Twintig parels per maand: februari 2017

Een korte maand, februari, dat is waar. Toch mag me dat niet beletten opnieuw twintig parels met jullie te delen.

1. Ik wil alleen maar zwemmen - Spinvis: Spinvis was vorige week nog de leverancier van het lied van de week en op dezelfde plaat Omnibus staat ook dit prachtige lied
2. Aeneas nu - Boudewijn De Groot: Nacht en ontij is een plaat die op de hoes wat doet denken aan het debuut van Black Sabbath en dat de B-zijde het 25 minuten durende Heksen-Sabbath deel 1 en 2 bevat, maakt duidelijk dat dit een buitenbeentje is in 's mans oeuvre
3. Brand - The Scene: uit het succesvolle album Blauw komt deze wat minder bekende single
4. In the art of stopping - Wire: in 2003 wist deze legendarische band opnieuw te verrassen met het geweldige album Send waarvan dit het openingsnummer is
5. That's when I reach for my revolver - Mission Of Burma: ooit gecoverd door Moby in zijn (korte) punkperiode maar dit is het origineel
6. Four corners - The Sea And Cake: deze band gaat nooit echt bekend worden, maar af en toe eens proeven van hun muziek kan voor niemand kwaad
7. The green green grass - The American Analog Set: hun plaat Set free uit 2005 beluister ik eigenlijk veel te weinig en als je deze song hoort, kan je dat alleen maar betreuren
8. Sorry sorry - Femi Kuti: in de voetsporen van zijn vader maakt ook Femi Kuti erg mooie platen
9. Samba - King Sunny Ade: nog meer Afrikaanse muziek
10. Where's your head at - Basement Jaxx: een regelrechte floorfiller uit 2001
11. We don't care - Audio Bullys: twee jaar later kwamen Audio Bullys met dit op de proppen, ook altijd goed om de dansvloer te vullen
12. I see you baby (Fatboy Slim radio edit) - Groove Armada: en nog ééntje om het af te leren, uit 2004
13. Veronica - Elvis Costello: dankzij de leuke clip op MTV was dit mijn eerste bewuste kennismaking met Elvis Costello
14. Love is a burning question - Graham Parker: samen met een vriendin zag ik Graham Parker ooit eens live in de AB, dankzij kaarten die ik had gewonnen via Humo. Het was een bijzonder en verrassend optreden van een man die ik toen nog niet echt kende
15. The answer - Garland Jeffreys: natuurlijk is zijn bekendste nummer Matador, maar deze song en Hail hail rock 'n roll zijn mijn favoriete singles van deze artiest
16. Doll parts - Hole: Courtney Love is vooral bekend als de weduwe van Kurt Cobain hoewel ze met haar eigen band toch wel minstens één goed album heeft uitgebracht, Live through this, waarop dit nummer terug te vinden is
17. Bluebell - Babes In Toyland: ongetwijfeld een inspiratiebron voor Courtney Love was deze band. Deze song staat op Fontanelle uit 1992
18. Untrust us - Crystal Castles: de opener van dit titelloos debuut uit 2008 is uw aandachtige oren meer dan waard 
19. Heartbeats - The Knife: The Knife zou later een band blijken die de risico's niet schuwt. Deze song werd hun grootste hit, geheel terecht overigens...
20. Alala - CSS: deze Brazilianen mogen deze maand het rijtje afsluiten

Beluister hieronder de volledige afspeellijst:

Lied van de week: week 8 - 2017

Hallo maandag - Spinvis

Spinvis staat altijd garant voor poëtische muziek én teksten. Hij lijkt een gewone jongen uit de straat, amper opmerkelijk te noemen. Hij is eerder de ideale schoonzoon dan de rock 'n roll-rebel. Het is dan ook heuglijk nieuws dat er een nieuw album uit is (al is dat dan een verzamelaar), Omnibus, en dat hij terug een theatertournee doet (Trein / Vuur / Dageraad). Dit is de openingssong eruit en ook een single waarvoor weer zo'n mooie clip gemaakt werd.

Je kan het album Omnibus hier streamen of downloaden.

Lyrics:

Hallo halte, hallo flat,
hallo namen bij de bel, hallo kamer, hallo bed,
hallo daar, kom maar met de rest
beelden van een kampioen
en dan een pretpark en een vrouw, die iets verkoopt
ik weet niet wat
en dan een kind dat niemand wou
oud en dom, maar alles went
en boven maandag is het grijs
denk ook voor jou, waar je ook bent
mensen komen, mensen gaan
wat is gezegd, wordt altijd waar
wat is geweest, heeft nooit bestaan

Hallo maandag, hallo mei,
hallo uitzicht, hallo tijd
draag mijn kleren, neem mijn hart
welkom weemoed, welkom storm
welkom schaduw op de grond van wat nog moet en zal
en alles wat nog komt...

Er wordt een huisraad opgehaald
10.000 folders op de mat
van de dunne man, die met zijn hond, vaak op het winkelcentrum kwam
je wordt hier dagelijks gemist, je wordt dagelijks verwacht
je brieven worden goed bewaard, gelezen wat er niet in staat
er schuiven geesten door de gang
en wat ik verder ook probeer
het wordt niet minder, alleen maar meer
steeds meer sterren op mijn huid,
steeds meer beelden in een uur,
steeds meer stappen naar de muur

Hallo maandag, hallo mei,
hallo uitzicht, hallo tijd
draag mijn kleren, neem mijn hart
welkom weemoed, welkom storm
hallo schaduw op de grond van wat nog moet en zal en komt.

Hallo maandag, hallo mei,
hallo uitzicht, hallo tijd
draag mijn kleren, neem mijn hart
welkom weemoed, welkom storm
hallo schaduw op de grond van wat nog moet en zal
en alles wat nog komt...

Retro review: Sinéad O'Connor

In 1990, het jaar waarin ik mijn eerste jaar aan de universiteit afrondde, begon ik muzikaal ook te ontbolsteren. Eén van de platen die heel veel voor me betekenden, was I do not have what I haven't got. Niet alleen was de Prince-cover Nothing compares 2 U de soundtrack bij de hevige crush die ik dat jaar had, maar ook de emotionele rauwheid van het album greep me toen al, hoewel ik de ware intensiteit ervan toen zelfs nog niet begreep.
Ik had geen idee van het zware leven dat de toen 24-jarige Sinéad O'Connor al geleefd had, doch dat hoeft niet om in vrijwel alle songs een zwaarte en ernst te horen die voor mij toen overweldigend was. Ook nu nog klinken de teksten te zwaar om te dragen door zo'n jonge vrouw, al slaagt Sinéad er wonderwel in de juiste toon te vinden. Of het nu om maatschappijkritiek gaat in Black boys on mopeds of het verscheurende einde van een relatie met iemand die je nog graag ziet (Last day of our acquaintance), telkens weet ze trefzeker details te bezingen die de smart en wanhoop voelbaar maken. Muzikaal wordt allemaal heel verteerbaar gemaakt door een productie die eigentijds (toen) was en clever opgebouwd. The emperor's new clothes is zo'n perfecte symbiose tussen een uitstekende popsingle en gefundeerde meningen die tonen dat hier iemand spreekt/zingt die weet waarover ze het heeft, gegoten in een overtuigende songtekst. En niemand (ook Prince zelf niet) slaagt erin Nothing compares 2 U zo helder te brengen dat elke noot en elk woord tegelijk breekbaar en beenhard klinkt. De clip onderstreepte dat bovendien ook nog eens perfect. Het tempo van de song is zo precies in zijn slepende traagheid dat je je als luisteraar net als het ik-personage helemaal aan stukken gescheurd voelt.
Het album eindigt met de a capella gezongen titelsong. Dat begreep ik toen absoluut niet, ik was ook niet echt a capella gewoon natuurlijk. De soberheid van het nummer, zo zie ik nu in, versterkt heel sterk de lyrics en dwingt de luisteraar alle aandacht te geven. Als afsluiter van een album waarop de teksten minstens even belangrijk zijn als de muziek, is dat een verdomde slimme zet geweest.

Beluister hieronder het volledige album (met uitzondering van het door Prince geschreven Nothing compares 2 U):

Matt Watts

Het doet nog steeds een klein beetje pijn dat niet meer mensen het fantastische Wayward wind dat Matt Watts met The Calicos maakte, beluisterden. Het is nochtans een muzikaal genot dat in 2013 amper overtroffen wordt, getuige mijn eindejaarlijstje dat jaar. Na Songs from a window een jaar later is er nu het nieuwe How different it was when you were there.
Van bij opener Time turns as an engine is duidelijk dat de folk die Watts brengt, zulk een diepgang heeft dat je meteen gedrenkt wordt in de zoete, zalvende sfeer. Het lijstje gastmuzikanten oogt overigens indrukwekkend: Stef Kamil Carlens (Zita Swoon Group, ex-dEUS), Nathalie Delcroix en Bjorn Eriksson (Eriksson Delcroix dus), Geert Hellings (Guido Belcanto), Maarten Moesen (Admiral Freebee) en bassist en producer van deze plaat Nicolas Rombouts (ex-Dez Mona). Het resultaat is een plaat die zich het best laat beluisteren onder een koptelefoon zodat alle details ongefilterd je oren binnendringen. De vocalen voelen dan nog meer aan als een lotion die verzacht. Joanne, een ode aan een vrouw waarvan hij nog houdt maar die hij verloor (als vriendin?), mag dan pijnlijk zijn voor wie naar de woorden luistert, de muziek is dan weer heel troostrijk.
Wat hou ik van de bassen die Your love is not your own schragen. Hier nog meer dan in de vorige songs zitten de kleine details zo verscholen dat mijn tip om door een koptelefoon te luisteren, loont. Het parlando bij aanvang van How many years dwingt ons de zetel in om te luisteren naar het verhaal. De dwingende kracht van de stem vertelt ons immers dat dit verhaal doordringend zal zijn en allerminst vrijblijvend. Op zijn vorige album vonden we al dat Matt Watts hengelde in de vijver waaruit Nick Cave zijn Murder ballads viste en dit keer lonkt de Amerikaanse Belg naar The weeping song. Dat deze artiest je echt zijn songs weet binnen te trekken, komt deels ook doordat hij er enkele malen voor kiest het aftellen voor de start van het nummer mee op plaat te zetten, zoals in Just one more man to be turned loose. Ook hier lijkt Matt Watts te zinspelen op een stukgelopen relatie, maar zoals hij in een interview enkele jaren geleden al aangaf, houdt hij ervan de realiteit te verdichten en wat hermetisch te maken voor de luisteraar.  
If we'll ever be here again vormt een prachtig rustpunt voor het oor, maar is voor de ziel een pijl die zo precies wonden maakt en laat pijnigen dat je er als luisteraar ongemakkelijk van wordt. Gevolgd door Things have surely changed, een al even hartverscheurend lied, worden we overweldigd door wat welhaast zeker een break-up album geworden is. Stiltes worden ook hier weer heel doelgericht gebruikt en zijn geen onderbreking maar eerder de kern van het nummer. 
Was pijn stilaan een constante doorheen de evolutie van het verhaal van deze plaat, dan is Days have come and gone onder meer door de lichtere toetsen die de gitaar aanbrengt een kleine schittering van hoop. Die hoop, broos als een edelweiss, zet zich door in Endless twisted root. Daarin sluimert opnieuw Nick Cave door en feitelijk ook Johnny Cash. Many a friend too kind, mee geschreven door Stef Kamil Carlens, is een samen-drinken-song van mannen onder elkaar die onder het mom van straffe verhalen troost bieden zoals enkel kerels dat kunnen: geen openlijk blootgeven van gevoelens maar wat ongezegd is, ongezegd laten en er toch op antwoorden.
Een waardig en sereen slot vormt Known thieves, dat drijft op een heerlijk basriedeltje (als we zulk een ogenschijnlijk oneerbiedig woord mogen gebruiken). Het lijkt of de zanger zijn catharsis gekregen heeft en ons op de valreep nog kan geruststellen: het komt uiteindelijk allemaal goed...

Het album is uitgebracht door Starman Records. Ze wordt verdeeld door Suburban/Bertus.

Lied van de week: week 7 - 2017

Bang bang - DJ Fresh vs Diplo featuring R. City, Selah Sue and Craig David

Deze week ga ik voor een onvervalste radiohit waarin dancehall-invloeden het hitpotentieel nog verhoogden. DJ Fresh en Diplo (van Major Lazer) laten zich bijstaan door R. City, onze eigenste Selah Sue en Craig David in wat al op papier een geheide hit moet zijn geweest. Ook de grappige clip smeekt om instant succes.

Je kan deze single hier streamen of downloaden.

Lyrics:

[R. City:]
Bang bang
You knock me down
I hit the ground
I can't get back up, ka-
Bang bang
You knock me down
I hit the ground
(Boomerang!)
Bang bang
You knock me down
I hit the ground
I can't get back up, ka-
Bang bang
You knock me down
I hit the ground
I can't get back up, ka-
Bang

Well they call me a murderer
If you let me get too close, I will be hurtin' ya
When I got you feeling good, by [?] you should [?] criminal police like me do


[Selah Sue:]
I feel your heartbeat
Every day and every night, every night
And your love kills me
Kills me like a homicide, homicide
I can't live, can't breath
I just need you by my side, by my side
Cause your love kills me
Kills me like a homicide, homicide
Like a homicide


[R. City:]
Bang bang
You knock me down
I hit the ground
I can't get back up, ka-
Bang bang
You knock me down
I hit the ground

[Craig David:]
Bang, bang, hit the ground
It's a murder just to hear man down
Back it up like champion sound
DJ press rewind, come back 'round
Never thought that you would do me like that
After holding you down up in these streets
Especially as it was only last night
You were looking back at me in my sheets, yeah
It feels like nobody knows
Blood staining out my clothes, pulling me with such force
I never felt this before
When you pull out your gun and let the bullet go
Shoot in my heart and once I hit the floor

[Selah Sue:]
I feel your heartbeat
Every day and every night, every night
And your love kills me
Kills me like a homicide, homicide
I can't live, can't breath
I just need you by my side, by my side
Cause your love kills me
Kills me like a homicide, homicide
Like a homicide


[R. City:]
Bang bang
You knock me down
I hit the ground
I can't get back up, ka-
Bang bang
You knock me down
I hit the ground

Bang bang
Bang bang
Bang bang
You knock me down
I hit the ground
I can't get back up, ka-
Bang bang

Ryan Adams

Toegegeven: we wisten niet waaraan we ons op Ryan Adams’ nieuwste langspeler konden verwachten. Nadat hij twee jaar geleden 1989 van Taylor Swift volledig onder handen nam, waren de meningen van z’n fans verdeeld. Viel hij dan toch ten prooi aan het monster genaamd muziekindustrie of gaf hij Swift credibiliteit die ze volgens de die-hards niet verdiende? De lovende reacties op het eindresultaat staan dan wel overal zwart op wit, diezelfde soms snobistische fans zagen hun held van z’n sokkel vallen.
Die karikaturale Adams-fans slagen wellicht een zucht van opluchting wanneer ze Prisoner beluisteren. Sinds zijn begindagen bij Whiskeytown geeft hij mee vorm aan het alt-country genre, zij het solo, zij het in het gezelschap van The Cardinals. Hij roomde de zoetigheid van country af en zette de emoties en verhalen die het genre gemeen heeft met folkmuziek in de verf. Verwacht op dit album niets meer en vooral niets minder. Eerst geloste single Do you still love me biedt wat dat betreft een goede staalkaart: de gitaren klinken als amper in te tomen mustangs op de prairie, de opbouw van het nummer legt de pathos gelukkig aan banden en het refrein klinkt als een hartverscheurende, wanhopige smeekbede.
Al sinds solodebuut Heartbreaker weet Adams de gevoelige snaar te raken met het schijnbare gemak dat op deze plaat geëtaleerd wordt op Doomsday. Het resultaat is een anthem-achtige song, genre I and love and you van The Avett Brothers. Je stelt je haast onbeschroomd een stadionversie voor. Elke noot botst vrijwel onmiddellijk op de muren van je kamer, waardoor die dubbel zo hard binnenkomt. De mondharmonica in het slot verscheurt vervolgens wat overgebleven is van je traanklieren en het zilte vocht van je wang houden blijkt een haast onmogelijke opdracht. Ook in minder aanzwellende nummers als To be without you schiet Adams trefzeker raak. De inmiddels drieënveertigjarige singer-songwriter deelt zijn blutsen en builen uit ter lering, toont met een mengeling van trots en schroom zijn eigen littekens en werpt zijn hobbelig parcours aan je voeten.
Ryan Adams is de Springsteen die nooit het origineel zal worden omdat zelfs de enige echte Boss intussen veranderd is. De idolatrie van Adams is ondertussen gelukkig minder krampachtig, en na zo’n twintig jaar musiceren heeft hij wel degelijk recht op zijn eigen plaats in het muzikale pantheon. Soms klinkt hij als een ingetogen versie van The Boss (Outbound train), al kan hij steeds beter met eigen middelen z’n mannetje staan. Broken anyway is daar een mooi voorbeeld van. Het is de onuitputtelijke bron van troost die muziek hoort te zijn. Of hoe Ryan Adams zich opwerpt als dé ludduvuddu-specialist van zijn generatie.

Deze recensie kan je ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:

Gelezen (98)

In koelen bloede - Truman Capote

Truman Capote doet (gedetailleerd) verslag van een moordzaak in Kansas die de mensen daar heel erg beroerde: een gezin van vier werd vermoord voor een kleine buit, een daad van zinloos geweld eigenlijk die in 1959 de VS schokten. Daarbij laat hij een prachtige schrijfstijl bewonderen en bij momenten weet hij je echt mee te sleuren in het verhaal. Soms echter is de overdaad aan details wat storend en maakt het het verhaal wat langdradig, maar over het algemeen blijft dit een goed boek, dat een pioniersrol vervuld in het genre van de "faction".

Frankenstein - Mary Shelley

Heel interessante editie van het bekende verhaal van Mary Shelley, met een inleiding over waarom we nog steeds gefascineerd raken door dit verhaal en voorworden van Mary Shelley zelf en van haar man Percy Shelley, de bekende dichter.
Heel mooi is het gebruik van een raamvertelling en wat me ook opviel, is de beschrijving van de eerste periode in het "leven" van het "monster": een perfecte illustratie van de eerste fase in de sociaal-emotionele ontwikkeling (volgens het model waarmee we in ons werkveld vaak werken). Dat de schrijfster toen al zo'n goed inzicht had in wat de eerste ontwikkelingstaak is in het leven, verraste me.
Het verhaal zelf is meeslepend, soms zijn de bespielingen en de beschrijvingen van de emotionele toestand van de hoofdpersoon (Dr. Victor Frankenstein) wat lang, maar het is natuurlijk nodig om deze tekst ook te lezen in zijn historische context. En dan valt overigens op hoe modern en hedendaags dit boek ook vandaag nog leest...

Muzikale mailbox (14)

Tijd om terug enkele artiesten die in mijn mailbox belandden, in het zonnetje te zetten!

De eerste is alvast Lex Land, die ons gratis als Valentijnscadeau haar nummer If I aanbiedt (rechtsklikken en opslaan als... mp3-bestand en het is gratis het uwe). Die song komt uit haar tweede album Were my sweatheart to go... Beluister het hieronder helemaal:



Ook Christine Leakey wist mijn aandacht te trekken en wel met onderstaande clip voor haar nieuwe song Walks like an angel. De beelden werden grotendeels onder water opgenomen en passen perfect bij de wat zweverige sfeer die het nummer kenmerkt. Dit lied zal terug te vinden zijn op haar album Wanderlust wishin well, dat uitgebracht wordt op 3 maart. Voorlopig kan je op haar Bandcamp-pagina nog maar drie songs daaruit beluisteren, maar de overige zal je dus vermoedelijk vanaf die datum ook kunnen streamen.

Dan is er tenslotte nog Chances, een band die electropop mixt met wereldmuziek en net hun debuutsingle uit hebben: Shine.

Lied van de week: week 6 - 2017

Do you still love me - Ryan Adams

Ryan Adams brengt op 17 februari zijn nieuwe album, Prisoner, uit en afgaande op deze single mogen we in onze handjes wrijven en likkebaarden.

Je kan het album Prisoner hier bestellen alvast.

Lyrics:

I been thinking about you, baby
You've been on my mind
Why can't I feel your love?
My heart must be blind

What can I say?
I didn't want it to change
But in my mind
It's all so strange

Do you still love me, babe?
Do you still love me, babe?
Do you still love me?

Another year will pass
I will count the days
Another sun goes down
And I'll never see the rays

What can I say?
I didn't want it to change
Is my heart blind
And our love so strange?

Do you still love me, babe?
Do you still love me, babe?
Do you still love me?

Do you still love me, babe?
Do you still love me, babe?
Do you still love me?

Wiegedood

In 2015 bracht Wiegedood De doden hebben het goed uit en nog geen twee jaar later is er de toepasselijk getitelde opvolger: De doden hebben het goed II. Atmosferische black metal was toen een genre dat ik absoluut niet kende. Nu zou ik nog niet durven beweren dat ik er intussen wel al vertrouwd mee ben, maar de songs komen niet meer als een donderslag bij helder hemel binnen.
Of doen ze dat wel? Ontzielling geselt de oren van de leek ; wie doorheen de "herrie" kan luisteren, ontdekt een melodieuze lijn die "ruwe bolster - blanke pit" schreeuwt. Schreeuwen doet ook de zanger, hoor ik u al denken. 
In Cataract valt de doffe drum op die de maat aangeeft. Dwars door alle gitaargeweld heen is dat een constante, als de harteklop van de song. Halfweg lijkt de song te eindigen, te sterven in een fade-out die net de slotnoot niet bereikt eer zanger Levy Seynaeve hem opnieuw in gang brult. Met een niet-aflatende energie drijft dit nummer ons recht in een mentale staat van chaos en ongebreidelde loslaten, waarin we vermoedelijk juridisch niet meer verantwoordelijk kunnen gesteld worden voor onze daden.
Net als op de voorganger is de titelsong het centrum van de plaat. De gruis op het einde vormt de perfecte inleiding voor de afsluiter, maar eerst hebben we dan al een mooie, trage, slepende intro achter de rug waarin een drone uit één of ander donkere krocht van de folk weggelopen lijkt. De krachtige uithalen van de gitaren splijten de hemel open.
Smeekbede gooit nog eens alle registers open, zowel vocaal als in drums en gitaren. Als we het moment moeten aangeven waarop we echt warmgemaakt werden voor atmosferische black metal, zou dit het wel eens kunnen zijn. Dit lied bevat alles wat we verwachten en is de Smells like teen spirit van de black metal voor mij: hard en tegelijk melodieus, meedogenloos en tegelijk uitnodigend voor wie moeite wil doen om muziek echt te begrijpen en echt op zich in te laten werken. Het einde met de wegstervende, groezelige vocalen is de ideale climax voor deze plaat.
In vergelijking met het debuut lijkt Wiegedood er beter in te slagen variatie aan te brengen, zijn de melodielijnen beter uitgewerkt (hoewel de band, achteraf gezien, in Svanesang al duidelijk te kennen gaf te kunnen spelen met tempowisselingen zonder als een stuurloos ritje op een ezel te klinken) en weet het trio er in te slagen mij meer voor hun muziek te winnen. Soms blijken sequels het origineel te kunnen overtreffen, en dat geldt zeker voor deze De doden hebben het goed II.

Je kan het album hier kopen bij Consouling. Beluister het hieronder volledig:

Gespot voor u: Danbert Nobacon And The Axis Of Dissent

Vrolijke popmelodieën, waar hoor je ze nog zo onbezorgd als toen we klein waren? Het lijkt wel alsof pop tegenwoordig ook zijn best doet om, hopend op wat erkenning vanuit alternatieve hoek, vreemde genres te incorporeren of wat ingewikkelder te klinken dan nodig. Dat is niet het geval bij Danbert Nobacon, voormalig lid van Chumbawamba (iedereen herinnert zich vast nog Tubthumping, hun grote hit).
Samen met The Axis Of Dissent brengt hij in april Stardust to Darwinstuff uit, maar je kan het album al streamen via hun Bandcamp-pagina (waar je het ook al kan bestellen). Deze plaat klinkt heel vrolijk maar vergis je niet: de boodschap die gebracht wordt, is er één van verontwaardiging en protest. Wie dacht dat de protestsong niet meer bestond of wie denkt dat dat zo een lied dan per definitie boos moet klinken, is dit een terechtwijzing. Niet elk nummer is overigens een aanklacht. In de titelsong verwondert de zanger zich over de magie van de fysica en biologie van het leven. 
Verder vind je hier natuurlijk heel veel songs die wél een protest zijn tegen de nieuw verkozen president Trump en zijn regering: gaande van Revolution 9.01 (al single al eerder uitgebracht begin dit jaar) tot Karma won't save us (from Rex Tillerson). Tillerson is, voor wie graag wat achtergrondinfo heeft, de voormalige CEO van ExxonMobile en tegenwoordig minister van Buitenlandse Zaken. 
Het mooie aan dit album is dat Danbert Nobacon alles weet te verpakken in (soms erg Brits klinkende) popsongs waarin heel wat genres de revue passeren. Het levert een gevarieerde en vooral heel leuke plaat op.

Je kan het volledig album hieronder beluisteren:

Tiny Legs Tim

Niemand in Gent/Vlaanderen/België* weet zo goed de blues te brengen en te promoten als Tiny Legs Tim, op Roland (die zijn grootvader had kunnen zijn) na... Zes jaar na zijn debuutalbum One man blues is er de vierde langspeler van de man en dit keer wordt hij bijgestaan door Steven Troch op harmonica. 
Het album opent met Religions serve the devil well, dat een tijdloze boodschap uitdraagt voor zowel atheïsten (die zeker instemmend zullen knikken) als gelovigen (die soms best wat kritischer mogen zijn omtrent in naam waarvan hun geloof misbruikt wordt). De meeste songs delen overigens het relaxte gevoel van deze radiovriendelijke albumopener, al durft Hardcore blues wat meer uit de bocht te swingen. 
In deze plaat horen we in ieder geval een grote liefde voor het genre van twee zeer bekwame muzikanten. Wie denkt dat blues enkel kommer en kwel is, raden wij deze plaat alvast aan als mooi bewijs van het tegendeel.

* schrappen wat niet past 

Tiny Legs Tim kan je live aan het werk zien op o.a. volgende locaties de komende tijd:

• 8/2: AB Brussel (uitverkocht)
• 10/2: Mezz Breda (NL)
• 11/2: BoogieVille Gent
• 15/2: Cultuurhuis De Leest Izegem
• 18/2: Muziekcentrum Dranouter
• 4/3: Dommelhof Neerpelt
• 17/3: Statenzaal Zwolle (NL)
• 31/3: Trefpunt Gent

De volledige concertkalender vind je hier.
Je kan het volledige album hieronder beluisteren:

Sampha

Sampha is een artiest die al op heel wat platen die ik het afgelopen jaar beluisterde wel één of andere gastrol vervulde. Vrijdag bracht hij zijn solo-album uit, Process, dat niet alleen door mij met nieuwsgierigheid verwacht werd.
Het is niet meteen bij een eerste beluistering een plaat waar je van achterover slaat en ik denk dat ik ze eerst nog vaak ga moeten beluisteren vooraleer de Londense artiest erin slaagt mij mee te slepen. En, eerlijk gezegd, daar heb ik niet zo veel zin in: er zijn genoeg (betere) platen om naar te luisteren waarvan de maker me wel meeneemt in zijn muzikaal universum en mijn geduld minder op de proef stelt. Is dit dan een slechte plaat? Nee, dat zeker niet. Kora sings is een aardige song die ik verkies boven bijna de helft van wat Studio Brussel ons tegenwoordig voorschotelt en Blood on me zit vernuftig genoeg in elkaar om de analytische luisteraar in mij te bekoren. Helaas zit het beste vooral vooraan in dit album en naarmate ze vordert, overheerst meer en meer een gevoel van inwisselbaarheid. Nee, jammer voor Sampha, maar mijn eindejaarslijst zie ik hem niet halen.

Je kan het volledige album hieronder beluisteren:

Foxygen

Het lijkt wel alsof je naar een kruising luistert tussen het Eurosongfestival en een musical en ondanks deze omineuze vergelijking kan ik Avalon best wel smaken. Het is één van de acht nummers op Hang, het nieuwste album van Foxygen.
De hele plaat klinkt deze groep alsof ze heel bewust de grens van de kitsch opzoeken. Pompeuze blazers: check. Aanzwellende strijkers: check. Pathos in de stem: check. Zelfs een vrolijk toonladdertje op de piano ontbreekt niet in America, dat bij momenten niet zou misstaan in een soundtrack van Danny Elfman bij een Tim Burton-film.
Tegelijk hangt er een ouderwetse, zondagnamiddaggevoel sfeer over dit album die het allemaal verteerbaar maakt. Foxygen klinkt zorgeloos en brengt ons terug naar de tijd dat we bij onze oma's taart gingen eten of pistolets met kaas en preparé. Débardeurkes en een ritje in een Citroën CX zijn slechts een paar noten verwijderd. De seventiescountryballad sluipt On Lankershim binnen en als er één groep is waar Upon a hill me doet aan denken, is het The Divine Comedy.
Wanneer ik op het eind van het jaar de lijst van besproken albums herbekijk, zal dit vermoedelijk één van de vreemdste eenden in de bijt zijn...

Je kan het volledige album hieronder beluisteren:

Brutus

Wie nood heeft aan een muzikale kopstoot is bij Brutus aan het juiste adres. Op z’n debuutplaat Burst grossiert de band in het soort energie waarvan een mens zich afvraagt of het live eigenlijk nog harder kan.
Zangeres Stefanie beschikt over een stel schijnbaar onverslijtbare stembanden. Hoewel de manier waarop ze die geselt straffe zangpartijen oplevert, zal ze er niet snel de goedkeuring van gediplomeerde stemcoaches mee krijgen. Het lijkt alsof ze een voortdurend gevecht voert met de door haar bespeelde drums en de gitaar van Stijn en de bas van Peter. Haar twee kompanen rammen er immers ook behoorlijk op los. Zelfs na een occasionele, rustige intro (Drive) gaat het tempo fors omhoog en stuwen de instrumenten en zang het nummer naar steeds hogere oorden, tezamen met het aantal decibels. Gelukkig verhult dat niet de vernuftige opbouw van die song. De kunst om in al dat rumoer een werkelijk goed geconstrueerd lied te verstoppen, etaleert het trio eveneens op Horde II.
Toch lonkt bij momenten het gevaar te vervallen in een stripverhaal als Suske en Wiske, dat weliswaar getuigt van vakmanschap maar ook net iets te veel van hetzelfde wordt naar onze smaak. Brutus laat op dit debuut weinig ruimte voor nuance en klinkt voortdurend alsof woede de brandstof is waarop de band naar Vancouver vloog om de plaat in te blikken. De andere kant van de medaille is wel dat je de afzonderlijke nummers minder van elkaar kan onderscheiden. Daardoor wordt het moeilijk om aan te duiden welke song precies het verschil maakt.
Wel duidelijk is dat het Leuvense drietal, wiens live-reputatie hen nu al vooruitsnelt, met dit werkstuk in handen knallende optredens in het vooruitzicht heeft. We zijn benieuwd of ze er dan beter in slagen om de subtiele nuances uit te spelen, of veiligheidshalve kiezen voor een totale overrompeling van het publiek.

Deze recensie kan je hier ook lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:

Manngold

Eind vorig jaar bracht Manngold een titelloos album uit als opvolger van het in 2014 verschenen debuut Manngold de cobre. Hun krautrock weet ook dit keer sterk te bekoren. Neem bijvorbeeld Manngod: een song die voortjakkert als een trein, die openbloeit als een Led Zeppelin-solo en gruist als zand tussen de radertjes in Modern times van Charlie Chaplin. En dat is maar de helft van het verhaal, want later ondergaat het lied een metamorfose tot een soundscape vol vreemde geluiden en groeit daaruit weer de melodielijn die tot een climax aanzwelt.
Boogie laat dan weer een andere kant van het zestal zien. Psychedelische invloeden maken een funknummer waarin de gitaar kronkelt als een hongerige slang, dringend op zoek naar een hapje, tot nét dat tikje meer. In DEMT horen we dan weer punk maar Manngold zou Manngold niet zijn als ze die niet injecteerden met seventiesrock. Welke song je ook beluistert op deze plaat, steeds weet die te ontsnappen aan de hang van luisteraars om er één etiketje op te plakken. 

Komende zondag stelt de band haar album voor in de Vooruit in Gent. Ze hebben net een tweede single uitgebracht, Manngod.

Je kan het volledige album hieronder beluisteren. De plaat (zowel als CD als op vinyl) kan je kopen bij Consouling.

Lied van de week: week 5 - 2017

I'm better - Missy Elliott featuring Lamb

Missy Elliott weet zelfs in een rustiger nummer de perfecte balans te vinden tussen eigenzinnigheid en popgevoeligheid, getuige deze nieuws single. Overigens is Lamb, die hier voor gastvocalen zorgt, niet de band die ons het mooie Gorecki schonk, maar een producer.

Je kan de song hier streamen of downloaden.

Lyrics:

I'mma start it from the bottom 

Show you how to flip a dollar 

I got food in my dining room

I'm better, I'm better, I'm better 

It's another day, another chance 

I wake up, I wanna dance 

So as long as I got my friends... I'm better, 

I'm better, I'm better 

He say I'm hot, 

I'm so fuego 

Pull up on him in my vehicle 

He say I'm pretty, I'm pretty 

You must be from Brazil, it must be from Me-hico 

Roll up on him in my Lambo 

Jump out like skrrrt, yeah bro 

You need a chick like me to make you wanna leave them other broads, 

you don't know nann hoe

Yeah he got bands in the Bando 

Missy got dudes in Orlando 

Plus I got cars that he paying for 

Man I be too much to handle 

Watch what I do, when I get up on you 

Pop potential in my room and zoom in the poom 

He watching my body like he watching Scandal 

But I'm just here, with my girls 

I'mma start it from the bottom 

Show you how to flip a dollar 

I got food in my dining room 

I'm better, I'm better, I'm better 

It's another day, another chance 

I wake up, I wanna dance 

So as long as I got my friends... 

I'm better, I'm better, I'm better

Missy so hot, I'm from Vee-e-e 

The car that I drive be Ferr-ar-i 

My clique is so thick and the broads be hollin' and whistlin' 

That be like damn bae 

Man I'm 3000, I'm André 

Yo Missy talk big, I'm so blind date 

Bruce Lee on the beat

I don't compete with none of these geeks 

I just rant like I'm Kanye 

Yeah he got bands in the Bando 

Missy got dudes in Orlando 

And I be driving cars he paying for 

He say I'm too much, I'm a handful 

He watching my body like watching Scandal 

But I'm just here, with my girls

I'mma start it from the bottom 

Show you how to flip a dollar 

I got food in my dining room 

I'm better, I'm better, I'm better 

It's another day, another chance 

I wake up, I wanna dance 

So as long as I got my friends... 

I'm better, I'm better, I'm better 

Brand new flow when I rap 

DJ, bring that back 

You ain't ever heard a track like that 

Shit might slap, booty go clap 

Roll up in the Benz 

Looking like a ten, stack 

When I rock, make it bop, in my car 

And it bang-bang-bang like (tune-out noise) go blap-blap-blap

Yeah he got bands in the Bando 

Missy got dudes in Orlando 

Buying me bags and new shoes and new cars and everything I know that he paying for 

Yeah he be hooking me up 

Yeah he be looking me up 

Watch what I do, when I get up on you 

Pop potential and zoom in the poom 

I'mma start it from the bottom 

Show you how to flip a dollar 

I got food in my dining room 

I'm better, I'm better, I'm better 

It's another day, another chance I wake up, I wanna dance 

So as long as I got my friends... 

I'm better, I'm better, I'm better