Als ik me niet vergis, was het Dimitri Verhulst die in een interview Dode zielen van Nikolaj Gogol aanraadde omwille van de treffende typering van de universele aard van de mens (of zoiets).Het (eigenlijk onvoltooide) boek is verdeeld in 2 delen, waarvan het tweede deel hoogst onvolledig is : regels die lijken te ontbreken, hoofdstukken die lijken te missen, onafgewerkte hoofdstukken,... Het maakt in ieder geval het tweede deel van het boek moeilijker leesbaar, al bevat het nog wel enkele pareltjes en al worden er toch enkele puzzelstukken in aangereikt om het hele verhaal goed te begrijpen.
Het is dan ook vooral het eerste deel van het boek dat hoogst aangenaam is om te lezen. Vlot geschreven (op de lokale en tijdsgebonden details na is het behoorlijk tijdloos) typeert het inderdaad de kleine kantjes van de mens, zoals die wellicht al altijd en overal zichtbaar zijn geworden. Het verhaal is gesitueerd in het negentiende-eeuwse Rusland. Hoofdpersonage Tsjitsjikov heeft de stijl en manieren van de edelen, maar helaas niet het geld (door "tegenslagen", zoals hij het zelf noemt, verloren) en wil daar iets aan doen door het kopen van dode boeren, die nog als levend geregistreerd staan, die hij dan wil verpanden. Zijn hoogst eigenaardig plan is echter niet veel meer dan het raamwerk waartegen de auteur zijn overpeinzingen (waarbij hij zich meermaals tot de lezer richt), zijn karaktertekeningen en zijn prachtige beschrijvingen vlecht.
Dit is een boek waar je wat moeite voor moet doen (zeker in het tweede deel), maar dat die moeite toch meer dan loont...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten