Het existentialisme is me natuurlijk wel in grote lijnen bekend, maar soms is het nodig en nuttig om een vertaling te maken van een filosofie naar een verhaal, naar een belevenis, naar een situatie, om beter te begrijpen waar het om draait.
In De vreemdeling schetst Albert Camus het verhaal van een jonge man, wiens moeder begraven wordt en die een jonge Arabier vermoordt. Voor de hoofdrolspeler zelf staan beide feiten los van elkaar, maar voor de aanklager, rechter en jury op zijn proces, en voor heel wat mensen uit zijn omgeving, is er een verband. Zelf ondergaat hij alles, zonder al te veel spijt, berouw en al zeker zonder behoefte aan besef van zonde of aan berouw. Dat heeft immers allemaal geen nut, aangezien de gebeurtenissen hem overkomen en het zo is omdat het zo moet zijn... Wie echter verwacht daardoor te maken te krijgen met een kille, liefdeloze man, wordt van het tegendeel overtuigd door de schrijver.
Het verhaal blijft geloofwaardig, neemt je mee en Camus slaagt er heel goed in om je een echte mens te laten zien, die vrede weet te nemen met het besef dat hij bestaat, en dat er uiteindelijk niets meer is dan dat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten