We vroegen ons bij het concert van Maya’s Moving Castle in Nijdrop vrijdagavond af wat de zin en de rol van een voorprogramma zijn. Het viertal stapte immers “koud” het podium op, in een zaal waarin nog geen live-noot weerklonken had die avond. Voorprogramma’s heten het publiek op te warmen, in de sfeer te brengen en zijn vaak een toetssteen waartegen de headliner er nog beter uitkomt. Is het dan een nadeel om als enige band op te treden of benadruk je dat het om jou gaat en om niemand anders als een opener achterwege gebleven is?
De vragen bleven eigenlijk onbeantwoord, maar de set van Maya’s Moving Castle bevatte genoeg echt goeie momenten om alvast niet te hoeven rouwen om wat niet was. De groep rond Ann-Sophie oftewel Maya stelde hun debuutalbum (dat we hier bespraken) voor en liet live horen dat de sprookjesachtige toetsen én de jaren ’80 sound die we in enkele nummers daarop horen, nog meer aangezet kunnen worden en de songs zo meer volume krijgen. We bedoelen daar niet de geluidssterkte mee, wél het effect dat sommige shampoos en conditioners beweren te hebben op weelderige vrouwenkapsels.
Maya zelf toonde zich overigens bedreven in meer dan enkel zang: ze speelde cello, toetsen en marxofoon. Dat laatste instrument is een klein snaarinstrument waarop met hamertjes gespeeld wordt, en dat in sterke mate bijdraagt aan de feeërieke melodieën, zoals we onder meer mochten ervaren in Pedestrians. We hadden dan net de goeie opener Pelleas & Mélisande achter de rug. De eerste single, Next life, zat al vroeg in de set en klonk in deze uitvoering eigenlijk iets minder overtuigend dan op plaat. Het blijft natuurlijk wel een goed nummer.
Hoogtepunten in de set waren echter eerder At the stars, Feed me dat helemaal rockte, nieuwe single War en de krachtig gezongen afsluiter Alas my love, dat op een vette beat van drummer Simon gezet werd. Net een tikkeltje minder goed was overigens het rustige Sky's blue waarop Maya wel heel dicht in de buurt komt van Emily Jane White, wellicht door de combinatie van cello en haar betoverende stem.
Eén nieuw nummer werd de set ingesmokkeld, waarin de synths van bij aanvang een prominente rol opeisten. De titel ervan kennen we niet. Dat het een goed popnummer is dat perfect past tussen wat Maya’s Moving Castle te bieden heeft op het debuut, kunnen we je daarentegen wel meegeven.
Setlist:
1. Pelleas & Mélisande
2. Pedestrians
3. At the stars
4. Next life
5. Sky’s blue
6. 80’s dream
7. Feed me
8. War
9. Shower
10. nieuw nummer
11. Alas my love
Je kan dit verslag ook hier lezen op Indiestyle.
2 opmerkingen:
Goed verslag Sven! Voor mij is dit een groep met veel potentieel en ik ga ze zeker verder volgen.
Bedankt!
Inderdaad een groep om in het oog te houden (en ik heb nu een gesigneerde cd...) ;-)
Een reactie posten