Niet alleen is het boek bijzonder goed geschreven (een belangrijke reden om een boek aan te prijzen...), bovendien geeft het inzicht in hoe in de 19e eeuw gedacht werd over psychiatrie (een nog jonge wetenschap op dat moment), over vrouwen, over godsdienst en over Joden. Het boek schetst een kantelmoment in de psychiatrie (hoewel het verhaal fictief is, heeft Clare Dudman heel grondige research verricht waarop ze zich sterk baseerde) waarbij een jonge en ambitieuze psychiater tot de ontdekking komt dat praten werkt...
Wie enigzins vertrouwd is met de ideeën van Alice Miller, zal trouwens niet verbaasd zijn prachtige staaltjes van zwarte pedagogiek geïllustreerd te vinden in het verhaal (in de relatie tussen de psychiater, zijn zoon en de moeder, in de relatie tussen verzorgers - die "eindelijk kunnen straffen zoals zij zelf gestraft werd(en)" - ,... )
Nogmaals : dit is een echte aanrader, één van de beste boeken die ik het voorbije jaar las...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten