Na een fel gesmaakte passage op Les Nuits Botanique mocht Two Gallants zich opmaken voor een publiek in De Zwerver te Leffinge dat hoge verwachtingen koesterde. Gelukkig weet het duo dat soort hoop doorgaans moeiteloos in te lossen. En ze hadden bovendien een perfecte opwarmer bij.
Lang geleden dat we nog een band zo fanatiek zagen optreden als Mozes And The Firstborn zondagavond. De Eindhovenaars benaderden daarbij niet zozeer de religieuze bezetenheid van Eugene Edwards dan wel de energieke driften die we ons herinneren van …And You Will Know Us By The Trail Of Dead. Muziekinstrumenten werden (nét) niet stukgeslaan, gesprongen en gelopen werd er wel door de gitaristen. Naast de ontketende drummer was de bassist het toonbeeld van rust dat fel contrasteerde met de andere groepsleden. Ook de songs die ze brengen, zijn erg energiek en bevatten damn catchy refreinen, die je halfweg al moeiteloos kan meezingen. Na een stevige muzikale intro gingen we al bijna uit ons dak op Bloodsucker, dat klonk alsof we er al jaren naar luisteren. Andere hoogtepunten waren single I got skills en de Nirvana-cover About a girl, die ze opdroegen aan de crew van Two Gallants, want dit was hun laatste voorprogramma voor de Amerikanen. Muzikaal situeren we het Nederlandse viertal ergens tussen de surfmuziek van The Beach Boys, de garagerock van Fifty Foot Combo en de pure punkrock-‘n-roll van The Ramones.
Setlist:
- Intro
- Bloodsucker
- Waiting for something new (mp3)
- What's wrong momma
- Peter Jr.
- Time's a headache
- About a girl (Nirvana cover)
- Gimme some
- I got skills
- Wannabe
Dat Two Gallants met half zoveel personen erin slaagde om meermaals nog energieker over te komen, pleit voor het vakmanschap van het Californische duo. Gezien hun bezetting (drum en gitaar) roepen ze meteen associaties op met The Black Keys. Hoewel we daar eigenlijk gedurende de voortdenderende set amper tijd voor hadden, vroegen we ons tijdens hun optreden af waarom dit tweetal niet hetzelfde succes te beurt valt als het in herinnering gebrachte bluesrockduo. Eventjes dachten we dat het aan het ontbreken van minstens één onvergetelijk catchy nummer ligt, doch Steady rollin' logenstraft die hypothese. We blijven het antwoord dus schuldig.
Prachtig gitaarspel, overweldigende drums, een typisch stemgeluid van Adam Stephens en muziek die laveert tussen bluesrock, folkrock en alles wat maar enigszins in de buurt komt daarvan, bleken ook in Leffinge de troeven waarmee Two Gallants moeiteloos het publiek voor zich wint. Zelfs wanneer de gitaar ingeruild wordt voor keyboards en een rustiger nummer als Broken eyes gebracht wordt, imponeren ze nog. Intussen heeft de bands al meerdere albums om uit te puren en hun podiumpresence hoeft alvast niet onder te doen voor die van The Black Keys.
De fans wilden bisnummers en kregen wat weinig groepen aandurven. Drummer Tyson Vogel vroeg of het ok was als ze van het podium afdaalden “cause it’s weird to play up here”. En zo speelden de twee in het midden van de zaal, omringd door het publiek dat ze heel dicht bij hen hadden geroepen Crow Jane, uit hun debuutalbum, enkel met zang, akoestische gitaar en tamboerijn. Haast ademloos genoten de luisteraars.
Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten