De Ongeletterde Wanhoop: OLT Rivierenhof: Thurston Moore + Gavin Friday

05 augustus 2012

OLT Rivierenhof: Thurston Moore + Gavin Friday

Dans Dans, de gelegenheidsband van Bert Dockx (Flying Horseman), Fred Jacques (Lyenn) en Steven Cassiers (Dez Mona) opende de woensdagavond in het Openluchttheater Rivierenhof met instrumentale muziek die redelijk wat inspanning vraagt van de luisteraar. Gestart werd er met een nummer van Sun Ra, dat toch al moeilijke jazz mag genoemd worden. Opvallend was wel dat het openingsnummer ons eerder als een soort post-rock in de oren klonk, en het eigen lied dat erna gespeeld werd, veel meer jazzy klonk. Verder vermengt het drietal in de muziek invloeden van blues en rock, wordt er duchtig geëxperimenteerd, zelfs met het spelen van de mondharmonica op de snaren van de gitaar. Weliswaar klonk het geheel verrassend goed.

Eén van de helden van Bert Dockx, Thurston Moore, durven we geen voorprogramma noemen, eerder het eerste deel van een double bill. De geniale frontman van Sonic Youth bracht sinds 1995 al 6 solo-albums uit, naast een hoop samenwerkingen met andere artiesten, en vorig jaar nog verscheen Demolished thoughts. Er werd geput uit die recentste worp, uit de eerste solo-plaat Psychic hearts, en enkele nieuwe nummers werden daaraan toegevoegd. Moore bespeelde enkele liedjes lang een twaalfsnarige gitaar, en droeg Empires of time op aan Roky Erickson van 13th Floor Elevators. De reguliere set werd afgesloten met Ono soul, dat na het rustige, melodieuze gedeelte waanzinnig explodeerde in gitaarnoise en op hol geslagen drums en zelfs de viool die alle kanten op stuiterde.

Thurston Moore bewees nog maar eens wat hij met Sonic Youth al zo vaak demonstreerde: hij breekt songs net zo makkelijk af als hij ze weer opbouwt en weet je doorheen chaotische klanken te verbazen met de mooiste melodieën.

Helemaal anders klonk Gavin Friday. De Ier had zijn eerste (cult)successen met The Virgin Prunes. Maar de albums die hij (eerst nog samen met Maurice Seezer, aka The Man Seezer) maakte zijn een pak toegankelijker, en daaruit plukte hij rijkelijk voor een set die niet van theatraliteit verstoken bleek. Dat Friday nog met heel wat demonen afrekent, bleek al uit het vorig jaar verschenen catholic (zònder hoofdletter). De katholieke kerk, die in Ierland nog bijzonder dominant is in het maatschappelijk leven en de laatste jaren ook geconfronteerd werd met misbruikaffaires, krijgt het hard te verduren, en dat één van de gitaristen op het voorhoofd een kruis had staan, is daar wellicht niet vreemd aan.

Verder putte Friday opvallend vaak uit Each man kills the thing he loves, het onvolprezen en jammer genoeg niet zo bekende album dat hij met The Man Seezer opnam, in 1989 al. Er was de Brel-cover Next (Au suivant), de titelsong die een luchtiger arrangement kreeg, en het nog steeds pakkend mooie Apologia. Ook I want to live kreeg een luchtiger, funky, licht Level 42-achtig arrangement toebedeeld. We hoorden zelfs flarden disco in Angel. Gavin Friday is een meester in het bespelen van het publiek en hij maakt van zijn optreden een show, vol theater en zelfs opera (met de stem van Caruso in het gelijknamige lied). In de afsluiter van de reguliere set (Angel) ging hij zelfs een half nummer lang tussen de rijen stoelen in het publiek om daar met verschillende mensen te dansen terwijl hij verder zong. Hij bedankte de aanwezigen omdat om bij een openluchtconcert toch mee te zorgen voor een intieme sfeer.

In de bisronde mochten we kiezen tussen een Bowie- en een Brelcover. Soms speelt hij ‘Port of Amsterdam’, maar het Antwerpse publiek koos voor Bowie, en dus werd het ‘Five Years’. Helemaal afgesloten werd er met ‘It’s All Ahead Of You’.

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Setlist Thurston Moore :