Lied van de week : week 48 - 2010

Anyone's ghost - The National

live voor Studio Brussel "Club 69"

Ook The National leverde al eens eerder dit jaar een "lied van de week", en ook met de nieuwe single is het raak. Dat komt natuurlijk ook doordat hun album, High violet, één van de platen van het jaar zou kunnen worden, en vol goeie nummers staat. En dit liedje is niet meer weg te branden uit mijn hoofd...

Je kan het album High violet hier kopen.

Lyrics :

Say you stay at home
Alone with the flu
Find out from friends
That wasn't true
Go out at night with your headphones on, again
And walk through the Manhattan valleys of, the dead

Didn't want to be your ghost
Didn't want to be anyone's ghost
Didn't want to be your ghost
Didn't want to be anyone's ghost
But I don't want anybody else
I don't want anybody else

You said I came close

As anyone has come
To live underwater
For more than a month
You said it was not inside my heart, it was
You said it should tear a kid apart, it does

Didn't want to be your ghost
Didn't want to be anyone's ghost
Didn't want to be your ghost
Didn't want to be anyone's ghost
But I don't want anybody else
I don't want anybody else
I don't want anybody else
I don't want anybody else

I had a hole in the middle where the lightning went through it
Told my friends not to worry
I had a hole in the middle someone's sideshow wouldn't do it
I told my friends not to worry

Didn't want to be your ghost
Didn't want to be anyone's ghost
Didn't want to be your ghost
Didn't want to be anyone's ghost

Extreem mannelijk denken

Onlangs ging ik naar een lezing (van Autisme Centraal) met als vraag : "Autisme : een extreme vorm van mannelijk denken?"
Nu zie ik (in gedachten) al heel wat vrouwelijke lezers instemmend knikken, maar laten we niet op het antwoord vooruitlopen... Deze theorie als verklaringsmodel voor autisme is enorm gepopulariseerd geraakt, niet in het minst omdat het zo aannemelijk lijkt. Immers, zien we bij mannen in hun denken niet gelijkaardige trekjes als we zien bij autisten ? Het is bovendien een (relatief) eenvoudig model dat meteen begrijpbaar lijkt, en het sloganeske aspect zal de populariteit ervan ook wel verklaren.
Nu blijkt uit hersenonderzoek dat er tussen vrouwelijke en mannelijke hersenen in zijn algemeenheid wel verschillen merkbaar zijn. Zo blijken vrouwen méér gebieden te activeren in hun hersenen bij taal en spraak, en zijn er meer dan bij mannen gelijktijdige activitaties van zones in de hersenen waarvan wordt aangenomen dat ze met emoties te maken hebben. Het zou, in een vereenvoudigd model, een biologische verklaring kunnen bieden waarom vrouwen makkelijker over emoties praten, maar het is natuurlijk allemaal complexer.
Twee denkstijlen (empathising -meer gevoelsmatig en inlevend denken- en systemising -rationeler en meer ordenend denken-) worden in dit model tegenover elkaar geplaatst en elke denkstijl wordt verbonden met een geslacht. Nogmaals, het empatising vrouwelijk brein kan ook bij mannen voorkomen, zoals het systemising mannelijk brein ook bij vrouwen voorkomt. Het gaat hierbij eerder om algemene, globale tendenzen, zonder uitspraken te doen over individuen. En omdat autisten eerder denken in een zeer strakke systemising stijl, en weinig empathising denken, is algauw de (overhaaste) conclusie voor de hand liggend dat autistisch denken een extreme vorm is van mannelijk denken.
Maar veralgemening bovenop vereenvoudiging bovenop tendens levert niet meteen een solide basis voor een theoretisch wetenschappelijk model, en wetenschappers zijn het er stilaan over eens dat de openingsvraag van de lezer met een duidelijk "neen" mag beantwoord worden. Dit model bevat zeker en vast interessante elementen, maar volstaat niet als verklaringsmodel voor autisme, hoe aantrekkelijk het idee ook moge lijken.
Meer zelfs, de spreker vergeleek het een beetje met volgende uitspraak : "Is een auto een extreme vorm van een fiets ?" Beide hebben wielen (maar de auto extremer, namelijk 4 ipv 2) en beide zijn middelen om zich te verplaatsen. Maar het zal voor iedereen duidelijk zijn dat het twee verschillende dingen zijn.
Onderzoek aan de hand van het AutismeQuotiënt (AQ) toont aan dat er een klein verschil is tussen mannen en vrouwen voor autismegerelateerd gedrag, maar een immens verschil met mensen die echt autisme gediagnosticeerd gekregen hebben. Autisten zijn dus duidelijk niet "mannen in een extremere gradatie", maar er lijkt een kwalitatief verschil aantoonbaar.
Gelukkig maar ! :-)


Wie wil, kan zelf zijn AQ hier testen. Let wel : het is geen diagnostisch instrument en zal dus niet zeggen of je autisme hebt of niet !

Het gewichtige lichaam

In het Museum Dr. Guislain, dat intussen een ware reputatie heeft opgebouwd van interessante en mooie tentoonstellingen, kan je nog tot 8 mei naar de tentoonstelling "Het gewichtige lichaam". Deze tentoonstelling onderzoekt onze relatie tot ons lichaam, met als ondertitel "Over dik, dun, perfect of gestoord". Vooral de geschiedenis van het hongeren vormt de rode draad van de tentoonstelling, vertrekkend vanuit religieuze motieven (vele heiligen vastten wel zeer volhardend), over sensatie (het leidde o.m. tot de in een verhaal van Franz Kafka ook beschreven "hongerkunstenaar") en politieke motieven in de omgang met het (meestal atletische) lichaam tot body-building en de huidige "modieuze" eetstoornissen (anorexia en boulemia). Het is een tentoonstelling die je doet nadenken over je eigen omgang met je lichaam, over de onbewuste en maatschappelijk beïnvloede denkbeelden die je gedrag m.b.t. je eigen gedrag sturen. Bij sommige items zou wat meer uitleg zeker gewenst zijn, om hun relatie tot de rest van de tentoonstelling te verduidelijken, maar het museum heeft alweer een pracht van een tentoonstelling gerealiseerd, die zeker de moeite waard is.

AB Concert : Swans (voorprogramma : James Blackshaw)

Over het voorprogramma van James Blackshaw kunnen we eigenlijk vrij kort zijn : de naam zullen we snel vergeten en zijn muziek zullen we nog zelden terughoren, is ons sterk vermoeden. Met een twaalfsnarige gitaar en zonder zang iets meer dan een half uur amper 4 liedjes brengen, is een huzarenstukje, geven we toe, maar om er een publiek mee te boeien moet je dan wel echt sterk uit de hoek komen. De nummers hadden lang uitgesponnen intro's van Swans-nummers kunnen zijn (en in die zin was het een passend voorprogramma), maar het weinige publiek dat al was komen luisteren, werd niet echt gegrepen. Dit lijkt me meer iets voor een huisconcert dan voor een ruimere zaal...

Swans heeft na 13 jaar opnieuw een album uit (“My father will guide me up a rope to the sky”), waarop ze te situeren vallen tussen de laatste albums en Angels Of Light, het project dat Michael Gira de voorbije jaren koesterde. Opener van dat album, “No words/No thoughts”, was de logische opener van het concert, en werd ingezet met een langdurig herhaald zoemend geluid, enkele minuten later aangevuld door een hoger klinkende loop, en langzaam kwamen er instrumenten bij... Die langzame opbouw is typisch voor Swans, en zou één van de hoofdkenmerken worden van het concert. Is het openingsnummer op plaat al goed voor meer dan 9 minuten, live werd het uitgesponnen tot meer dan een half uur. Het gekke daarbij is dat je niet eens beseft dat het zo lang duurt, omdat er gewoon de tijd genomen wordt om elk nummer zich te laten ontwikkelen. Uiteindelijk speelden Swans 2 uur, en daarin brachten ze 7 nummers, en 1 (kort) bisnummer.
Met uitzondering van het einde van het concert, was de groep niet bepaald communicatief. De bassist speelde bijna de hele tijd met zijn rug naar de groep, Gira keek veelal gefocust en schijnbaar boos (of streng) het publiek in en zei amper een woord (tot hij vlak voor het einde een biertje vroeg en wat losser werd). We hadden hem intussen (al in het openingsnummer) zien spuwen in de lucht en zijn eigen spuugsel opvangen, en later wreef hij op zijn broek over zijn geslacht en verdween zijn hand zelfs enkele keren in zijn broek.
Jammer genoeg speelde de band hemeltergend luid. Het mag een wonder heten dat we met dat volume nog voldoende songs konden herkennen en konden horen hoe goed de groep erin slaagt om in golfbewegingen de songs die drijven op repetitieve elementen, op het publiek los te laten. Dit is post-rock avant la lettre...
Swans was indrukwekkend, best goed, met verrassend mooie nummers ook, maar véél, véél te luid.

Setlist :

No words/No thoughts
Your property
Sex, God, sex
Jim
I crawled
Avatar
Eden prison

Bisnummer niet herkend

Je vindt deze recensie ook hier terug op Indiestyle.be

Lied van de week : week 47 - 2010

Ready to start - Arcade Fire

Al eerder dit jaar werd een nummer uit het nieuwe album van Arcade Fire "lied van de week". Dat hoeft niet te verwonderen, want Arcade Fire hoor ik enorm graag en het barokke van hun muziek heeft mij al altijd enorm weten te charmeren. Ook de nieuwe single, Ready to start, heeft me helemaal veroverd : die stem uit de duizenden, dat opzwepende ritme, die muzikale toetsen die gestrooid worden over het hele nummer zodat het een muzikale orgie wordt.

Je vindt het nummer op het album The suburbs, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

Businessmen drink my blood
Like the kids in art school said they would
And I guess I'll just begin again
You say can we still be friends

If I was scared, I would
And if I was bored, you know I would
And if I was yours, but I'm not

All the kids have always known
That the emperor wears no clothes
But they bow down to him anyway
It's better than being alone

If I was scared, I would
And if I was pure, you know I would
And if I was yours, but I'm not

Now you're knocking at my door
Saying please come out against the night
But I would rather be alone
Than pretend I feel alright

If the businessmen drink my blood
Like the kids in art school said they would
Then I guess I'll just begin again
You say can we still be friends

If I was scared, I would
And if I was pure, you know I would
And if I was yours, but I'm not

Now I'm ready to start

If I was scared, I would
And if I was pure, you know I would
And if I was yours, but I'm not

Now I'm ready to start

Now I'm ready to start
I would rather be wrong
Than live in the shadows of your song
My mind is open wide
And now I'm ready to start

Now I'm ready to start
My mind is open wide
Now I'm ready to start
Not sure you'll open the door
To step out into the dark
Now I'm ready!

AB concert : Einstürzende Neubauten

Dertig jaar geleden ontstond in het nog verscheurde Duitsland een groep die uit de lokale underground scene zou uitgroeien tot een internationaal vermaarde en gerespecteerde band, die haar core-business (geluid halen uit alle mogelijke objecten) verhief tot een melodieuze en toegankelijkere muziekstijl, zonder de eigen ziel te verloochenen.
Frontman Blixa Bargeld mag dan 30 jaar later dikker geworden zijn en er niet meer uitzien als een terminale junkie, en hij mag zich zelfs één van opper-Seeds noemen bij Nick Cave, maar Einstürzende Neubauten blijft experimenteren met geluiden van allerlei oorsprong, en boren en slijpschijven behoren nog steeds tot hun instrumentarium...
Naar aanleiding van hun 30e verjaardag speelden ze vorige week twee dagen na elkaar (18 en 19 november) in de AB, maar met een verschillende show.

Op de eerste dag, in de ABBox, stond eerst een korte set op het programma waarin ze nummers speelden die ze nooit eerder live speelden, of slechts zeer zelden, of héél erg lang geleden. Er werd al meteen flink ingezet met het duo “Sonnenbarke” en “Seele brennt” en de band verblufte het publiek met de inventieve instrumenten en vooral hoe ze al die geluiden versmolten tot prachtige songs. Wat Nirvana ooit deed voor de harde gitaren (ze wondermooi verbinden aan Beatliaanse melodieën), doen Einstürzende Neubauten voor percussie. Ze slagen erin allerlei percussie op plastic, metaal en eigenlijk elk mogelijk denkbaar voorwerp aan te vullen tot er échte songs ontstaan, met melodieën die evenzeer tussen de oren blijven hangen. Waren de Neubauten in hun begindagen nog vooral een band die “lawaai” maakte, dan zijn ze intussen verrassend toegankelijk geworden en dat viel meteen op, zelfs met de oudere nummers. Voor een groep die in zijn naam refereert aan instortende gebouwen, staan ze er verrassend als een huis.

“Als dit de weinig gespeelde nummers zijn en ze al zo uitblinken, wat moet dat niet geven morgen”, dacht ik en toen kwamen ze nog eens terug voor één bisnummer : hun prachtcover van “Sand”, een nummer van

Nancy Sinatra en Lee Hazlewood.

In bijna elke andere band krijgt een gitarist een prominenter rol dan Jochen Arbeit bij de Neubauten krijgt, maar in het tweede deel van de avond mocht hij zijn ding doen. Onder de titel “Die Körper ohne uns” kregen we een mixed media performance, met video, moderne dans, soundscapes en gitaar... euh -soundscapes. Duidelijk niet het soort stuff dat zijn weg vindt naar Indiestyle, maar vast te genieten voor dansliefhebbers...

Dan was het project waarmee percussionist N.U. Unruh de eerste avond mocht afsluiten een pak geslaagder. Overal op het podium en in de zaal werden tafels met drums en cymbalen opgesteld, en iedereen kreeg 2 drumsticks. Op de tonen van de afgespeelde instrumentale dance-nummers mocht iedereen naar hartelust meedrummen, samen met enkele leden van de Neubauten. Je zag iedereen genieten van het moment, en de blaren namen we er met plezier bij. Want wie kan zeggen dat ze al ooit eens 50 minuten lang hebben gedrumd op één van onze bekendste podia ?

De tweede dag werd een uitverkochte zaal getrakteerd op een “gewoon” concert, zij het dat er zonder voorprogramma tijd was om echt heel veel nummers te brengen. Anderhalf uur optreden en nog twee bisrondes van elk een half uur ten beste geven : daar komen we met plezier ons huis voor uit.

Wat Einstürzende Neubauten de dag voorheen al had gewekt aan verwachtingen, werd helemaal ingelost. Geplukt uit de 30 jaar en het uitgebreide repertorium kregen we een mix van bekende (“Haus der lüge”, “Die interimsliebenden”, “Halber mensch”, “Silence is sexy”,...) maar ook minder bekende nummers (“Nagorny Karabach”, “Youme & meyou”,...) De hoge gil van Blixa Bargeld (die me al altijd aan een hinnikend paard heeft doen denken) was uitgebreid aanwezig, en de instrumenten waren talrijker en vreemder dan je je kan voorstellen : metalen emmers waarin iets gegooid werd, metalen en pvc-buizen, kettingen, stukken metaal die uit een bak van enkele meters boven de grond naar beneden mochten vallen, een veer, een slijpschijf met een vinyl plaats ipv de gebruikelijke schijf, de kabel van de basgitaar waarmee Alex Hacke via zijn tong, zijn oogkassen, zijn armen,... rare geluiden produceerde, staalplaten en nog heel veel meer. Naast de hoger genoemde nummers hoorden we nog hoogtepunten in “Sabrina” en “Redukt” (een hemelse versie, met alle elementen van hun repertorium : van fluisteren tot hels kabaal). De gewone set werd afgesloten met een nummer dat al in 1982 werd geschreven, maar toen was het volgens Bargeld technisch nog niet mogelijk om het nummer te spelen zoals hij het wou laten klinken. Dat zulks vandaag wel kan, bewees de band meteen.
Bargeld was bijzonder ontspannen, maakte grapjes (toen hij moest wachten omdat het extra lid -op keyboards- technische problemen had, grapte hij dat ze Plastic Bertrand op de guestlist hadden gezet, maar hemzelf niet hadden verwittigd...).

Op twee dagen tijd bewees Einstürzende Neubauten nog eens uitgebreid dat het wel degelijk mogelijk is om lawaai te verheffen tot pure schoonheid, kabaal te injecteren met melodie en al bij al toegankelijke muziek te maken met hamertje, zaagske en beiteltje...

Setlist dag 1 :

1. Sonnenbarke

2. Seele brennt

3. Grundstück/November/Kleine grundstück

bis : Sand

Setlist dag 2 :

1. The Garden
2. Befindlichkeit des Landes (Ufo, Rampe, Überleitung)
3. Von Wegen
4. Interimsliebenden
5. Nagorny Karabach
6. Dead Friends
7. Unvollständigkeit
8. Installation # 1
9. Rampe
10. Ich hatte ein Wort
11. Let´s do it DaDa
12. Haus der Lüge
13. Sabrina
14. Susej
ENCORE I:
1. Headcleaner
2. Silence is Sexy
ENCORE II:
1. Youme & Meyou
2. Redukt
ENCORE III:
Total Eclipse of the Sun 

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be

Lied van de week : week 46 - 2010

That day - Villagers

Uit het prachtige album Becoming a jackal heeft Villagers deze prachtige nieuwe single uitgebracht, die zich ontwikkelt als een bloeiende klimplant : de energie gaat een tijdje in de opbouw (het klimmen) om dan te gaan naar het openvouwen van de nieuwe bloemen (het bloeien). En dan komt het nummer abrupt tot een einde, en laat je verbaasd achter, met honger om op de repeat-knop te duwen...

Je vindt dit nummer dus op Becoming a jackal, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

Can you hear me now
Lying in this bed
Embedded in this written story

Can you hear me now
Calling from this bed
I'm spitting words but there's no meaning, no

(Now he's taking his time)
He's got nothing to lose
(But the first thing he sees)
Is the last thing he choose
(And when the moment arrived)
He just found he had nothing to say
That day

Can you hear me now
Sky is turning red
The streets are all gone
Am I dreaming, no

Can you hear me now
Falling from this bed
Nudist that bears gifts
But when will it show me

(Now she's taking her time)
She's got nothing to lose
(But the first thing she sees)
Is the last thing she choose
(And when the moment arrived)
She just found she had nothing to say
That day

He lies awake in his bed every night devising ways to conceal the strain
She never tells of her midnight fears or admits that she does the same
They never meet, never touch, never speak and for one tired old refrain

Can you hear me now
Lying in this bed
Embedded in this written story

Can you hear me now
Calling from this bed
I'm spitting words but there's no meaning

AB Concert : The Black Keys (voorprogramma : Beach Fossils)

De Ancienne Belgique had Beach Fossils aangekondigd als The Drums die aan de Middellandse Zee verblijven. Dat eerste deel was inderdaad waar. Ze klonken heel erg als The Drums (maar niet zo goed) en de eerste nummers waren dan ook best aangenaam. Helaas kreeg je algauw het gevoel een family pack songs voorgeschoteld te krijgen : 6 + 2 gratis, van dezelfde uiteraard. De nummers klonken onderling zeer inwisselbaar (en eigenlijk niet meer dan variaties op het openingsnummer) en zelfs het slotnummer van hun half uur durende set klonk hetzelfde, alleen rapper gespeeld... Indrukwekkend was wel hun drummer, die bijzonder snél kan drummen.


Gelukkig kregen we daarna een werkelijk subliem concert van The Black Keys. Ongelooflijk hoe dit duo met enkel drums en een gitaar erin slaagt zo overweldigend en indrukwekkend te klinken. Dan Auerbach is natuurlijk een fantastische gitarist, die meermaals staaltjes van zijn kunnen liet zien, en Patrick Carney is een soort Animal pur sang, en het viel op hoe ze in een swamprocknummer à la Kings Of Leon (nochtans ook geen doetjes) nog driemaal imposanter klinken, enkel met hun beiden.


Er werd gestart met vooral rauwere bluesrocknummers en wat ouder werk, met vleugjes soul vermengd. Halfweg de set kregen we een mooie Kinks-cover gepresenteerd (Act nice and gentle), die al op Rubber factory terug te vinden was en die ze heel erg gepimpt hebben tot een nummer dat helemaal Black Keys klinkt, en toch onmiskenbaar de Ray Davies-toets behoudt : sterk ! Daarna voegden zich nog een bassist en keyboardspeler aan het duo toe (samen met een gigantische discobal), en die brachten extra volume in wat sowieso al de beste songs zijn van het nieuwe album. De keuze van The Black Keys om net die nummers rijker te laten klinken, was bijzonder intelligent, en liet Everlasting light, Next girl, Howling for you en uiteraard ook Tighten up klinken als klassiekers-in-spe. Er werd opnieuw afgesloten als duo, en voor de bisnummers (2) mochten de 2 andere muzikanten nog even opdraven voor één nummer. In het slotnummer van de bisronde viel de gitaar van Dan Auerbach jammer genoeg even weg (het werkelijk énige minpuntje -en dan nog...- van de hele set).
De set was heel intelligent opgebouwd, The Black Keys weten heel goed dat de noten die niét gespeeld worden soms even belangrijk zijn als de noten die wel gespeeld worden, Dan Auerbach is een virtuoze gitarist, misschien wel de beste van zijn generatie, en de variatie zat bijzonder goed, met nummers uit diverse albums, met diverse arrangementen en bezettingen die telkens de sterktes van de nummers volledig tot hun recht lieten komen.
Dit zou wel eens het concert van het jaar kunnen blijken...

Lied van de week : week 45 - 2010

Words - Goose

Het Kortrijkse Goose kon me zeker bekoren met hun debuutalbum, en hun tweede album heb ik weliswaar nog niet gehoord, maar deze single, die wel heel erg eighties klinkt, is alvast veelbelovend.

Je kan het album Synrise, waarop dit nummer te vinden is, hier kopen.

Lyrics heb ik van dit nummer nog niet gevonden...

4hoog : Niemand weet van iemand

Gisterenavond ging ik met mijn dochter naar de première van Niemand weet van iemand, een productie van 4hoog, in Het Trappenhuis in Gent.

Er werd zeker moeite gedaan om van de première een feestelijke gebeurtenis te maken, met hapjes en drankjes, vooraf en nadien. Vooraf kregen we pannenkoekjes (die lekkernijen zouden even later terugkeren in de documentaire). Nadien kregen we mosselen aangeboden, en voor de kinderen ook van die schelpsnoepjes, en natuurlijk fruitsap (sinaas- en appelsap) en schuimwijn.

De voorstelling werd ingeleid met een documentaire van Dieter Deswarte waarin hij kinderen interviewde over geheimen. Vrijwel alle aspecten van geheimen kwamen aan bod : denkbeeldige vriendjes, kan je praten over je geheimen, verliefd zijn, geheimen over wat je blij, bang, boos, verdrietig,... maakt enz...). De geportretteerde kinderen waren ontwapenend eerlijk en soms grappig en in deze 20 minuten durende documentaire kregen wij (en de aanwezige kinderen, want deze voorstelling is natuurlijk in de eerste plaats kindertheater, in dit geval vanaf 8 jaar) een genuanceerd beeld over geheimen.

Nadien werden we naar een klas geleid waar de eigenlijke voorstelling (die vooral als klasproject zal gepresenteerd worden) plaatsvond. Twee vrouwen speelden moeder en dochter (en nog enkele bijrollen), die 10 jaar geleden door vader waren verlaten. De visser had een eenvoudige afscheidsbrief geschreven ("ik moet een leven leiden, een ander leven" was daarin de meest poëtische zin), maar werd bij het buitensluipen betrapt door de dochter. Nu, tien jaar later, wil die dochter weg van de zee, verliefd als ze is op Rafa, en beu te wachten op een vader die nooit meer terugkomt. Want moeder houdt al die jaren de illusie in stand, tegen beter weten in, dat hij zal terugkeren.

De voorstelling zelf laat zien hoe geheimen soms geheimen worden met de beste bedoelingen, hoe geheimen macht kunnen betekenen voor wie ze weet, hoe geheimen relaties bepalen en hoe geheimen blijven sluimeren, altijd en overal. Het prachtige acteerwerk, de spitsvondige enscenering ("ik hou je in de gaten" zegt een vrouw die door een gat in het zeildoek kijkt), de afwisseling en de tijdsduur die precies juist aanvoelt, dragen allemaal bij aan een beklijvende, mooie, ontroerende, grappige belevenis. De interactie met de kinderen (en volwassenen) in het publiek houdt iedereen op en voor de scène wakker, en de bloemen en het applaus waren bijzonder verdiend.

Hier kan je zien waar en wanneer deze voorstelling nog speelt.

8tracks : Women in the mix

Because today it's National Women's Day, I have blended some female singers in today's mix.

Naar aanleiding van de Nationale Vrouwendag gooi ik enkel fraaie vrouwenstemmen in de mix vandaag...

1. Your kisses are wasted on me - The Pipettes
2. Nights in white satin - Bettye LaVette
3. 100 days, 100 nights - Sharon Jones and The Dap-Kings
4. Jolene - Olivia Newton-John
5. I'm all right - Madeleine Peyroux
6. Do it again - Sara Isaksson & Rebecka Törnqvist
7. Atomic - Blondie
8. Overpowered - Roisin Murphy
9. And I found this boy - Maia Hirasawa
10. Gold rush - Basia Bulat
11. A case of you - Joni Mitchell
12. Oh you pretty things - Au Revoir Simone
13. True colors - Caroline Herring
14. Stairs - Emily Jane White
15. I drove all night - Cindy Lauper
16. Heavy snow - Julie Doiron
17. I put my ring back on - Mary Chapin Carpenter
18. Catch you - Sophie Ellis-Bextor
19. Supernova - Liz Phair
20. Bodyguard - Dawn Landes

Hetzelfde concert, anders gezien...

En mijn compagnon zondag schreef een geheel eigen review, hierzo...

Concert : Blood Red Shoes (support : Holy State)

Een soort misthoorn kondigde zondagavond het Britse Holy State aan, dat inderdaad als een orkaan door zijn set raasde. Loeihard en retestrak klonken ze, en ze hielden er de vaart in met krachtige nummers die soms vervaarlijk dicht bij Fugazi aanschuurden. Zeker in “Urges” klonk hun zanger ook effectief een beetje als Ian MacKaye. Met hun halfuurtje noise hadden ze De Zwerver in Leffinge helemaal opgewarmd voor wat nog komen moest.

En wat nog komen moest, was ook niet min. Blood Red Shoes, het duo uit Brighton dat rock herleidt tot zijn essentie met enkel drums en een gitaar, heeft dit jaar een dijk van een tweede album uitgebracht (“Fire like this”) en wist eerder dit jaar ook al te overtuigen op Pukkelpop. Waar op Pukkelpop zangeres-gitariste Laura-Mary Carter (het blijft een wondermooie vrouw) nog de meeste aandacht naar zich toe zoog, was het verrassend genoeg vooral drummer (en mede-vocalist) Steven Ansell die dit keer op het voorplan trad. Misschien zat de verkoudheid van Laura-Mary (we doen ook maar een gok qua diagnose natuurlijk, al hadden heel wat toeschouwers -opvallend veel mannen posteerden vlak voor de zangeres- maar wat graag doktertje gespeeld met haar) er voor iets tussen, maar dankzij geestige bindteksten en commentaar op uit het publiek gebrachte boodschappen, slaagde de drummer er dus in de zaal naar zijn hand te zetten. Natuurlijk kon hij daarbij ook rekenen op de sterke nummers van de band, die niet alleen strakker dan een legging waren, maar ook ondanks het beperkte instrumentarium behoorlijk rijke melodiëring bevatten. Met vroege hoogtepunten als “Light it up” en “I wish I was someone better” of met afsluiter “Heartsink”, en eigenlijk met alles daaromheen, overtuigde de band, kreeg het publiek geweldig aan het dansen, en overtuigden ze om niet alleen hun recentste plaat te kopen, maar ook debuut “Box of secrets”. Ze herinnerden zich nog perfect dat ze ooit eerder op Leffingeleuren stonden (dat was in 2009), en ze vergewisten zich er in ieder geval van dat ook Leffinge niet zal vergeten dat ze langskwamen.
Met nog 2 bisnummers als een soort ereronde, netjes verdeeld over beide albums, etaleerde het Britse duo dat ze hun vrij constante kwaliteit op plaat ook live kunnen waarmaken.

Na de misthoorn waarmee de avond begon, een dijk van een concert : de zee is in Leffinge blijkbaar nooit veraf...

Setlist :

1. It's getting boring by the sea
2. Don't ask
3. Light it up
4. I wish I was someone better
5. One more empty chair
6. Count me out
7. When we wake
8. Say something, say anything
9. It is happening again
10. This is not for you
11. Keeping it close
12. You bring me down
13. Heartsink

Bisronde :

1. Doesn't matter much
2. Follow the line

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.be

Lied van de week : week 44 - 2010

Solitude is bliss - Tame Impala

Zoals je hier al kon lezen, vond ik (en ik was blijkbaar niet de enige) Tame Impala dé revelatie van het voorbije Pukkelpopfestival. Wat ik over hun debuutalbum Innerspeaker vind, kon je overigens hier al lezen (en op Indiestyle). Het kon dus niet uiblijven eer ze ook in deze rubriek zouden opduiken, en dat doen ze meer dan terecht met Solitude is bliss, dat al hun kwaliteiten nog eens goed in de verf zet.

Je vindt dit nummer zoals gezegd op Innerspeaker, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

Cracks in the pavement underneath my shoe
I care less and less about it and less about you
No one else around to look at me
So I can look at my shadow as much as I please

All the kicks that I can't compare to
Making friends like they're all supposed to

You will never come close to how I feel (x2)

Space around me where my soul can breathe
I've got body that my mind can leave
Nothing else matters I don't care what I miss
Company's okay

Solitude is bliss

There's a party in my head and no one is invited

And you will never come close to how I feel (x2)

Movement doesn't flow
Quite like it does when I'm alone
I'll be the one who's free
You and all your friends
Can watch me today

Don't ask me how you're supposed to feel

You will never come close to how I feel (x4 fade out)

The Orb & David Gilmour

Dat The Orb ooit zou samenwerken met (een lid van) Pink Floyd, hoeft niet echt te verwonderen. Er zijn wel wat gelijkenissen te bespeuren tussen beide groepen, en zeker het Pink Floyd waarin David Gilmour (die hier dus gitaar komt spelen bij dé ambient band bij uitstek) staat bekend om zijn lang uitgespronnen intro's en muzikale stukken (denk maar aan de sfeer van The division bell uit 1994, of nummers als Time en Money). Dat grootse, stadioneske karakter deelt ook The Orb, dat ooit met A huge ever growing pulsating brain that rules from the centre of the ultraworld tekende voor de toen langste songtitel ooit. De band balanceerde tussen genialiteit (Little fluffy clouds) en kinderlijke speelsheid met een randje Druivelaar (op Orbus terrarum b.v.).
Wat levert de samenwerking tussen The Orb en David Gilmour nu op ? Tien songs, verdeeld over 2 tracks (waarin dus telkens 5 nummers in elkaar overlopen), samen goed voor bijna 50 minuten dromerige ambient met gitaartoetsen verspreid over het geheel van dit album, Metallic spheres. De voorliefde voor concepten springt al snel in het oog. De eerste track (bijna 29 minuten) heet Metallic side en begint met geluiden uit een science-fiction film, waaroverheen de lang uitgesponnen gitaarintro van David Gilmour niet zou misstaan op het live-album P.u.l.s.e. en het is onmogelijk de vijf songs te onderscheiden. Er zitten in de lange track zeker goeie momenten (de pulserende drums rond 11 minuten en een half, en het typische Pink Floyd geluid dat opzet rond het kwartier), maar daartussen krijgen we o.m. een soort nepdierengeluiden (rond 13 minuten ongeveer) waarmee ze toch vooral vervallen in het soort spielerei dat van hun track Toxygene een uitstekend voorbeeld maakt van waar ze balanceren op de wel erg dunne scheidslijn tussen “geestig” en “irritant”.
Ook het tweede nummer (Spheres side) schijnt te bestaan uit 5 songs, maar ook die zijn niet te onderscheiden. Op deze track lijkt David Gilmour iets meer zijn stempel te hebben weten drukken, en voor de rest kunnen we een vrijwel identiek oordeel vellen als voor de eerste track,
Bij een eerste beluistering leek dit album vooral langdradig en saai, en te weinig divers. Meerdere beluisteringen brengen meer reliëf in het geheel, maar al bij al blijft dit een te lang uitgesponnen mijmering, die weliswaar zijn goeie momenten kent. Doordat ervoor gekozen is om alles te verdelen in slechts 2 tracks, is het onmogelijk om de skip-toets verstandig te gebruiken, en dat is jammer, want te vrezen valt dat het globale plaatje te zwak uitvalt en de goeie stukken te veel weggestopt zijn hierdoor, om deze cd nog vaak op te zetten.

Deze recensie vind je ook hier op Indiestyle.be