Met het oog op de operatie aan mijn hart binnenkort besloten mijn lief en ik, die al heel vroeg weekendtickets hadden gekocht voor Leffingeleuren, het toch wat gedoseerd en rustig aan te pakken. Vrijdag lieten we aan ons voorbijgaan en voor zaterdag en zondag kozen we een deel van de concerten uit, zodat ik niet al te vermoeid zou raken.
Zaterdag zetten we onze festivaldag in met Isbells. Deze Belgische band heeft net een nieuw album uit, Billy, dat ze dan ook fier kwamen voorstellen. Het leeuwendeel van de songs kwam dan ook uit die nieuwste worp. Daarbij vallen twee zaken meteen op, althans in de live uitvoering (want het nieuwe album zelf heb ik nog niet gehoord). Ten eerste zijn de liedjes matuurder geworden, bedaarder maar fijner uitgewerkt. Er zit meer rust in de set, al blijven er zeker tijdens een optreden genoeg energieke momenten om een gebalanceerde set op te leveren. Ten tweede lijkt het me alsof deze set nog wat groei nodig heeft. Af en toe immers had ik het gevoel dat de opgebouwde spanningsboog weer wat inzakte. Misschien is het ook omdat zo'n festivalset wat korter is, dat het geheel nog niet helemaal overtuigde. Toch ben ik zeker niet ontevreden: mooie songs met hoogtepunten als Reunite, Hand on the chest en een niet-versterkte, mooi afwisselende zachte en krachtiger The night is yours waarin debutant-bandlid Niels (één van de twee blazers) mocht soleren en het publiek ook de kans kreeg een fluitsolo in te lassen.
Setlist:
- Billy
- Nothing goes away
- I was told
- I don't need any colour
- Reunite
- Elation
- The sound of a broken man
- The art of knowing
- Hand on the chest
- The night is yours
Torres kende ik enkel van naam, maar na al het goede dat ik over haar al had gelezen en gehoord, was ik zeer benieuwd. Van haar concert heb ik alvast geen spijt... Aanvankelijk leek de Amerikaanse, bijgestaan door 3 muzikanten, wat last te hebben van de zenuwen. Naarmate haar optreden vorderde, verscheen er meer en meer een glimlach om haar mond en ze stond ook steeds steviger op het podium. Het leidde tot hoogtepunten als Sprinter, Strange hellos en The harshest light.
Setlist:
- Mother Earth, father God
- New skin
- Cowboy guilt
- Sprinter
- A proper Polish welcome
- Son you are no island
- Strange hellos
- Honey
- The harshest light
Ik reviewde hier vroeger al het album New wild everywhere van Great Lake Swimmers. De groep rond Tony Dekker maakt altijd goeie muziek, maar op hun platen mis ik die echt opvallende songs die een band wat hoger uittillen boven de rest. Hoewel ze nooit slecht werk afleveren, weten ze nooit een uitschieter te maken die een uitstekende single zou betekenen en die hen meer bekendheid zou kunnen geven.
Toch had ik al gehoord dat ze live zeer de moeite zijn. Ook daar echter bleek het schoentje op dezelfde plek te knellen: op Don't leave me hanging van het nieuwe album A forest of arms na, misten we liedjes die blijven hangen. De sfeer zat er goed in, de bandleden amuseren zich zichtbaar, het publiek wordt uitgenodigd mee te zingen (op I must have someone else's blues) en we hebben ons niet verveeld. Dat is niet min natuurlijk, maar het mag (in tegenstelling tot steevast bij de slager) gerust "ietske meer" zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten