In elke zichzelf respecterende platenkast vind je naar onze bescheiden mening een exemplaar van The K&D sessions, een verzameling remixes gemaakt door Kruder & Dorfmeister. Minder bekend is wellicht dat de helft van dat producersduo, meer bepaald Richard Dorfmeister, sinds 1997 samen met Rupert Huber albums uitbrengt als Tosca.
De nieuwste worp van de Oostenrijkers heet Odeon. Wie enigszins vertrouwd is met de platen waaraan Dorfmeister al meewerkte, weet dat hij een soort lounge mag verwachten, laidback triphop en downtempo chillout. Al die termen verwijzen naar het soort deuntjes waar je van geniet met een cocktail in de hand, drijvend op een luchtmatras in je eigen zwembad, bij voorkeur als het buiten donker maar warm is. Hippe, verstandige vrouwen praten intussen met je over kunst, architectuur en design, en natuurlijk heb je behangpapier met jaren ’50-motiefjes, Eames meubilair en Bang & Olufsen afspeelapparatuur in dat plaatje. Het blik clichés is daarmee inderdaad opengetrokken, doch het beeld zal nu wel duidelijk zijn.
Odeon voldoet aan de verwachtingen die bij dat clichébeeldje passen dat we net schetsten. Dat is voor sommigen wellicht genoeg om dit aan hen voorbij te laten gaan. Daarmee laten ze een kans liggen om deze meesters in hun genre te proeven. Dit album is een goede staalkaart van hun kunnen. De muziek is nooit opdringerig en neigt soms naar David Sylvian, bijvoorbeeld in Cavallo. Je kan je voorstellen dat dit in een wachtzaal kan gebruikt worden zonder al te veel mensen voor het hoofd te stoten.
Die kwaliteiten zijn echter tegelijk ook de zwaktes van dit plaatje. Beklijven doet Tosca niet, en de nummers lijken onderling erg inwisselbaar. We kunnen het duo niet op een slechte song betrappen, dat is waar. Aan de andere kant moeten we ook toegeven dat geen van de 10 liedjes blijft hangen. Daardoor reduceert Odeon zichzelf toch tot weliswaar van goede smaak getuigend behang. Eerlijk gezegd: Dorfmeister bewees met de The K&D sessions dat hij tot beter in staat is.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
2 opmerkingen:
Kunst, architectuur en design... dat valt te rijmen met deze hippe vrouw. Over het jaren '50 behangpapier, daar ga ik even over nadenken. Maar ik weet zeker waar je je kennis over Eames vandaan haalde ;-)
Als ik mijn boeken moet geloven, is het behang van de jaren '50 vrij sober (het internet toont vooral jaren '60 en '70 behang). Laten we maar voor de seventies gaan.
Een reactie posten