Wanneer de AB alle zetels en stoelen bovenhaalt, weet je dat het een avond wordt waarop aandachtig luisteren de boodschap is. De komst van Conor Oberst naar een overigens uitverkochte zaal was daar niet vreemd aan. De man vertelt verhalen in zijn songs, die een attent oor verdienen.
Openen mocht Simone Felice. Geen vrouw zoals je zou verwachten op basis van de schrijfwijze van de voornaam, maar een folkie in een flanellen houthakkershemd. Erg opmerkelijk zijn de liedjes van deze man niet, een goede coverkeuze moet ik hem wél nageven. Zo startte hij met Wish you were here van Pink Floyd en eindigde hij zijn set met I shall be released van Bob Dylan. Het was al de tweede keer in amper vier dagen dat ik hier een cover van hoorde, al van die door Equinox, The Peacekeeper geslaagder... Tussenin kregen we zijn eigen materiaal, met een obligate song over verliefd worden op een heroïnehoertje doch ook een rake observatie over het voorpaginanieuws in de New York Times, met een prachtig beeld van 9/11. Felice werd voor de meeste liedjes bijgestaan door Samantha Stone, die viool speelde en erg mooi zong en met haar samenzang de set een extraatje verleende.
Conor Oberst heeft een erg markante en herkenbare manier van zingen, die op plaat al wat aanleunt bij vertellen, en live komt dat nog veel sterker naar voren. Daarmee zet hij een mooie traditie voort die over troubadours bij folkartiesten uitkomt. Wie aandachtig luistert, hoort in zijn nummers ook de verhalen, die met detail én humor gebracht worden. Oberst kan intussen putten een rijk repertoire en een heel diverse back catalogue en dat deed hij woensdagavond ook. Solowerk werd afgewisseld met Bright Eyes-songs (vroeg in de set zat al een erg mooi First day of my life) en materiaal dat hij schreef met Monsters Of Folk, een soort supergroep met onder meer Jim James van My Morning Jacket en M. Ward.
Aanvankelijk verliep de interactie met het publiek wat voorspelbaar met clichématige onderwerpen als hoe mooi Brussel is en hoe blij hij was hier te zijn. Gaandeweg hanteerde Conor Oberst meer en meer een soort droge humor. Zo kondigde hij White shoes aan als een lied over een vrouw met superkrachten: ze kon hem allerlei dingen laten doen die hij normaal gezien nooit zou doen. Of hij vertelde een heel verhaal over hoe ze normaal met een hele band een fabuleuze show opzetten met achtergronddanseressen en acts aan een kabel waardoor hijzelf boven het publiek vliegt. Wanneer de reguliere set afgesloten werd met Laura Laurent dook Oberst met micro in het publiek en gaf deze aan een enthousiast meezingende jongeman, die zo de avond van zijn leven beleefde, waarna hij zelf aan de piano ging zitten en een duet zong met de dolgelukkige fan.
Oberst werd bijgestaan door 1 multi-instrumentalist én de ravissante Samantha Stone die we al in het voorprogramma zagen opdraven, en tijdens de bisronde kwam ook Simone Felice meezingen in Make war. Conor eindigde solo en bijzonder gedreven met een versie van Waste of paint die zo doorleefd klonk en zo opzwepend en gedreven gebracht werd, dat het nummer een fenomenale apotheose vormde voor een optreden dat gaandeweg almaar beter werd.
Deze recensie is (in licht gewijzigde vorm) ook hier te lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten