In 1992 werden we tussen alle grungegeweld verrast en gecharmeerd door het Nederlandse Bettie Serveert, dat met Palomine een haast iconisch album afleverde. Daarop stond niet alleen de prachtige titelsong, een baken van rust met Breedersachtige harmonie, maar ook het lekker ruige Kid's allright. Sindsdien bleef de band albums uitbrengen, die echter nog zelden opgemerkt werden. In 2010 nog was er Pharmacy of love, met de geweldige single Deny all. Wat volstaat om te zeggen dat Bettie Serveert niet alleen nog steeds bestaat, maar zelfs nog steeds relevant is.
Het nieuwe jaar zetten ze in met hun negende plaat Oh, mayhem!. Er wordt alvast afgetrapt met vintage Bettie Serveert-materiaal. Shake-her klinkt immens vertrouwd en (laten we voor het gemak zeggen) titelsong Mayhem rockt als de beesten. Het lied klinkt ruig en vies zoals ongewassen, gescheurde jeansbroeken uit de grungeperiode waarnaar we al eerder verwezen. Wat immers opvalt aan dit album, is dat Bettie Serveert geen spat veranderd lijkt, en ons een flash-back van jewelste bezorgt richting de gouden tijden van Nirvana, Pearl Jam, Alice In Chains en Stone Temple Pilots, om dan langzaamaan een diverser muzikaal palet aan te spreken. Er zijn af en toe wat meer popgerichte toetsen, zoals in het behoorlijk vrolijke Had2Byou, of een wat gospelachtig begin in Tuf skin. Ook Monogamous klinkt wat bevreemdend. Deze songs verraden een band die al die tijd de oren gespitst hield, muziek oppikte en zichzelf desondanks niet verloochende.
Overheersend op dit album zijn de scheurende gitaren – geniet 5 minuten lang van het heerlijke Receiver (Alternative version) en probeer maar eens niet in luchtgitaarspel uit te barsten – en de zang van de Canadees-Nederlandse Carol Van Dyk. Rondom die herkenningspunten wordt dan genoeg variatie opgebouwd om deze plaat aangenaam en de spanningsboog gespannen te houden.
Onze glazen bol voorspelt niet meteen de terugkeer van het grote succes voor de Arnhemse band. Daarvoor moet je op het juiste moment op de juiste plaats zijn, en er is aan dit album weinig dat helemaal de mood van het heden vangt, ondanks een songtitel als iPromise. Opgemerkt worden zal alweer moeilijk zijn, en dat is doodjammer eigenlijk, want dit album verdient een plekje in uw platenkast en hart.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Je kan het album hier kopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten