De Ongeletterde Wanhoop: Interview Equinox, The Peacekeeper

23 mei 2013

Interview Equinox, The Peacekeeper

Nadat ik Wouter Buyst, de man achter Equinox, The Peacekeeper, live had gezien in een huiskamer (het verslag daarvan kan je hier lezen), sprak ik hem in zijn eigen huiskamer, waar muziekinstrumenten de muur sieren en waar een rustig muziekje op de achtergrond ons vergezelt.

Goeiemiddag Wouter. Kan je je eerst zelf eens voorstellen?

Ik ben muziek beginnen maken toen ik een jaar lang op reis was door Mexico, de Verenigde Staten en Canada. Na een tijdje begon ik er op straat te spelen om geld te verdienen. Eerst zong ik nummers van Dylan, Cohen,... en na een tijdje kwamen er eigen liedjes. Onderweg kwam ik dan ook mensen tegen bij wie ik mocht opnemen, onder meer in Californië. Dat was in 2004.

Toen ik terug was in België, heb ik mijn eerste plaat gemaakt. Dat ging allemaal heel traag: ik reisde tussendoor veel, en mijn home studio brandde ook nog eens uit. Eind 2009 was de plaat pas af. Omdat ik kort erna naar Colombia vertrok, mijn vriendin achterna, heb ik niet zo veel PR gedaan. De plaat kreeg wel een beetje airplay. Met deze nieuwe plaat, Birdsongs on the wasteland, wil ik dat allemaal wel doen, omdat ik het gevoel heb anders het potentieel niet ten volle te benutten.

Het meeste speel ik zelf in op mijn platen, en verder zijn er gastbijdragen van mensen die ik tegenkom, soms op reis. Dan maak ik field recordings die ik integreer in mijn songs. Dat vind ik een erg leuke manier van werken.

Voor deze plaat heb ik drie nummers al in Colombia opgenomen, en ook in India zijn verschillende liedjes opgenomen.

Wat is voor jou het belangrijkste verschil tussen je eerste album en dit?

Muzikaal is dit album lichter. Het is dan ook gemaakt in een minder zware periode in mijn leven. Mensen zeggen me ook dat deze plaat meer matuur klinkt.

Ook de productie is beter. Het album is afgewerkt in Londen en het mixproces was erg creatief, samen met Darren Allison (die al eerder met Efterklang, MyBloody Valentine, Spiritualized,... werkte). Zelf twijfel ik altijd nogal over de arrangementen, dus was het wel goed dat er nu iemand meedeed.

Welke ambitie heb je met dit album?

Mijn ambitie is vooral dat het verspreid geraakt. In de underground heb ik al een basis opgebouwd, die ik nu wil verbreden. Daarom heb ik nu ook een manager, die alles opneemt wat ikzelf moeilijk combineerbaar vind met het muziek maken zelf.

Met wie zou je graag ooit samenwerken?

Het liefst wil ik samenwerken met mensen waar ik zelf fan van ben, zoals Bonnie 'Prince' Billy. In Vlaanderen zou ik wel graag eens iets doen met Tom Van Laer (Admiral Freebee), als ik hoor wat hij productioneel doet.

Wie zijn je belangrijkste invloeden?

Ik ben door heel veel oude muziek beïnvloed: de Lomax recordings, Mississippi JohnHurt,... Daar zit veel gevoel en soul in, ik vind dat héél puur. Het ging ook heel vaak om mensen die op zich geen ambitie hadden, die gewoon muziek speelden na hun werk.

Zijn er ook invloeden waar men raar van zou opkijken, die men niet bij jou zou verwachten?

Electronische dingen als Aphex Twin of Mùm en dub uit de jaren '70 liggen wellicht minder voor de hand als invloeden. Maar eigenlijk is alles waar ziel in zit, goed voor mij.

Op welke manier hebben je reizen je beïnvloed en hoe is dat hoorbaar in je muziek?

Die invloeden zijn hoorbaar in de field recordings die ik maak, de instrumenten die ik gebruik en vaak vind je ook iets terug van de ingrijpende gebeurtenissen op reis in mijn teksten. Zo kan je een field recording horen van een man in Varanasi, aan de Ganges, die zong en die ik een plaats heb gegeven in Benares. De charango is een instrument uit Colombia, dat ik er kreeg en dat ik dan maar ben beginnen gebruiken. Op reis vallen je vaak erg intense gebeurtenissen te beurt, en die vormen de aanzet tot heel wat van mijn teksten.

In het interview met je op Indiestyle, las ik dat je vindt dat je teksten in de eerste plaats ook poëzie moeten zijn. Door welke gedichten laat je je inspireren?

Inderdaad, ik zing dan wel over dingen die me dwarszitten, maar een liedjestekst moet toch iets universeels en poëtisch hebben voor mij, zodat mensen erdoor geraakt kunnen worden. Ik wil niet vervallen in sloganeske songs. Bovendien kan een protestsong ook een protest inhouden tegen iets dat je in jezelf ontdekt, en zo wordt het misschien herkenbaar voor anderen.

Ik heb literatuur gestudeerd en zo veel Engelstalige poëzie gelezen. Voor mij blijft Leonard Cohen wel één van de grootste dichters. Ook Bob Dylan is iemand die zijn poëzie niet afzwakt om populair te zijn.

Een niet-Engelstalig publiek moet wat moeite doen, zo merk ik, om mijn teksten te bevatten, maar ik wil ze niet eenvoudiger maken zodat ze toegankelijker zouden worden. Ik krijg uiteindelijk ook wel goeie reacties voor mijn lyrics.

Jammer genoeg lijken veel mensen de kwaliteit van de teksten niet zo belangrijk te vinden bij muziek. Ik zorg er voor dat mijn teksten bij het album zitten, nét omdat ik ze zo belangrijk vind.

Ik ben overigens wel van plan om ooit zelf poëzie te schrijven, of een boek. Ik heb in de loop der jaren heel wat boekjes, post-itjes,... verzameld met ideeën daarvoor, die ik eens zou moeten bekijken. Het is een manier van werken, trouwens, die ik ken van Leonard Cohen. Ook hij brengt op zo om de 10 jaar eens iets uit in boekvorm.

Zou je ooit iets muzikaals willen doen met poëzie van anderen?

Ik heb daar wel al aan gedacht, ja. Zo vind ik Magic psalm van Allen Ginsberg erg melodieus. Ook de andere beat poets lijken me interessant om iets muzikaals rond te doen.

Wil je enkel in het Engels iets doen daarmee?

Ik heb ook al liedjes gemaakt in het Spaans, maar dat is toch wat moeilijker. Omdat ik daar beperkter in ben, ben ik gedwongen simpelere verwoordingen te gebruiken.

In het Nederlands vind ik nog moeilijker. Voor mij komen tekst natuurlijkergewijs in het Engels, en ik spreek ook nogal sterk met een dialect. Dat is iets wat ik wel nog eens zou willen proberen, in het dialect...

Wat is het mooiste compliment dat je al kreeg bij deze plaat?

Bij één van de huisconcerten die ik speelde om het album voor te stellen, kwam er een klein meisje naar me toe, dat zei: “Je muziek is zo mooi dat ik er van moest huilen. Eén mondhoek ging omlaag om te huilen, en één mondhoek ging omhoog om te lachen.”

En eergisteren zei iemand dat mijn muziek zalvend is, “als een lange omhelzing”.

Dat mensen troost vinden in mijn muziek, daar is het me om te doen. Soms verlies je jezelf een beetje in het muziekwereldje en ben je b.v. bezig met hoeveel “likes” je krijgt op Facebook. Maar uiteindelijk is het veel belangrijker wat iemand er persoonlijk aan heeft, aan je muziek.

Daarom ook kies ik voor huisconcerten. Ik vind dat zelf heel fijn, heel direct en het geeft me het gevoel terug te keren naar de roots van muziek: mensen die 's avonds samenzitten. Die sfeer kan je, als alles goed zit, opwekken met een huisconcert.

Wat vind je zelf de belangrijkste boodschap die je mee wil geven?

Als het over de boodschap gaat die ik tracht over te brengen, vind ik het erg belangrijk én ben ik blij met de evolutie dat steeds meer mensen hun mond opentrekken als ze zien wat er gaande is met onze aarde. Als iedereen dat op zijn eigen manier actueel kan houden en zijn steentje bijdraagt, hebben we alsnog een kans dat het goed komt. Met cynisme of te cool willen zijn, komen we in ieder geval niet vooruit.

Bedankt voor dit gesprek!