Nadat Peter Cremers met een vertrouwenwekkende stem de plaat inleidt, start KodiaK Station van Reiziger met groezelige gitaren, als het veegste van Nirvana toen die zich op In utero afzetten tegen het commerciële succes dat hen te beurt was gevallen. Peter Cremers ken je overigens als de stem van heel wat documentaires op Canvas, wat de keuze voor diens bijdrage in feite logisch maakt. Déze man geloof je meteen.
Rond de eeuwwisseling, van 1997 tot 2001, bracht de band uit Limburg al enkele platen uit, waaronder het meest opgemerkte My favourite everything. Daarna hielden de leden zich met andere dingen bezig, zoals Confuse The Cat. En nu, 12 jaar na hun laatste gezamenlijk wapenfeit, is er dus dit 7 nummers tellend, nog geen half uur durend schijfje.
Wellicht wil je graag meteen weten waar je aan toe bent, en waar je Reiziger kan situeren. Stel je een samenwerking voor van Nirvana en Sonic Youth, die songs spelen geschreven door Pavement, en je komt al aardig in de buurt. De 7 liederen klinken rommelig als op de beste lo-fi platen uit onze collectie en de gitaren worden gemarteld, over de knie gelegd, aan stukken gespeeld (althans, zo stellen wij ons dat voor) en voor alle zekerheid nog eens aan gruzelementen geslagen tegen het drumstel.
Een zwarte zee en een rotsige kustlijn die halvelings aan het zicht onttrokken wordt door stormwolken sieren de hoes. De dreiging die hiervan uitgaat is niet altijd even krachtdadig aanwezig in de muziek. Bended trees bijvoorbeeld klinkt als een lichtpuntje tussen nummers die we onmogelijkheid kunnen verwijten de vrolijke Hans uit te hangen. De achtergrondzang contrasteert mooi met de ruwe gitaarsolo’s. Shy reptile vist uitzonderlijk niet overduidelijk in de grungevijver en neemt rustig de tijd zich te ontwikkelen. Na iets meer dan 8 minuten zijn we heen en weer geslingerd tussen noise en singer-songwriterschap, met een hoofdrol voor de piano. Laat hier Carol Van Dyck meezingen, en het past perfect op Palomine van Bettie Serveert. Grizzly people is dan weer een schoolvoorbeeld van hoe we de band portretteerden: Soundgarden opent de debatten, Pavement valt in en de lange outro zou heel mooi kunnen werken als concertafsluiter. Dat één band hiertoe in staat is, zegt veel over de aanwezige kwaliteiten.
Met KodiaK Station is Reiziger in ieder geval helemaal terug. Het kortgehouden album, we zouden het ook een lang uitgesponnen ep kunnen noemen, smaakt vooral naar meer. Het maakt ons hongerig en dorstig, werpt ons tegelijk terug in de tijd en opent vooruitzichten van geweldige concerten, kort en krachtig, die we mogen verwachten. Het startschot werd alvast gegeven in Hasselt.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hier alvast het album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten