...

Aardig boekje dus, maar ook niet meer dan dat...

Tuinieren

Zelf hebben we een vrij grote tuin, waarin we kippen kunnen houden, een (kleine) moestuin kunnen aanleggen en nog genoeg ruimte hebben voor een grasveldje en een terras. Heel wat mensen in Gent en in de randgemeenten hebben die luxe echter niet. Gelukkig bestaan er volkstuintjes, zoals in Gentbrugge. Daar kunnen ze niet alleen tuinieren en hun eigen (gezonde) groenten verbouwen, maar het is ook een uiterst geschikt middel om mensen elkaar te laten ontmoeten en te werken aan het sociaal weefsel dat de stad leefbaar moet houden...
Toen Yves Leterme nog minister-president was, bestelde hij een studie over volkstuintjes, en daaruit blijkt dat het maatschappelijk belang ervan nog verder zal stijgen, maar dat tegelijk ook zowat een derde van die volkstuintjes bedreigd is in zijn bestaan, voornamelijk om planologische redenen (als ik het goed begrijp : omdat de -lokale- overheid die locaties anders wil laten invullen).
Zelf heb ik weet van een volkstuintje dat begin jaren negentig nog bestond in de buurt van het UZ in Gent, en nu al enkele jaren verdwenen is voor nieuwe appartementen...
Al is de ligging van b.v. de Gentbrugse volkstuintjes verre van ideaal (vlak langs de snelweg), toch zou het zonde zijn mochten ze verdwijnen.Hun sociale, ecologische, gezondheidspreventieve en zelfs economische waarde valt immers niet te onderschatten !

Doel

Het voetgangers- en fietsveer tussen Doel en Lillo viel enorm in de smaak van onze twee kinderen, met wie we vandaag een daguitstapje naar die eilanden in het havenlandschap deden. We reden door het havengebied van de Waaslandhaven (langs het werk van een vriendin), picknickten in Doel, vaarden naar Lillo (waar in de speeltuin genoten werd van een wip, twee schommels en een wipdolfijntje, maar evenzeer van de gevallen appelen en peren...) en keerden terug over Kieldrecht (bijna langs de voordeur van diezelfde vriendin...).

Schrijnend vond ik toch wel hoe een heel dorp verminkt en half vernield is door een overheid die een leef- en woongemeenschap heeft weten te offeren voor economische belangen van een gigantische, uitgestrekte, half maanlandschap / half industriële blokken, haast surrealistisch uitziende haven op Linkeroever. Huizen die onbewoond achtergelaten zijn en waarvan de ruiten (en het raamwerk) in de kamers op de eerste en tweede verdieping liggen, met zicht op een halve ingebouwde keuken, deuren die openstaan en waarachter ladders liggen tussen zwerfvuil, overal hartjes op deuren die nooit meer geopend worden door moeders, minnaars, kinderen of gepensioneerden, half gebouwde huizen en half vernielde huizen, lege straten en dan de ontelbare borden met poëzie over de teloorgang van een polderdorp : het maakt het allemaal nog desolater. De moto's, auto's en fietsen van toeristen, velen met het veer vanuit Lillo gekomen, versterken die indruk nog.

Wat vooral zo erg is, is dat de Vlaamse regering (jawel, die van het goed bestuur !) de doodsteek gaf door duidelijk te kiezen voor maatregelen die elke reanimatie onmogelijk maken, die erop gericht zijn dit dorp uiteindelijk volledig uit te wissen.

Jaren geleden las ik het boek De bres van Chris De Stoop, afkomstig uit deze streek, dat net beschrijft hoe Doel veroordeeld wordt. Grote delen ervan ben ik dan wel vergeten, maar ik herinner me vooral de teneur dat hier al decennia een moord wordt gepleegd op landbouwgemeenschappen onder valse voorwendsels en met belangen van slechts enkelen voor ogen, vooral vanuit het aan de overkant gelegen Antwerpen...

Doe dit voor het te laat is : lees het boek en ga naar Doel ! Kijk er goed rond en voel wat je voelt... En vergeet het nooit meer !

PS Nét vandaag (niet dat we er zelf iets van gemerkt hebben) was er nieuws uit Doel...

Shit pile oftewel "kaka"

In het Openluchtmuseum Middelheim bezocht ik vandaag met mijn 2 kinderen (5 en -bijna- 2 jaar) de tentoonstelling met opblaassculpturen van Paul McCarthy (van wie er overigens binnenkort ook in het S.M.A.K. in Gent een tentoonstelling komt...)

De varkens, de fles ketchup, de kerstman en het hoofd waren voor hen absolute uitschieters, maar onze kleinste was nog het meest onder de indruk van het werk dat hij meteen zelf herkende : "Kaka".

En zo bewijst hij opnieuw een kleine kunstkenner te zijn...

Gelezen (9)

Het existentialisme is me natuurlijk wel in grote lijnen bekend, maar soms is het nodig en nuttig om een vertaling te maken van een filosofie naar een verhaal, naar een belevenis, naar een situatie, om beter te begrijpen waar het om draait.

In De vreemdeling schetst Albert Camus het verhaal van een jonge man, wiens moeder begraven wordt en die een jonge Arabier vermoordt. Voor de hoofdrolspeler zelf staan beide feiten los van elkaar, maar voor de aanklager, rechter en jury op zijn proces, en voor heel wat mensen uit zijn omgeving, is er een verband. Zelf ondergaat hij alles, zonder al te veel spijt, berouw en al zeker zonder behoefte aan besef van zonde of aan berouw. Dat heeft immers allemaal geen nut, aangezien de gebeurtenissen hem overkomen en het zo is omdat het zo moet zijn... Wie echter verwacht daardoor te maken te krijgen met een kille, liefdeloze man, wordt van het tegendeel overtuigd door de schrijver.

Het verhaal blijft geloofwaardig, neemt je mee en Camus slaagt er heel goed in om je een echte mens te laten zien, die vrede weet te nemen met het besef dat hij bestaat, en dat er uiteindelijk niets meer is dan dat...

Gezien : A Zed and Two Noughts

A Zed and Two Noughts (ZOO) is een film van Peter Greenaway uit 1985, waarin 2 broers die in de zoo werken, trachten om te gaan met de dood van hun vrouwen (2 zussen) in een wel zeer vreemd auto-ongeluk (een botsing met een zwaan).

Natuurlijk is de film alweer een zegen voor het oog, met de mooiste kleuren en de prachtige kadrering, een zegen voor het oor, met de prachtige muziek van Michael Nyman, en een uitdaging voor wie vooral het verhaal wil volgen... Eens je echter in het verhaal zit (dat duurt toch wel een kwartiertje, en dan begint vanalles op zijn plaats te vallen), denk je mee na over thema's als verval, vergankelijkheid, toeval, symmetrie en verlies. De personages in het verhaal zijn allen in haast gelijke mate, zij het wel heel verschillende wijze, verstrikt in machtsspelen en elk manipuleert op eigen wijze, terwijl hij/zij zelf ook gemanipuleerd wordt.

Een vrolijker mensbeeld krijg je niet door deze film, maar een esthetische ervaring ben je zeker rijker, en dagen nadien ontkom je niet aan het besef ook intellectueel iets meegekregen te hebben...

Gelezen (8)

De zomervakantie is altijd een goeie periode om veel te lezen. Zo las ik de voorbije weken een klassieker, waar ik ooit al eens aan begonnen was, maar na ongeveer 50 bladzijden aan de kant had gezwierd.

Omdat iedereen er de loftrompet blijft over zwaaien, en het boek intussen ook al verstript is, heb ik een nieuwe poging ondernomen. Veel heeft het niet gescheeld of ik had het boek opnieuw voortijdig verlaten, maar doorzetting leek me belangrijk, en werd uiteindelijk beloond.

De avonden van Gerard Reve vertelt op zulke grootse wijze hoe iemand zich avonden na elkaar verveelt, maar niet tot actie overgaat, voortdurend twijfelt en zijn eigen lethargie onmachtig toekijkt, dat je aanvankelijk ook het gevoel krijgt je te vervelen, niet tot de kern door te dringen, iets te missen... Gelukkig schrijft Reve zo virtuoos, dat de inspanning uiteindelijk beloond wordt door de mooie zinnen en de inkijk die je krijgt in hoe lethargie het hoofdpersonage Frits van Egters vooral ook nogal passief-agressief uit de hoek laat komen. De onmogelijkheid van Frits om zijn avonden zinvol te vullen broeit in zijn binnenste tot een isolement van de anderen. Zijn vrienden, zijn ouders, zijn broer en schoonzus : eigenlijk heeft hij met geen van hen écht contact, omdat hij teveel gericht is op het steken met de venijnige angel van zijn mondigheid. Illustratief is hoe hij in de gesprekken met zijn broer steeds moet terugvallen op het onderwerp "kaalhoofdigheid", zonder tot een echt gesprek te komen...

Wie veel actie in zijn literatuur verwacht, loopt hier maar best met een boogje omheen, maar wie op een prachtige manier wil beschreven zien hoe de mens beslist niet altijd het mooiste wezen ter aarde is, is hier enkele avonden zoet mee...

Gelezen (7)

Ik heb me wat verdiept in de boeken van Kurt Vonnegut Jr, die onlangs overleed.

Slachthuis Vijf of De Kinderkruistocht

Amper twee dagen had ik nodig om in de ban van dit boek te geraken, dat verbluffend mooi geschreven is en bijzonder ingenieus in elkaar zit, zonder de leesbaarheid te verminderen. Het boek is een anti-gletsjerboek : net als gletsjers zijn oorlogen er altijd geweest en zijn ze niet te stoppen, maar toch vindt de auteur het belangrijk erover te schrijven...

Een prachtige passage waarin de afkeer van oorlog bijzonder grappig en to-the-point vorm krijgt, is dit :

Achterstevoren gezien door Billy ging het verhaal aldus :

Amerikaanse vliegmachines vol gaten en gewonden en lijken stegen achterstevoren op van een vliegveld in Engeland. Boven Frankrijk kwamen er een paar Duitse jagers achterstevoren op ze af en zogen kogels en granaatsplinters uit sommige vliegtuigen en bemanningsleden. Dat deden ze ook bij een stel neergestorte Amerikaanse bommenwerpers, en die machines stegen achterstevoren op en voegden zich bij de rest.

De formatie vloog achterstevoren boven een Duitse stad die in lichterlaaie stond. Ze deden hun bommenluiken open en oefenden een wonderbaarlijk magnetisme uit waardoor de branden werden geblust en opgezogen in cilindrische stalen omhulsels en de omhulsels werden opgezogen door de buiken van de vliegmachines. Binnen werden ze netjes in rekken gelegd. De Duitsers daar beneden hadden zelf ook wonderbaarlijke apparaten, lange stalen buizen. Daarmee zogen ze nog meer granaatscherven uit vliegtuigen en bemanningsleden. Maar er waren nog steeds een paar gewonde Amerikanen over en sommige bommenwerpers moesten nodig gerepareerd worden. Maar boven Frankrijk kwamen er weer Duitse jagers aangevlogen en toen was alles en iedereen weer zo goed als nieuw.

Toen de bommenwerpers terugkeerden op hun basis werden de stalen cilinders uit de rekken gehaald en teruggestuurd naar de Verenigde Staten van Amerika, waar in fabrieken dag en nacht werd doorgewerkt om de cilinders te demonteren en de gevaarlijke inhoud te splitsen in mineralen. Een ontroerende bijzonderheid was dat dit werk voornamelijk door vrouwen verricht werd. De mineralen werden vervolgens verzonden naar specialisten in afgelegen streken. Die hadden tot taak ze in de grond te stoppen en goed te verbergen, zodat ze nooit meer iemand pijn konden doen.

Het hele boek door benadert de auteur het hele gebeuren en de dood van mensen en dieren minzaam, maar niet zonder mededogen, dankzij de wijze lessen van Tralfamadore : de tijd is geen opeenvolging, maar alles is tegelijk en alles is dus geweest, is en zal altijd zijn, omdat het moment nu eenmaal zo gestructureerd is...

Ondanks de thematiek (het bombardement op Dresden in de Tweede Wereldoorloog), is het boek vaak ook grappig, op een ongedwongen manier. Zo las ik de mooiste en grappigste manier om een vrouw als heel mooi te beschrijven :

Ze was een duf mens, maar een sensationele uitnodiging om kinderen te maken. Zodra hij maar naar haar keek, had een man zin om haar vol te stoppen met kinderen. Ze had niet eens een kind. Ze gebruikte voorbehoedmiddelen.

Dit pareltje heeft me in ieder geval uitgenodigd nog meer boeken van Kurt Vonnegut te lezen, zoals...

Man zonder land

In dit boek lezen we min of meer losse beschouwingen, waarin Vonnegut nog eens duidelijk maakt wat hij denkt van Bush en diens regering, van de verslaving aan fossiele brandstoffen die de aarde ten gronde richt, van oorlog en nog een heleboel andere zaken. Vonnegut schrijft bijzonder aangenaam en verweeft zijn standpunten met persoonlijke anekdotes en citaten uit boeken, maar toch bleef ik een beetje op mijn honger zitten. Wellicht miste ik hier toch een beetje een rode draad die het geheel goed samenhoudt...

Zomergasten

Sinds enkele weken kan je opnieuw elke zondagavond genieten van het meest ontegenwoordige TV-programma ter wereld (nog onwerkelijker dan een Arte thema-avond) : één centrale gast kiest 3 uur lang wat er te zien valt en vertelt daar vanalles bij, daartoe uitgenodigd door de uitstekende presentator Joris Luyendijk : Zomergasten op Nederland 2.

Wie zich eenmaal laat onderdompelen, wil dit nooit meer missen. Zelfs als de gast je totaal onbekend is of voor heel andere dingen staat daar waar je zelf voor kiest (b.v. een grote pief bij de commerciële omroep), dan nog leer je zoveel en word je zo uitgedaagd om over dingen na te denken, alleen al maar door het langdurige bad waarin je ondergedompeld wordt.

St Augustine's Church in Brookland

Tijdens onze dagtrip naar Engeland voorbije maandag, bezochten we ook het bijzondere kerkje van Brookland in Kent, St Augustine's Church.

Wat dit kerkje heel bijzonder maakt, is dat de kerktoren zich niet op maar naast de kerk bevindt :

Brookland ligt immers in het gebied Romney Marsh, dat in de Romeinse tijd nog overspoeld werd door de zee. Door verlaging van de zeespiegel en door menselijke inspanningen werd het hele gebied herwonnen op de zee, maar het was in de middeleeuwen natuurlijk nog wel behoorlijk moerassig. In de 13e à 14e eeuw werd in Brookland een kerk gebouwd, maar de onstabiele ondergrond bood heel wat problemen. Daarom werd besloten de klokken in een kooi in een losstaande, achtkantige, spits toelopende houten klokkentoren naast de kerk te hangen.

Wie de kerk binnentreedt, ziet vooral rechts dat de pilaren vervaarlijk scheefgezakt zijn, en de hobbelige vloer is eveneens een getuige van de zwakke ondergrond. Een wat vreemde, Normandische doopvont en een vrij recent ontdekte muurschildering die de moord op Thomas Becket voorstelt, zijn de belangrijkste bezienswaardigheden. Het kerkje heeft trouwens ook een bijzondere ingang, met deuren die eruitzien als de toegang tot een paardenstal...

Wie wil weten waar al dit fraais zich bevindt, kan hier een kaart raadplegen.

Gelezen (6)

Als ik me niet vergis, was het Dimitri Verhulst die in een interview Dode zielen van Nikolaj Gogol aanraadde omwille van de treffende typering van de universele aard van de mens (of zoiets).

Het (eigenlijk onvoltooide) boek is verdeeld in 2 delen, waarvan het tweede deel hoogst onvolledig is : regels die lijken te ontbreken, hoofdstukken die lijken te missen, onafgewerkte hoofdstukken,... Het maakt in ieder geval het tweede deel van het boek moeilijker leesbaar, al bevat het nog wel enkele pareltjes en al worden er toch enkele puzzelstukken in aangereikt om het hele verhaal goed te begrijpen.

Het is dan ook vooral het eerste deel van het boek dat hoogst aangenaam is om te lezen. Vlot geschreven (op de lokale en tijdsgebonden details na is het behoorlijk tijdloos) typeert het inderdaad de kleine kantjes van de mens, zoals die wellicht al altijd en overal zichtbaar zijn geworden. Het verhaal is gesitueerd in het negentiende-eeuwse Rusland. Hoofdpersonage Tsjitsjikov heeft de stijl en manieren van de edelen, maar helaas niet het geld (door "tegenslagen", zoals hij het zelf noemt, verloren) en wil daar iets aan doen door het kopen van dode boeren, die nog als levend geregistreerd staan, die hij dan wil verpanden. Zijn hoogst eigenaardig plan is echter niet veel meer dan het raamwerk waartegen de auteur zijn overpeinzingen (waarbij hij zich meermaals tot de lezer richt), zijn karaktertekeningen en zijn prachtige beschrijvingen vlecht.

Dit is een boek waar je wat moeite voor moet doen (zeker in het tweede deel), maar dat die moeite toch meer dan loont...

Vooruit met de kuit

Eén van de grappigste fanfares mét majorettes die ik ooit al zag, leerde ik vorig jaar toevallig kennen naar aanleiding van de zeepkistenrace van kinder- en jeugdatelier Krejo.

Vooruit met de kuit is een knotsgekke bende, die hun eigen dansjes en vrolijke muziek brengen, veel interactie met het publiek uitlokken en die tegenwoordig ook op de Gentse Feesten te zien zijn...

Hier kan je luisteren naar enkele van hun nummers :

• kuiterij
• triceps con carne
• my funny Gastrocnemius (onze persoonlijke aanrader, zeker live !)
• avanti polpaccio

Check hun agenda wanneer en waar ze optreden !

Gentse Feesten

De Gentse Feesten zijn opnieuw gestart en ik ga (uiteraard) vrijwel dagelijks. Voor wie niet van Gent is, is het soms moeilijk te begrijpen maar er is iets onbestemds met de Gentse Feesten, dat mij telkens opnieuw zo aantrekt.
Elementen die zeker een rol spelen zijn : de toegankelijkheid (heel wat optredens en performances e.d. zijn gratis, en ze zijn verspreid over de hele (binnen)stad), de diversiteit (van Eddy Wally tot Au Revoir Simone, van Walter De Buck tot tango,...), het toeval (onderweg naar het ene optreden bots je op een performance in het straattheaterfestival,...), de sfeer (ondanks de massa toch altijd vooral vrolijk, en wordt het ergens minder leuk, dan kan je meteen elders heen)
Maar het meest typische is wellicht dat het allemaal tegelijk gebeurt, in je eigen stad : de mogelijkheden zijn haast onbegrensd, van museumbezoek tot speciale opendeur of bijzondere tentoonstelling naar straattheater, optredens (werkelijk alle genres, en veel dan nog gratis), en onnoemelijk groot theateraanbod, figurentheater, circus,... En dat 10 dagen lang !
Kom naar Gent en beleef het mee ! De Gentse Feesten blijven iets uniek !

Arq

Eigenlijk heb ik niet zo heel veel met strips, maar soms gebeurt het toch eens dat ik geprikkeld wordt door een strip, die visueel iets te bieden heeft dat de Jommekes en Suske-en-Wiskes overstijgt...

Een heel mooie reeks vind ik bijvoorbeeld Arq, van striptekenaar Andreas.

Ooit hoorde ik op de radio een (lovende) recensie van het eerste album uit de reeks. Vooral de filmische manier van tekenen en de manier waarop Andreas durft de gewone bladspiegelindeling meermaals te verlaten, en uiteenlopende manieren, spraken me meteen enorm aan. Bovendien roept elk album eigenlijk meer vragen op dan er beantwoord worden, en de hele reeks ademt een gelijkaardige sfeer uit als The X-Files en Carnivale.

Museumbezoek

Zondag ging ik met mijn zoontje van anderhalf jaar naar het gerenoveerde Museum voor Schone Kunsten. Hij was vooral geïnteresseerd in schilderijen met dieren of met kinderen (vooral baby's), maar één schilderij trok wel zijn bijzondere aandacht :

Met moeder van Anders Leonard Zorn

Telkens opnieuw wou hij ernaar gaan kijken en begon hij te lachen. Jammer genoeg kan hij nog niet vertellen waarom...

Gezien : Death proof

Death proof van Quentin Tarantino speelt sinds gisteren in de plaatselijke bioscoop, en aangezien ik toch de hele week alleen thuis ben, leek me dit een geschikt moment om nog eens ouderwets het pluche in te duiken en me onder te laten dompelen in geweld, luide muziek en widescreen shots...

Pulp fiction staat bovenaan mijn lijstje van beste films aller tijden, en Jackie Brown heb ik altijd een onderschatte film gevonden en ik heb ook heel erg genoten van Reservoir dogs (Kill Bill wil ik eens als marathon bekijken, maar dat is er nog steeds niet van gekomen...) , dus de verwachtingen bij elke nieuwe film van Tarantino zijn hooggespannen. Mijn verwachtingen inlossen is dan ook elke keer moeilijker geworden voor Tarantino (al zal hij daar wellicht niet van wakker liggen ; mocht hij deze blog lezen : keep on reading).

Een klapper als Pulp fiction is het niet geworden, en zo goed uitgewerkt als Jackie Brown is dit verhaal zeker niet, maar sommige typische Tarantino-kenmerken zijn opnieuw zo overheersend aanwezig en worden door de regisseur zo goed beheerst, dat ik met plezier de film uitgezeten heb (en met plezier nog eens opnieuw zou kijken ook...)

Uiteraard is de muziek alweer schitterend : overdonderend aanwezig, vol vergeten (en ook vaak onbekende) pareltjes uit lang vervlogen tijden én een essentieel deel van de hele "beleving"... De typische dialogen vormen, zeker in de eerste helft van de film, een groter deel dan voorheen, en soms is het een beetje van het goeie teveel (een eind weglullen over hamburgers in Frankrijk, daar kom je goed mee weg als je het gedoseerd doet, maar in Death proof krijgen we toch een beetje een overkill aan dit soort dialogen). De actie is dan weer van de bovenste plank, en zeker in het tweede deel van de film zijn de auto-scènes en achtervolgingsscènes adembenemend : dit is waarvoor je komt !
De film valt eigenlijk uiteen in 2 delen. De eerste helft speelt zich af in Austin, Texas en komt nogal traag op gang, maar eens Kurt Russell als Stuntman Mike op het doek verschijnt, stijgt de spanning. Russell ademt en zindert spanning en elke gezichtsspier waarschuwt je voor te verwachten onheil. Tarantino zelf figureert als barman Warren, al is hij minder beklijvend dan in zijn rollen in Pulp fiction en From dusk till dawn. De lapdance-scène is zo Tarantino als maar kan : er wordt rustig de tijd genomen om ze helemaal uit te werken, de muziek zit perfect en de camera lijkt overal aanwezig te zijn (boven, onder, links, rechts, voor, achter,...) zodat je helemaal meegezogen wordt. Jammer genoeg eindigt het eerste deel met een té lange en wat overbodige dialoog tussen een sheriff en zijn deputy (of zijn zoon).

Uiteindelijk is het tweede deel van de film, met de lange auto- en achtervolgingsscène, én betere dialogen (al is de dialoog in de eettent wél heel lang...), het beste deel van de film. Deze keer speelt de actie zich af in Lebanon, Tennessee en zijn het 4 andere meiden die het pad van Stuntman Mike kruisen. De wending die het verhaal hier neemt, zuigt je helemaal mee. Ook dit deel komt wat traagjes op gang (zij het minder traag dan het eerste deel), maar eens de actie de bovenhand neemt, zit het ritme van de film bijzonder goed, en het einde komt er dan ook wel heel snel (én plots). Tijdens de aftiteling krijgen we nog een Gainsbourg-bewerking te horen door April March, én opnieuw zit de muziek als gegoten. Onderweg naar huis (én ook nog vandaag) heerst deze deun in mijn hoofd...

Gelezen (5)

De novelle Het dwaallicht van Willem Elsschot was gedurende twee weken integraal te lezen op een 600 meter lang spandoek op het Mechelseplein in Antwerpen, maar thuis in de zetel is het minstens even leesbaar.

De vandaag haast racistische woordenschat ten spijt, leest het verhaal heel hedendaags. Elsschot slaagt erin de lezer mee op sleeptouw te nemen, en net als het hoofdpersonage verkeer je in de waan dat er niet veel te gebeuren staat, maar leidt de ene verwikkeling tot de andere, en blijk je uiteindelijk later thuis te komen dan verwacht...

Battlestar Galactica

Gisterenavond heb ik werkelijk genoten van de pilootaflevering van de nieuwe reeks Battlestar Galactica, die ze dus nu op VT4 tonen...
Als kind was ik weg van deze (en andere) sci-fi reeksen, en op school speelden we de ruimtegevechten na : als Viper liepen we over de speelplaats, Cylons najagend ('t hoeft niet altijd "cowboy en indiaan" of "politie en dief" te zijn...) en projectielen afvurend terwijl we zelf voor de klankband zorgden.

Hoewel de nieuwe reeks zich veertig jaar later afspeelt en de personages (en ook de acteurs) verschillen, worden enkele van de namen van de hoofdpersonages behouden uit de eerste reeks (opperbevelhebber Adama is -in de verhaallijn- nog steeds dezelfde, en verder zijn er Apollo, Starbuck en Boomer, die meteen een belletje deden rinkelen...) En al zien de Cylons er wat anders uit (ze hebben duidelijk niet stilgezeten, wat zo ongeveer het vertrekpunt van de plot is...), het karakteristieke "Kitt"-oog is nog steeds aanwezig...

Jammer dat het zo laat op de avond is (23u05, en gisteren duurde het alvast tot 0u45... ; dat wordt dus opnemen), anders had ik er een nieuwe wekelijkse afspraak bij...

Gewonnen !

Onze bibliotheek neemt jaarlijks deel aan het nomineren van boeken voor de International IMPAC Dublin Literary Award door aan de lezers te vragen 5 boeken te nomineren. Uit al die inzendingen in de urne in de bibliotheek wordt een top 3 geselecteerd, die bekendgemaakt wordt in de bib (ik zou eens moeten gaan kijken welke boeken het uiteindelijk gehaald hebben...). Twee lezers worden voor hun moeite beloond met een mooi boekenpakket. En zie, dit jaar (bij de nominaties voor 2008) was ik (al voor de tweede keer trouwens...) bij de winnaars.
Het ontvangen boekenpakket bevatte deze prachtige, de komende maanden te lezen boeken :

In the country of men - Hisham Matar
The inheritance of loss - Kiran Desai

The good life - Jay McInerney

The night watch - Sarah Waters

Ik laat het hier zeker horen als ze gelezen zijn...

Gelezen (4)

Zwellend fruit van Peter Verhelst is een vreemd, een bevreemdend boek...
Personages met mythische namen (Agamemnon, Klytaemnestra, Iphigenia en Orestes) in een "tijdloos" kader, wandelen in sprookjes, omringd door sprookjes, zelf een sprookje : hoe mooi geschreven ook, het blijft moeilijk om een touw vast te knopen aan de verhalen die Verhelst ons voorschotelt. Eén hoofdstuk is zelfs in spiegelschrift geschreven, wat het allemaal een nog surrealistischer gevoel geeft.
Dit is niet het soort boek dat je "goed" kunt vinden : zulk een term is te ontoereikend voor de leeservaring die je aangeboden krijgt...
Misschien is het vooral een boek dat moet rijpen...

Slechtste songtekst ooit !

De BBC hield onlangs een verkiezing van de slechtste songtekst ooit en dat leverde "winst" op voor Des'ree (bekijk de uitslag hier). Ook op internet werden gelijkaardige verkiezingen gehouden, zoals bij Spinner.

Daarom gaan wij op zoek naar de slechtste Belgische of Nederlandse songtekst ooit. Jullie kunnen jullie nominaties achterlaten in de commentaren. Vermeld telkens uitvoerder, titel en citeer de regel(s) die de nominatie rechtvaardigen. Daarna zal ik met alle ingezonden nominaties een verkiezing houden...

Om te starten nomineer ik alvast "Tokyo" van Danny Fabry, met de weinig toepasselijke wending : "met alle Chinezen, maar niet met den dezen"...

Gelezen (3)

Een hilarisch begin, met bijna de ene spitante zin na de andere, wordt gevolgd door verhaallijnen die onverwachte wendingen nemen en al neemt de hilariteit van de zinnen af, het leesplezier blijft even groot dankzij een plot die genoeg weet te blijven boeien...

Kathy Lette's "How to kill your husband (and other handy household hints)" leest bijzonder vlot (zelfs in het Engels...) en is een ontspannend boek waar je heel wat plezier kunt aan beleven. Voor zover ik weet, is er momenteel nog geen Nederlandse vertaling van het boek, maar ongetwijfeld duurt dat niet lang meer...

Op mijn engelstalige blog kan je hier meer lezen over het boek...

Gelezen (2)

Het afgelopen jaar heb ik 2 boeken gelezen waarbij ik tot in het diepste van mijn lichaam de pijn kon voelen. Het meest ingrijpend was dat bij De engelenmaker van Stefan Brijs, en nu voelde ik opnieuw zo'n misselijkmakend onrecht en zo'n schreeuwende onmacht telkens de vrouwen uit 98 redenen om te zijn onderworpen worden aan "behandelingen" die de kern van hun zijn voorbijgaan.

Niet alleen is het boek bijzonder goed geschreven (een belangrijke reden om een boek aan te prijzen...), bovendien geeft het inzicht in hoe in de 19e eeuw gedacht werd over psychiatrie (een nog jonge wetenschap op dat moment), over vrouwen, over godsdienst en over Joden. Het boek schetst een kantelmoment in de psychiatrie (hoewel het verhaal fictief is, heeft Clare Dudman heel grondige research verricht waarop ze zich sterk baseerde) waarbij een jonge en ambitieuze psychiater tot de ontdekking komt dat praten werkt...

Wie enigzins vertrouwd is met de ideeën van Alice Miller, zal trouwens niet verbaasd zijn prachtige staaltjes van zwarte pedagogiek geïllustreerd te vinden in het verhaal (in de relatie tussen de psychiater, zijn zoon en de moeder, in de relatie tussen verzorgers - die "eindelijk kunnen straffen zoals zij zelf gestraft werd(en)" - ,... )

Nogmaals : dit is een echte aanrader, één van de beste boeken die ik het voorbije jaar las...

Animal Farm

Ik betwijfel of dit wel de boodschap was die George Orwell eigenlijk bedoelde...

Eindelijk gezien ! (2)

Ook deze film had ik nog nooit eerder volledig gezien, en vanavond is het er eindelijk van gekomen :

In Zelig, een fictieve documentaire van Woody Allen over een man die zich extreem conformeert aan anderen, krijgen we in een jaren '20-jasje een mooi beeld van de VS in de jaren '80 (en eigenlijk nog steeds...) : hoe de media en de massa omgaan met een verhaal waarin iedereen nét dat kan doen wat het hoofdpersonage doet : zichzelf verliezen in de mood of the day...

Allens belangstelling voor psycho-analyse krijgt een mooie plaats, en persoonlijk vond ik ook de rollen voor (de zichzelf spelende) Susan Sontag, Saul Bellow en Bruno Bettelheim geweldig ! Het lijkt echt op de documentaire programma's die ik in de jaren '80 zo vaak zag op BBC : mengeling van oude fragmenten en gesprekken met deskundigen, die steevast ergens op een bank of een stoel zitten voor een goed gevulde boekenkast...

Eieren

In deze tijd van (paas)eieren kan ik met deze titel wellicht enige aandacht vangen...

Eigenlijk wil ik hier vooral even kwijt dat dit mijn "hoofdblog" is, waarin ik een beetje vanalles kwijt kan, maar nét daardoor niet alles... Snap je ?

Er zijn eieren die ik hier niet kwijt kan, omdat het nogal conceptuele eieren zijn.
Ik had al langer een engelstalige blog (vooral over muziek e.d., en ik ben er nog niet erg tevreden over momenteel, blijkt ook de moeilijkst bij te houden blog te zijn), maar nu heb ik nog twee andere blogs gestart (alsof ik tijd over heb...) waar ik mijn "conceptuele eieren" kwijt kan :

• klik de gedachte : een foto en een commentaar, niet noodzakelijk in die volgorde gekomen...
• joetjoeb : mijn YouTube-ontdekkingen mondjesmaat doorgevend...

Geniet er ook van !

Lage activiteit

Zoals je kon merken, is het hier nogal kalm de laatste weken...

Dat heeft alles te maken een spel dat momenteel op de school waar ik als ortho werk, gespeeld wordt : "De burgemeester van Kwatrecht". In dit spel moeten ploegen van maximaal 4 personen opdrachten uitvoeren om zoveel mogelijk "stemmen" te winnen en zo de verkiezing tot burgemeester van Kwatrecht te winnen.

Je vindt een link naar dit spel (waar ook een blog bijhoort, jawel !) hier.

Hier luister ik al dagen naar...

Op een muziekblog die ik regelmatig bezoek ontdekte ik een prachtig Turks nummer dat zo westers (en jaren '70) klinkt dat enkel de taal verraadt dat het geen Amerikaans of Brits nummer is.

Namus Belasi (mp3) van Cem Karaca beluister ik intussen dagelijks toch enkele malen en ook de videoclip bekijk ik regelmatig op YouTube.



Wat me ook zo intrigeert aan deze man, is zijn look : Frank Zappa meets Heino (die zonnebril !). Nu ja, blijkbaar verbleef Cem Karaca jaren in Duitsland, net op tijd gevlucht voor de legercoup (in 1980). Hij overleed in 2004 in Istanbul.
Als linkse kunstenaar had hij immers (terecht) schrik voor de rechtse legertop. Hij vluchtte in 1979 en kon pas in 1987 terugkeren naar Turkijke. De regering van Turgut Ozal liet hem enkel terugkeren onder de strikte voorwaarde dat hij geen politieke activiteiten zou ontplooien.
Eén van zijn albums heet (vertaald) "Armoede is geen lotsbestemming".

Een ander nummer van hem (Suya gidden alli gellin) blijkt dezelfde openingsakkoorden te hebben als "California über alles" van Dead Kennedy's, aldus deze blog.

In een Turkse kruidenierszaak in Gent vond ik trouwens nog een cassette van de man ("Greatest hits volume 3"). Ook hier weer valt op hoe de nummers heel westers klinken, met toch een vleugje Turks exotisme. Dit is echt een ontdekking !

K3 roept op tot massamoord

Zelf was ik allang overtuigd van de terroristische intenties van Karen, Kristel en Katleen (op de één of andere manier slagen ze er telkens in om je na één beluistering op te zadelen met een hele dag meezingen in je hoofd : als dat geen schrikbeeld is...), en eindelijk is het nu ook objectief vastgesteld :

de meisjes van K3 zetten aan tot massamoord !

Bovendien vloeken ze (maar deze laatste beschuldiging klinkt na de vorige een beetje alsof Karadzic ervan beschuldigd zou worden dat hij het vuilnis een dag te vroeg buitenzet)...

U hoeft zich niet meteen zorgen te maken als uw kindjes naar hun favoriete CD's luisteren : ze zullen de oproep wellicht niet merken (tenzij het geniale technici zijn die uw CD-speler al verbouwd hebben). Je moet het nummer "Oma's aan de top" namelijk achterstevoren spelen... Bijna ben ik geneigd te zeggen dat u die CD's dus nog niet buiten hoeft te gooien (maar ik adviseer het u toch uit esthetische overwegingen !)

Wat een geluk dat we de "Bond tegen het vloeken" hebben of we waren nergens meer veilig voor onze gebrainwashte kinderen, die het oefenen wellicht dicht bij huis (IN huis) zouden starten.

Ik heb toch enkele vraagjes voor deze lieve mensen :

1. hoe speel je eigenlijk "Oma's aan de top" achterstevoren af op de juiste snelheid ? moet ik daarvoor speciale apparatuur kopen ? (of kan ik die bij jullie huren ?)


2. "Grote massamoord. Grote massamoord. We just against a life Godverdomme leuk. Grote massamoord. God die laat je zitten. Grote massamoord. Grote massamoord. We just against a life Godverdomme leuk. Grote massamoord. God die laat je zitten. Grote massamoord." is natuurlijk maar een deel van het nummer. Kunnen jullie me de volledige lyrics van "Oma's aan de top - achterstevoren" bezorgen ? Of zingen ze achterstevoren voor de rest enkel onzin en niet eenduidig te verstane geluiden ?


3. Ik begrijp dat jullie als "Bond tegen het vloeken" (u heeft in de huidige tijd, afgaande op het aantal blieps op MTV, ongelooflijk veel werk, me dunkt) actief op zoek gaan naar verborgen duivelse boodschappen in hardrocknummers, in death metal (die hoef je niet eens achterstevoren af te spelen, vermoed ik...), in gothic,... maar dat u ook ogenschijnlijk naïeve en onschuldige nummers voor alle zekerheid toch even de achterstevorentest laat passeren : respect ! Hoe krijgen jullie het voor elkaar ? Hoeveel uren slapen jullie eigenlijk nog ? Met hoevelen zijn jullie en lossen jullie elkaar af ?


4. In eerdere rechtszaken (in Amerika uiteraard !) waarin groepen ervan beschuldigd werden duivelse boodschappen in hun platen te verstoppen (achterstevoren uiteraard...), bleken er meerdere mogelijke lyrics te zijn voor de achterstevoren versies. Hebben jullie nagegaan of er nog andere lyrics te horen in "Oma's aan de top - achterstevoren" ? Spreekt K3 zich daarin uit voor nuclaire proliferatie, voor sex met minderjarigen, voor zinloos geweld, voor werelddominantie door de islam ? Als ongeruste ouder wil ik weten waar mijn kinderen naar luisteren !


5. Hebben jullie intussen al de hele back catalogue van K3 aan een minutieus onderzoek onderworpen ? Zijn er nummers waarin ze technische informatie verstrekken of tips geven voor hoe die massamoord dan uitgevoerd moet worden ? Geven ze instructies over plaats en tijd ? Als ongeruste ouder... !


6. Op jullie site leggen jullie de verantwoordelijkheid bij iemand die een klacht indiende waarna jullie een informatieve vraag zouden gesteld hebben aan K3 en Studio 100. Welk standpunt nemen jullie dan zelf in in deze zaak ? Geloven jullie de "klacht" of niet ?


7. Is de heer A. Rouvoet uit Woerden die in uw comité van aanbeveling zit de nieuwe vice-premier van de ChristenUnie ? Mogen we van de Nederlandse regering dan binnenkort sancties tegen België (of andere ministriële initiatieven) verwachten ? Een oproep tot massamoord door vooraanstaande Belgen lijkt me toch wel nóg erger dan een wegenvignet voor Hollanders...

Voor een overzicht van gelijkaardige "incidenten", klik hier